เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 261

Sign in Buddha’s palm 261 (1) เฉินกวนพระผู้ต่ําต้อย มานมัสการวิหาร

วัดเส้าหลิน

ซูฉินได้กระจายหยดน้ําจิตวิญญาณพฤกษาหนึ่งหยดออกเป็นล้านๆ ส่วน ละลายเข้าไปในเม ฆหมอก และแทรกซึมเข้าไปในตัวของเหล่าศิษย์วัดเส้าหลินในรูปของฝนโปรยปราย

แม้ว่าพลังชีวิตในหยดน้ําจิตวิญญาณกําเนิดพฤกษาจะมีคุณค่าเล็กน้อยในสายตาของซูฉิน แต่ในมุมของศิษย์วัดเส้าหลินเหล่านี้มันไม่ต่างไปจากน้ําอมฤต ศิษย์ทุกคนที่ได้อาบน้ําฝนแห่งชีวิต ล้วนเปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวาและรู้สึกได้ถึงพลังฉีอันนับไม่ถ้วน

ในเวลาต่อมา ซูฉินก็เพิกเฉยต่อการกราบไหว้เคารพของเหล่าศิษย์สาวก และมองดูค่ายกลฟ้า ดินขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบพื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลังแทน

ค่ายกลฟ้าดินเหล่านี้ถูกจัดเรียงไว้ในยามที่ซูฉินอยู่ในระดับนภาชั้นที่สาม และตอนนี้ถูกทํา ลายลงแล้วโดยบรรพชนเก้า แม้จะยังคงมีผลในการรวบรวมพลังฟ้าดินแต่ก็ไม่ดีเหมือนเก่าก่อน

“จัดตั้งขึ้นใหม่อีกรอบแล้วกัน”

ซูฉินแตะปลายคางและตัดสินใจ

นับตั้งแต่ออกจากวัดเส้าหลินไป เขาก็ได้รับผังค่ายกลฟ้าดินมากมายหลายร้อยหลายพันแบบ จากการลงชื่อเข้าใช้ และความเข้าใจของซูฉินเกี่ยวกับค่ายกลนับร้อยนับพันเหล่า นั้นก็พัฒนาจนสมบูรณ์ และบรรลุผลลัพธ์ชั่วชีวิตของคนสองสามชั่วชีวิตคนเลยทีเดียว

ช่วงเวลาต่อมา

ซูฉินยกมือขวาขึ้นมา และจุดแสงนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นทันที พื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลังของ วัดเส้าหลินก็ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกอีกครั้ง

“จัดตั้งค่ายกลใหม่เพิ่มเข้าไปเก้าแห่งเรียบร้อย

ค่ายกลฟ้าดินทั้งเก้านี้ แม้ว่าซูฉินจะไม่ได้จัดตั้งอย่างพิถีพิถันมากนัก แต่ด้วยความแข็งแกร่งใน ระดับปัจจุบันของเขา หากบรรพชนเก้าต้องการทําลายค่ายกลอีกครั้งเกรงว่ามันจะไม่ง่ายดายนัก

อาจจะไม่ถึงขั้นที่ปิดกั้นบรรพชนเก้าได้อย่างสมบูรณ์ แต่อย่างน้อยก็กักตัวบรรพชนเก้าไว้ได้ อย่างน้อยครึ่งวัน

ด้วยความเร็วของซฉิน ครึ่งค่อนวันก็เพียงพอแล้วที่จะวิ่งวนทั่วทั้งทวีปได้สองสามรอบ

เวลาค่อยๆ ผ่านเลยไป

หลังจากผ่านไปเกือบครึ่งวัน

ซูฉินเงยหน้าขึ้นและมองไปยังทิศทางของทะเลทรายตะวันตก คิดสงสัยอยู่กับตนเอง “ไม่ ขยับไปไหนแล้ว ไปถึงวิหารหมื่นพุทธแล้วอย่างนั้นรึ?”

เกือบตลอดทั้งวัน ซูฉินไม่เพียงแต่รักษาศิษย์วัดเส้าหลิน จัดตั้งค่ายกลเสียใหม่ แต่ยังคงแบ่ง ความสนใจไปกับสถานที่ที่บรรพชนเก้าเดินทางไปด้วย

ด้วยดวงตาแห่งสัจจะและวิชาปราณฉีฟ้ากําหนด หลังจากที่บรรพชนเก้าออกจากวัดเส้าหลิน ทุกๆ สถานที่ที่เขาไปก็อยู่ภายใต้การตรวจสอบของซูฉินทั้งหมด

แต่ตอนนี้ซูฉันค้นพบว่าบรรพชนเก้าอยู่ที่เดิมมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว

เห็นได้ชัดว่ามีเพียงวิหารหมื่นพุทธเท่านั้นที่บรรพชนเก้าจะอยู่ได้นานขนาดนี้

“ได้เวลาไปทะเลทรายตะวันตกแล้ว”

ซูฉันคิดตัดสินใจ เขาหันหน้าไปมองเจ้าอาวาสอุ่ยเหวินและหัวหน้าตําหนักที่ยืนอยู่ด้านข้าง ค่อยๆ พูดอย่างใจเย็น “ข้าจะไปยังทะเลทรายตะวันตก”

“ทะเลทรายตะวันตก?”

เจ้าอาวาสชุ่ยเหวินและหัวหน้าตําหนักต่างมองหน้ากัน สุดท้ายจึงเอ่ยปากถามอย่างระมัดระ วัง “ท่านผู้ทรงสมณศักดิ์จะไปทําสิ่งใดในทะเลทรายตะวันตก?”

“ไปวิหารหมื่นพุทธ…”

ซูฉินก้าวเท้าไปข้างหน้า และหายตัวไปจากวัดเส้าหลิน

เจ้าอาวาสชุ่ยเหวินและหัวหน้าตําหนักพยายามนึกว่าซูฉินจะพูดอะไรต่อ “ข้าต้องการคําอธิ บาย….”

ส่วนลึกของทะเลทรายตะวันตก

ภายในวิหารหมื่นพุทธ

ร่างสามร่างนั่งขัดสมาธิทํามุมกันเป็นสามเหลี่ยมอยู่ในห้องโถงใหญ่ ลมหายใจของพวกเขาลึก ซึ้งและทรงพลังอย่างยิ่ง

ที่มุมซ้ายสุดของห้องโถง บรรพชนเก้าอยู่ในมุมปลายแหลมระหว่างสองร่างที่เหลือ แล้วกล่า วอย่างเคร่งขรึมว่า

“บรรพชนหก บรรพชนเจ็ด ก็เป็นตามที่ข้ากล่าวไปเมื่อครู่”

“แผ่นดินแห่งพลังยุทธอันยิ่งใหญ่แห่งนี้อันตรายจริงๆ ไม่เพียงแต่ตํานานยุทธเมืองฉางอันที่สา มารถเอาชนะตํานานยุทธขั้นสูงสุดอย่างบรรพบุรุษชีหยวนได้เท่านั้น ผู้ทรงสมณศักดิ์จากวัดเส้าหลิ นก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่ากันมากนัก…”

ตั้งแต่ที่บรรพชนเก้ากลับมา เขาก็ได้พบบรรพชนหกและบรรพชนเจ็ดจากวิหารหมื่นพุทธที่รีบ เดินทางมาจากต่างแดน จากนั้นจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ได้ประสบมาในวัดเส้าหลินให้ฟัง

“แผ่นดินแห่งพลังยุทธฯ นี้ค่อนข้างน่าสนใจ”

“กระแสปราณฉีเสื่อมโทรมมานานหลายต่อหลายปีแล้ว ค่อนข้างไม่สมเหตุสมผลที่ จะให้กําเนิดผู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้”

“เป็นไปได้ไหมว่าผู้ทรงสมณศักดิ์ของวัดเส้าหลินได้เปลี่ยนเป็นจิตวิญญาณแรกกําเนิดแล้ว?” บรรพชนเจ็ดกล่าวด้วยท่าทีที่เคร่งขรึม

ตํานานยุทธขั้นสูงสุดธรรมดา วิหารหมื่นพุทธย่อมไม่สนใจ แต่ตํานานยุทธขั้นสูงสุดที่เปลี่ยนจิ ตวิญญาณแรกกําเนิดได้แล้วก็เพียงพอจะกวาดล้างยุทธภพต่างแดนได้ง่ายดายในยุคปัจจุบันนี้

ในยุคที่ไม่มีเซียนเทพปฐพีกําเนิดขึ้นมา ตํานานยุทธขั้นสูงสุดที่เปลี่ยนจิตวิญญาณแรกกําเนิด ได้ ย่อมเป็นตัวตนที่อยู่ยงคงกระพัน

พลังของจิตวิญญาณแรกกําเนิดลึกซึ้งเกินกว่าจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์

เมื่อแปรเปลี่ยนเป็นจิตวิญญาณแรกกําเนิดได้ จอมยุทธไม่เพียงแต่จะหลุดออกจากพันธนาการ ของร่างกายเท่านั้น ยังสามารถพึ่งพาจิตวิญญาณแรกกําเนิดเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ด้วย

จอมยุทธธรรมดาๆ ถึงแม้จะเป็นตํานานยุทธขั้นสูงสุด เมื่อตกตายไปนั้น เว้นแต่จะมีทักษะลับ จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สามารถดํารงอยู่ได้นานนักหากปราศจากร่างกาย จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์จะ ค่อยๆ สลายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

แต่จิตวิญญาณแรกกําเนิดนั้นต่างออกไป

แม้จิตวิญญาณแรกกําเนิดจะยังอยู่กับกายเนื้อ แต่อีกแง่หนึ่งมันก็ไม่ได้มีร่างกายมาเป็นข้อจํากัด

สําหรับตํานานยุทธขั้นสูงสุดที่เปลี่ยนจิตวิญญาณแรกกําเนิดได้ แม้ว่าจะสูญเสียร่างกายไป แต่ก็สามารถพึ่งพาจิตวิญญาณแรกกําเนิดเพื่อรักษาพลังต่อสู้ส่วนใหญ่เอาไว้ได้ ไม่ต้องกังวลต่อกา รเน่าเปื่อยของสังขารอย่างบรรพชนเก้า บรรพชนหก หรือบรรพชนเจ็ดที่ต้องคอยระวังเกี่ยวกับ พลังชีวิตเลือดเนื้อของตนเองอยู่ตลอดเวลา ไม่กล้าต่อสู้ด้วยกําลังทั้งหมด

“ข้าไม่ได้สัมผัสถึงพลังของจิตวิญญาณแรกกําเนิดแม้แต่น้อย” หลังจากได้ยินคําถามนั้น บร รพชนเก้าก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวยืนยันอย่างจริงจังว่า “ยิ่งไปกว่านั้น หากผู้ทรงสมณศักดิ์ แห่งวัดเส้าหลินแปลงจิตวิญญาณแรกกําเนิดแล้วจริงๆ ข้าคงไม่สามารถรับมือได้โดยง่าย”

เมื่อบรรพชนเจ็ดได้ยินเช่นนี้ ท่าทีของเขาก็เชื่องช้าลงไปเล็กน้อย มองดูรอยหมัดตื้นๆ บนลูก ประคําอย่างพินิจพิเคราะห์ ขมวดคิ้วพร้อมกับกล่าวว่า “หากไม่มีการเปลี่ยนจิตวิญญาณแรกกํา เนิด รอยหมัดนี้ข้าก็เกรงว่ามันจะมาจากพลังกายล้วนๆ”

“ร่างกายที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ น่าจะใกล้เคียงกับขอบเขตยอดอรหันต์เต็มทนแล้ว”

บรรพชนเจ็ดมองด้วยความประหลาดใจ

เมื่อเทียบกับพลังที่แปลกประหลาดและคาดเดาไม่ได้ของจิตวิญญาณแรกกําเนิด การรับมือ งอื่นๆ ด้วยพลังก็ยังพอกระทําได้ เว้นแต่ซูฉินจะมีพละกําลังจากร่างกายที่ไปถึงขอบเขตเซียนเทพ ปฐพีซึ่งนั้นจะเป็นสิ่งรับมือได้ยากที่สุด

“ลูกประคํามีจิตวิญญาณอยู่ มันเป็นเพียงรอยกําปั้นเล็กๆ จะไม่ทําลายแก่นของสมบัติพุทธ คุณ สามารถฟื้นตัวได้หลังจากดูดซับพลังสักหลายร้อยปี”

บรรพชนหกพูดอย่างช้าๆ ที่ด้านข้าง

ในฐานะที่เป็นสมบัติพุทธคุณที่ยอดอรหันต์ทิ้งไว้ มันจึงเข้ากันได้ดีกับวิชาบ่มเพาะภายในวิ หารหมื่นพุทธ สามารถใช้ประโยชน์จากพลังของบรรดาผู้ทรงสมณศักดิ์มากมายในวิหารหมื่นพุทธ เพิ่มบํารุงหล่อเลี้ยงพวกมันได้อย่างสมบูรณ์

“ข้าไม่ได้กังวลเรื่องลูกประคํา”

บรรพชนเก้าเก็บลูกประคําไปแล้วส่ายศีรษะ “ข้าเป็นกังวลว่าผู้ทรงสมณศักดิ์วัดเส้าหลินจะใช้ เหตุผลนี้ในการมาสร้างปัญหายังวิหารหมื่นพุทธหรือไม่….”