เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 44

เมื่อเห็นว่าได้ผลแล้ว เหยาเจิ้นชูยกมือขึ้นแล้วกดลง ทำให้ทุกคนต่างพากันเงียบขึ้นมา

“ไม่ว่าความทะเยอทะยานของเขาจะเป็นอย่างไร ในตอนนี้พวกเรายังคงต้องพึ่งพาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซ่งเจิ้นไห่ จึงไม่สามารถไล่เขาออกไปจากตระกูลเหยาโดยไม่ยั้งคิดได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงเอายู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลกลับมาอยู่ภายใต้บริษัทใหญ่ชั่วคราวก่อน เช่นนี้ เจี้ยนกั๋วแล้วก็สะใภ้เจี้ยนกั๋ว พวกเธอยังมีอะไรจะพูดอีกมั้ย?”

เหยาเจี้ยนกั๋วกับหลิวหยุนเซียงหันมามองตากัน ก็เห็นความหมดหนทางจากแววตาของอีกฝ่าย

ดูจากสถานการณ์แล้วก็คงต้องเป็นไปตามนี้ก่อน เพียงแค่ในใจหลิวหยุนเซียงยังคงไม่ยอมรับอยู่ดี

“ก็ได้ เช่นนั้นก็เอาตามที่คุณอารองวางแผนไว้แล้วกัน” เหยาเจี้ยนกั๋วครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จึงได้ถอนหายใจและเอ่ยปากตอบ

เหยาเสินไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการประชุมที่บ้านเก่าแก่ตระกูลเหยาเลย จึงได้เข้าไปทำงานที่บริษัทตามปกติ

ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลเดิมเป็นบริษัทค้าส่งและค้าปลีกเกี่ยวกับเสื้อผ้า ตั้งแต่เธอรับช่วงต่อ ใช้ความพยายามอย่างมากและได้ทำการเปลี่ยนแปลงบางอย่างตั้งแผนกออกแบบเปิดตัวเสื้อผ้าที่มีลักษณะเฉพาะของแบรนด์ เพื่อให้ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลสามารถเพิ่มตัวขับเคลื่อนการเติบโตใหม่ขึ้นมา

ปัจจุบัน แผนกใหม่เพิ่งเข้าสู่ขั้นตอนอย่างเป็นทางการ อีกไม่นานก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องแสดงฝีมือแล้ว

เธอไม่เคยคิดมาก่อน ในเวลานี้ ญาติที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอกำลังสมคบคิดกันเพื่อแย่งชิงสิทธิ์ในการจัดการของเธอ

สำหรับเซียวชุ่นเจ้าหนุ่มว่างงานคนนั้น ก็ได้ลงจากรถไปตั้งแต่ครึ่งทางแล้ว

เดิมทีเขาตั้งใจจะไปดูว่าซ่งหลิงเอ๋อร์ดื่มยาที่เขาเตรียมไว้เป็นอย่างไรบ้าง แต่กลับคาดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กคนนี้จะไปเรียนเสียแล้ว

ในความจริง ซ่งหลิงเอ๋อร์ยังคงต้องไปเรียนนั่นแหละ เพียงแต่เป็นพวกสามวันดีสี่วันไข้เท่านั้น

อีกทั้งยังเป็นคนที่ชอบมองโลกในแง่ร้ายมาก ๆ รถของเธอเป็นรถสปอร์ตมูลค่าหลายสิบล้าน ไม่เคยที่จะขับรถเข้าไปในโรงเรียน แต่กลับจอดรถบนถนนที่ค่อนข้างห่างไกลจากโรงเรียนไปหลายร้อยเมตร คนอื่น ๆ ก็ไม่มีทางรู้ว่าเธอมีสถานะเป็นถึงคนของตระกูลซ่ง

เซียวชุ่นเดินไปตามถนนโดยไม่มีอะไรทำ เมื่อผ่านร้านดอกไม้ ทันใดนั้นก็เดินเข้าไปในร้านด้วยความเหม่อลอย และซื้อช่อลิลลี่ออกมา

แต่งงานมาได้สามปีแล้ว อย่าพูดถึงของขวัญเลย แม้แต่ดอกกุหลาบสักดอกยังไม่เคยมอบให้เหยาเสินสักครั้ง

นาน ๆ ทีวันนี้เกิดมีความคิดเช่นนี้ขึ้นมา โรแมนติกบ้างสักครั้ง คนจนก็มีสิทธิ์ที่จะโรแมนติกเหมือนกันนี่

เซียวชุ่นเย้ยหยันตัวเอง

เรียกรถมุ่งหน้าไปที่ตึกหลงซิ่ง

“คุณคือร้านดอกไม้ข้าง ๆ นั้นใช่มั้ย? ดอกไม้นี้น่าจะเป็นของประธานเหยาคนนั้นที่ชั้น16 ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลอีกล่ะสิ? สามารถเห็นคนมาส่งดอกไม้ได้ทุกวัน ถึงว่าตึกหลงซิ่งถึงได้ถูกเรียกว่าช่อดอกไม้”

ตอนที่เซียวชุ่นเดินเข้าไปในตึกหลงซิ่ง เดินผ่านหญิงสาววัยรุ่นสามคนที่แต่งตัวสะสวย หนึ่งในนั้นคนที่มีผมลอนสีม่วงเข้มคิดว่าเขาเป็นพนักงานส่งของร้านดอกไม้

“นั่นสามีของประธานเหยา” สาวสวยอีกคนหนึ่งที่สวมชุดทำงานสีดำเอ่ยเตือน

“จริงหรือ ได้ยินมาว่าสามีของหล่อนเป็นพวกแมงดาเกาะผู้หญิงกิน จริง ๆ ฮันก็คิดว่าเป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น เป็นถึงประธานเหยาผู้สง่างามไฮโซ มักจะหนุ่มหล่อมาส่งดอกไม้ไม่ขาดสายแต่ก็โดนเธอปฏิเสธทุกที ตอนนี้ดูเหมือนจริง เสียดายความสวยของท่านประธานเหยาเสียจริง”

“เธอดูสิเขาสวมใส่ของตลาดนัดทั้งตัว ในมือถือช่อดอกไม้อย่างใหญ่ ทำไมยิ่งดูยิ่งรู้สึกตลกกันนะ” สาวผมลอนสีม่วงพูดพร้อมเสียงหัวเราะ

“... ”

เซียวชุ่นแอบยิ้มเจื่อน ๆ

ที่แท้คนจนไม่มีแม้กระทั่งสิทธิ์ในการมีความโรแมนติก

ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลอยู่ชั้น 16

แผนกต้อนรับและพนักงานบริษัทต่างก็รู้จักเซียวชุ่น ไม่ได้ถูกกีดขวางอะไร สามารถเดินเข้าไปได้อย่างสะดวก

เหยาเสินเห็นเขาเดินเข้าไปในออฟฟิศพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ อึ้งไปเล็กน้อยแล้วพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “คุณมาได้ยังไงกัน? เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้มาที่บริษัทน่ะ?”

เซียวชุ่นยิ้มตาหยีพร้อมกับเดินเข้าไป “วันนี้มันวันครบรอบแต่งงานสามปีของเราสองคนนี่นา ตลอดสามปีมานี้ฉันไม่เคยมอบอะไรให้คุณเลย ระหว่างทางเลยแวะซื้อช่อดอกไม้เพื่อชดเชยให้เล็กน้อย”

เหยาเสินชะงักไปอีกครั้ง

วันครบรอบแต่งงาน ช่างเป็นคำที่ทั้งคุ้นเคยและทั้งแปลกใหม่จริง ๆ