เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 29

เซียวชุ่นไปตรงหน้าเคาน์เตอร์ แล้วเอ่ยพูดขึ้นกับเด็กวัยรุ่นด้านใน : “มีปากกาไหมครับ? ขอยืมหน่อย”

เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างมีมารยาท : “มีครับ”

จากนั้นเขาก็หยิบปากกาลูกลื่นแท่งหนึ่งออกมา และยังมีกระดาษหนึ่งแผ่นอีกด้วย

เซียวชุ่นพิงเคาน์เตอร์ แล้วเขียนใบสั่งยาอย่างรวดเร็ว ยื่นส่งให้กับเด็กหนุ่ม : “จัดให้ตามนี้นะ”

เด็กหนุ่มมองดูใบสั่งยา ใบหน้าปรากฏความสงสัยออกมา แต่ก็ยังพยักหน้าลง : “ได้ครับ รอซักครู่ครับ”

เวลานี้ผู้ชายคนหนึ่งในชุดกาวน์สีขาว ผมสั้น ใบหน้ากลม ร่างกายแข็งแรงไม่สูงนัก อายุประมาณสามสิบกว่าๆเดินออกมาตรงหน้าเคาน์เตอร์ หยิบใบสั่งยาที่เซียวชุ่นเขียนขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมองเซียวชุ่นและซ่งหลิงเอ๋อร์ด้วยสีหน้าท่าทางที่หนักแน่นและจริงจัง เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา

หลังจากนั้นพักหนึ่ง เด็กหนุ่มเอาห่อยาสมุนไพรนั้นส่งให้เซียวชุ่น

เซียวชุ่นเอาห่อยาขึ้นมาดม แล้วโยนไปยังอ้อมแขนของซ่งหลิงเอ๋อร์ : “เอากลับไปด้วย ทุกวันวันละครั้ง ต่อเนื่องกันหนึ่งเดือน ไปจ่ายเงินเถอะ”

ดวงตาโตๆคู่นั้นของซ่งหลิงเอ๋อร์หรี่ลงเป็นพระจันทร์เสี้ยว ยิ้มตาหยีตอบรับ : “ได้ค่ะ อาจารย์”

ว่าแล้วทั้งสองคนก็ไปที่เคาน์เตอร์

“เดี๋ยวก่อนครับ!”

เพิ่งจะเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงคนที่อยู่ทางด้านหลังตะโกนเรียกขึ้นมา

เป็นผู้ชายหน้ากลมคนนั้นเมื่อครู่นี้นั่นเอง

“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”เซียวชุ่นหันกลับมาถาม

“คุณครับ ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าใบสั่งยานี้ออกมาจากมือของใคร แต่ตามที่คุณบอกมา ยานี้ถ้าหากทุกวันวันละครั้ง และทานต่อเนื่องกันหนึ่งเดือน เกรงว่าร่างกายของสาวน้อยคนนี้จะมีปัญหานะครับ” ชายหน้ากลมเอ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจัง

“อาจารย์ นี่คุณจะวางยาฉันเหรอ?”ดวงตาบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องอะไรของซ่งหลิงเอ๋อร์จ้องมองเซียวชุ่นพลางเอ่ยขึ้นมา

“ฟังเขาพูดมั่วๆ ผมจะวางยาคุณให้ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา?”เซียวชุ่นอยากจะกลอกตามองบนเหลือเกิน

“เออ ก็ใช่นะ”ซ่งหลิงเอ๋อร์พึมพำออกมา

“สาวน้อย อย่าไปเชื่ออะไรใครง่ายๆ ถ้าหากคาดการณ์ไม่ผิด เขาเป็นพวกหลอกลวงไม่ได้มีความรู้อะไรเลย ผมจะเตือนเอาไว้นะ ว่าอย่าไปฟังเขา”ชายหน้ากลมเกลี้ยกล่อมด้วยความหวังดี

เซียวชุ่นกอดอกเลิกคิ้วขึ้น “คุณจะไปเข้าใจอะไร”

สำหรับบางคนมันคือน้ำผึ้ง แต่กับบางคนอาจจะเป็นยาพิษก็ได้

ร่างกายของซ่งหลิงเอ๋อร์ไม่เหมือนกับคนส่วนมาก ดังนั้นใบสั่งยาที่เซียวชุ่นเปิดมานั้นยาบางตัวจะมีปริมาณในการใช้ยาแต่ละครั้งที่มากกว่าคนทั่วไป คนทั่วๆไปกินแล้วอาจจะเกิดความรู้สึกไม่สบายขึ้นมา แต่สำหรับซ่งหลิงเอ๋อร์แล้วกลับเป็นปริมาณที่กำลังพอดี

เพียงแต่เซียวชุ่นไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอธิบาย และขี้เกียจอธิบายกับชายหน้ากลมคนนั้นด้วยเช่นกัน

“ผมจะบอกให้นะ ปริมาณการใช้ยาแบบนี้ของคุณจะเป็นการทำลายชีวิตเสียเพื่อให้ได้รับเงินทองมาเสียด้วยซ้ำ!”ชายหน้ากลมมองเซียวชุ่นแล้วพูดคำพูดที่ไม่ดีและไม่มีความเกรงใจออกมา

