เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 246

เซียวชุ่นลุกขึ้นและเหว้ยเทียนฮั๋วได้ไปถึงยังประตูที่เงียบเชียบกว่า

“มีเรื่องอะไร?” เซียวชุ่นถาม

เหว้ยเทียนฮั๋วยิ้มอย่างเยือกเย็น จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากอกสัมผัสไม่กี่ครั้งแล้วยื่นให้เขา "ผมคิดว่าประธานเซียวต้องสนใจต่อเรื่องนี้แน่ๆ"

เซียวชุ่นรับโทรศัพท์มาแล้วเหลือบมองทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็ตาค้างขึ้น

ในภาพเป็นห้องที่มีแสงสลัวๆห้องหนึ่ง เสื้อผ้าติงเยว่ขาดรุ่งริ่ง ขดตัวโดยที่ผมเผ้าสยายรุงรังอยู่ที่มุมห้องด้วยเนื้อตัวสั่นเทา สองแข้งสองขาถูกมัดเอาไว้หมด ที่ปากติดเทปเอาไว้ สามารถรับรู้ได้ว่าเธอรู้สึกหวาดกลัวเหลือคณา

“แกทำหรือ?” เซียวชุ่นไม่มีอารมณ์อยู่ในคำพูดเลยแม้แต่น้อย

"ก็แค่อาหารเรียกน้ำย่อย"

"แกอยากจะทำยังไง?"

“ง่ายมาก ไนท์คลับในวันนั้นที่กูพูด วันนี้เพียงแค่แกถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อนคลานออกไปจากที่นี่ กูก็จะปล่อยเธอไป” เหว้ยเทียนฮั๋วหัวเราะเยาะ

“ทำไมแกถึงคิดว่าฉันจะทำสิ่งเหล่านี้เพื่อผู้หญิงที่ฉันไม่ค่อยรู้จักคนหนึ่ง?”

“นั่นมันเรื่องของแก” เขาเอนตัวไปที่ข้างตัวเซียวชุ่น แล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยมแล้วพูดว่า “ผู้หญิงคนนี้ไม่เลว ยังบริสุทธิ์อยู่ คิดไม่ถึงหล่ะสินะ”

หลังจากพูดจบเขาก็แย่งโทรศัพท์มือถือจากมือของเซียวชุ่น แล้วหันหลังเดินกลับไปยังสถานที่จัดงาน แล้วเดินไปถึงที่โต๊ะด้านหน้าสุดนั้นของเหว้ยเหวินตงแล้วนั่งลง

โต๊ะนั้นของเหว้ยเหวินตงล้วนเป็นกิจการที่มีอิทธิพลของเหลยหยาง แน่นอนว่ายังรวมถึงโค่วเจิ้งชิงกับเหอกวงจี๋ด้วย

“เทียนฮั๋วประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยหน่ะ อายุน้อยขนาดนี้ก็บริหารบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งแบบนั้นแล้ว ตอนที่ผมอายุเหมือนกันกับเขายังคอยวิ่งวุ่นกับงานกับคนอื่นอยู่เลย”

“อาโค่วถ่อมตัวแล้ว ผมจะเปรียบเทียบกับคุณได้ยังไง นี่ผมไม่ใช่ว่าล้วนพึ่งพาครอบครัวหมดหรอกเหรอ คุณเป็นคนที่สร้างเองกับมือ กับคุณผมไม่สามารถเปรียบเทียบได้เลย” เหว้ยเทียนฮั๋วกล่าว

"ถ้าโม่ชูของตระกูลเรามีไหวพริบเหมือนคุณสักครึ่งหนึ่งก็จะไม่เป็นแบบนี้เหมือนในวันนี้"

“อาโค่วไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์ก้าวหน้ามากขนาดนี้ ขาของโม่ชูจะต้องรักษาหายได้อย่างแน่นอน” เหว้ยเทียนฮั๋วกล่าว

“ลูกชายของประธานโค่วถูกใครทำร้ายเหรอ?” มีคนเอ่ยถามขึ้น

โค่วเจิ้งชิงโบกมือ "ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ดื่มชากันเถอะ"

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เซียวชุ่นกลับมานั่งยังที่นั่งถางชือชือก็เห็นว่าสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก จึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เป็นอะไรไป?”

เซียวชุ่นเค้นรอยยิ้มจางๆหนึ่งออกมา “ไม่มีอะไร”

เขายื่นมือออกไปหยิบจานที่ใส่ของว่างจานหนึ่งบนโต๊ะ แล้วเทของว่างทั้งหมดลงบนโต๊ะ ทุกคนที่โต๊ะมองเขาด้วยความแปลกใจกันหมด

ขณะที่กำลังจะถามก็รู้สึกว่าอากาศโดยรอบเย็นลงบางส่วน แล้วก็เห็นเขาลุกยืนขึ้นแล้วถือจานเดินไปด้านหน้า

หางตาของเหว้ยเทียนฮั๋วสัมผัสได้ว่าเซียวชุ่นเดินเข้ามา เพิ่งหันศีรษะไปเขาก็มาถึงตรงหน้าแล้ว

เพล้ง

จานในมือของเซียวชุ่นได้ตบไปที่หัวของเขาอย่างแรง เศษซากได้กระเด็นไปในทันที และโดยรอบเกิดเสียงอุทานดังขึ้นสักพัก

เหว้ยเทียนฮั๋วคิดไม่ถึงว่าเซียวชุ่นจะลงมืออย่างเปิดเผยในสถานที่แบบนี้ หลังจากที่ตอบสนองได้แล้วก็คิดที่จะต่อต้าน เซียวชุ่นได้กดที่ด้านหลังหน้าผากของเขาและกระแทกลงบนโต๊ะอาหารอย่างแรง

ตุ๊บ!

ทั้งหน้าของเหว้ยเทียนฮั๋วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง ราวกับว่าสามารถได้ยินเสียงดั้งจมูกแตกเป็นเสี่ยงๆ

จากนั้นก็เกิดเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนขึ้น

เซียวชุ่นคว้าผมของเขาแล้วยกขึ้นมา โดยที่เลือดนั้นได้ไหลรินออกมา ทั้งหน้าจำไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว