เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 235

ถางชือชือใช้มือแกว่งไปที่ข้างหน้าเธอ : “คิดอะไรอยู่น่ะ ?”

เล่อเหวินได้สติกลับมา เอ่ยหน้านิ่วคิ้วขมวด : “คุณหนู พรุ่งนี้คุณเซียวจะฝังเข็มให้คุณ ฉันได้ยินมามากว่าการฝังเข็มจะต้องมีฝังตรงจุดที่ส่วนตัวมาก ๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้……พรุ่งนี้คุณอาจจะถูกคุณเซียวเห็นจดหมดเกลี้ยงแน่เลยค่ะ”

ถางชือชือชะงักไปเล็กน้อย พลันเอ่ยปลอบใจตัวเอง : “เห็นก็เห็นไปสิ เขาเป็นหมอ ในสายตาของหมอน่ะไม่มีแบ่งแยกชายหญิงหรอก”

“แต่ยังไงเขาก็ไม่ใช่หมออย่างเป็นทางการนี่ค่ะ”

“นั่นสิ” บนใบหน้าขาวสะอาดหมดจดของถางชือชือเปื้อนสีแดงระเรื่อ “เธอลองไปถามพ่อก่อนว่าต้องฝังตรงไหนบ้าง”

“อ๋า ?”

วันรุ่งขึ้น

ตอนที่เซียวชุ่นตื่นนอนก็จวนจะแปดโมงแล้ว หลังจากล้างหน้าบ้วนปากอย่างเรียบง่ายแล้วทานมื้อเที่ยงที่ใต้ตึกเสร็จก็รีบไปตระกูลถัง

ณ จิ่นซิ่วกั๋วจี้ ในขณะเดียวกัน วันนี้เป็นวันที่เหยาเจิ้นชูสัญญากับครอบครัวของเหยาเสินไว้ว่าจะเรียกรวมตัวลูกหลานตระกูลเหยามาที่บ้านบรรพบุรุษ ประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะให้ครอบครัวของเหยาเจี้ยนกั๋วกลับไปในบันทึกลำดับการสืบเชื้อสายประจำตระกูลเหยาอีกครั้ง

หลิวหยุนเซียงเปลี่ยนเป็นชุดที่ภูมิฐานตั้งแต่เช้าตรู่ ยังบรรจงแต่งหน้าเป็นพิเศษ หลังจากทานมื้อเช้าแล้วก็นั่งดูละครหน้าโทรทัศน์อย่างสบายใจ

เหยาเจี้ยนกั๋วก็ลาหยุดวันนี้ แม้ปากเขาจะบอกว่าไม่สนใจเรื่องหลอกลวงพวกนี้ ทว่าในใจนั้นดีใจสุดชีวิตเลย

เหยาเสินยังคงหน้าตางดงาม ราศีเหนือคนธรรมดาทั่วไป หลังจากเซียวชุ่นเปลี่ยนไป ราศีของเธอก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปมากตามขึ้นด้วย มีรอยยิ้มขึ้นเยอะ ไม่เย็นยะเยือกเหมือนเมื่อก่อน

อุณหภูมิอุ่นขึ้น วันนี้เธอสวมเสื้อสูทรัดรูปสีกากี เสื้อคอเต่าสีขาวขับให้ใบหน้างดงามที่ขาวสะอาดไร้ที่ติยิ่งเงาวาวผ่องใส กางเกงยีนสีดำห่อขาเรียวบางเอาไว้ ผมสยายไว้อยู่ด้านหลัง ดูเหมือนสะอาดเรียบร้อย

“แม่คะ แปดโมงครึ่งแล้ว ควรออกเดินทางไปแล้ว ไปสายจะเป็นขี้ปากคนเอาได้ ว่าพวกเราหน้าใหญ่ใจโต” เหยาเสินเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือพลันเอ่ยเตือนหลิวหยุนเซียง

