เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 246

เซียวชุ่นลุกขึ้นและเหว้ยเทียนฮั๋วได้ไปถึงยังประตูที่เงียบเชียบกว่า

“มีเรื่องอะไร?” เซียวชุ่นถาม

เหว้ยเทียนฮั๋วยิ้มอย่างเยือกเย็น จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากอกสัมผัสไม่กี่ครั้งแล้วยื่นให้เขา "ผมคิดว่าประธานเซียวต้องสนใจต่อเรื่องนี้แน่ๆ"

เซียวชุ่นรับโทรศัพท์มาแล้วเหลือบมองทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็ตาค้างขึ้น

ในภาพเป็นห้องที่มีแสงสลัวๆห้องหนึ่ง เสื้อผ้าติงเยว่ขาดรุ่งริ่ง ขดตัวโดยที่ผมเผ้าสยายรุงรังอยู่ที่มุมห้องด้วยเนื้อตัวสั่นเทา สองแข้งสองขาถูกมัดเอาไว้หมด ที่ปากติดเทปเอาไว้ สามารถรับรู้ได้ว่าเธอรู้สึกหวาดกลัวเหลือคณา

“แกทำหรือ?” เซียวชุ่นไม่มีอารมณ์อยู่ในคำพูดเลยแม้แต่น้อย

"ก็แค่อาหารเรียกน้ำย่อย"

"แกอยากจะทำยังไง?"

“ง่ายมาก ไนท์คลับในวันนั้นที่กูพูด วันนี้เพียงแค่แกถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อนคลานออกไปจากที่นี่ กูก็จะปล่อยเธอไป” เหว้ยเทียนฮั๋วหัวเราะเยาะ

“ทำไมแกถึงคิดว่าฉันจะทำสิ่งเหล่านี้เพื่อผู้หญิงที่ฉันไม่ค่อยรู้จักคนหนึ่ง?”

“นั่นมันเรื่องของแก” เขาเอนตัวไปที่ข้างตัวเซียวชุ่น แล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยมแล้วพูดว่า “ผู้หญิงคนนี้ไม่เลว ยังบริสุทธิ์อยู่ คิดไม่ถึงหล่ะสินะ”

หลังจากพูดจบเขาก็แย่งโทรศัพท์มือถือจากมือของเซียวชุ่น แล้วหันหลังเดินกลับไปยังสถานที่จัดงาน แล้วเดินไปถึงที่โต๊ะด้านหน้าสุดนั้นของเหว้ยเหวินตงแล้วนั่งลง

โต๊ะนั้นของเหว้ยเหวินตงล้วนเป็นกิจการที่มีอิทธิพลของเหลยหยาง แน่นอนว่ายังรวมถึงโค่วเจิ้งชิงกับเหอกวงจี๋ด้วย

“เทียนฮั๋วประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยหน่ะ อายุน้อยขนาดนี้ก็บริหารบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งแบบนั้นแล้ว ตอนที่ผมอายุเหมือนกันกับเขายังคอยวิ่งวุ่นกับงานกับคนอื่นอยู่เลย”

“อาโค่วถ่อมตัวแล้ว ผมจะเปรียบเทียบกับคุณได้ยังไง นี่ผมไม่ใช่ว่าล้วนพึ่งพาครอบครัวหมดหรอกเหรอ คุณเป็นคนที่สร้างเองกับมือ กับคุณผมไม่สามารถเปรียบเทียบได้เลย” เหว้ยเทียนฮั๋วกล่าว

"ถ้าโม่ชูของตระกูลเรามีไหวพริบเหมือนคุณสักครึ่งหนึ่งก็จะไม่เป็นแบบนี้เหมือนในวันนี้"

“อาโค่วไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์ก้าวหน้ามากขนาดนี้ ขาของโม่ชูจะต้องรักษาหายได้อย่างแน่นอน” เหว้ยเทียนฮั๋วกล่าว

“ลูกชายของประธานโค่วถูกใครทำร้ายเหรอ?” มีคนเอ่ยถามขึ้น

โค่วเจิ้งชิงโบกมือ "ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ดื่มชากันเถอะ"

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เซียวชุ่นกลับมานั่งยังที่นั่งถางชือชือก็เห็นว่าสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก จึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เป็นอะไรไป?”

