เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 3

เซียวชุ่นนั่งด้านข้างเหยาเสินแล้วพูดเสียงเบา“ขอโทษด้วยที่รัก ผมติดธุระเลยมาสาย”

เหยาเสินยังไม่ทันพูด แม่ยายหลิวหยุนเซียงก็กวาดสายตามองเซียวชุ่นปราดหนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงเย็นเยียบ “มีธุระ？สวะอย่างแกจะไปมีธุระใหญ่โตได้ยังไง？ฉันว่าขึ้นรถเมล์ไม่ทันต่างหาก เซียวชุ่น วันนี้เป็นงานฉลองวันเกิดของหัวหน้าประจำตระกูล แกอย่าบอกว่าฉันนะว่า แกมามือเปล่า！”

“แม่ครับ...” เซียวชุ่นเห็นแก่หน้าเหยาเสิน เตรียมอธิบายเป็นครั้งสุดท้าย

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ เป็นเพราะสวะอย่างแก ถ่วงความเจริญของลูกสาวฉัน ถ้าไม่ใช่แก ลูกสาวฉันคงแต่งเข้าบ้านเศรษฐีไปนานแล้ว และฉันก็ไม่ต้องนั่งไกลๆแบบนี้หรอก！？”

หลิวหยุนเซียงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธขึ้ง ชี้เซียวชุ่นแล้วตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราด“เดี๋ยวทำตัวดีๆหน่อย บอกให้ทำอะไรก็ทำตามด้วย อย่าทำให้ฉันขายหน้า ไม่งั้นฉันจะตบให้ตายเลย”

ปากก่นด่าก็แล้ว เธอยังคิดจะง้างมือขึ้นสูงแล้วตบใส่หน้าเซียวชุ่นอย่างจังอีกด้วย

แววตาเซียวชุ่นสว่างและมืดสลับกันไป เพลิงโทสะในใจก็ลุกโชน

เมื่อก่อนต้องทำตามคำสั่งของอาจารย์ ตอนนี้เลยกำหนดเวลาสามปีแล้ว แต่ยังคิดว่าเขาน่ารังแกอีกเหรอ？！

เขาเอื้อมมือคว้าข้อมือที่หมายจะตบหน้าของหลิวหยุนเซียงไว้ อีกฝ่ายจึงหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธทันที

“ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหมที่กล้าขวางฉัน”

นัยน์ตาเซียวชุ่นยิ่งเย็นเยียบเพิ่มขึ้น เหยาเสินรีบกู้สถานการณ์เอาไว้“แม่ ที่นี่คนอยู่กันเยอะนะคะ”

“หืม รอฉันกลับไปก่อน แล้วรอดูว่าฉันจะสั่งสอนแกยังไง” หลิวหยุนเซียงด่าทอพร้อมกับจ้องถมึงทึงใส่เซียวชุ่นหลายปราด

เหยาเสินมองเซียวชุ่นปราดหนึ่ง กล่าวอย่างจนปัญญา“คุณแม่กำลังโกรธ นายก็ไม่ต้องพูดแล้ว！”

เสียงเย็นเยียบระคนเหนื่อยล้าของเหยาเสินทำให้เพลิงโกรธในใจเซียวชุ่นพอจะระงับลงได้

หลายปีที่ผ่านมานี้ เหยาเสินก็ไม่ได้มีชีวิตดีไปกว่าเขาเลย

สี่ตระกูลใหญ่ในเมืองเจียงไห่ ได้แก่ตระกูลเจิ้ง ตระกูลซ่ง ตระกูลโอหยาง ตระกูลซือคง และลำดับต่อมาก็จะเป็นตระกูลเหยา ตระกูลซุนเป็นต้น

ถึงแม้ตระกูลเหยาไม่ใช่หนึ่งในอันดับสามของเมืองเจียงไห่ แต่ชื่อเสียงของเหยาเสินก็ลือกระฉ่อนไปทั่วเมืองเจียงไห่ ประธานจากบริษัทต่างๆ และร่วมไปถึงลูกชายหัวหน้าตระกูลซือคง นามว่าซือคงซิงก็เคยขายขนมจีบให้เหยาเสินด้วย

