เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 243

"คุณพักที่ไหน?"

หลังจากออกจากไนท์คลับ เซียวชุ่นได้ถามถางชือชือ

"โรงแรมเดียวกับคุณ"

"......คุณนี่มาทำร้ายคนจริงๆเลยนะ คุณชายเฉิงคนนั้นตอนนี้เกรงว่าคงทนรอที่จะถลกหนังดึงเส้นเอ็นผมไม่ไหวแล้ว"

“วางใจเถอะ เฉิงหยูคนนี้ฉันก็นับว่ารู้จักเขาดี ในวงเวียนของเมืองหลวงมีสี่คุณชายใหญ่ และหนึ่งในนั้นก็คือเขา สี่คุณชายใหญ่นี้ไม่ใช่ คุณชายเสเพลที่ไม่เล่าเรียนวิชาความรู้ประเภทนั้น แต่เป็นคุณชายนอบน้อมถ่อมตนมีความสามารถและเล่าเรียนจริงๆ ดังนั้นเขาโกรธก็ส่วนโกรธ จะไม่ทำอะไรที่เป็นการรุนแรง" ถางชือชือยิ้มเบาๆแล้วกล่าว

“จริงเหรอ?” เซียวชุ่นยิ้มอย่างขมขื่นทีหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรอีก

ดูเหมือนว่าถางชือชือจะไม่ค่อยเข้าใจเฉิงหยูคนนี้มากนัก หรือบางทีอาจจะไม่ค่อยเข้าใจผู้ชายที่ตกหลุมรัก ถึงกับจ้างฆาตกรฆ่าคนแล้ว ยังจะคุณชายสุภาพบุรุษบ้าบออะไรกันอีก

เขาก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่ถางชือชือ ประการแรกมันไม่จำเป็น และประการที่สองเขาก็ไม่มีหลักฐานโดยตรงที่จะพิสูจน์ได้ว่าในตอนนั้นเป็นลูกจ้างของเฉิงหยู

หลังจากที่มาถึงทางเข้าโรงแรมแล้ว ต้วนเจียก็ไปจอดรถ ส่วนเซียวชุ่นและถางชือชือก็เดินเข้าไปในโรงแรมกันก่อน

“จะไปนั่งเล่นในห้องของฉันหรือเปล่า?” ขณะที่จะก้าวเข้าทางเข้าลิฟต์ ถางชือชือมองไปที่เซียวชุ่นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยขึ้น

ถางชือชือก็ไม่รู้ว่าทำไม เห็นท่าทางที่ดูสงบและจริงจังอยู่ตลอดของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเขาอยู่เสมอ อยากจะดูว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไรใช่ว่าไม่ปกติก็ดูปกติหรือเปล่านะ

"สะดวกหรือ?"

"สะดวกสิ"

“งั้นก็ไม่ไปแล้ว”

"……ผู้ชายที่ไร้ความรู้สึก"

หลังจากที่ทั้งสองคนแยกจากกันก็ต่างกลับไปที่ห้องของตัวเอง

สงบเงียบทั้งคืน

บ่ายวันถัดมา ตามรายการที่กำหนดไว้ เซียวชุ่นทั้งสามคนมาถึงงานประชุมอภิปรายที่จัดที่โรงแรมโอเรียนทัล ต้วนเจียบอกว่าเขาเคยชินกับความอิสระ จึงทนไม่ไหวกับบรรยากาศที่เคร่งครัดของประชุมประเภทนี้ก็เลยไม่ตามเข้าไปแล้ว จะอยู่รอพวกเขาทั้งสองคนที่ด้านนอก

เซียวชุ่นคิดว่าเขาเข้าไปก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงตามแต่ใจเขา

เมื่อเดินถึงประตูโรงแรมก็บังเอิญพบเหว้ยเทียนฮั๋วเข้าพอดี วันนี้เหว้ยเทียนฮั๋วตั้งใจแต่งชุดที่เป็นทางการ ด้านหลังยังมีชายและหญิงหลายคนที่แต่งกายแบบธุรกิจ

หลังจากที่เห็นเซียวชุ่น เขาโบกมือส่งสัญญาณให้พวกเขาเข้าไปกันก่อน แล้วตัวเองก็เดินไปที่ข้างตัวเซียวชุ่นแล้วพูดจาเยาะเย้ยว่า “เมื่อคืนแกโชคดี แต่ว่าคนจะไม่โชคดีเสมอไปหรอกนะ เดินยามค่ำคืนมากเกินไปยังไงก็ต้องเจอผีเข้า”

“ดูเหมือนว่าที่ถูกคุณชายเหว้ยตบเมื่อคืนจะหนักหนาไม่พอนะ คนที่นายทำให้โกรธเคืองไม่ได้ไม่ใช่เพียงแค่เฉิงหยูคนเดียวสินะ? ระวังตัวให้มากนะ” เซียวชุ่นยิ้มอย่างเฉยเมยพร้อมกับเอ่ย

