เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 175

Sign in Buddha’s palm 175 ข้อสงสัยและทางเลือก

จักรพรรดิถังดูเคร่งขรึมขึ้น วางงานทุกอย่างที่ทําอยู่ทันที ถามย้ำขันทีที่อยู่เบื้องหน้าของตน “เจ้าหมายถึง พี่สามของข้า ได้เรียกข้าให้ไปพบที่พระราชวังคุนหนิงใช่หรือไม่?”

“รายงานฝ่าบาท นั่นคือคํากล่าวที่พระมาตุลาแห่งอาณาจักรตรัสมา”

“ข้าเข้าใจแล้ว” จักรพรรดิถังคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงโบกมือว่าเข้าใจ

ต่อจากนั้น จักรพรรดิถังจึงตรัสเรียกซูชื่อหมิน ซูเฉิงฮ่าวและซูเฉิงยู่ให้ไปที่พระราชคุนหนิงด้วยกัน

ระหว่างทางที่เดินไป ไม่ว่าจะเป็นซูชื่อหมิน ซูเฉิงฮาวหรือซูเฉิงยู่ต่างก็เต็มไปด้วยความสงสัย จนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังรู้สึกว่าตนกําลังอยู่ในความฝัน

ไม่ช้านาน

คนทั้งหลายก็มาถึงพระราชวังคุนหนิง

เห็นซูฉินยืนอยู่เงียบๆ บริเวณนั้น ดูเหมือนว่าจะคอยมาเป็นเวลานานแล้ว

“พี่พี่สาม…”

จักรพรรดิเอ่ยออกมาด้วยความไม่สบายใจ ซูชื่อหมิน ซูเฉิงฮ่าวและซูเฉิงยู่ก็มองมาที่ซูฉินด้วยความรู้สึกอันแปลกประหลาด

ในตอนนี้ซูฉินไม่ได้เป็นเพียงคนในครอบครัวของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นตํานานยุทธที่ไร้คู่ต่อกร สามารถสังหารราชครูแห่งอาณาจักรเหมิงหยวนรวมทั้งเผากองทัพทหารกว่าห้าล้านนายได้

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้ามีข้อสงสัยมากมาย”

ซูฉินหันกลับมามองจักรพรรดิถังและคนอื่นๆ แล้วจึงพูดต่อว่า “แต่ก่อนที่จะว่ากล่าวกันถึงเรื่องนั้น มาปลุกน้องเล็กกันก่อนดีกว่า”

น้ำเสียงของซูฉินนั้นเรียบง่าย ราวกับเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ถ้าไม่เห็นด้วยตาของตนเองก็คงไม่มีใครเชื่อมโยงคนตรงหน้ากับตัวตนอย่างตํานานยุทธผู้ไร้พ่ายที่ต่อกรกับกองทัพแห่งอาณาจักรเหมิ่งหยวนได้

“เยี่ยม”

ดวงตาของจักรพรรดิถังเป็นประกาย

เมื่อสองปีที่แล้ว ซูเยว่หยุนหลับใหลไปเพราะดูดซับหยดน้ำจิตวิญญาณกําเนิดพฤกษาไปหนึ่งหยดจนบัดนี้ก็ยังไม่ตื่น

หลังจากนั้นไม่นาน

ซูฉินและคนอื่นๆ ก็เดินเข้าไปด้านในของพระราชวังคุนหนิง มองดูซูเยว่หยุนที่กําลังนอนอยู่บนเตียง

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ซูเยว่หยุนไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย และนางก็ดูอ่อนกว่าวัยเนื่องด้วยการบํารุงจากหยดน้ำจิตวิญญาณกําเนิดพฤกษาที่อยู่ในร่างของนาง

“ใกล้จะตื่นแล้ว”

ซูฉินเหลือบมอง ยื่นมือขวาออกไปกดที่คิ้วของซูเยว่หยุน

หวึ่ง!!

เร็วจนไม่ทันรู้ตัว

ซูเยว่หยุนก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น มองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า “ที่นี่คือที่ไหน?”

“ข้าอยู่ในสวนต้องห้ามมิใช่หรือ?”

ซูเยว่หยุนกะพริบตาปริบๆ หันไปมองจักรพรรดิถัง ซูชื่อหมิน รวมถึงคนอื่นๆ

“หยุนเหนียง”

จักรพรรดิดูยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ซูชื่อหมิน ซูเฉิงฮ่าว และซูเฉิงยู่ ทั้งสามคนก็มีความสุขไม่ต่างกัน

หลังจากคุยกันไปสักพัก พวกเขาก็กลับมาสนใจซูฉินอีกครั้งหนึ่ง

ซูฉินดูสงบนิ่ง พูดขึ้นเบาๆ “หากพวกเจ้ามีคําถามใด พวกเจ้าสามารถถามได้เลย”

เมื่อคําถูกกล่าวออก จักรพรรดิถังและคนอื่นๆ ก็มองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามก่อน

ในท้ายที่สุด ซูเฉิงฮ่าวก็กัดฟันถามออกไปว่า “เรื่องที่ด้านนอกเมืองฉางอันนั่น…”

เมื่อซูเฉิงฮ่าวกล่าวออก ทุกๆ คนรวมถึงจักรพรรดิถังก็เงี่ยหูฟัง อยากได้ยินคําตอบจากปากของซูฉิน

แม้ว่าพวกเขาจะยืนยันคําตอบในใจได้แล้ว แต่ก็ยังต้องการจะได้ยินคําตอบจากปากของซูฉินอยู่ดี

“เป็นฝีมือของข้าเอง”

ซูฉินเหลือบตามองดูกลุ่มคนตรงหน้าและพูดอย่างใจเย็น

เมื่อซูเฉิงอ่าวได้ยินคําตอบ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างแล้วพูดว่า “งั้นเจ้าก็เป็นตํานานยุทธอย่างนั้นหรือ?”

ซูฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าแล้วกล่าวคํา “ประมาณนั้น”