“รีบไปทำไม ? คุณปู่รองของเธอเชิญพวกเรากลับไป ไม่ใช่พวกเราขอร้องพวกเขากลับไปเสียหน่อย แม่หน้าใหญ่ใจโตไม่ได้หรือ ? พวกเขาจะทำอะไรกับพวกเราได้ ? ลูกไม่เห็นตอนที่เจินหวนนั่นกลับวังน่าเกรงขามมากแค่ไหนหรือ แม้แต่จักรพรรดิก็ยังคอยอยู่ที่นั่นจนร้อนใจ แม้ว่าเราจะเทียบกับสนมอย่างเขาไม่ได้ อย่างน้อยพวกเราไม่สามารถไปถึงที่นั่นแล้วคอยคนอื่นหรอกนะ” หลิวหยุนเซียงเอ่ยอย่างไม่รีบไม่ร้อน

เหยาเสินสบตากับเหยาเจี้ยนกั๋วแวบหนึ่งด้วยความจนปัญญา

เหยาเจี้ยนกั๋วก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเช่นกัน

“น่าเสียดาย วันนี้เซียวชุ่นไม่อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นก็จะให้พวกเขาได้เห็น ว่าเขยบ้านเราก็มีอนาคตเหมือนกัน”

หลิวหยุนเซียงเอ่ยคร่ำครวญต่ออีก : “ลูกว่าในเวลาสำคัญแบบนี้ลูกยังจัดการให้เขาออกไปทำงานนอกสถานที่อยู่อีก ? ไปหนหนึ่งก็ตั้งหลายวันเลย จากนี้น่ะ ลูกพยายามอย่าจัดการให้เขาออกไปทำงานนอกสถานที่เลย พนักงานบริษัทตั้งมากตั้งมาย ทำไมชี้มาที่เขาคนเดียว”

“อีกอย่างแม่บอกลูกให้นะ ลูกให้ผู้ชายคนหนึ่งถ่อไปไกลขนาดนี้ ตอนที่ไม่ได้อยู่ในสายตา หากว่ามีความคิดอื่นขึ้นมา ลูกคงไม่แม้แต่จะดูไหว”

เหยาเสินกลอกตา : “โอเคค่ะ เซียวชุ่นต่างหากที่เป็นคนที่แม่ให้กำเนิดมา ส่วนหนูเป็นคนที่ถูกเก็บมา โอเคแล้วสินะคะ”

“เจ้าลูกคนนี้นี่ หรือว่าฉันพูดผิดหรือยังไง ?” หลิวหยุนเซียงถลึงตาใส่เธอพร้อมกับเอ่ย

จนถึงตอนเก้าโมง หลิวหยุนเซียงจึงจะลุกขึ้นออกจากบ้าน เดิมทีเหยาเสินตั้งใจจะขับออดี้A4คันนั้น R8คันนั้นโดดเด่นไปหน่อยจริง ๆ หลิวหยุนเซียงย่อมไม่ยอมฟัง วันนี้เป็นหนึ่งวันที่เธอเงยหน้าอ้าปาก จะทำตัวให้ไม่เป็นจุดสนใจได้ยังไง ?

ด้วยความจำใจ เหยาเสินจึงได้แค่ยอมเธอขับ R8คันนั้นบรรทุกสองคนรุดหน้าไปบ้านบรรพบุรุษตระกูลเหยา

……

ในห้องส่วนตัวของถางชือชือ ได้ถามถังหลี่จึงได้รู้จุดลมปราณที่ต้องฝังเข็ม นอกเหนือจากจุดรักแร้ที่ออกจะค่อนข้างส่วนตัวแล้ว ส่วนใหญ่เป็นจุดลมปราณบนมือกับบนเท้า ในที่สุดถางชือชือก็สบายใจได้แล้ว

วันนี้เธอจงใจสวมสายเดี่ยวแคชเมียร์สีเทา เผยหัวไหล่อิ่มเอิบขาวสะอาดหมดจดอยู่กลางอากาศ เส้นผมงดงามอ่อนนุ่มสีกาแฟสยายอยู่ที่หัวไหล่อย่างเกียจคร้าน เข้ากับใบหน้างดงามดูประณีตสวยหยาดเยิ้มของเธอ เปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์ตราตรึงใจ