เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 90

Sign in Buddha’s palm 90 นักพรตลงจากเขา

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ซูฉินก็กลับไปยังพื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลัง

แม้เคล็ดวิชาชั้นสูงอย่างเคล็ดวิชาลูกปัดวิเศษพิชิตมารจะเป็นวิชาที่ดีที่ใช้ในการโจมตีเหล่ามารร้าย แต่ซูฉินก็ไม่ได้ใช้เวลาไปกับมันมากนัก

ท้ายที่สุดแล้วซูฉินก็รู้ดี ไม่ว่าจะเคล็ดวิชาไหนๆ มันย่อมขึ้นอยู่กับการบ่มเพาะของตัวเขาเองด้วย

เวลาค่อยๆ ผ่านเลยไป

ซูฉินกลับสู่คืนวันอันสงบสุขและแสนยาวนานอีกครั้ง

ลงชื่อเข้าใช้ ฝึกฝนบ่มเพาะ สัมผัสพลังฟ้าดิน ชี้แนะเฉียนขู่เป็นครั้งคราว

แน่นอนว่าซูฉินเพียงแต่ชี้ให้เฉียนขู่เห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นคนเลือกเส้นทางในอนาคตให้เฉียนขู่

การฝึกฝนวิทยายุทธโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเข้าถึงขอบเขตยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งนั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก

ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งทุกคนล้วนต้องมีเส้นทางเป็นของตัวเองเพื่อแปรสภาพตนจึงจะบรรลุจนถึงระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุดได้

เฉียนขู่มีดวงใจพุทธะและเป็นคนที่เฉลียวฉลาดโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แม้จะถูกสอนสั่งโดยยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งก็จะไม่ส่งผลกระทบใดต่อเขา

แต่กับซูฉินนั้นต่างออกไป

ในฐานะอรหันต์ระดับนภาชั้นที่สาม ทุกการกระทำย่อมส่งผลถึงเฉียนขู่อย่างไม่อาจลบออกไปได้

อิทธิพลที่มีผลกระทบต่อเฉียนขู่นี้อาจจะดีต่อเฉียนขู่ หรืออาจจะไม่ดีก็ได้ ไม่มีใครรู้

ดังนั้นซูฉินจึงต้องปล่อยมันไปและชี้แนะเฉียนขู่เพียงไม่กี่คำยามเมื่อมีข้อสงสัย

ปล่อยให้ผู้อื่นได้พัฒนาด้วยตนเอง

จากนั้นซูฉินก็จมดิ่งสู่การฝึกฝนอีกครั้ง

ศิษย์หลายคนในวัดเส้าหลินเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นกัน

ที่ภูเขาด้านหลังมีหมอกควันปล่อยออกมาและศิษย์ทุกคนที่แก่พรรษาเกินกว่าสิบปีขึ้นไปสามารถไปฝึกฝนใกล้กับภูเขาด้านหลังได้

ด้วยสายธารแห่งหมอก แม้แต่ผู้ฝึกยุทธที่ยังไม่สามารถสัมผัสพลังฟ้าดินได้ ทั้งขอบเขตสามระดับล่างและสามระดับกลางก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงร่างกายที่ได้รับการดูแลอย่างดีและค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น

วันหนึ่ง

ภิกษุลาดตระเวนอย่างเจินชื่อเพิ่งกลับมาจากการฝึกฝนบริเวณใกล้ๆ ภูเขาด้านหลัง เขาก็พบศิษย์คนอื่นๆ กำลังกระซิบกระซาบบางอย่าง

“พวกเจ้ากำลังคุยอะไรกันอยู่?”

เจินชื่อเดินเข้าไปถามอย่างสบายๆ

ในขณะนี้เจินชื่อยังคงประหลาดใจอยู่หน่อยๆ กับผลของหมอกจากภูเขาด้านหลัง

ในฐานะศิษย์รุ่น ‘เจิน‘ เจินชื่ออยู่ในวัดมาหลายสิบปีดังนั้นเขาจึงมีคุณสมบัติพอที่จะฝึกฝนใกล้กับพื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลัง

ตอนแรกเจินชื่อก็ไม่ได้จริงจังอะไร ใครจะไปคิดเล่าว่าหมอกนี้จะทำอะไรได้?

แต่ในขณะที่ฝึกฝนก่อนหน้านี้ เจินชื่อรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของตน

เจินชื่อกระทั่งสัมผัสได้อยู่เล็กน้อยถึงพลังฉีและเส้นเลือดในกายกลับมาแข็งแรงขึ้นอีกครั้ง

มันน่าเหลือเชื่อแค่ไหนกัน?

