เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 231

ภายในห้องของคฤหาสน์ ถังหลี่เริ่มเกาตรงจุดที่มีอีสุกอีใสขึ้นบนร่างกายอย่างเอาเป็นเอาตาย ชั่วพริบตาเดียวเลือดออกจนเนื้อเปื่อยยุ่ย หมอทุกคนเริ่มเร่งรีบจนทำอะไรไม่ถูกทันที

“ยาระงับประสาท เร็ว !”

“โรคของประธานถังนี่ดูท่าจะรุนแรงขึ้น !”

“เมื่อกี้ไม่น่าปล่อยไอ้หนุ่มนั่นไปเลย หากว่าเกิดเหตุการณ์คาดฝันขึ้นกับประธานถัง ไอ้หนุ่มนั่นก็คือฆาตกรฆ่าคน”

“คนเป็น ๆ ตัวใหญ่คนหนึ่ง จะหนีไปที่ไหนได้ ? หนีไม่พ้นหรอก”

ในมือของฉินกวงหยวนยังบีบเข็มเงินที่ดึงออกมาอยู่เลย ขมวดคิ้วเล็กน้อย แอบฉงนอยู่ในใจ ดูจากฝีมือของเซียวชุ่นเมื่อครู่รวมทั้งจุดลมปราณที่ฝังไป น่าจะไม่ถึงขนาดที่มีปฏิกิริยาโต้ตอบรุนแรงขนาดนี้นะ

หากไม่เหนือที่คาดไว้ละก็ น่าจะเป็นอาการป่วยของตัวถังหลี่เองรุนแรงขึ้นล่ะมั้ง

สองวันต่อมา

ตกกลางคืน

ถังหลี่ฉีดยาระงับประสาทไปปริมาณหนึ่งแล้ว นอนบนเตียงผู้ป่วยอย่างนิ่งเงียบ ตามร่างหายมีแต่สีแดงฉานเป็นปื้น ๆ ดูแล้วมีชีวิตเหมือนเป็นมนุษย์เลือด โดยเฉพาะตรงหน้าอกเลือดออกจนเนื้อเปื่อยยุ่ยตั้งนานแล้ว คราบเลือดที่แดงเข้มซึมทะลุผ้าพันแผลสีขาว มองแล้วช่างน่าสะพรึงกลัว

ร่างกายที่อายุห้าสิบกว่าปีภายในระยะเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วันทรมานจนไม่เป็นรูปเป็นร่างแล้ว

เหยียนหยิงกับถังจื้อยืนอยู่หน้าเตียง จ้องมองเขาอยู่เงียบ ๆ

ราวสิบนาทีต่อมา

นิ้วมือเขาขยับเล็กน้อย

“พี่ ? พี่ฟื้นแล้วใช่ไหม ?” ถังจื้อเอ่ยถาม “รู้สึกยังไงบ้าง ?”

ดวงตาของถังหลี่ลืมขึ้นเล็กน้อยอย่างช้า ๆ จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้ง

“พี่เกรงว่าจะไม่ดีขึ้นแล้วล่ะ แม้กระทั่งป่วยเป็นโรคอะไรยังตรวจดูไม่ได้เลย ยังจะรักษาอะไรอยู่อีก ? มิสู้ให้พี่ตาย ๆ ไปดีกว่า ให้พี่ทรมานน้อยลงหน่อย” ถังหลี่เอ่ยอย่างอ่อนแรง

ถังจื้อกับเหยียนหยิงสบตากันทีหนึ่ง คนหนึ่งเอ่ย : “พี่อย่าพูดจาไร้สาระสิ จะต้องมีวิธีแน่นอน ผมติดต่อผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศไปแล้ว เดี๋ยวจะมาในสองวันนี้ พี่วางใจได้ ไม่เป็นไรหรอก พี่ทนอีกสองวันนะ”

ถังหลี่เจียดยิ้มออกมาอย่างยากลำบากพลันเอ่ย : “ไม่ต้องหรอก พี่สาม พี่คิดว่าชีวิตของพี่ควรจะแค่นี้แล้วกัน เราพี่น้องสองคนสนิทกันมากที่สุดตั้งแต่เล็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็น ดังนั้นหลังจากพี่ตายไป ชือชือเจ้าเด็กคนนี้ขาดประสบการณ์อยู่มาก ยากที่จะรับผิดชอบหน้าที่อันยิ่งใหญ่ ให้นายคุมหางเสือคุนหลุนกรุ๊ปดีกว่า ต้องช่วยดูแลให้ดีแทนพี่ด้วยล่ะ”

ในนัยน์ตาของถังจื้อประกายแสงวาววับที่สังเกตเห็นได้ยาก : “พี่ พี่จะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”

“อย่าพูดแทรก แล้วก็เหยียนหยิง พี่รู้ว่านายกับเหยียนหยิงเป็นเพื่อนสมัยเด็กตั้งแต่เล็ก ก่อนหน้าที่พี่จะแต่งงานกับเธอ พวกนายได้แอบตกลงเรื่องการแต่งงานไว้ก่อนแล้ว ในเรื่องนี้พี่ต้องขอโทษนายด้วย พี่ก็มีความลำบากเหมือนกัน……” ถังหลี่พูดต่อ

สายตาของถังจื้อพลันเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบ เริ่มกำหมัดโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้อต่อนิ้วเริ่มขาว

“หลังจากพี่ไป นายก็เอาเธอคืนให้นายเองเลย นายต้องดูแลเธอกับชือชือให้ดี……”

“ดังนั้นตอนนี้คุณยอมรับแล้วว่าตอนนั้นคุณวางยาฉันใช่ไหม ?” เหยียนหยิงพูดขัดจังหวะเขาด้วยใบหน้าเหมือนน้ำแข็ง

“ตอนนั้นตระกูลถังตกอยู่ในสถานการณ์คลอนแคลน ต้องอาศัยอิทธิพลของตระกูลเหยียนพวกเธอจึงจะสามารถทำให้เชิงฐานที่มั่นมั่นคงได้ เธอเป็นคนแกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรี ฉันจึงต้องใช้แผนการเลว ๆ นี้”

เมื่อคนใกล้ตาย จะพูดจาจริงใจ ถังหลี่เอ่ยยอมรับด้วยน้ำเสียงเจือด้วยความจำใจ : “หลายปีมานี้ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉันอยู่ในใจ รอฉันตายไปแล้ว ความเกลียดชังในใจของเธอก็จะหายไปได้ในที่สุดเอง”