เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 227

“รู้ดีว่าเขามีความคิดอะไรอยู่ ในเมื่อไม่ชอบ ทำไมต้องให้ความหวังเขาด้วยล่ะ ฉันไม่ใช่พวกแอ๊บซะหน่อย ไม่ต้องการตัวสำรอง” ถางชือชือเอ่ยอย่างไม่แยแส

เธอลุกขึ้นเปลี่ยนชุด และเติมหน้าเล็กน้อย

“ก็ยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้ไง” เล่อเหวินเอ่ย

ถางชือชือเหลือบมองเธอทีหนึ่ง เดินไปดึงแก้มที่จิ้มลิ้มหน่อย ๆ : “เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจหรอก ไปกัน ออกไปกับฉันหน่อย”

“ไปไหนเหรอคะ ? ” เล่อเหวินเบะปากเอ่ย

“สวนไผ่ม่วง หาไอ้กุ๊ยน่ารังเกียจนั่น” ถางชือชือเดินไปพูดไป เธอไม่มีวิธีติดต่อเซียวชุ่น ทำได้แต่ติดต่อเขาผ่านหวางเย๋

หลังจากทั้งสองคนมาถึงสวนไผ่ม่วง หวางเย๋เห็นแก่หน้าของฉินกวงหยวนจึงไม่ได้ปฏิเสธที่จะให้คำปรึกษากับพวกเขา จึงโทรหาเซียวชุ่นทันทีหลังจากนั้น

เซียวชุ่นได้ยินมาว่าคราวก่อนเดิมทีผู้หญิงสองคนนั่นต่อต้านและปฏิเสธอยู่บ้าง

แม้ว่าจะมีความบาดหมางอยู่หน่อย ๆ ก็ตาม ก็ไม่ถึงขนาดที่ทำให้เขาเกิดความเกลียดชังอะไรกับทั้งสองคน ในทางกลับกันเขาประทับใจถางชือชืออยู่มากด้วยซ้ำไป ในมุมมองของเขา คนที่ผดุงจิตใจเห็นอกเห็นใจต่อสัตว์ได้นั้นไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างแน่นอน ต่อให้องค์กรพิทักษ์สัตว์นั่นจะมีความคิดที่สุดขั้วไปหน่อยก็ตาม

เพียงแต่เขารู้สึกไม่พอใจที่ดูถูกตัวเองอยู่หน่อย ทว่าจะไปไม่ไว้หน้าหวางเย๋ก็ไม่ได้ ทำได้แต่รุดหน้าไปสวนไผ่ม่วงอย่างไม่เต็มใจนัก

เมื่อเป็นการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น ท่าทีของถางชือชือที่ได้พบเซียวชุ่นในครั้งนี้จึงอ่อนโยนขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด

พอเซียวชุ่นได้ยินว่าจะให้เขาไปตรวจและรักษาโรคที่เมืองหลวงก็ปฏิเสธทันควัน

“อาการผิดปกติที่เจ็บตรงหน้าอกของครอบครัวเรากำเริบเป็นครั้งคราว ต่อให้ตอนนี้คุณรักษาฉันหายแล้ว ก็ไม่สามารถเห็นผลได้ทันที แต่ดวงตาของคุณพ่อฉันในตอนนี้ร้ายแรงมาก ให้เขามาที่เจียงไห่ก็ไม่สะดวกในหลาย ๆ อย่าง ขอให้คุณเข้าใจด้วยนะคะ” ถางชือชือรีบเอ่ยอธิบาย

“เรื่องค่ารักษาคุณเซียววางใจได้เลยนะคะ ขอเพียงรักษาโรคเรื้อรังของพวกเราให้หายดีได้ ประเคนห้าล้านให้ได้ทันทีเลยค่ะ” ถางชือชือพูดต่อ