ความจริงแล้วถึงแม้คนทั่วไปกินก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่เพื่อเป็นการดึงดูดความสนใจของซ่งหลิงเอ๋อร์ จึงพูดเกินจริงขึ้นมา

แต่เมื่อคำพูดเหล่านี้พูดออกมาแล้ว ก็ดึงดูดลูกค้าที่อยู่ในร้านขึ้นมาทันที

“ทำลายชีวิตคนเพื่อให้ได้เงินทองมาอย่างนั้นเหรอ? ร้านคุณเป็นคนขายยานะ ถ้าหากเกิดปัญหาขึ้น ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเพราะยาสมุนไพรที่ร้านคุณมีปัญหาน่ะสิ”เซียวชุ่นเอ่ยพูดขึ้นมานิ่งๆ

“ใช่ ฉันว่าไม่อย่างนั้นให้คุณเฉ่าดูให้เธอก็ได้นะ เขาเป็นถึงศิษย์ที่ท่านหวางถ่ายทอดวิชาความรู้ให้โดยตรง จะต้องเก่งกว่าพวกเร่ร่อนแบบนี้อยู่แล้ว”

ชายหน้ากลมที่ชื่อเฉ่าหยวนเต๋อ เป็นศิษย์ที่ท่านหวางถ่ายทอดวิชาความรู้ให้โดยตรงเหมือนกับที่ทุกคนบอกจริงๆ

หวางเย๋ชื่อนี้ ซ่งหลิงเอ๋อร์เคยได้ยินจากปากของซ่งเจิ้นไห่ แต่กลับไม่เคยเห็นเลยมาก่อน ส่วนเรื่องที่เธอแอบหนีเรียนมาฝากตัวเป็นศิษย์นี้ก็ไม่อยากให้ซ่งเจิ้นไห่รู้ด้วยเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่สามารถโทรไปถามเขาได้ เธอรู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที

เฉ่าหยวนเต๋อเห็นว่าทุกคนอยู่ทางฝั่งตัวเอง ก็เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างได้ใจ : “คุณผู้ชายคนนี้ถ้าหากมีความสามารถจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็แสดงฝีมือออกมาให้ทุกคนได้เห็นเลยสิ ให้ทุกคนรับรู้ถึงฝีมือของคุณ มิเช่นนั้นแล้ว เกรงว่าวันนี้คุณคงจะเดินออกไปจากสืออันถังของผมไม่ได้หรอกนะ ผมจะแจ้งตำรวจทันที!”

เซียวชุ่นส่ายหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วหยิบยาสมุนไพรจากมือของซ่งหลิงเอ๋อร์มา แล้วสูดดมใหม่อีกครั้ง แล้วโยนไปให้เฉ่าหยวนเต๋อ

“เดิมทีแล้วผมไม่อยากจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับพวกคุณหรอกนะ แต่ในเมื่อคุณอยากจะเห็นฝีมือของผม ถ้าอย่างนั้นก็จะให้คุณได้เห็นหน่อยแล้วกัน ในนี้มีกลิ่นของหวงฉินปลอมอยู่”

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมาแล้ว ทุกคนก็มีปฏิกิริยากันขึ้นมาในทันที สีหน้าของเฉ่าหยวนเต๋อเองก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน แต่สีหน้าท่าทางที่อึมครึมนั้นก็หายไปจากใบหน้าใหญ่อวบอิ่มอย่างรวดเร็ว

“คุณคิดว่าสืออันถังของผมแม้แต่หวงฉินของจริงหรือปลอมก็แยกไม่ออกอย่างนั้นเลยหรือ? ตลกจริงๆ”

“คุณจะแยกออกหรือไม่ออกนั่นก็เรื่องของพวกคุณ แต่วันนี้ยาที่สืออันถังของคุณเอาให้ผมเป็นของปลอมนี่เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน หรือคุณคิดว่าผมจะสามารถเอามาสับเปลี่ยนต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้?”เซียวชุ่นเอ่ยพูดออกมาด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง

“คุณบอกว่าของปลอมก็ต้องเป็นของปลอมอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่ของปลอมหรือเปล่า คุณเปิดออกมาตรวจสอบให้ละเอียดก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าหากแม้แต่คุณที่เรียกตัวเองว่าเป็นศิษย์ที่หวางเย๋ถ่ายทอดวิชาความรู้มาให้โดยตรงก็ยังแยกไม่ออก ผมคงจะต้องสงสัยแล้วล่ะว่ายาที่สืออันถังนี่มียาอะไรที่เป็นของจริงบ้างกันแน่ คาดว่าคุณกับหวางเย๋เพียงแค่ใช้วิธีที่ไม่ชอบเพื่อให้ตัวเองมีชื่อเสียงเพียงเท่านั้นแหล่ะ”เซียวชุ่นหัวเราะออกมาเบาๆ

“นาย....กล้ามาใส่ร้ายฉันกับอาจารย์ได้ยังไง”เฉ่าหยวนเต๋อโมโหเสียจนพูดไม่ออก

“ใส่ร้าย เขามีสิทธิอะไรจะต้องให้ผมมาใส่ร้ายอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่รู้จักเขาเลยเสียด้วยซ้ำ”เซียวชุ่นเอ่ยพูดขึ้นด้วยสายตาที่แวววาว