เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 25

Sign in Buddha’s palm 25 หยินหยาง

“เกิดอะไรขึ้นกันหละนี่?”

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินเต็มไปด้วยความฉงนสงสัย

“นี่มัน…มารเฒ่ากลืนโลหิต?”

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินเดินเข้าไปใกล้ร่างของมารเฒ่ากลืนโลหิต สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในตอนนี้แม้มารเฒ่ากลืนโลหิตจะปลอมแปลงใบหน้าของตนเอง แต่กลิ่นอายมารที่ปล่อยออกมานั้นรุนแรงจนปิดไม่มิด

ในปัจจุบันนี้ตัวตนของผู้เชี่ยวชาญวิทยายุทธสามระดับบนล้วนแล้วแต่หาได้ยากยิ่ง แต่ละคนล้วนมีชื่อเสียงไปทั่วยุทธภพ นับประสาอะไรกับผู้เยี่ยมยุทธฝ่ายอธรรมในสามระดับบน?

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่เท่านั้นในการกำหนดรู้ตัวตนของมารเฒ่ากลืนโลหิตจากกลิ่นอายพลังลมปราณ

“หอคอยสะกดมาร?”

“มารเฒ่ากลืนโลหิต…”

เจ้าอาวาสพอจะคาดเดาบางสิ่งได้อย่างคลุมเครือ

ในระหว่างห้วงความคิดของท่านเจ้าอาวาส

ฟึ่บ!

ฟึ่บ!

ฟึ่บ!

หัวหน้าตำหนักต่างก็ตามมาถึง

“ท่านเจ้าอาวาส?”

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่หรือ?”

“ทำไมจึงรู้สึกถึงไอมารของจอมยุทธฝ่ายอธรรมได้กัน?”

หัวหน้าตำหนักลานอรหันต์กวาดสายตามองไปรอบแล้วอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

หัวหน้าตำหนักคนอื่นๆ พลันหันไปมองเจ้าอาวาสทันทีที่จบคำกล่าวนั้น

ในความคิดของพวกเขา ในเมื่อเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินมาถึงที่นี่ก่อน ท่านควรจะรู้เรื่องราวมากกว่าพวกเขา

“ข้าก็ไม่ได้มาก่อนพวกเจ้ามากเท่าไหร่หรอก”

“ยามเมื่อมาถึง ฉากที่เกิดขึ้นก็เป็นแบบนี้เสียแล้ว”

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินยิ้มเจื่อนและกล่าวสิ่งที่ตนคาดเดาออกมา

“อะไรนะ?”

“ท่านเจ้าอาวาสหมายความว่าศพนี้คือมารเฒ่ากลืนโลหิต?” หัวหน้าตำหนักลานอรหันต์ประหลาดใจเล็กน้อย

“ตามข้อมูลที่รวบรวมไว้โดยวัดเส้าหลินเรา มารเฒ่ากลืนโลหิตเป็นแค่จอมยุทธฝ่ายอธรรมระดับชั้นที่สาม แต่ความแข็งแกร่งของศพนี่ยามเมื่อมีชีวิตอยู่อย่างไรก็ต้องเป็นระดับชั้นที่สอง เผลอๆ เป็นจุดสูงสุดของชั้นที่สองเลยยังได้” หัวหน้าลานธรรมกล่าวช้าๆ

เมื่อคำเหล่านี้กล่าวออก

เหล่าหัวหน้าตำหนักต่างหน้าเปลี่ยนสี

ถ้ามันเป็นอย่างที่หัวหน้าลานธรรมได้บอก แล้วจุดสูงสุดของระดับชั้นที่สองมานอนตายอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร?

เหล่าหัวหน้าตำหนักต่างมาตรวจดูบาดแผลของมารเฒ่ากลืนโลหิต และค้นพบว่าอวัยวะภายในฉีกขาดทั้งหมด มารเฒ่าผู้นี้ถูกสังหารโดยการโจมตีที่ร้ายแรงถึงตาย

ใครกันที่สามารถฆ่ายอดฝีมือขอบเขตจุดสูงสุดระดับชั้นที่สองได้ในทันทีแบบนี้?

ยิ่งไปกว่านั้นหัวหน้าตำหนักต่างก็พบเห็นร่องรอยความหวาดกลัวปรากฏบนใบหน้าของมารเฒ่ากลืนโลหิต

เห็นได้ชัดว่ามารเฒ่ากลืนโลหิตอยู่ในสภาพสิ้นหวังอย่างมากก่อนจะตายลง

ใครกันที่สามารถทำให้จุดสูงสุดของระดับชั้นที่สองสิ้นหวัง ทำไม่ได้แม้แต่วิ่งหนี…

เหล่าหัวหน้าตำหนักต่างรู้สึกหนาวเหน็บ

“ถ้าเป็นเรื่องความแข็งแกร่งตามที่เห็นในปัจจุบันของมารเฒ่า สิ่งนี้ข้าคิดว่าข้าพอจะรู้อยู่บ้าง”

ในตอนนั้นเองเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินก็เดินออกมาจากหอคอยสะกดมารและกล่าวออกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “มารเฒ่ากลืนโลหิตนั้นได้ปลอมแปลงตัวตนเป็นจอมยุทธอธรรมสามระดับล่างแล้วเข้ามาในหอคอยสะกดมาร มันใช้โอกาสครั้งนี้ในการดูดกลืนพลังชีวิตของมารร้ายด้านในจนหมดสิ้นทั้งหอคอย ทำให้พลังของมันพุ่งขึ้นไปอย่างก้าวกระโดด…”

