เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 255

เซียวชุ่นกวักมือเรียกพวกเขาให้นั่งลง หลังจากแนะนำสั้น ๆ เขามองไปที่ โค่วเจิ้งชิงและกล่าวว่า "ตอนนี้ลูกชายของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?"

โค่วเจิ้งชิงพูดด้วยท่าทางที่ซับซ้อน: "กระดูกสะบ้าหัวเข่าหัก ค่อนข้างหนัก แม้ว่าจะสามารถยืนขึ้นได้ในแต่ก็คงไม่สามารถฟื้นตัวได้เหมือนเมื่อก่อน"

แม้ว่าเขาจะเป็นช่วงปฐมภูมิบู๊โบราณ แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทางการแพทย์เลย

ตามเหตุแล้วจะมีพวกบู๊โบราณระดับสูงในสมาคม เช่น ประธานหรือรองประธาน อาจมีวิธีแก้ไขอาการบาดเจ็บที่ขาของ โค่วโม่ชูแต่เพียงแค่ระดับของเขาไม่เพียงพอสำหรับใครบางคนที่จะมาช่วยรักษาลูกชายของเขา .

โค่วเจิ้งชิงสนับสนุนเขาสองครั้งก่อนหน้านี้ ทำให้เซียวชุ่นประทับใจในตัวเขา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "พาฉันไปพบเขาหลังจากเรื่องนี้จบลง"

โค่วเจิ้งชิงตกตะลึงเล็กน้อย: "ประธานเซียวรู้ทักษะทางการแพทย์?"

“ประธานเซียวไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เท่านั้น แต่ยังเป็นหมออัจฉริยะอีกด้วย” ถางชือชือกล่าวต่อ

“ฉันสามารถยืนยันเรื่องนี้ได้” เหอกวงจี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

โค่วเจิ้งชิงพยักหน้าเล็กน้อยให้ เซียวชุ่น: "งั้นรบกวนประธานเซียวแล้ว ถ้าลูกชายสามารถฟื้นตัวได้ ผมจะสั่งสอนดีๆเลยและจะไม่ปล่อยให้สร้างปัญอีก"

เซียวชุ่นพยักหน้าและตอบอื่ม

“ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีเวลาเลี้ยงประธานเซียวมารวมตัวกันแล้ว” เหอกวงจี๋กล่าวด้วยความเสียใจ

เขาไม่รู้ว่าเซียวชุ่นให้โม่ยี่ไป๋มาหาเขานั้นพูดต่อหน้าเหยาเสินเขาเพิ่งรู้ว่าเหยาเสินเป็นภรรยาของเซียวชุ่น เหอกวงจี๋จึงไม่พูดถึงเรื่องที่ว่าเซียวชุ่นส่งพนักงานคนสวยมาให้เขา

“อนาคตอีกยาวไกล จะมีโอกาสในภายหลัง” เซียวชุ่นกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ก็มีแต่แบบนี้แหละ” เหอกวงจี๋ยักไหล่

หลังจากพิธีการทั้งหมดเสร็จสิ้น เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว

เซียวชุ่น ให้ ต้วนเจียส่งเหยาเสินทั้งสามคนกลับไปที่โรงแรมและบอกให้เขาดูแลความปลอดภัยของพวกหล่อนให้ดี เขาเพิ่งทำให้ตระกูลเหว้ยอับอายขายหน้า ป้องกันพวกเขาแก้แค้น

ตัวเขาเองตาม โค่วเจิ้งชิงไปที่โรงพยาบาลที่ โค่วโม่ชูพักอยู่

โรงพยาบาลเอกชนอุ่นรัก โรงพยาบาลของคนรวยที่มีชื่อเสียงในเหลยหยาง ในห้องผู้ป่วยที่ที่กว้างขวาง

เมื่อ โค่วเจิ้งชิงและเซียวชุ่นเดินเข้าไปในห้อง พวกเขาเห็น โค่วโม่ชูหอบและนอนพักอยู่เตียงด้วยสีหน้ามืดครึ้ม นางพยาบาลสองคนช่วยกันเก็บของต่างๆที่อยู่บนพื้น ผลไม้ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ชิ้นส่วนโทรศัพท์ต่างๆ

คงจะเพิ่งระบายอารมณ์เสร็จ จู่ๆ คนดีๆคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนไม่ได้ หงุดหงิดเป็นเรื่องปกติ

“ไป! ไสหัวไป!”