เซียวชุ่นเค้นรอยยิ้มจางๆหนึ่งออกมา “ไม่มีอะไร”

เขายื่นมือออกไปหยิบจานที่ใส่ของว่างจานหนึ่งบนโต๊ะ แล้วเทของว่างทั้งหมดลงบนโต๊ะ ทุกคนที่โต๊ะมองเขาด้วยความแปลกใจกันหมด

ขณะที่กำลังจะถามก็รู้สึกว่าอากาศโดยรอบเย็นลงบางส่วน แล้วก็เห็นเขาลุกยืนขึ้นแล้วถือจานเดินไปด้านหน้า

หางตาของเหว้ยเทียนฮั๋วสัมผัสได้ว่าเซียวชุ่นเดินเข้ามา เพิ่งหันศีรษะไปเขาก็มาถึงตรงหน้าแล้ว

เพล้ง

จานในมือของเซียวชุ่นได้ตบไปที่หัวของเขาอย่างแรง เศษซากได้กระเด็นไปในทันที และโดยรอบเกิดเสียงอุทานดังขึ้นสักพัก

เหว้ยเทียนฮั๋วคิดไม่ถึงว่าเซียวชุ่นจะลงมืออย่างเปิดเผยในสถานที่แบบนี้ หลังจากที่ตอบสนองได้แล้วก็คิดที่จะต่อต้าน เซียวชุ่นได้กดที่ด้านหลังหน้าผากของเขาและกระแทกลงบนโต๊ะอาหารอย่างแรง

ตุ๊บ!

ทั้งหน้าของเหว้ยเทียนฮั๋วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง ราวกับว่าสามารถได้ยินเสียงดั้งจมูกแตกเป็นเสี่ยงๆ

จากนั้นก็เกิดเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนขึ้น

เซียวชุ่นคว้าผมของเขาแล้วยกขึ้นมา โดยที่เลือดนั้นได้ไหลรินออกมา ทั้งหน้าจำไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว

เพล้ง!

เขาคว้าจานใบหนึ่งแล้วกระแทกลงบนโต๊ะ ในมือหลงเหลือแผ่นซีดีชิ้นหนึ่งอยู่ โดยที่วางอยู่บนคอของเหว้ยเทียนฮั๋วแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "คนอยู่ที่ไหน?"

ทั่วทั้งที่นั้นเงียบสงัด

ทุกคนล้วนมองฉากนี้ด้วยความประหลาดใจกันหมด

ไม่มีใครคิดว่าจะมีคนลงมือจัดการในที่สาธารณะที่เป็นทางการแบบนี้ และยิ่งคิดไม่ถึงว่ามีคนถึงกับกล้าลงมืออุกอาจกับเหว้ยเทียนฮั๋ว ในความเห็นของพวกเขานี่เป็นความผิดบาปที่ชั่วร้ายอย่างที่สุด

“คนๆนี้เป็นใครกัน? ไม่ใช่ว่ามาก่อความวุ่นวายโดยเฉพาะหรอกนะ”

“มาก่อความวุ่นวายที่นี่ไม่ใช่รนหาที่ตายหรอกเหรอ? ผมว่า80%เป็นมุทะลุบุ่มบ่ามสินะ แม้แต่เหว้ยเทียนฮั๋วก็ยังกล้าแตะ แล้วยังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีก ต่อหน้าผู้คนมากขนาดนี้ จะต้องตายอย่างแน่นอนเลยนะ”

“ทางที่ดีเขาควรอธิษฐานให้ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตเลยโดยตรง ครึ่งชีวิตที่เหลือก็ใช้ชีวิตอยู่ในคุก ไม่อย่างนั้นตระกูลเหว้ยอยู่ด้านนอกจะต้องให้เขามีชีวิตอยู่ยิ่งกว่าตายอย่างแน่นอน”

ฝูงชนต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน

แม้แต่คนใหญ่คนโตที่เหมือนโค่วเจิ้งชิงแบบนี้ก็อดที่จะตกอกตกใจไม่ได้ แต่ใครก็ตามในเหลยหยางที่สามารถเรียกชื่อได้ล้วนไม่รู้จักตระกูลเหว้ยนอกจากว่าจะแข็งแกร่งในธุรกิจ หลายชั่วอายุคนของตระกูลล้วนกินข้าบำเน็จกันทั้งสิ้น

ว่ากันว่าประชาชนไม่ปะทะกับทางการ แม้ว่าจะเป็นองค์กรกึ่งทางการเช่นสมาคมบู๊แห่งมณฑลแบบนี้พบเจอตระกูลเหว้ยก็จะไว้หน้าอยู่บ้าง วันนี้เซียวชุ่นในฐานะที่เป็นเจ้าสำนักกลับลงมือกับผู้ที่โดดเด่นในรุ่นที่สามของตระกูลเหว้ยรุ่นอย่างเปิดเผย ตระกูลเหว้ยจะไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆอย่างแน่นอน

เหอกวงจี๋ก็ตกใจเช่นเดียวกัน

เขากลับไม่ได้เกรงกลัวอำนาจของตระกูลเหว้ยไม่ว่าตระกูลเหว้ยจะกดขี่ข่มเหงแค่ไหน ก็เพียงแค่อยู่ในเหลยหยางหรือว่าพื้นที่ของหนิงโจวเท่านั้น เล่อซางมีเดียเป็นบริษัทมีเดียที่ติดอันดับต้นๆอยู่ในประเทศ