ในมุมมองของถางชือชือ ห้าล้านเป็นเงินก้อนใหญ่สำหรับหมอคนหนึ่งแล้ว คราวนี้ที่มาเธอจงใจกำชับเล่อเหวินเป็นพิเศษว่าไม่ต้องพูด ดังนั้นแม่หนูนั่นจึงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่านอนสอนง่ายอยู่ตลอด ดูออกเลยว่าเธอข่มเอาไว้จนไม่สบายใจเอามาก

“ผู้เพื่อนเซียว เป็นหมอต้องมีจิตใจเมตตากรุณา ในเมื่อคุณถางขอร้องด้วยความบริสุทธิ์ใจ งั้นก็รบกวนนายไปลองดูสักเที่ยว” หวางเย๋ก็เอ่ยคล้อยตามอยู่ข้าง ๆ

เขามีความคิดเป็นของตัวเอง

แพทย์แผนจีนบัดนี้ตกต่ำ รุ่นคนหนุ่มคนสาวไม่มีคนโดดเด่นเลย รวมถึงตระกูลหวางชิงฮู๋ของพวกเขาด้วย เจ็บปวดใจจริง ๆ เมื่อมองในสายตาของเขา

ยากที่จะมีคนที่มีวิชาแพทย์ที่เหนือชั้นอย่างเซียวชุ่นเช่นนี้ หากว่าปิดกั้นความสามารถโดยขลุกอยู่แต่เจียงไห่เล็ก ๆ นี้จะน่าไม่เสียดายหรอกหรือ ถ้าหากว่าเขาไปรักษาถังหลี่ที่เมืองหลวงให้หายดี ก็ยังพอที่จะนับได้ว่าเป็นโอกาสในการสร้างชื่อเสียงอย่างหนึ่ง

เซียวชุ่นลังเลอยู่สองนาทีในที่สุดก็เอ่ยปาก : “ก็ได้ งั้นผมจะลองไปดู”

คิ้วของถางชือชือที่เดิมทีขมวดเป็นปม ในที่สุดก็คลายออกแล้ว จึงเอ่ยขอบคุณไม่ขาดปาก : “ฉันยังมีธุระต้องจัดการที่เจียงไห่อยู่อีกหน่อย ฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินให้เรียบร้อยและส่งคุณเครื่องบิน หลังจากถึงเมืองหลวงจะมีคนไปรับที่สนามบิน คุณว่าแบบนี้โอเคไหมคะ ?”

เธอเพิ่งมาถึงเจียงไห่ไม่อยากกลับไปทันที อีกอย่างเรื่องของซิงเหอ คีเอเจอร์ก็สำคัญมากสำหรับเธอ

“ไม่มีปัญหาครับ” เซียวชุ่นยิ้มเอ่ย

ถางชือชือมีความสุขมาก ไอ้หมอนี่ดูเหมือนไม่ได้คบยากขนาดนั้นเหมือนกันนี่

หลังจากปรึกษาหารือและตกลงเรื่องต่อจากนี้ ถางชือชือ เซียวชุ่น เล่อเหวินทั้งสามคนก็ออกไปจากสวนไผ่ม่วง

เพิ่งเดินออกจากประตูใหญ่ของสวนไผ่ม่วงก็เห็นกาแยนคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง เฉิงหยูยืนอยู่ข้างรถ หลังจากเห็นถางชือชือ เขาก็รีบสาวเท้าเดินมาหาพร้อมกับเอ่ย : “ชือชือ ผมไปถามมาแล้ว สองสามวันนี้คุนหลุนพวกคุณไม่มีสำนักงานที่เจียงไห่ ผมคิดว่าคุณเข้าออกที่นี่ไม่สะดวก เลยตั้งใจซื้อรถมาให้คุณคันหนึ่งเป็นพิเศษ แบบนี้คุณอยากไปไหนมาไหนก็จะได้สะดวก”

“เอ้า นี่เป็นกุญแจครับ” เขายื่นกุญแจรถให้พร้อมกับเอ่ย