มีคนผลักประตู โค่วโม่ชูไม่ได้มองและดุด่าไป

“กล้าดียัง!” โค่วเจิ้งชิง กล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ไม่สนความเป็นความตายของฉันไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรอีก"

ในวันนั้น ประโยคของ โค่วเจิ้งชิงที่"ปล่อยให้ประธานเซียวเป็นคนจัดการ " ทำให้เขาใจสลาย และจนถึงตอนนี้เขาก็ไม่สามารถให้อภัยพ่อของเขาได้

“ถ้าฉันไม่สนจะอยู่หรือตายของแก ฉันควรปล่อยให้แกตายอยู่ข้างนอก!” โค่วเจิ้งชิงกล่าว แล้วโบกมือให้พยาบาลสองคนให้พวกหล่อนออกไป

“งั้นก็ปล่อยให้ฉันตายข้างนอกสิ!” โค่วโม่ชู เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เซียวชุ่นและทั้งสองคนในเวลานี้

เมื่อเขาเห็นเซียวชุ่น เขาขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็จำได้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาคือคนที่หักขาของเขาในตอนนั้น และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“ดูเหมือนว่าแกยังไม่จำ ยังหยาบคายกับพ่อของตัวเองแบบนี้ ยังจะหวังให้คนนอกเป็นมิตรด้วยเหรอ?” เซียวชุ่นกล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

“แกเก่งมากก็ฆ่าฉันต่อหน้าพ่อของฉันเลยสิ!” โค่วโม่ชูจ้องเขม็งด้วยความโกรธ ตะโกนจนคอแดง

“คุณไม่ถือสาถ้าฉันจะสั่งสอนเขาใช่ไหม” เซียวชุ่นพูดและหันศีรษะไปที่ โค่วเจิ้งชิง

โค่วเจิ้งชิงอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาลังเล “ประธานเซียว…”

เซียวชุ่นยิ้ม บิดเข็มเงินออกจากกล่องเข็ม และใช้ชี่ทิพย์ฆ่าเชื้อ

“แกจะทำอะไร” โค่วโม่ชูพูดด้วยแววตาสยดสยองในดวงตาของเขา

“พ่อ พ่อพาเขามาที่นี่เพื่อทรมานฉันใช่ไหม?”

โค่วเจิ้งชิงขมวดคิ้วไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง

เซียวชุ่นสะบัดนิ้วเบา ๆ และเข็มเงินเส้นที่แทบมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าจมลงสู่จุดฝังเข็มบนหน้าอกซ้ายของ โค่วโม่ชูอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดและชาที่ไหลท่วมร่างกายของเขา และเขาก็ล้มลงบนเตียงในทันที สูญเสียความรู้สึกไปทั่วทั้งร่างกาย

“เห็นชัดเจนไหม ถ้าฉันต้องการจะฆ่าเอ ง่ายเหมือนกับบีบมดตาย” เซียวชุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

"ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าพ่อเธอ วันนั้นเธอคงเสียชีวิตแล้ว ไม่ใช่แค่ขาหัก"

เซียวชุ่นยกขากางเกงขึ้นขณะพูด

น้ำเข็มเงินเจาะเข้าขาของเขาอย่างรวดเร็วและจุดฝังเข็มหลายจุดบนเท้าของเขา ในชั่วพริบตามีเข็มมากกว่าเจาะลึกหรือตื้นอย่างแม่นยำตามจุดต่างๆ

โค่วเจิ้งชิงดูประหลาดใจ ตาพร่าและประหลาดใจ

เมื่อรู้ว่าเซียวชุ่นกำลังฝังเข็ม ให้โค่วโม่ชูเขาก็โล่งใจ

โค่วโม่ชูสูญเสียความรู้สึก มองไม่เห็นสิ่งที่เซียวชุ่นกำลังทำ และจู่ๆ ก็ส่งเสียงร้องแปลก ๆ ออกมาว่า "พ่อ ฉันจะต้องตัดขาใช่ไหม! ฉันไม่ต้องการ..."