“คอยดูกัน” เหว้ยเทียนฮั๋วฮึ่มเบาๆเสียงหนึ่ง แล้วหันหลังก้าวเดินก้าวใหญ่เข้าไปด้านใน

“เหว้ยเทียนฮั๋ว หลานชายแท้ๆของเหว้ยเหวินตงประธานสหการค้าแห่งหนิงโจว ลูกชายคนที่สองของประธานใหญ่เหว้ยคนใหม่แห่งอสังหาฯฮั๋วเป่า ประธานเซียวไปทำให้คนแบบนี้โกรธได้ยังไงกันนะ ได้ยินมาว่าเป็นคนบ้าอำนาจ และเป็นคุณชายเจ้าสำราญที่มีชื่อเสียงแห่งเหลยหยาง”

ติงเยว่พูดจายืดยาวแบบนี้ออกมาอย่างสบายๆ เห็นได้ว่าเธอหาข้อมูลมาไม่น้อย พูดแล้วเธอก็ถอนหายใจอย่างดูไม่ออก

“ผมก็แค่มาประชุม บริจาคเงินนิดหน่อย แล้วเขาจะทำอะไรกผมได้?” เซียวชุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเขาไม่ได้เปรียบอะไรหรอก”

ติงเยว่ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ขณะที่คังหย่งเหนียนให้เธอมาก็ไม่ได้เอ่ยถึงฐานะประธานกรรมการแห่งจินสีกรุ๊ปของเซียวชุ่น บอกเพียงว่าเป็นเถ้าแก่ของซิงเหอ คีเอเจอร์ ซึ่งเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเขา และขอให้เธอช่วยเซียวชุ่นให้ดี ดังนั้นเธอเพียงแค่ทำหน้าที่ของเธอให้ดีก็พอ

ขณะที่ทั้งสองเข้าไปในสถานที่จัดงาน ก็เห็นภายในโถงประชุมขนาดใหญ่มีที่นั่งอยู่สิบกว่าแถว

แต่ละแถวก็น่าจะมีประมาณน่าหลายสิบที่นั่ง โดยรวมๆมองไปแล้วคาดว่าน่าจะมีสี่ห้าร้อยที่นั่ง ด้านหน้าแท่นบรรยายมีโต๊ะยาวแถวหนึ่งวางอยู่ คิดว่าจะต้องเป็นที่ของพวกผู้นำแน่ๆ

ในเวลานี้งานประชุมยังไม่เริ่ม และยังมีที่นั่งว่างอีกมาก เซียวชุ่นจงใจค้นหามุมที่ค่อนข้างห่างไกล

อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้มาฟังพวกเขาพูดว่าอะไรกัน ไม่ได้สำคัญ

เพิ่งนั่งลงไม่นาน ก็มีชายสี่คนแต่งกายชุดสูทที่เป็นทางการเดินเข้ามา คนที่นำเป็นชายวัยกลางคนที่อ้วนพุงป่องคนหนึ่ง เมื่อเห็นติงเยว่หน้าตางดงามก็อดที่จะดวงตาเป็นประกายไม่ได้

เซียวชุ่นสงสัยว่าไอ้ซ่ำคนนี้พุ่งมาเพื่อติงเยว่ อย่างไรก็ตามงานประชุมแบบนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นเพียงพิธีการ คาดว่าดินเนอร์การกุศลท้ายสุดถึงจะเป็น

งานเบอร์ใหญ่ปานนี้ ก็คือจะขูดรีดเงินจากในตัวเหล่าประกอบการธุรกิจพวกนี้ นี่ก็ถือว่าเอาจากประชาชนใช้กับประชาชน

ดังนั้นคนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ถือเป็นเรื่องเป็นราวนัก

เซียวชุ่นนั่งข้างกำแพง ส่วนติงเยว่นั่งที่ด้านขวาของเขา

“สาวสวยที่นี่มีคนไหม?” ชายวัยกลางคนถาม

“ไม่มีค่ะ” ติงเยว่พูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

ชายวัยกลางคนๆนั้นพาคนหลายคนซึ่งน่าจะเป็นผู้ช่วยของเขาหรือว่าผู้จัดการแผนกของบริษัทล่ะมั้ง โดยที่นั่งลงอยู่ที่ด้านข้าง

“สาวสวยมาจากบริษัทไหน?” ชายวัยกลางคนเพิ่งนั่งลงไม่นานก็อดที่จะหาทางพูดคุยกับติงเยว่ขึ้นมาไม่ได้

“สตาร์ไลท์บีโอค่ะ” ติงเยว่ตอบ ในเมื่อเธอมาช่วยเซียวชุ่น ก็ต้องมาในนามของซิงเหอ คีเอเจอร์อยู่แล้ว

"สตาร์ไลท์บีโอ? ดูเหมือนว่าจะไม่เคยได้ยินมาก่อน บริษัทเล็กๆที่เพิ่งจัดตั้งขึ้นใหม่สินะ?"

