เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 257

เหมือนกันกับเราที่อยู่ในสังคมด้วยกันแต่การแสดงออกมาแตกต่างกัน เมื่อมีผู้คนเป็นมิตรใจดีย่อมมีผู้คนที่ไม่แยแส

“ซวยละ ซวยแล้ว น้ำไหลเร็วเกินไป ตอนนี้อากาศหนาวเย็นมากอีก ถึงแม้คนจะยังมีสติแต่โอกาสรอดนั้นน้อยมาก” ใครบางคนทำท่ายืนมองดูเหมือนตอนอยากรู้เรื่องชาวบ้าน ส่ายหน้าพูดอย่างนึกเสียดาย

แม้แต่ยังมีคนที่เอาแต่ยืนถ่ายรูปส่งเพื่อนในกลุ่มอีก

ผลกระทบจากแรงกระแทกเมื่อกี้นั้น หลังคนกับรถจมลงไปในน้ำพร้อมกัน เซียวชุ่นตกอยู่ในภวังค์ระยะสั้นๆ ในทันใดนั้นระดมชี่แท้ในร่างกายทำจิตใจมั่นคงสงบ คลำหาที่จะปลดเข็มขัดนิรภัย

หน้าต่างรถนั้นได้แตกกระจายทั้งหมด น้ำที่เหน็บหนาวเย็นเฉียบได้ไหลเข้าในรถ บวกกับกระแสน้ำไหลเชี่ยว ในชั่วพริบตาในรถเกือบทั้งคันมีน้ำเต็มไปหมด จากนั้นก็จมลงใต้น้ำช้าๆตามกระแสน้ำไหล

เหยาเสินโดนบางอากาศหนาวเหน็บเย็นเข้ากระดูกกระตุ้นให้เธอมีสติขึ้นมาบ้าง

ซี๊ด!

ปวดหัวมาก แขนขายังจะช้าเกือบทั้งหมดอีก

พยายามลืมตาขึ้นมา มีสีแดงเข้มขุ่นอยู่รอบตัว ตามด้วยความรู้สึกหายใจไม่ออก

โดยจิตใต้สำนึกของเธอให้หายใจเข้าออกทางจมูกและปากแรงๆ น้ำในแม่น้ำที่หนาวเหน็บไหลเข้าทางจมูก ความรู้สึกเจ็บจมูกพุ่งตรงเทียนหลิงไก สมองว่างเปล่า การเอาชีวิตรอดจากสัญชาตญาณทำให้เธอต้องดิ้นรนอย่างไม่หยุดหย่อน

วู้ฮู......

เธออยากจะพูดเสียงดังร้องขอความช่วยเหลือ ทันใดนั้นน้ำในแม่น้ำคำใหญ่ได้ไหลเข้าในอก

เข็มขัดนิรภัย!

โชคดีที่เธอว่ายน้ำเป็นตั้งแต่เด็ก ในช่วงเวลาวิกฤติเลยยังพอมีสติสมาธิอยู่บ้าง เธอเลยรีบร้อนไปแตะเข็มขัดนิรภัย

ปลดเข็มขัดนิรภัย ใช้พละกำลังที่เหลืออยู่น้อยนิดก่ายออกมาจากทางหน้าต่างรถ

แต่ว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าที่เธอเห็นนั้นดันคือฉากที่เซียวชุ่นประคองอุ้มถางซือซือว่ายน้ำขึ้นฝั่ง

ริมฝีปากสีม่วงซีดที่สั่นเทาของเธอแรงกระซิบพูดเบาเหมือนใยแมงมุม “สามี ช่วยฉันด้วย......”

แล้วก็ยังคงเป็นน้ำในแม่น้ำที่เย็นเฉียบไหลเข้าทางปาก เจ็บลึกถึงทรวงอก

ทันใดนั้นแรงสุดท้ายที่ร่างกายมีอยู่ก็ไม่มีแล้ว เธอหลับตาลงอย่างช้าๆ เบื้องหน้าเธอยังคงเป็นฉากที่ทำให้ใจเธอแตกสลาย จู่ๆภาพตรงหน้ามืดมิดและได้หมดสติไป

เซียวชุ่นนำถางซือซือประคองอุ้มขึ้นฝั่ง เหนื่อยล้าหมดแรง เสื้อผ้าที่เปียกแฉะและเปียกโฉก ประกอบกับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว ทำให้เขาใช้พละกำลังร่างกายของตัวเองไปเกือบหมด

เวลานั้นตรงฝั่งก็มีผู้คนอยู่รวมกันสิบกว่าคน วุ่นวายไปหมดรอรับถางซือซือเข้าฝั่ง

ตอนนั้นรถจมลงใต้น้ำเธอนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง ไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัย ทำให้เธอโดนสะบัดออกนอกรถโดยตรง เซียวชุ่นตอนหาเธอเจอนั้นระยะไกลห่างจากรถประมาณ 20 กว่ากิโลเมตร

ขณะนี้เซียวชุ่นสามารถรับรู้ได้ว่าเธอใกล้จะไม่ไหว เวลาชีวิตเริ่มลดลงไปอย่างรวดเร็ว รีบถอดเสื้อคลุมออก ดึงเข็มยาวเรียวออกมาแล้วแทงเข็มลงจุดต่างๆฝังเข็มลงสองสามจุดทำอย่างรวดเร็วเหมือนจิ่งหง

“ในรถยังมีคนอยู่ใช่ไหม?”