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินกล่าวคำไปอย่างเชื่องช้า

หัวหน้าตำหนักคนอื่นๆ ต่างผงกหัวเห็นด้วยหลังจากได้ยิน

ถ้าเป็นไปตามที่ท่านเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินได้เล่ามา ก็พอจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น…

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็ยังไม่มีใครทราบเรื่องราว

หัวหน้าตำหนักลานอรหันต์ถามขึ้น “ท่านเจ้าอาวาส แล้วทำไมมารเฒ่ากลืนโลหิตถึงมาตายอยู่ตรงนี้”

“เรื่องนี้…”

เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินเงียบไป

นี่คือสิ่งที่เขาไม่เข้าใจและอยากรู้มากที่สุดเช่นกัน

ด้วยพลังที่แข็งแกร่งของมารเฒ่ากลืนโลหิต แม้แต่ตัวเขาเองอย่างมากก็ทำได้แค่ต่อสู้ยืดเยื้อ ถ้าต้องการจะสังหารมารเฒ่าตนนี้ โดยเฉพาะสังหารในทันทีแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

“เป็นไปได้ไหมว่ามันจะตกตายด้วยน้ำมือของสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์?”

หัวหน้าฝ่ายวินัยสงฆ์คาดเดา

ในช่วงสุดท้ายที่สติของเขารางเลือน เขาเห็นบางคนที่กำลังเดินเข้ามา

แม้ว่าเจินชี่จะเห็นเพียงร่างเงาที่ไม่ชัดเจนในตอนนั้น แต่พิจารณาจากรูปร่างที่ผอมเพรียว ผู้นั้นย่อมไม่ควรที่จะแก่เท่าไรนัก

จะเป็นบรรพบุรุษไม่ได้เช่นไร?

อย่างไรก็ตามแม้เจินชี่จะมีข้อสงสัย แต่เมื่อเห็นการแสดงออกของเจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและเหล่าหัวหน้าตำหนัก เขาทำได้เพียงคิดว่าเขาเข้าใจผิดไปเองเท่านั้น

“ขอรับ”

“พักผ่อนสักสองสามวัน จากนั้นค่อยไปที่ลานโพธิ์ ไปรับโอสถบำรุงโลหิตมา” เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินบอกกล่าว

โอสถบำรุงโลหิตเป็นโอสถพิเศษในการเติมพลังลมปราณและบำรุงเลือด

ถ้าเจินชี่ได้รับโอสถบำรุงโลหิตไป มันจะช่วยเร่งความไวในการฟื้นฟูตนเองให้กับเขา

“ขอบคุณมากขอรับท่านเจ้าอาวาส”

เจินชี่รีบขอบคุณเจ้าอาวาสทันที

…

เวลาเดียวกันกับที่เจ้าอาวาสฮุ่ยเหวินและหัวหน้าตำหนักกำลังคาดเดาว่าใครคือบรรพบุรุษสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้น ซูฉินก็ได้กลับมาถึงลานจิปาถะเป็นที่เรียบร้อย

หลังจากเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา เขาเลือกที่จะหลบออกมาไม่สนใจเรื่องบุญคุณหรือชื่อเสียง

สำหรับวัดเส้าหลินแล้ว การลงมือหลายต่อหลายครั้งของซูฉินเป็นการช่วยศิษย์ของวัดเส้าหลินไว้หลายพันคนและป้องกันไม่ให้วัดต้องล่มสลาย

แต่สำหรับซูฉิน มันก็แค่การปัดมือไปสุ่มๆ แล้วบังเอิญฆ่าแมลงตายก็เท่านั้นเอง

“ชีวิตในแต่ละวันมันควรเป็นเช่นนี้ ข้าสามารถไปลงชื่อเข้าใช้ ฝึกฝนบ่มเพาะความแข็งแกร่ง ใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลายและสบายใจ นี่แหละสิ่งที่ข้าต้องการ…”

ซูฉินอารมณ์ดียิ่ง

จากนั้นไม่กี่ชั่วโมง

เมื่อวัดเส้าหลินกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ซูฉินก็ออกจากลานจิปาถะมายังพื้นที่โล่งๆ แถวเนินเขา

ดวงจันทร์ลอยสูงเด่น

โปรยแสงนวลเป็นริ้วลงมาคล้ายม่านบางเบา

ซูฉินนั่งลงเอาขาไขว้กัน วิชาขัดเกลากายาจันทราไหลวนไปช้าๆ พลังของมันเคลื่อนไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุดโถมผสานเข้าสู่ร่างกายและเลือดเนื้อ

“จริงแท้แน่นอน…”

“เมื่อวิชาบ่มเพาะขัดเกลากายาจันทรารวมเข้ากับกายาวัชระคงกระพัน พลังหยินสุดขั้วกับพลังหยางสุดแกร่ง เกิดผลสุดมหัศจรรย์ต่อการหล่อหลอมกายเนื้อ”

ซูฉินลืมตาขึ้น รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความแข็งแกร่งของร่างกายที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดวงตามีร่องรอยลึกล้ำปรากฏ