เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 247

“คุณชายเหว้ย รีบปล่อยคนซะ”

โค่วเจิ้งชิงรู้วิธีการของเซียวชุ่น จึบรีบพูดจาเกลี้ยกล่อม

สมาคมบู๊รวมทั้งศิษย์สิบกว่าคนของซือคงเฉินล้วนเสียชีวิตในมือของเขา ถ้าหากเขาต้องการชีวิตของเหว้ยเทียนฮั๋วจริงๆผู้บริหารชั้นสูงของสมาคมบู๊ก็จะพยายามปกป้องเขาเอาไว้ อย่างไรก็ตามแบบนี้เป็นต้นมาแล้วสมาคมบู๊แห่งมณฑลก็เป็นคนแรกที่สร้างความโกรธแค้นกับตระกูลเหว้ย

เพราะผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องสร้างความเกลียดชังใหญ่ขนาดนี้เลย

“ปล่อยแล้ว? นายคิดว่าตระกูลเหว้ยของฉันจะซื่อบื้อเหมือนโค่วเจิ้งชิงนายหรือ? ขาของลูกชายนายนั้นถูกเขาตีจนหัก นายไม่กล้าแม้แต่จะผายลมสักที ตระกูลเหว้ยของพวกเราจะไม่ใจเสาะเหมือนนายเช่นนั้น!” เหว้ยเทียนฮั๋วพูดอย่างจองหองอย่างที่สุด

ทันทีที่คำกล่าวนี้ออกมา ทั้งสถานที่ก็โกลาหลขึ้น

“เขาก็เป็นคนที่ตีขาของโค่วโม่ชูจนหัก เขามีที่มาที่ไปยังไงกันแน่นะ?”

“ไม่ได้ยินที่คุณชายเหว้ยพูดหรอกเหรอ ตีจนขาหักไม่ว่า โค่วเจิ้งชิงก็ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม ดูไปแล้วที่มาที่ไปไม่ธรรมดาเลย”

หน้าโค่วเจิ้งชิงซีดเซียวเขียวปรี๋ขึ้นในทันที ขบเขี้ยวฟันกรามจ้องมองไปที่เหว้ยเทียนฮั๋ว นี่เป็นการเหยียดหยามเขาอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้เขาโมโหมากกว่าการตบหน้าเขาทีหนึ่งเสียอีก

เหอกวงจี๋และเหว้ยเหวินตงมองโค่วเจิ้งชิงด้วยความประหลาดใจ แล้วก็มองไปที่เซียวชุ่น

เหว้ยเหวินตงในเวลานี้รู้สึกว่าในใจเต้นตึกๆตักๆขึ้นมา โค่วเจิ้งชิง จินหลิงกรุ๊ป คนอื่นอาจจะไม่รู้ เขาเหว้ยเหวินตงในฐานะคนของทางการยังคงรู้จักสมาคมบู๊อยู่บ้าง

โค่วเจิ้งชิงเป็นประธานกรรมการของจินหลิงกรุ๊ป และเป็นหนึ่งในสามของผู้อาวุโสแห่งสมาคมบู๊แห่งมณฑล

ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น พูดถึงแค่การที่จะเป็นสามผู้อาวุโสเงื่อนไขที่จำเป็นก็คือนักบู๊ในขั้นสร้างรากฐาน สำหรับคนทั่วไปแล้วพูดถึงความน่ากลัวที่มีอยู่เพียงใด เหว้ยเหวินตงไม่มีทางไม่รู้

แต่ขาของลูกชายโค่วเจิ้งชิงนั้นถูกตีหักไปเลยโดยชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ในเวลานี้เขาเผชิญหน้ากับศัตรูคนนี้กลับไม่กล้าแม้แต่จะพูดจาขึงขังสักคำ แม้กระทั่งยังมีความคิดที่จะช่วยวัยรุ่นคนนี้ด้วย

เมื่อคิดแบบนี้ สถานะของวัยรุ่นคนนี้อาจจะสูงส่งกว่าโค่วเจิ้งชิง

หรือว่าเหว้ยเทียนฮั๋วได้ทำให้คนที่ไม่สมควรขุ่นเคืองจริงๆหรือ?

แต่ว่าวัยรุ่นคนนี้ดูไปแล้วก็แค่ยี่สิบกว่าปีเท่านั้นเอง อ่อนวัยแบบนี้ช่างยากที่จะทำให้คนเชื่อได้จริงๆ

เหว้ยเหวินตงแอบสงสัยอยู่ในใจ

เมื่อคิดถึงอย่างนี้ เขาจึงต้องสำรองพื้นที่ไว้ชั่วคราวเพื่อหันหลังกลับ และมองเหว้ยเทียนฮั๋วอย่างโกรธจัดและกล่าวว่า “บังอาจ! พูดจากับอาโค่วอย่างไรกันนะ!”

จากนั้นเขาก็มองไปที่เซียวชุ่นแล้วพูดว่า "ประธานเซียวสินะ? คุณใจเย็นๆลงก่อน ผมจะให้ไอ่หนุ่มนี่ปล่อยคนทันที"

“เหว้ยเทียนฮั๋ว ปล่อยคนเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เหว้ยเหวินตงกล่าว

“คุณอา?” เหว้ยเทียนฮั๋วไม่พอใจ จ้องมองเหว้ยเหวินตงด้วยความประหลาดใจเต็มแววตาและเอ่ยขึ้น

“ที่นี่ไม่มีอาหลาน หากแกยังคงหมกมุ่นไม่หยุด แกต้องพิจารณาถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาด้วยตัวเอง!” เหว้ยเหวินตงใบหน้าบึ้งตึง และพูดด้วยอย่างใบหน้าไร้ปราณี

เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าหลานชายของเขาคนนี้ปกติมักจะอาศัยความสัมพันธ์ของตระกูลโอหังอวดดีและกำเริบเสิบสาน แต่ว่าในเวลานี้แม้แต่ความหนักเบาจุดนี้ก็ยังแยกแยะไม่ออก ซึ่งทำให้เขาผิดหวังจริงๆ

“กรีนแอปเปิ้ล อพาร์ตเมนต์ 502” เหว้ยเทียนฮั๋วกัดฟันพูด

เซียวชุ่นวางแผ่นซีดีในมือลง แล้วโทรหาต้วนเจีย บอกให้เขาไปรับคน

มันง่ายที่จะฆ่าเหว้ยเทียนฮั๋วไปซะ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ในใจของเขาสุดท้ายแล้วมีข้อผูกมัดอยู่ บางครั้งก็ไม่ปฏิบัติตามกฎระเบียบของเกมไม่ได้

“ทุกคนนั่งลงเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน พวกเราต่อกันเถอะ เรื่องราวในวันนี้ห้ามแพร่ออกไป เข้าใจไหม?”

เหว้ยเหวินตงกล่าวทักทายผู้เข้าร่วมประชุมเหล่านั้น

ทุกคนอดที่จะถามไม่ได้ว่า วัยรุ่นที่ไม่อยู่ในสายตาคนนั้นเป็นใครกันแน่?

ตีขาลูกชายของโค่วเจิ้งชิงจนหัก และตอนนี้ก็ทุบตีเหว้ยเทียนฮั๋วในที่สาธารณะจนไม่เหลือเค้า ในฐานะที่เป็นอาของเหว้ยเหวินตงกลับแสดงท่าทีสงบนิ่ง คนๆนี้จะมีความสามารถมากเพียงใดกันนะ