เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 43

เหยาเจิ้นชูได้ยินก็ชะงักไป เขาก็ไม่สามารถเดาได้ว่าที่หวางเย๋พูดออกมาเช่นนี้คือหมายถึงอย่างนั้นจริง ๆ หรือแค่ถากถาง

ทำได้แค่ยิ้มแห้ง ๆ “คุณหวางก็ถ่อมตัวเกินไป เซียวชุ่นก็เพียงแค่อ่านตำราแพทย์ไม่กี่เล่มเท่านั้น ท่านต่างหากที่เป็นปรมาจารย์แพทย์แผนจีน”

หวางเย๋ส่งเสียงฮึในลำคอ และไม่ได้สนใจอีก

สถานการณ์กลับกลายเป็นความอึดอัดในทันที ซ่งเจิ้นไห่กระแอมเบา ๆ “นายท่านตระกูลเหยา วันนี้รบกวนท่านมากแล้ว ในเมื่อการมาที่นี่ของฉันได้บรรลุเป้าหมายแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ต้องขอตัวกลับก่อน วันหลังหากมีโอกาสคุณก็ไปหาฉันที่บ้านได้”

พูดจบก็ลุกขึ้นยืน เตรียมตัวกลับออกไป

คำพูดนี้พูดไว้อย่างชัดเจน หากต้องการความช่วยเหลือให้ไปหาเขาที่ตระกูลซ่ง

เหยาเจิ้นชูในใจรู้สึกดีใจอย่างมาก รีบลุกขึ้นยืน “ท่านซ่งไม่ต้องเกรงใจ ท่านมาที่นี่ได้ นับเป็นโชคดีของฉันจริง ๆ”

เหล่าผู้คนตระกูลเหยามาส่งซ่งเจิ้นไห่และหวางเย๋จนถึงประตู ยืนมองทั้งสองจากไป

ในที่สุดเหยาเจิ้นชูก็อดทนไม่ไหวแล้ว เขาหันไปมองเซียวชุ่นด้วยความสงสัย “เมื่อครู่เธอคุยอะไรกับท่านหวาง?”

“แค่อภิปรายเชิงวิชาการ” เซียวชุ่นพูดตอบไปส่ง ๆ

“อภิปรายเชิงวิชาการ? ขำตายล่ะ เธอเป็นเพียงแค่คนที่อ่านตำรามาไม่กี่เล่มจะไปอภิปรายอะไรกับท่านหวางได้?” หลี่ชุนเหลียนหัวเราะเยาะ

“สามารถอภิปรายอะไรได้เธอก็ไปถามหวางเย๋เอง” เซียวชุ่นเหลือบตามองเธอด้วยสายตาเย็นชา

“หลิวหยุนเซียง เจ้าสวะของพวกเจ้านับวันยิ่งเหิมเกริมขึ้นเรื่อย ๆ เธอก็ไม่ยอมดูแลให้ดี” หลี่ชุนเหลียนสำลักความโกรธ หันไปทางหลิวหยุนเซียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“นั่นมันก็เรื่องของตระกูลฉัน เธอจะมายุ่มย่ามอะไร?” หลิวหยุนเซียงโต้กลับ

ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยชอบเซียวชุ่น แต่ว่าสามารถช่วยให้ตนได้ยั่วโมโหหลี่ชุนเหลียนก็ถือว่าไม่เลว

“หุบปากให้หมด แค่เจอหน้ากันก็ทะเลาะ เธอสองคนเป็นถึงผู้อาวุโส ทำตัวเป็นอะไรก็ไม่รู้?” เหยาเจิ้นชูพูดตำหนิ

ในที่สุดทั้งสองจึงได้หยุดการทะเลาะลงไว้แค่นี้

“พวกเด็ก ๆ มีอะไรก็ไปทำกันก่อนเถอะ พวกเรายังมีเรื่องต้องปรึกษากันเล็กน้อย” เหยาเจิ้นชูพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อพูดจบก็สาวเท้ากลับเข้าไปในบ้านเก่าแก่อย่างรวดเร็ว เหยาเต๋อ เหยาเจี้ยนกั๋วและอีกหลาย ๆ คนซึ่งเป็นเหล่าผู้อาวุโสก็เดินตามกันเข้าไป

เหยาเสินเดินตามเซียวชุ่นกลับขึ้นไปบนรถ

“คุณคุยเรื่องอะไรกับท่านหวางกันแน่?” เหยาเสินถามด้วยความสงสัย

“เมื่อครู่ก็พูดแล้ว คุยเรื่องวิชาการ” เซียวชุ่นตอบ

เรื่องของตระกูลหวางที่ไม่สะดวกจะพูดให้คนนอกฟัง แน่นอนว่าเซียวชุ่นก็ต้องรักษาความลับให้พวกเขาอยู่แล้ว พูดว่าเป็นการอภิปรายวิชาการก็ไม่ถือว่าเป็นการโกหก

เหยาเสินมุ่ยปาก “ไม่อยากพูดก็ช่างเถอะ”

“กลับไปพอได้โฉนดบ้านมา คุณก็เอาบัตรประชาชนติดตัวไว้ด้วย เอาชื่อของใส่ลงไป” เซียวชุ่นพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

เหยาเสินชะงักไปเล็กน้อย ความอบอุ่นปะทุขึ้นมาในหัวใจ ไม่ใช่เพราะเรื่องบ้าน อย่างน้อยก็สามารถบอกได้ว่าผู้ชายคนนี้ใส่ใจเธอ

แต่ว่าเหยาเสินไม่ทันรู้ตัวว่า เธอเองก็กำลังสนใจว่าเจ้าบ้าคนนี้ได้ใส่ใจเธอหรือไม่...

“ดังนั้นเมื่อเช้าที่คุณพูดเช่นนั้น ก็เพียงแค่จะยั่วโมโหคุณแม่ฉันใช่มั้ย?”

“ก็ไม่เชิง ฉันเพียงแค่อยากให้ท่านมีท่าทีที่ดีต่อฉันมากกว่านี้หน่อย อย่าได้เอาแต่พูดคำว่าหย่าอยู่อย่างนั้น”

เหยาเสินนิ่งไปชั่วครู่ “คุณตั้งใจจะเอาคฤหาสน์หลังนี้อุดปากท่าน?”

เซียวชุ่นไม่ได้พูดอะไร ถือเป็นการยอมรับกลาย ๆ

“คุณอาจคิดมากไป คุณยังไม่รู้จักเพื่อนของหลิวหยุนเซียงดีพอ รอให้ชื่อของฉันถูกใส่ลงไปในโฉนดบ้านคุณ ท่านก็ยังคงจะบังคับให้ฉันหย่ากับคุณอยู่ดี ฉันคิดว่ามันได้กลายเป็นเป้าหมายสุดท้ายในชีวิตของท่านไปแล้ว”

เหยาเสินอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก มองไปทางเซียวชุ่นแบบปากยิ้มตาไม่ยิ้ม