เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 326

Sign in Buddha’s palm 326 (1) กายเนื้อโยกคลอนสมบัติ

สมบัติล้ําค่า!

ในส่วนที่ลึกที่สุดของนิกายเทพเจ้าสายฟ้า ระฆังขนาดใหญ่ที่มีกลิ่นอายเก่าแก่โบราณกำลังสั่นไหว ปล่อยไอพลังเขย่าฟ้าดิน จอมยุทธต่างดินแดนทั้งหลายที่ได้เห็นระฆังใบใหญ่ใบนี้ต่างตกตะลึง

“ระฆังเทพสายฟ้า!”

“นี่คือสมบัติล้ําค่าระฆังเทพสายฟ้า!”

“คําว่าเทพสายฟ้าสองค่านี้สื่อถึงสมบัติล้ําค่าของนิกายเทพเจ้าสายฟ้า!”

บรรพชนสํานักผู้วิเศษเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยคําออกมา ภายใตไอพลังของสมบัติล้ําค่า แม้แต่ซูฉินที่เปรียบได้กับผืนฟ้าก็ยังต้องถูกบดบังไปชั่วคราว ราวกับว่าใต้ผืนฟ้าเหนือผืนดินนี้ไม่มีผู้ใดจะมาเทียบเทียมความเจิดจรัสของสมบัติล้ําค่าได้

“ว่ากันว่าผู้ทรงพลังถึงขีดสุดได้ใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดในการปรับแต่งสมบัติล้ําค่านี้ขึ้นมา หากมันฟื้นพลังกลับมาได้เต็มที่ จะสามารถใช้พลังฉีกกระชากความว่างเปล่าได้เลย แม้ว่าระฆังเทพสายฟ้าจะไม่ใช่สมบัติล้ําค่าที่แข็งแกร่งที่สุดของผู้ทรงพลังถึงขีดสุด แต่สุดท้ายแล้ว มันก็มาจากผู้ทรงพลังถึงขีดสุดอยู่ดี แม้จะผ่านเวลามานับหมื่นปี แต่ก็ยังมีกลิ่นอายของผู้ทรงพลังถึงขีดสุดแฝงอยู่”

“เพียงแค่อาศัยกลิ่นอายนี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะบดขยทุกสิ่ง…….” บรรพชนสํานักเอกะวิถีจ้องไปที่ระฆังขนาดใหญ่ในส่วนลึกของนิกายเทพเจ้าสายฟ้าอย่างจดจ่อ

แม้ว่าสํานักเอกะวิถีจะมีสมบัติล้ําค่าที่ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าระฆังเทพสายฟ้า แต่ส่วนใหญ่แล้ว สมบัติล้ําค่านั้นอยู่ในสภาวะนิ่งเงียบจะฟื้นพลังขึ้นมาเหมือนอย่างระฆังเทพสายฟ้าในตอนนี้ที่ไหนกันเล่า?

และในเวลานี้

เมื่อเทียบกับบรรพชนนิกายใหญ่คนอื่นๆ ที่แทบจะไม่สามารถรักษาอาการสงบของตนได้ คอยเฝ้าสังเกตระฆังเทพสายฟ้าอยู่ตลอดเวลา เหล่าจอมยุทธต่างดินแดนที่เฝ้าดูการต่อสู้มาเนิ่นนานบางส่วนถึงกับหันหลังกลับและวิ่งหนีไปเพราะกลัวว่าตนจะได้รับผลกระทบ

“สมบัติล้ําค่าของนิกายเทพเจ้าสายฟ้าโผล่ออกมาแล้ว คงถึงเวลาที่มนุษย์สวรรค์แห่งอาณาจักรถังจะต้องล่าถอยไปชั่วคราว” บรรพชนสํานักผู้วิเศษคิดออกมาอย่างรวดเร็ว

สมบัติล้ําค่านั้นน่ากลัวจนเกินไป แม้ว่าระฆังเทพสายฟ้าจะถูกสร้างขึ้นโดยผู้ทรงพลังถึงขีดสุด แต่มันก็ไม่ได้ครอบครองพลังของขอบเขตทลายนภากาศได้สมบูรณ์เหมือนอย่างสมบัติล้ําค่าที่มีชีวิต ทว่า ก็คงไม่มีเซียนเทพปฐพี่คนใดเลือกเผชิญหน้ากับระฆังเทพสายฟ้าตัวต่อตัวเป็นแน่

เพียงแต่ว่า

ในเวลาต่อมา

ต่อหน้าสายตาตื่นตะลึงของบรรพชนสํานักผู้วิเศษ

เห็นว่าดวงตาของซูฉินนั้นมีดวงตะวันสองดวงปรากฏขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แพร่กระจายออกไปในความว่างเปล่า ในที่สุดก็กลายเป็นเสาเพลิงสองต้นพุ่งลงมาจากฟากฟ้า ชนเข้ากับสมบัติล้ําค่าระฆังเทพสายฟ้าอย่างรุนแรง

ดวงตาตะวันสีทอง!

ครั้น……

ฟ้าดินพังทลาย ตะวันจันทรากลับตาลปัตร

ไม่ว่าจะเป็นบรรพชนสํานักเอกะวิถีหรือจอมยุทธต่างดินแดนอีกมากมาย ทุกคนต่างรู้สึกว่าสายตาพร่ามัวลงในทันที ไม่นานนักก็ค่อยๆฟื้นตัวกลับมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

จิตใจของจอมยุทธดินแดนโพ้นทะเลทั้งหลายล้วนว่างเปล่า และมีจอมยุทธเพียงไม่กี่คนที่หน้าเปลี่ยนสีไป จู่ๆพวกเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ รีบมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

สังเกตเห็นว่าซูฉันยืนอยู่บนอากาศ แต่ดวงตาที่แต่เดิมร้อนแรงดั่งดวงอาทิตย์ก็หรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด สําหรับในส่วนลึกของนิกายเทพเจ้าสายฟ้า ระฆังลวงตาขนาดใหญ่ก็เริ่มแตกสลายไป

“สิ่งนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”

“สมบัติล้ําค่าของนิกายเทพเจ้าสายฟ้าถูกมนุษย์สวรรค์แห่งอาณาจักรถังทําลายได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวงั้นหรือ?”

“ว่ากันว่าสมบัติล้ําค่าเป็นสิ่งไร้เทียมทานไม่ใช่หรือ จะพังทลายได้ง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?”

จอมยุทธดินแดนโพ้นทะเลจํานวนมากรู้สึกไม่อยากเชื่อ ทว่าในไม่ช้า ก็มีคนสังเกตเห็นว่า เบื้องหลังเงาระฆังลวงตานั้น ในส่วนลึกของนิกายเทพเจ้าสายฟ้า ระฆังโบราณที่มีความสูงเท่าครึ่งหนึ่งของมนุษย์กําลังลอยขึ้นมาช้าๆ

และครึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพีของนิกายเทพเจ้าสายฟ้าอย่างเหลยตู้ฝ่าที่นั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ระฆังโบราณก็มองไปที่ซูฉินซึ่งยืนอยู่บนอากาศด้วยความตกใจ