เขาหันศีรษะไปถามคนที่อยู่ข้างๆหลายคนนั้น "พวกเราเหลยหยางมีบริษัทชื่อสตาร์ไลท์บีโอนี้หรือเปล่า？"

คนหลายคนนั้นส่ายหัวบอกว่าไม่สามารถบอกชัดเจนได้

“บริษัทของเราตั้งอยู่ในเมืองเจียงไห่ และก่อตั้งขึ้นได้ไม่นานจริงๆ แต่ว่าในขณะนี้กำลังพัฒนาได้เป็นอย่างดี ไม่รู้ว่าท่านทั้งหลายมาจากบริษัทไหนคะ?”

ติงเยว่กล่าวอย่างเปิดเผย

"โอ้ ผมเป็นผู้จัดการใหญ่ของฝ่ายบุคคลแห่งหนิงโจวคุนหลุนกรุ๊ป ผมชื่อจงต้าจุน"

พูดอยู่เขาก็หยิบนามบัตรใบหนึ่งออกมายื่นให้แก่ติงเยว่แล้วกล่าวว่า "นี่คือนามบัตรของผมครับ"

ติงเยว่รับนามบัตรมาแล้วพูดว่า "ขอโทษด้วยนะคั ฉันไม่มีนามบัตรค่ะ"

“ไม่เป็นไรครับ แค่ทิ้งเบอร์โทรไว้ก็พอ ไม่รู้ว่าบริษัทของคุณทำเกี่ยวกับอะไรหรือครับ?” จงต้าจุนพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

ติงเยว่ต้านไม่อยู่เล็กน้อยชั่วขณะหนึ่ง อย่างไรเธอก็ไม่ใช่พนักงานที่แท้จริงของสตาร์ไลท์บีโอ

ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้คนอื่น แนะนำบริษัทเรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของงานของเธอ เธอหันศีรษะไปเหลือบมองเซียวชุ่นด้วยสายตาที่ขอความช่วยเหลือ

“ทำผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ ซึ่งเป็นคู่แข่งกับคุนหลุนกรุ๊ปของพวกคุณ” เซียวชุ่นรีบรับการกล่าวต่อในทันที

เรื่องการเตรียมการเป็นตัวแทนหุ้ยเชิงหยวนของคุนหลุนกรุ๊ปยังเจรจากันไม่ลงตัว อย่างไรนั่นก็ล้วนเป็นเรื่องของผู้บริหารระดับสูง เขาผู้เป็นผู้จัดการแผนกนี้เกรงว่ายังไม่สามารถเข้าถึงได้

เมื่อจงต้าจุนได้ยินเข้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ติงเยว่กล่าวแนะนำว่า "นี่คือเถ้าแก่ของเรา ประธานเซียวค่ะ"

"ตอนนี้ทั้งหมาทั้งแมวอะไรก็สามารถเรียกประธานนี่ประธานนั่นได้จริงๆนะ บริษัทเล็กๆที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรจะมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาเป็นคู่แข่งกับคุนหลุนกรุ๊ปของเรา คุยโวโอ้อวดอย่างไม่รู้สึกละอายเลย" จงต้าจุนกล่าวด้วยหน้าตาที่ดูหมิ่นดูแคลน

เซียวชุ่นคร้านที่จะสนใจเขา จงต้าจุนเห็นว่าเขาไม่ได้ตอบรับใดๆ ก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้น ไม่ต้องพูดถึงว่าคนมีเมตตาถูกคนรังแกหน่ะ บางครั้งยิ่งถอยฝ่ายตรงข้ามก็จะยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น

จงต้าจุนถึงกลับเริ่มโค่นล้มต่อหน้าเซียวชุ่นเสียแล้ว

เขาอาศัยหน้าตาที่ใหญ่โตโอ้อวดนั้นขยับไปทางข้างกายของติงเยว่แล้วพูดว่า "สาวสวย ไม่งั้นคุณมาที่บริษัทของเราเถอะนะ ตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการใหญ่สงวนไว้ให้คุณ เงินเดือนสามหมื่น วันหยุดสองวันต่อสัปดาห์ ผมคิดว่าบริษัทเหลวแหลกในตอนนี้ของคุณนั้นไม่สามารถให้สวัสดิการที่ดีขนาดนี้กับคุณได้สินะ？”

“นอกจากนี้ มุดอยู่ในสถานที่เล็กๆอย่างเจียงไห่ประเภทนั้นจะมีอนาคตอะไร ต่อให้เหลยหยางจะเลวร้ายแค่ไหนก็ยังเป็นเมืองหลวงของมณฑล ถูกหรือเปล่า”

ติงเยว่ได้กลิ่นควันที่ฉุนบนร่างกายของเขา ในใจรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อยและทนไม่ไหว รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง จะจากไปไม่ใช่ จะอยู่ต่อก็ไม่ใช่