เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 255

เซียวชุ่นกวักมือเรียกพวกเขาให้นั่งลง หลังจากแนะนำสั้น ๆ เขามองไปที่ โค่วเจิ้งชิงและกล่าวว่า "ตอนนี้ลูกชายของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?"

โค่วเจิ้งชิงพูดด้วยท่าทางที่ซับซ้อน: "กระดูกสะบ้าหัวเข่าหัก ค่อนข้างหนัก แม้ว่าจะสามารถยืนขึ้นได้ในแต่ก็คงไม่สามารถฟื้นตัวได้เหมือนเมื่อก่อน"

แม้ว่าเขาจะเป็นช่วงปฐมภูมิบู๊โบราณ แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทางการแพทย์เลย

ตามเหตุแล้วจะมีพวกบู๊โบราณระดับสูงในสมาคม เช่น ประธานหรือรองประธาน อาจมีวิธีแก้ไขอาการบาดเจ็บที่ขาของ โค่วโม่ชูแต่เพียงแค่ระดับของเขาไม่เพียงพอสำหรับใครบางคนที่จะมาช่วยรักษาลูกชายของเขา .

โค่วเจิ้งชิงสนับสนุนเขาสองครั้งก่อนหน้านี้ ทำให้เซียวชุ่นประทับใจในตัวเขา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "พาฉันไปพบเขาหลังจากเรื่องนี้จบลง"

โค่วเจิ้งชิงตกตะลึงเล็กน้อย: "ประธานเซียวรู้ทักษะทางการแพทย์?"

“ประธานเซียวไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เท่านั้น แต่ยังเป็นหมออัจฉริยะอีกด้วย” ถางชือชือกล่าวต่อ

“ฉันสามารถยืนยันเรื่องนี้ได้” เหอกวงจี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

โค่วเจิ้งชิงพยักหน้าเล็กน้อยให้ เซียวชุ่น: "งั้นรบกวนประธานเซียวแล้ว ถ้าลูกชายสามารถฟื้นตัวได้ ผมจะสั่งสอนดีๆเลยและจะไม่ปล่อยให้สร้างปัญอีก"

เซียวชุ่นพยักหน้าและตอบอื่ม

“ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีเวลาเลี้ยงประธานเซียวมารวมตัวกันแล้ว” เหอกวงจี๋กล่าวด้วยความเสียใจ

เขาไม่รู้ว่าเซียวชุ่นให้โม่ยี่ไป๋มาหาเขานั้นพูดต่อหน้าเหยาเสินเขาเพิ่งรู้ว่าเหยาเสินเป็นภรรยาของเซียวชุ่น เหอกวงจี๋จึงไม่พูดถึงเรื่องที่ว่าเซียวชุ่นส่งพนักงานคนสวยมาให้เขา

“อนาคตอีกยาวไกล จะมีโอกาสในภายหลัง” เซียวชุ่นกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ก็มีแต่แบบนี้แหละ” เหอกวงจี๋ยักไหล่

หลังจากพิธีการทั้งหมดเสร็จสิ้น เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว

เซียวชุ่น ให้ ต้วนเจียส่งเหยาเสินทั้งสามคนกลับไปที่โรงแรมและบอกให้เขาดูแลความปลอดภัยของพวกหล่อนให้ดี เขาเพิ่งทำให้ตระกูลเหว้ยอับอายขายหน้า ป้องกันพวกเขาแก้แค้น

ตัวเขาเองตาม โค่วเจิ้งชิงไปที่โรงพยาบาลที่ โค่วโม่ชูพักอยู่

โรงพยาบาลเอกชนอุ่นรัก โรงพยาบาลของคนรวยที่มีชื่อเสียงในเหลยหยาง ในห้องผู้ป่วยที่ที่กว้างขวาง

เมื่อ โค่วเจิ้งชิงและเซียวชุ่นเดินเข้าไปในห้อง พวกเขาเห็น โค่วโม่ชูหอบและนอนพักอยู่เตียงด้วยสีหน้ามืดครึ้ม นางพยาบาลสองคนช่วยกันเก็บของต่างๆที่อยู่บนพื้น ผลไม้ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ชิ้นส่วนโทรศัพท์ต่างๆ

คงจะเพิ่งระบายอารมณ์เสร็จ จู่ๆ คนดีๆคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนไม่ได้ หงุดหงิดเป็นเรื่องปกติ

“ไป! ไสหัวไป!”

มีคนผลักประตู โค่วโม่ชูไม่ได้มองและดุด่าไป

“กล้าดียัง!” โค่วเจิ้งชิง กล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ไม่สนความเป็นความตายของฉันไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรอีก"

ในวันนั้น ประโยคของ โค่วเจิ้งชิงที่"ปล่อยให้ประธานเซียวเป็นคนจัดการ " ทำให้เขาใจสลาย และจนถึงตอนนี้เขาก็ไม่สามารถให้อภัยพ่อของเขาได้

“ถ้าฉันไม่สนจะอยู่หรือตายของแก ฉันควรปล่อยให้แกตายอยู่ข้างนอก!” โค่วเจิ้งชิงกล่าว แล้วโบกมือให้พยาบาลสองคนให้พวกหล่อนออกไป

“งั้นก็ปล่อยให้ฉันตายข้างนอกสิ!” โค่วโม่ชู เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เซียวชุ่นและทั้งสองคนในเวลานี้

เมื่อเขาเห็นเซียวชุ่น เขาขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็จำได้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาคือคนที่หักขาของเขาในตอนนั้น และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“ดูเหมือนว่าแกยังไม่จำ ยังหยาบคายกับพ่อของตัวเองแบบนี้ ยังจะหวังให้คนนอกเป็นมิตรด้วยเหรอ?” เซียวชุ่นกล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

“แกเก่งมากก็ฆ่าฉันต่อหน้าพ่อของฉันเลยสิ!” โค่วโม่ชูจ้องเขม็งด้วยความโกรธ ตะโกนจนคอแดง

“คุณไม่ถือสาถ้าฉันจะสั่งสอนเขาใช่ไหม” เซียวชุ่นพูดและหันศีรษะไปที่ โค่วเจิ้งชิง

โค่วเจิ้งชิงอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาลังเล “ประธานเซียว…”

เซียวชุ่นยิ้ม บิดเข็มเงินออกจากกล่องเข็ม และใช้ชี่ทิพย์ฆ่าเชื้อ