“มีสิ เมื่อกี้เราเห็นหัวโผล่พ้นน้ำสักพักก็จมดำลงไปอีกครั้ง คิดว่าคนคนนั้นคงไม่น่าไหวแล้วล่ะ!”

เซียวชุ่นภายในใจตึงเครียด เป็นไปได้ไหมว่าเหยาเสินเธอปลดเข็มขัดแล้วก่ายออกมาจากรถเอง?

เหยาเสินบนตัวเธอสวมห้อยเครื่องรางที่เขาเป็นคนให้ไว้อยู่ ที่แกะสลักจากหินไม้ทิพย์

ยิ่งอยู่ในใต้น้ำนั้น สามารถคุ้มครองเธอหลุดพ้นจากภัยร้ายได้ แต่แค่กลัวว่าเธอไม่ทันระวังตัวโดนแม่น้ำซัดหายไป เพราะเหตุผลนี้ในตอนนั้นเซียวชุ่นเลยไม่ได้ช่วยเธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก แบบนี้จะตามหาได้ง่ายกว่าเดิม

น้ำลึกไหลเชี่ยว ไม่มีใครกล้าที่จะลงน้ำไปช่วย ในเวลานี้บุคลากรทางการแพทย์หลายคนในชุดขาวก็ได้มาถึงแล้ว

“เข็มบนตัวเธอ 3 นาทีหลังค่อยดึงออก ผมจะไปช่วยคน!” เซียวชุ่นใบหน้าเคร่งขรึมพูดให้บุคลากรทางการแพทย์ทราบ

เวลานั้นถางซือซือก็สำลักน้ำออกมาหลายคำจากนั้นก็ฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว แต่ว่ายังคงอ่อนแออยู่ สีหน้าซีดขาว ริมฝีปากสีม่วงซีด

“เร็ว! ยกขึ้นรถพยาบาลก่อนเถอะ ข้างนอกมันหนาวเกินไป” หมอคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“คุณคนสวย ในใต้น้ำยังมีคนอยู่ไหม ไม่สนแล้วว่ามีคนอยู่ในใต้น้ำไหม ซึ่งตอนนี้คุณควรรีบเรียกสามีของคุณขึ้นมาบนฝั่งได้แล้ว เขาอยู่ใต้น้ำดำน้ำช่วยเหลือในการค้นหาคนเป็นเวลา 10 กว่านาทีแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาจะทนไม่ไหวได้” พยาบาลผู้หญิงคนหนึ่งได้พูดขึ้นซึ่งอยู่ข้างๆเธอ

เธอมองเห็นเซียวชุ่นดำลงไปในใต้น้ำหลายครั้งไม่หยุดหย่อนเป็นเวลานานมาก ตอนนี้เพิ่งสิ้นเดือนมีนาคม พอนึกถึงอุณหภูมิในน้ำก็ทนไม่ไหวที่จะรู้สึกหนาวเหน็บเข็ดฟัน แม้แต่คนที่เห็นความเป็นความตายจนชิน ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นไหวเล็กน้อย

“สามี?” สมองของถางซือซือในเวลานั้นเพิ่งตื่นจากภาวะขาดออกซิเจน เธอเลยพึมพำเบาๆ

เธอมองไปทางพื้นผิวน้ำ ไม่ช้านักก็มองเห็นเซียวชุ่นโผล่หัวออกจากแม่น้ำ มองจากระยะไกลๆก็สามารถรับรู้ได้ว่าในใจเขาวิตกกังวล รวมทั้งร่างกายของเขาที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

“เป็นเขาที่ช่วยฉันขึ้นมาก่อนงั้นหรอ?” ถางซือซือถามขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

“ใช่สิ ตอนที่เขาช่วยคุณขึ้นมาตอนนั้นก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว นี้ก็ผ่านไป 10 กว่านาทีอีกแล้ว คนในน้ำคงไม่น่าไหวตั้งนานหละ เขาทำแบบนี้มันอันตรายมากเลย”

ในชั่วพริบตา ถางซือซือน้ำตาไหลอาบหน้า นึกอยากลองพยายามลุกขึ้นดูแต่ดันออกแรงไม่ได้สักนิด

“พาเธอขึ้นในรถพยาบาลก่อน เร็ว!” หมอคนเมื่อกี้พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่ามัวยืนนิ่ง คนไข้ร่างกายอ่อนแอ อย่าให้หลงเหลือต้นเหตุของการป่วยอะไรไว้เลย”

จากนั้นพยาบาลสองคนช่วยพยุงเธอเดินไปทางรถพยายาล

ถางซือซือหันหลังมองไปยังพื้นผิวแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว กล่าวอย่างอ่อนแรงว่า: “ปล่อยฉัน ฉันจะอยู่รอเขาตรงนี้”

ถางซือซือไม่สามารถเรียกร้องให้เซียวชุ่นกลับขึ้นมา เพราะว่าคนที่อยู่ใต้น้ำนั้นต่างหากที่เป็นภรรยาของเขา ถึงแม้เธอจะไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเซียวชุ่นถึงเลือกช่วยตัวเองก่อน อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นเขาช่วยเหยาเสินโดยไม่คำนึงถึงชีวิตตัวเองว่าจะตายร้ายดียังไง ก็รู้ได้เลยว่าเขารักภรรยาของเขาอยู่