เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 218

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？”

ในตอนนั้นเองก่อนที่จะเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่ส่งมาจากด้านหลังของกลุ่มชายผมแหวกกลาง และมีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน ก็มองเห็นโค่วโม่ชูกับหลินเจียอินเดินออกมา

“พี่โค่ว มีคนเดินไม่ดูตาไม้ตาเรือโง่มากทำเหล้าหกใส่รองเท้าเสี่ยวหนิง” ชายผมแหวกกลางเอ่ย

ในใจของโจวฉู่ร้อนรนมาก สีหน้าเปลี่ยนไป และไม่คิดว่าเจ้าคนกลุ่มนี้จะมาด้วยกันกับโค่วโม่ชู แน่นอนว่าเขานั้นต้องเป็นคนรวยระดับสูงในเหลยหยางแน่ๆ มีหรือเขาจะทำให้โกรธได้?

“ฟ่านหยาง ตกใจอะไรล่ะ? รีบมาขอโทษ?ที่สาวคนนี้เลยนะ！”โจวฉู่รีบขมวดคิ้วเป็นสัญญาณเรียกให้ฟ่านหยาง

“ฉันพูดเมื่อกี้แกหูหนวกหรือไงรีบมาเลียให้สะอาดเดี๋ยวนี้！” ชายหนุ่มผมแหวกกลางเอ่ยอย่างเยือกเย็นก่อนที่จะสแกนไปที่ผู้คนรอบๆ

“เจ้าหรอ？โลกมันช่างแคบจริงๆ”

แสงไฟหรี่ลง ในตอนนี้หลินเจียอินได้สังเกตเห็นเซียวชุ่นนั่งอยู่ ก่อนที่เธอจะเอ่ยยิ้มอย่างเยือกเย็น

“คุณหลินคนสวยรู้จักด้วยหรอ？”โค่วโม่ชูเอ่ยถาม

“เขาคือคนที่ตีฉันในตอนเช้า เหมือนว่าจะเป็นสามีของประธานเหยา เจ้าของบริษัทซิงเหอ คีเอเจอร์” หลินเจียอินเอ่ยเบาๆใน

ตอนที่เธอลาออกนั้นเธอได้ศึกษาประวัติของเซียวชุ่นมาหน่อยๆ

“บังเอิญจังเลย มองดูแล้วไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้แล้วสิ วันนี้ก็จะสามารถที่จะช่วยนางฟ้าหลินล้างแค้นได้แล้วน่ะสิ ” โค่วโม่ชูเอ่ยพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“ไปเรียกตัวเจ้าของร้านของที่นี่ออกมา เก็บให้หมด นอกจากโต๊ะนี้ ส่วนคนทั้งหมดที่เหลือไสหัวไปสะ！”

โค่วโม่ชูหันไปพยักหน้าใส่พวกชายหนุ่มผมแสกกลาง

ส่วนผู้คนที่นั่งๆข้างในตอนนี้นี้ต่างก็ตกใจจนหนีออกไป ก่อนที่จะพูดออกมาอย่า

น่าเกรงขามและไม่สนใจใคร

“ตอนนี้ผมให้โอกาสพวกคุณโทรศัพท์เรียกคนมาช่วยสะ จะมาดูว่าพวกคุณจะสามารถที่จะหาคนที่โค่วโม่ชูอย่างผมจะไว้หน้าได้หรือเปล่า”

ตอนนี้โจวฉู่รู้สึกปวดหัวหนักเข้าไปใหญ่

ในตอนนี้ราวกับว่าได้เป็นการแสดงความเกลียดแค้นระหว่างพวกเขาโค่วโม่ชูกับเซียวชุ่นแทน

เหยาเสี่ยวหยูและสาวคนอื่นๆต่างก็ตกใจตนพูดไม่ออก และไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร ดังที่โจวฉู่เอ่ย นี่เป็นคนถึงที่ร่ำรวยติดอันดับในเมืองเหลยหยาง แม้แต่ความสัมพันธ์แบบพวกเธอยังแทบไม่สามารถที่จะพูดคุยกับเขาได้

หลังจากนั้น ภายในคลับก็เริ่มถูกกวาดเก็บ

โจวฉู่เริ่มรู้สึกประหม่า ก่อนที่จะเดินออกมาจากที่นั่งและเอ่ยขึ้น “คุณมองดูแล้วเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม งั้นผมสามารถเดินออกไปจากที่นี่ได้ไหม?”

ส่วนถังเฟยเฟยที่ตกใจไป ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาและร้องไห้ขอเว้าวอน “ใช่ใช่ใช่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ส่วนเรื่องรองเท้าของสาวสวยผู้นั้นฟ่านหยางเป็นคนทำ ท่านโค่วมีความแค้นกับคนผู้นั้น ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยจริงๆ อีกทั้งพวกเรายังเจอเขาวันนี้เป็นครั้งแรก จริงๆนะ”

โค่วโม่ชูมองสแกนไปที่พวกเราด้วย สายตา ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม “ได้ ฉันมีอะไรอยากจะคุยกับเขาสักนิดหน่อย ไม่มีอะไรกับพวกเจ้าสองคน ไปยืนอีกด้านนึงก่อนไป”

เมื่อโค่วโม่ชูเอ่ยออกไปดังนี้ โจวฉู่และคนอื่นๆก็รีบสลายตัว และอดมาได้ที่จะอยากเผชิญกับเซียวชุ่น ส่วนฟ่านหยางก็ค่อยๆถอยตัวห่างออกมา และเดินออกจากเก้าอี้ไปอย่างเงียบๆ ไปยืนอยู่อีกฝั่ง

จะมีเพียงแต่โอหยางเชียนเชียนที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับไปไหน

“เชียนเชียน คุณบ้าไปแล้วหรอ？ออกมาที่นี่！” เหยาเสี่ยวหยูเอ่ยเบาๆอย่างขมวดคิ้ว

โอหยางเชียนเชียนที่ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียง ก่อนที่จะเล่นแก้วเหล้าในมือ แล้วมองไปทางเซียวชุ่น

เหมาะกับพอดีที่ เซียวชุ่นนั้นก็หันมามองเธอพอดี ก่อนจะเอ่ยภายในใจ ผู้หญิงคนนี้แลมีอะไรจริงๆ

แต่ว่าฟ่านหยางในเวลานี้ ได้หลบหนีราวกับสุนัขตัวหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขอร้อง “โม่ชู ผมเลีย ผมเลีย เพียงแค่คุณไว้ชีวิตผม ให้ผมทำอะไรผมก็ทำ”

ก่อนที่หญิงสาวผมแดงจะหยิบขวดเหล้า แล้วทุบไปที่หัวของเขา

“สายไปแล้ว！”