ต้องรู้ว่าเลือดเนื้อของผู้ฝึกยุทธจะค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนกระทั่งถึงจุดสูงสุด จากนั้นจึงเริ่มเสื่อมถอยลง

บางทีอาจเป็นเพราะฝึกฝนวิทยายุทธ จุดสูงสุดอันนั้นจึงยืดยาวออกไปได้ในช่วงเวลาหนึ่ง

อย่างไรก็ตามหากไม่มีการพัฒนาครั้งใหญ่อีก การสลายตัวของพลังฉีและเลือดเนื้อของผู้ฝึกยุทธจะไม่สามารถย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่แข็งแรงที่สุดในชีวิตได้

เดิมทีเจินชื่อนั้นตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ พลังฉีและเลือดเนื้อของเขาเริ่มเสื่อมถอยลงแล้ว

หากไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น ความแข็งแกร่งในอนาคตของเขาคงจะไม่ดีไปกว่านี้ และความสำเร็จในชีวิตคงจะถูกหยุดไว้เพียงเท่านี้

แต่ตอนนี้เจินชื่อรู้สึกว่าพลังฉีและเลือดเนื้อในกายเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“หมอกนั่น…”

ภาพหมอกที่อวลไปทั่วฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้งในจิตใจของเจินชื่อ

และระหว่างที่เจินชื่อกำลังใช้ความคิดไตร่ตรองอยู่นั้น

เหล่าศิษย์ที่พูดคุยกันอยู่ใกล้ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมองเจินชื่อและกล่าวว่า

“ศิษย์พี่เจินชื่อเรากำลังคุยกันเรื่องผู้ทรงสมณศักดิ์ฯ ที่พำนักอยู่ภูเขาด้านหลัง…”

ศิษย์คนหนึ่งมองไปรอบข้างและพูดด้วยอาการหวาดกลัว

“ผู้ทรงสมณศักดิ์ฯ?”

เจินชื่อขมวดคิ้วและมองไปที่ศิษย์เหล่านี้ “นี่เรื่องของท่านผู้ทรงสมณศักดิ์เป็นเรื่องที่เจ้าสามารถนำมาพูดคุยเล่นๆ ได้ตามใจชอบเช่นนั้นหรือ?”

“ศิษย์พี่เจินชื่อ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะแสดงความไม่เคารพต่อผู้ทรงสมณศักดิ์อย่างแน่นอน”

“พวกเราแค่อยากรู้ว่าพระอาจารย์ท่านเป็นคนแบบไหน…”

สถานการณ์เช่นนี้นักพรตจางจะไม่ออกมาเพียงเพราะเรื่องนี้เป็นแน่แท้

ยามเมื่อสาวกเขาหวู่ตั้งหลายคนกำลังตั้งตารอคอย

แกร็ก

ประตูของห้องโถงอันเก่าแก่ก็ถูกผลักเปิดออกอย่างเงียบๆ

ชายที่สวมชุดคลุมในแบบฉบับนักพรตเต๋า เดินโซซัดโซเซออกมาช้าๆ

ผิวของเขาใสราวกับหยก กรอบตาคมชัด ไม่สามารถระบุอายุที่แน่ชัดได้ การเคลื่อนไหวของเขาดูระมัดระวังและมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด

นักพรตเต๋าเพิ่งจะเดินออกมา สาวกเขาหวู่ตั้งทั้งหลายต่างก็โค้งคำนับลงพร้อมตะโกนเสียงอันดังลั่น

“ขอต้อนรับท่านอาจารย์ออกจากการปิดด่านฝึกตน”

“ขอต้อนรับท่านอาจารย์ออกจากการปิดด่านฝึกตน”

เสียงอันดังสนั่นกระจายออกไปหลายลี้

หลังจากนั้นไม่นานนักพรตจางที่มองไปรอบๆ ก็พูดขึ้นว่า

“พวกเจ้าเงยหน้าขึ้นเถอะ”

นักพรตจางผู้นี้ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีอำนาจคับยุทธภพ แต่ในตอนนี้ไม่มีแม้กลิ่นอายของผู้ฝึกยุทธบนตัวเขาเลย ราวกับว่าเขาเป็นบุคคลธรรมดา

“ท่านอาจารย์ ท่านทะลวงผ่านขั้นแล้วหรือ?”

สาวกเขาหวู่ตั้งอดไม่ได้ที่จะถามคำถามออกไป

เมื่อสาวกคนอื่นได้ยิน ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป ต่างจ้องไปที่นักพรตจางกันตาเขม็ง

ถ้านักพรตจางสามารถทำเช่นนั้นได้จริงๆ เขาหวู่ตั้งจะครองยุทธภพต่อไปอีกสามร้อยปี

“ทะลวงผ่านขั้น?”

นักพรตจางส่ายหัวยิ้มๆ และพูดขึ้นว่า “เส้นทางสู่ตำนานยุทธนั้นยากเย็นเพียงไร พวกเจ้าก็รู้ แม้ว่าข้าจะปิดด่านฝึกตนเป็นร้อยปีก็ไม่สามารถฝ่าทะลวงมันไปได้”

“แล้วเช่นนั้นจุดประสงค์ที่ท่านอาจารย์ออกมาในครั้งนี้คืออะไรกัน?”

ศิษย์ที่พูดตั้งแต่แรกกล่าวถามอย่างระมัดระวัง

“ลงจากเขา”

นักพรตจางเงยหน้าขึ้นและมองไปยังทิศทางของวัดเส้าหลิน จากนั้นจึงกล่าวคำแผ่วเบา “ไปแสวงหาสัจธรรม!”