ภาษาหยาบคายตามมาเรื่อยๆ

“ไอ้สารเลว! หุบปากเดี๋ยวนี้! เซียวชุ่นกำลังรักษาขาแกอยู่ แกขาดวินัยจริงๆ!” โค่วเจิ้งชิงดุจนหน้าแดง

“เขาจะรักษาขาให้ฉันเหรอ พ่ออย่าโดนเขาหลอก ให้หยุดเขา!” โค่วโม่ชูคำรามอย่างกังวลด้วยดวงตาคู่หนึ่ง

หลังจากที่เซียวชุ่นปักเข็มเสร็จ เขาก็ยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่สนใจเขา

โค่วเจิ้งชิงมองไปที่เซียวชุ่นเปิดปากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูด

ประมาณสิบนาทีต่อมา ระหว่างที่ได้ยินเสียงร้องแปลกๆ ของ โค่วโม่ชูมีหมอสองคนและพยาบาลอีกสองคนเข้ามา และ โค่วเจิ้งชิงก็ให้พวกเขาออกไป

เซียวชุ่นดึงเข็มที่ขาของ โค่วโม่ชูออกอย่างรวดเร็วแล้วกดมือข้างหนึ่งที่หน้าอกซ้ายของเขา

ในชั่วพริบตา เข็มที่จมอยู่ในร่างกายของเขากลับคืนสู่มือของเซียวชุ่น

อาการชาหายไปอย่างรวดเร็ว และ โค่วโม่ชูก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เคลื่อนจากขาไปยังร่างกายส่วนบนในทันที จากนั้นค่อย ๆ กระจายไปทั่วร่างกายส่วนบนหลังจากไปถึงช่องท้องส่วนล่าง

เขาขมวดคิ้วและมองเซียวชุ่นด้วยความประหลาดใจ: “นี่เกิดอะไรขึ้น?”

"งอขาดู"

เขาขดขาของเขาโดยไม่รู้ตัว และเบิกตากว้างทันที มองไปที่ โค่วเจิ้งชิงอย่างเหลือเชื่อ แล้วมองไปที่ เซียวชุ่น

“หายแล้ว ฉันหายแล้วเหรอ?”

โค่วเจิ้งชิงมองไปที่เซียวชุ่นด้วยความประหลาดใจ: "ไม่คาดคิดว่า ... ประธานเซียวฟื้นฟูเหมือนเดิมจริงๆ"

เซียวชุ่นยิ้มโดยไม่พูดอะไร และหลังจากเก็บกล่องเข็มแล้ว เขาก็พร้อมที่จะจากไป

ทันทีที่เขาหันหลังกลับ โค่วโม่ชูก็กระโดดลงจากเตียงและคุกเข่าลงกับพื้น: "พี่เซียว พี่เก่งจริงๆ ให้ฉันเรียนรู้ทักษะกับพี่เถอะ ฉันสัญญาว่าจะฟังทุกอย่างเลย"

ใบหน้าของ โค่วโม่ชูแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น และกราบไม่หยุด

จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่เพิ่งจะรับได้จริงๆ!

แม้ว่าเขาจะถูกเซียวชุ่นทุบตี แต่มันก็ไม่ได้ทรงพลังเท่ากับขาที่หักที่เขาเพิ่งรักษาหาย เขาเคยคิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตแล้ว แต่แล้วหายกลับดีเหมือนเดิมเขาจะไม่ตื่นเต้นได้ไง

“กล้าดีนัก! พี่เซียวเป็นชื่อที่คุณเรียกได้เหรอ?” โค่วเจิ้งชิงตำหนิ

เซียวชุ่นโบกมือ: “ไม่เป็นไร”