เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 47

Sign in Buddha’s palm 47 ปิดม่านการแสดง

“บางทีอาจจะหนีไปตอนที่เกิดความวุ่นวายหรือเปล่านะ?”

ชายหยาบโลนคนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก เดินไปรวมตัวกับจอมยุทธคนอื่นๆ เพื่อแสดงความเคารพต่อ ‘องค์ยูไล‘ ที่เพิ่งแผ่พลังแห่งความศักดิ์สิทธิ์ออกมาเมื่อครู่

เมื่อตอนที่มือสังหารปรากฏตัวในทีแรก จอมยุทธหลายคนต่างหลบหนีออกไประหว่างความวุ่นวาย ฉะนั้นในสายตาของชายหยาบโลน พระที่ค่อนข้างน่าสนใจรูปนั้นคงจะจากไปแล้วในช่วงเวลานั้น

“องค์ยูไล…”

ชายหยาบโลนเหม่อมองด้วยความประหลาดใจ

เขาไปมาทั่วเหนือจรดใต้ ย่อมรู้เป็นธรรมดาว่าร่างคลุมเครือที่ปรากฏขึ้นนั้นแม้ว่าจะไม่ใช่‘องค์ยูไล‘ อย่างที่ใครพูดกัน แต่ก็ต้องเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งเหนือจินตนาการ

เมื่อเผชิญหน้ากับตัวตนที่สามารถตัดสินชะตาชีวิตของจอมยุทธในระดับชั้นวิทยายุทธทั้งเก้าขั้น ก็เป็นตัวตนที่ควรแค่แก่การแสดงความเคารพบูชาจากจอมยุทธในห้องโถงนี้แล้ว

“หยุนเอ๋อ หยุนเอ๋อ เจ้าสบายดีใช่หรือไม่?”

ซูชื่อหมินรีบเข้ามาหาซูเยว่หยุนและถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

“ข้าสบายดี”

“ดียิ่ง ที่ทุกอย่างปกติดี”

ซูชื่อหมินถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตอนที่เขาถูกสะกดไว้ด้วยจิตสังหารของมือสังหารในสามระดับบน ซูชื่อหมินแทบจะหมดสิ้นความหวังไปสิ้น

ความรู้สึกเมื่อครู่มันสิ้นหวังยิ่งกว่าตอนที่ ‘เหยียนหั่ว‘ ศัตรูของตระกูลซูได้บุกโจมตีเสียอีก

เขาไม่ได้คาดหวังว่าปัญหาเกี่ยวกับมือสังหารที่น่ากลัวเหล่านั้น จะถูกแก้ไขโดยผู้แข็งแกร่งที่ผ่านทางมา

“พวกเราตระกูลซูโชคดีแค่ไหนกันที่มีผู้แข็งแกร่งเช่นนั้นมาช่วยชีวิตเอาไว้!”

ซูชื่อหมินดูวิตกกังวลเล็กน้อยแล้วหมุนตัวโค้งคำนับไปทั่วทุกทิศ “ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือ ตระกูลซูของข้ารู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง หากในอนาคตผู้อาวุโสมีสิ่งใดที่ต้องการ ข้าจะเร่งรุดไปหาท่านอย่างแน่นอน”

ในฐานะจอมยุทธระดับชั้นที่ห้า สายตาของซูชื่อหมินย่อมเหนือกว่าจอมยุทธคนอื่นๆ ในโถงเป็นแน่แท้

เขาไม่ได้เชื่อหรอกว่าองค์ยูไลเป็นผู้ลงมือ

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน

ไม่มีใครตอบรับกลับมา

ซูชื่อหมินค่อยๆ ยืดตัวตั้งตรง สีหน้าของเขาแสดงความผิดหวังอยู่เล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมผู้อาวุโสท่านนี้จึงช่วยเหลือตระกูลซู แต่ถ้าเขาใช้โอกาสนี้ในการติดต่อกับอาวุโสผู้นี้ละก็ มันจะเป็นเรื่องดีอย่างที่สุดต่อตระกูลซู

แต่ช่างน่าเสียดาย

ผู้อาวุโสไม่ได้แสดงตนหลังจากที่ลงมือ

“ท่านพ่อ”

ในตอนนี้ซูเยว่หยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ข้ารู้สึกว่าคนผู้นั้นดูเหมือนจะเป็นพี่ชายสาม…”

“ฉินเอ๋อ?”

ซูชื่อหมินตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วตำหนิว่า “ไร้สาระ!”

“ถ้าผู้อาวุโสได้รู้ว่าเจ้ากำลังพูดไร้สาระอยู่เช่นนี้ มันคงทำให้ท่านโกรธเกรี้ยวอย่างมาก หากเป็นเช่นนั้นไม่ได้หมายความว่าหายนะจะมาตกที่ตระกูลซูเราหรอกหรือ?”

ซูชื่อหมินจ้องมองไปที่ซูเยว่หยุนอย่างดุเดือด

ซูชื่อหมินไม่คิดว่าลูกสาวของตนจะกล้าเพ้อเจ้อได้ถึงขนาดนี้?

ตัวตนที่ทรงพลังเช่นนี้ ย่อมต้องเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในยุทธภพ ฉะนั้นจะมาข้องเกี่ยวกับซูฉินที่ถูกส่งไปยังวัดเส้าหลินเมื่อสิบห้าปีที่แล้วได้อย่างไร?

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าซูฉินนั้นไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกยุทธเลย และจะไม่มีวันสามารถเป็นจอมยุทธได้ในชั่วชีวิต

แต่ถ้าสมมติว่าซูฉินมีพรสวรรค์ยอดเยี่ยมเหนือผู้ใด?

ซูฉินอายุได้เพียงยี่สิบห้าในปีนี้

จะไปมีความแข็งแกร่งสักเท่าใดกันในช่วงอายุยี่สิบห้าปี? ระดับชั้นที่เก้า? ระดับชั้นที่แปด? ระดับชั้นที่เจ็ด?

เมื่อเห็นทีท่าที่จริงจังของซูชื่อหมิน ซูเยว่หยุนก็ไม่กล้าที่จะกล่าวอีกต่อไป

ในช่วงเวลานั้น

ที่มุมหนึ่งของคฤหาสน์ตระกูลซู มีร่างบางคล้ายสตรีร่างหนึ่งยืนอยู่เงียบๆ

“กลิ่นอายเช่นนี้…”

ร่างของคนผู้นี้มีดวงตาที่แสนเย็นชาประดับบนใบหน้า กวาดตามองไปยังศพของมือสังหารที่นอนอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าเย็นชาน่ากลัว

“นี่เป็นการลงมือของฝ่าบาทหรือ?”

ร่างนี้ก็คือยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งที่เพิ่งมาถึง

แซ่ของเขาคือหลิว ผู้คนต่างเรียกเขาว่าหลิวกงกง เป็นขันทีชุดแดงในวังหลวง

เมื่อยี่สิบปีก่อน หลิวกงกงได้รับคำสั่งจากองค์จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ถังให้พาองค์ชายหลี่เชิงออกจากวังแล้วปล่อยไว้ท่ามกลางปุถุชน เพื่อให้รับรู้ความยากลำบากของผู้คน

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา หลิวกงกงรับหน้าที่ปกป้ององค์ชายหลี่เชิงอย่างลับๆ มาตลอด

แต่เมื่อคืนจู่ๆ หลิวกงกงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในระดับขั้นการบ่มเพาะของเขา ดังนั้นจึงไปหาที่วิเวกสำหรับพักสักครู่ห่างออกไปไม่กี่ลี้