เขาแค่เป็นห่วงว่าเซียวชุ่นทำแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องไปกินข้าวในคุก ถ้าเขาไปเอาสมบัติล้ำค่าอะไรมา แล้วจะไปพบคนอย่างเซียวชุ่นที่ยากลั่นได้จากที่ไหนกัน

แม้ว่าเซียวชุ่นจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่สามารถทนทานต่อครื่องบินและปืนใหญ่ได้หรอก แล้วยังต้องปฏิบัติตามกฏระเบียบและกฎหมายอีกด้วย

เหว้ยเหวินตงก็ยิ่งโมโหโทโส นี่เป็นถึงสถานที่ของทางการ ในฐานะผู้รับผิดชอบก็เป็นสถานที่ของเขาด้วย

กลับมีคนกล้าก่อเรื่องที่นี่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าฝ่ายตรงข้ามที่ลงมือด้วยเป็นหลานชายแท้ๆของเขา ซึ่งอยู่ใต้จมูกนี่เอง นี่ไม่ใช่แค่การดูหมิ่นและยั่วยุทั้งทางการเท่านั้น แต่ยังเป็นการยั่วยุทั้งตระกูลเหว้ยด้วย ซึ่งเรื่องนี้ยากที่จะอดทน

“คนบ้าที่ไหนกันนะ ไม่รู้จักกาลเทศะเลย ยังไม่รีบปล่อยมืออีก!” เหว้ยเหวินตงมือสั่น และชี้ไปที่เซียวชุ่นพร้อมเสียงร้องตะโกน

เซียวชุ่นหนังตาตก เมินเฉยต่อเขาเหมือนไม่เห็น ไม่แม้แต่จะมองเขาสักแว็บ อากาศโดยรอบตัวดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งเช่นนั้น โดยที่ได้เย็นไปถึงหัวใจ

“คนอยู่ที่ไหน?”แผ่นซีดีที่แหลมคมในมือกรีดผิวหนังเป็นแผล จนลึกเข้าไปในเนื้อสามส่วน

เหว้ยเทียนฮั๋วตั้งคอตรง ลูกกระเดือกเคลื่อนไปมาแล้วพูดโดยที่แข็งนอกอ่อนในว่า "มีปัญญาแกก็ฆ่ากูซะ! ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้หรือว่าแกจะกล้าลงมือฆ่าคนได้เหรอ?!"

“ประธานเซียว อย่าได้หุนหันพลันแล่น! มีอะไรก็พูดกันดีๆ” เฮ่อกวงจี้รีบเกลี้ยกล่อมโดยที่คิ้วขมวด

“ถูกต้อง มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ประธาน……ประธานเซียวคุณต้องพูดอะไรซักอย่างสิ” โค้วเจิ้งชิงพูดอย่างแรงกล้า

มือข้างหนึ่งของเซียวชุ่นถือแผ่นซีดีอยู่ในมือ มือข้างหนึ่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าของเหว้ยเทียนฮั๋ว แล้วโยนลงบนโต๊ะและกล่าวโดยไม่แสดงอารมณ์ว่า "ดูเอาเอง"

เหอกวงจี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู และในไม่ช้าก็พบวิดีโอช่วงตอนนั้นของติงเยว่ จากนั้นก็ส่งโทรศัพท์ให้โค่วเจิ้งชิงกับเหว้ยเหวินตงพร้อมกับถามว่า "แม่หนูคนนี้คือ?"

“ผู้ช่วยของผม” เซียวชุ่นมองเขาแล้วเอ่ยขึ้น

หลังจากที่โค่วเจิ้งชิงและเหว้ยเหวินตงเห็นแล้วก็พอจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น และมองหน้าซึ่งกันและกัน

ฝ่ายหลังลดน้ำเสียงลงเล็กน้อยและกล่าวในท่าทีของผู้ขึ้นตำแหน่งว่า “บ้านมีกฎบ้านเมืองมีกฎเมือง ในเมื่อเหว้ยเทียนฮั๋วทำผิดก็มีกฎหมายมาลงโทษเขาอยู่แล้ว หากว่าล้วนใช้การประหารชีวิตเป็นเหมือนกันกับคุณ เช่นนั้นก็จะไม่ยุ่งเหยิงกันไปหมดหรอกเหรอ แล้วจะมีกฎหมายไว้ทำสิ่งใด?”

“กฎหมายเป็นเรื่องของกฎหมาย ผมเป็นเรื่องของผม” เซียวชุ่นกล่าว

ใบหน้าของเหว้ยเหวินตงหมองหม่นลงทันที แล้วกล่าวเตือนว่า “นี่นายกำลังยั่วยุอำนาจอยู่หรือ?”

เซียวชุ่นคร้านที่จะสนใจเขา แต่ว่าจ้องไปที่เหว้ยเทียนฮั๋วตรงหน้าอย่างเยือกเย็น