ทว่าสุดท้ายกลับถูกเหยาฉางเหอคลุมถุงชนให้แต่งงานกับเซียวชุ่น ซึ่งเป็นคนแปลกหน้า ไม่มีความสามารถใดๆทั้งสิ้น

สามปีมานี้ เหยาเสินได้รับความเสียดสี ประชดประชันไม่น้อยกว่าเขา！

“อุ๊ย! หยุนเซียง ลูกเขยสวะบ้านคุณก็มาด้วยเหรอ ได้นำของขวัญมาด้วยหรือเปล่า?”

เซียวชุ่นพึ่งจะหย่อนกายนั่งลง ภรรยาของคุณลุงเหยาเต๋อ นามว่า หลี่ชุนเหลียนก็เดินมาด้วยใบหน้าหยอกเย้า

หลี่ชุนเหลียนแต่งหน้าจัด เครื่องสำอางบนใบหน้าสามารถฝังกลบมดตายได้เลย ปกติมักจะชอบซ้ำเติมและสมน้ำหน้าเหยาเสินอยู่เสมอ

“จะเอามาหรือไม่เอามา มันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอหรอกนะจะบอกให้” หลิวหยุนเซียงมองหลี่ชุนเหลียนปราดหนึ่ง รีบโต้แย้งทันที ซึ่งในใจก็เกิดความคิดอยากตบหน้าเซียวชุ่นที่เป็นเศษสวะอีกครั้ง

“อุ๊ย โมโหมากเลยหรือ แต่มันจะเสียสุขภาพเอานะ ตัวเองหาลูกเขยสวะเองแท้ๆ แล้วจะโทษใครล่ะ?”

หลี่ชุนเหลียนมองหลิวหยุนเซียงด้วยแววตาเยาะเย้ย น้ำเสียงสูงแหลม

“พอแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดคุณพ่ออายุครบเจ็ดสิบปี คุณสำรวมพฤติกรรมด้วย”

ผู้ชายข้างกายหลี่ชุนเหลียน ซึ่งมีอายุประมาณสี่สิบห้าสิบปีเอ่ยปากพูด ซึ่งเป็นคุณลุงให้เหยาเสิน ชื่อเหยาเต๋อ มีคิ้วโค้งดั่งกระบี่ ท่าทางดุดัน ให้ความรู้สึกเคี่ยวเข็ญมาก

เขาเอ่ยปาก หลี่ชุนเหลียนก็หุบปากแบบไม่เต็มใจ สุดท้ายก็ใช้สายตาดูแคลนมองไปยังเซียวชุ่นปราดหนึ่ง

เหยาเต๋อถลึงตาใส่เซียวชุ่นปราดหนึ่ง สีหน้าก็รังเกียจเดียดฉันท์มากเช่นกัน เอ่ยว่า“มาสายก็ช่างปะไร สนใจคนที่มีหรือไม่มีก็ได้ทำไม？”

ใบหน้าเซียวชุ่นไร้อารมณ์ ไม่อยากใส่ใจถ้อยคำเสียดสีของคนพรรค์นี้

เวลาเดียวกัน เหยาเจิ้นชูที่นั่งในตำแหน่งหลัก เอ่ยเสียงดังลั่นว่า“ขอบคุณแขกทุกท่านที่ให้มาร่วมงานครับ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูง ผมขอขอบคุณมิตรสหายทุกท่านที่มาร่วมอวยพรวันเกิดของผม！”

กล่าวจบ เขาลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ยกแก้วเบียร์ในมือขึ้น

บรรดาแขกเหรื่อบนโต๊ะลุกขึ้นยืน จากนั้นก็มีคำอวยพรคำแสดงความยินดีให้ได้ยินไม่หยุดหย่อน