เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 257

เหมือนกันกับเราที่อยู่ในสังคมด้วยกันแต่การแสดงออกมาแตกต่างกัน เมื่อมีผู้คนเป็นมิตรใจดีย่อมมีผู้คนที่ไม่แยแส

“ซวยละ ซวยแล้ว น้ำไหลเร็วเกินไป ตอนนี้อากาศหนาวเย็นมากอีก ถึงแม้คนจะยังมีสติแต่โอกาสรอดนั้นน้อยมาก” ใครบางคนทำท่ายืนมองดูเหมือนตอนอยากรู้เรื่องชาวบ้าน ส่ายหน้าพูดอย่างนึกเสียดาย

แม้แต่ยังมีคนที่เอาแต่ยืนถ่ายรูปส่งเพื่อนในกลุ่มอีก

ผลกระทบจากแรงกระแทกเมื่อกี้นั้น หลังคนกับรถจมลงไปในน้ำพร้อมกัน เซียวชุ่นตกอยู่ในภวังค์ระยะสั้นๆ ในทันใดนั้นระดมชี่แท้ในร่างกายทำจิตใจมั่นคงสงบ คลำหาที่จะปลดเข็มขัดนิรภัย

หน้าต่างรถนั้นได้แตกกระจายทั้งหมด น้ำที่เหน็บหนาวเย็นเฉียบได้ไหลเข้าในรถ บวกกับกระแสน้ำไหลเชี่ยว ในชั่วพริบตาในรถเกือบทั้งคันมีน้ำเต็มไปหมด จากนั้นก็จมลงใต้น้ำช้าๆตามกระแสน้ำไหล

เหยาเสินโดนบางอากาศหนาวเหน็บเย็นเข้ากระดูกกระตุ้นให้เธอมีสติขึ้นมาบ้าง

ซี๊ด!

ปวดหัวมาก แขนขายังจะช้าเกือบทั้งหมดอีก

พยายามลืมตาขึ้นมา มีสีแดงเข้มขุ่นอยู่รอบตัว ตามด้วยความรู้สึกหายใจไม่ออก

โดยจิตใต้สำนึกของเธอให้หายใจเข้าออกทางจมูกและปากแรงๆ น้ำในแม่น้ำที่หนาวเหน็บไหลเข้าทางจมูก ความรู้สึกเจ็บจมูกพุ่งตรงเทียนหลิงไก สมองว่างเปล่า การเอาชีวิตรอดจากสัญชาตญาณทำให้เธอต้องดิ้นรนอย่างไม่หยุดหย่อน

วู้ฮู......

เธออยากจะพูดเสียงดังร้องขอความช่วยเหลือ ทันใดนั้นน้ำในแม่น้ำคำใหญ่ได้ไหลเข้าในอก

เข็มขัดนิรภัย!

โชคดีที่เธอว่ายน้ำเป็นตั้งแต่เด็ก ในช่วงเวลาวิกฤติเลยยังพอมีสติสมาธิอยู่บ้าง เธอเลยรีบร้อนไปแตะเข็มขัดนิรภัย

ปลดเข็มขัดนิรภัย ใช้พละกำลังที่เหลืออยู่น้อยนิดก่ายออกมาจากทางหน้าต่างรถ

แต่ว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าที่เธอเห็นนั้นดันคือฉากที่เซียวชุ่นประคองอุ้มถางซือซือว่ายน้ำขึ้นฝั่ง

ริมฝีปากสีม่วงซีดที่สั่นเทาของเธอแรงกระซิบพูดเบาเหมือนใยแมงมุม “สามี ช่วยฉันด้วย......”

แล้วก็ยังคงเป็นน้ำในแม่น้ำที่เย็นเฉียบไหลเข้าทางปาก เจ็บลึกถึงทรวงอก

ทันใดนั้นแรงสุดท้ายที่ร่างกายมีอยู่ก็ไม่มีแล้ว เธอหลับตาลงอย่างช้าๆ เบื้องหน้าเธอยังคงเป็นฉากที่ทำให้ใจเธอแตกสลาย จู่ๆภาพตรงหน้ามืดมิดและได้หมดสติไป

เซียวชุ่นนำถางซือซือประคองอุ้มขึ้นฝั่ง เหนื่อยล้าหมดแรง เสื้อผ้าที่เปียกแฉะและเปียกโฉก ประกอบกับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว ทำให้เขาใช้พละกำลังร่างกายของตัวเองไปเกือบหมด

เวลานั้นตรงฝั่งก็มีผู้คนอยู่รวมกันสิบกว่าคน วุ่นวายไปหมดรอรับถางซือซือเข้าฝั่ง

ตอนนั้นรถจมลงใต้น้ำเธอนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง ไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัย ทำให้เธอโดนสะบัดออกนอกรถโดยตรง เซียวชุ่นตอนหาเธอเจอนั้นระยะไกลห่างจากรถประมาณ 20 กว่ากิโลเมตร

ขณะนี้เซียวชุ่นสามารถรับรู้ได้ว่าเธอใกล้จะไม่ไหว เวลาชีวิตเริ่มลดลงไปอย่างรวดเร็ว รีบถอดเสื้อคลุมออก ดึงเข็มยาวเรียวออกมาแล้วแทงเข็มลงจุดต่างๆฝังเข็มลงสองสามจุดทำอย่างรวดเร็วเหมือนจิ่งหง

“ในรถยังมีคนอยู่ใช่ไหม?”

“มีสิ เมื่อกี้เราเห็นหัวโผล่พ้นน้ำสักพักก็จมดำลงไปอีกครั้ง คิดว่าคนคนนั้นคงไม่น่าไหวแล้วล่ะ!”

เซียวชุ่นภายในใจตึงเครียด เป็นไปได้ไหมว่าเหยาเสินเธอปลดเข็มขัดแล้วก่ายออกมาจากรถเอง?

เหยาเสินบนตัวเธอสวมห้อยเครื่องรางที่เขาเป็นคนให้ไว้อยู่ ที่แกะสลักจากหินไม้ทิพย์

ยิ่งอยู่ในใต้น้ำนั้น สามารถคุ้มครองเธอหลุดพ้นจากภัยร้ายได้ แต่แค่กลัวว่าเธอไม่ทันระวังตัวโดนแม่น้ำซัดหายไป เพราะเหตุผลนี้ในตอนนั้นเซียวชุ่นเลยไม่ได้ช่วยเธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก แบบนี้จะตามหาได้ง่ายกว่าเดิม

น้ำลึกไหลเชี่ยว ไม่มีใครกล้าที่จะลงน้ำไปช่วย ในเวลานี้บุคลากรทางการแพทย์หลายคนในชุดขาวก็ได้มาถึงแล้ว

“เข็มบนตัวเธอ 3 นาทีหลังค่อยดึงออก ผมจะไปช่วยคน!” เซียวชุ่นใบหน้าเคร่งขรึมพูดให้บุคลากรทางการแพทย์ทราบ