เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 4

“ไม่ได้ซื้อของขวัญ” เซียวชุ่นยิ้มให้กับผู้เป็นภรรยา เสริมต่อว่า“แต่ผมเอาของอย่างอื่นมา”

เขานึกถึงของที่เขาติดตัวตลอดเวลาชิ้นหนึ่ง

เหยาเสินหน้าซีดขาว ละสายตาด้วยความผิดหวัง

“ช่างเถอะ ถึงจะเอามา แต่ถ้าไม่มีคนถาม นายก็อย่ามอบเลย”

เซียวชุ่นย่นคิ้ว“กลัวของขวัญที่ผมเตรียมทำให้คุณขายหน้าเหรอ?”

“สามปีมานี้ คุณทำให้ฉันขายหน้าไม่พออีกเหรอ? เซียวชุ่น ถ้าวันปกติก็ช่างเถอะ แต่วันนี้ฉันไม่อยากเป็นตัวตลกของใครทั้งนั้น” เหยาเสินจ้องเขม็งเซียวชุ่นแวบหนึ่งด้วยความเคืองใจ

เซียวชุ่นได้ยินก็มองเหยาเสินปราดหนึ่ง ทว่าไม่ได้พูดอะไรอีก

พวกเขาสองคนพึ่งคุยกันเสร็จ หลี่ชุ่นเหลียนที่นั่งโต๊ะข้างดวงตาหลุกหลิก มองโต๊ะของเซียวชุ่นแล้วจงใจเอ่ยเสียงดัง “อุ๊ย หยุนเซียง เขยสวะบ้านเธอไม่ได้เตรียมของขวัญมาใช่ไหม ไม่รู้กาลเทศะขนาดนี้เชียวหรือ หรือเอาลมจากด้านนอกมา?”

เมื่อหลี่ชุ่นเหลียนพูดเช่นนี้ สายตาทุกคนในห้องโถงล้วนเพ่งเล็งมาทางนี้ ซึ่งล้วนเป็นสายตาเย้ยหยันทั้งสิ้น

หลิวหยุนเซียงส่งเสียงฮึดฮัด จ้องเซียวชุ่นด้วยความหงุดหงิด เหยาเสินก็รู้สึกหัวชา รู้สึกอับอายอย่างยิ่งยวด

เซียวชุ่นจะมีของขวัญอะไรได้!?

เซียวชุ่นรู้ปฏิริยาตอบสนองของหลิวหยุนเซียงกับเหยาเสิน ความรู้สึกมากมายก็ถาโถมเข้าใส่ ลุกขึ้นล้วงเหรียญทองแดงไปหาเหยาเจิ้นชู

“ไม่ถือว่าเป็นของขวัญหรอกครับ ราคาก็ทั่วไป มอบให้คุณปู่รองจากใจจริงครับ”

อาจารย์ของเขาเก็บสะสมไว้ที่บ้านไม้ไผ่ และเขาก็หยิบมันติดตัวตลอดเวลา หากเทียบกับของมีมูลค่าชิ้นอื่นแล้ว อันนี้ก็ไม่มีราคาจริงๆ

“คิก สวะจริงๆ ไม่มีของขวัญดีๆกับเขาบ้างเลย” หลี่ชุนเหลียนพูดจาถากถางคนแรก

ซุนกั๋วลี่ยิ้มเย็นเอ่ยว่า“ฮ่าๆ เหรียญทองแดงสกปรกๆแบบนี้ ไปซื้อมาจากร้านแผงลอยใช่ไหม?คิกคิก นายท่านตระกูลเหยา ต้องบอกว่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านของคุณเป็นบุคคลมากความสามารถจริงๆ!”

ผู้นำด้านอสังหาริมทรัพย์หนิวจุ้นเผิงโก่งเสียงตะโกนพูดว่า“เซียวชุ่น ถ้าไม่มีเงิน ฉันสนับสนุนนายได้นะ?อันนี้ด้อยราคาเกินไปแล้ว!”

ผู้นำด้านบันเทิงอย่างโฮ๋จินหย่งก็ไม่กลัวว่าเรื่องจะบานปลายใหญ่โต ร่วมสมทบว่า“ใช่ ฉันไม่เคยเห็นของขวัญขายหน้าแบบนี้หลายปีแล้ว ลูกเขยคนนี้เป็นยอดคนจริงๆ!”

ได้ยินดังนี้ คนตระกูลเหยาก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ยิ่งตอกย้ำว่าเซียวชุ่นเป็นสวะขนานแท้

ส่วนเหยาเสินก็กัดริมฝีปากแดงแน่นขนัด สายตาเหน็บแนมของทุกคนอยากทำให้เธออยากมุดดินหนีเหลือเกิน

“ไสหัวกลับไปเลย แกมันสวะขายหน้าจริงๆ” หลิวหยุนเซียงขบกรามด้วยความโกรธ

หยาวฮั่นอดก่นด่าไม่ได้“ขายหน้าชะมัด ตัวเองขายหน้ายังไม่พอ ยังทำให้ตระกูลเหยาขายหน้าไปด้วย!”

เหยาเต๋ออดสบถเสียงเย็นเยียบไม่ได้“ไม่ควรให้แกมาร่วมงานเลี้ยงคืนนี้เลย ขายหน้ากันหมดแล้ว!”

เซียวช่นยิ้มเบาๆ จากนั้นก็จับเหรียญทองแดงในมือเล่น เพราะมีอายุหลายปีแล้ว จากเหรียญที่สว่างสดใสก็มัวหมองไร้แสงสี

“ผมยังคิดอยู่เลยว่าจะมีคนสายตาดี คิดไม่ถึงว่าจะมีตาแต่หามีแววไม่”

“สามหาว!ฉันพอจะรู้เรื่องวัตถุโบราณอยู่บ้าง ฉันจะดูสิว่าเป็นของแปลกหายากอะไร?”

หยาวฮั่นหัวเราะเสียงเย็น เอาเหรียญทองแดงมาพินิจพิเคราะห์ จากนั้นก็โยนกลับคืนให้เซียวชุ่น ก่อนจะด่าแบบไม่ยั้ง “ของบ้าบออะไร ฝุ่นทำให้มือฉันเปื้อนหมดแล้ว ขออภัยที่ฉันพูดตรงๆนะเซียวชุ่น สมองนายมีปัญหาหรือเปล่า ทำไมเอาขยะแบบนี้ให้หลอกทุกคน!”

โอหยางเจิ้งไม่ส่งเสียง ทว่าเอาแต่จ้องเหรียญทองแดงแล้วขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

เหยาเจิ้นชูสังเกตเห็นสายตาของโอหยางเจิ้ง จึงระงับความคิดทำให้เซียวชุ่นขายหน้าตายไม่ได้ เอ่ยด้วยเสียงพอเหมาะพอควรว่า“คิกคิก คาดว่าคงจะเป็นใช้เงินไม่กี่หยวนซื้อมา คุณโอหยางไม่จำเป็นต้องใส่ใจ”

หัวเราะเสร็จ เหยาเจิ้นชูก็มองไปยังเซียวชุ่นด้วยแววตาถมึงทึงหลายส่วน ไอ้สวะตัวนี้หาเรื่องให้เขาจริงๆ

“ไม่จำเป็นที่คุณปู่จะเสียอารมณ์ในงานเลี้ยงเพราะคนแบบนี้หรอกครับ”

หยาวฮั่นลุกขึ้นยิ้มอย่างเบิกบาน โบกมือขึ้นกล่าวว่า“เพราะถึงยังไง เดี๋ยวเขาก็ไม่ใช่คนของตระกูลเหยาแล้ว”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