เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 45

“มอบในพี่ ฉันว่าพี่ฝันยังจะดีกว่า บริษัทใดที่พี่จัดการไม่ขาดทุนปีแล้วปีเล่าบ้าง”

เหยาเสินถึงแม้ปากจะไม่ยินยอม แต่ความจริงใจเสียไปแล้ว ทำใจดีสู้เสือตอบโต้

หยาวฮั่นไปที่โซฟารับแขกแล้วนั่งลงยกขาขึ้นไขว่ห้างและพูดอย่างสบาย ๆ

“ฉันได้ยินสามีขยะของเธอ วันนี้ก็ไปทำเรื่องดีงามเอาไว้ที่บ้านเก่าแก่ตระกูลเหยา แต่แล้วมันจะอย่างไรล่ะ? เพียงเพราะเขาโดดเด่นเกินไป จากขยะไร้ค่าในตอนแรกที่ถูกทุกคนดูหมิ่นเหยียดหยาม อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นคนที่มีบุญคุณต่อกันกับท่านซ่งและหวางเย๋ เธอคิดว่าท่านปู่จะไม่กังวลว่าเขาจะมีแผนอะไรหรือเปล่างั้นหรือ?”

หยาวฮั่นชะงักไปเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “รู้ไหมว่าทำไมคุณปู่บอกให้พ่อแม่หรือผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ให้อยู่ที่บ้านเก่าแก่ก่อน? ก็เพื่อจะได้ประชุมเรื่องยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนล ตอนนี้ผลการตัดสินก็ออกมาแล้ว ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลกลับสู่สำนักงานใหญ่ แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้”

“หากไม่เชื่อล่ะก็ จะลองโทรถามพ่อแม่เธอดูก็ได้นะ?”

หยาวฮั่นกล่าวอย่างก้าวร้าว ใบหน้าร้ายกาจถูกเปิดเผยอย่างชัดเจน

หยาวฮั่นอย่างจริงจัง ทำให้เหยาเสินรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออกหาหลิวหยุนเซียงด้วยความสงสัย

ก่อนที่เธอจะพูดได้หลิวหยุนเซียงก็ชิงพูดก่อน “เหยาเสิน รีบกลับมาบ้านก่อน พ่อกับแม่มีเรื่องจะพูดกับลูก”

หลิวหยุนเซียงน้ำเสียงจริงจังและเย็นชา เหยาเสินเติบโตขึ้นมาเคียงข้างเธอตั้งแต่วัยเด็ก เธอรู้โดยธรรมชาติว่าเมื่อเธอพูดแบบนั้นต้องมีบางอย่างที่สำคัญเกิดขึ้น เดาได้ว่าสิ่งที่หยาวฮั่นพูดนั้นน่าจะเป็นความจริงอยู่ประมาณเก้าในสิบ ทันใดนั้นหัวใจก็สั่นระรัว

“เป็นไงล่ะ? ตอนนี้เชื่อหรือยัง? น้องเสิน ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ” หยาวฮั่นเยาะเย้ยด้วยกิริยาเลวทราม

“ออกไปให้พ้น!”

เหยาเสินหายใจหอบ สายตาจ้องมองไปที่เขาอย่างเย็นชา “อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังเป็นบริษัทของฉัน ที่นี่ฉันสั่งอะไรก็ได้”

“ชิชิชิ แค่นี้ก็หงุดหงิดแล้ว? ก็ได้ ฉันไปก็ได้ ไม่ช้าก็เร็วที่นี่ก็ต้องเป็นของฉันไม่จำเป็นต้องเร่งรีบตอนนี้”

หยาวฮั่นทิ้งประโยคนี้และเดินออกไป

เหยาเสินนั่งบนเก้าอี้อย่างช้า ๆ รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบางสิ่งรัดแน่น จุกอยู่อย่างนั้น แม้แต่การหายใจยังรู้สึกได้ว่าไม่ราบรื่น

“ประธานเหยา ท่านไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

ม่ายหย่าฉินเมื่อเห็นหยาวฮั่นออกไปแล้ว จึงเดินเข้ามา เห็นท่าทางเช่นนั้นของเธอ ก็รีบเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง

เหยาเสินสงบอารมณ์ลง “ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องกลับบ้าน โทรหาฉันถ้าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”

“ได้ค่ะ ท่านกลับไปอย่างวางใจเถอะ ที่นี่ปล่อยให้พวกเราดูแล” ม่ายหย่าฉินมองสีหน้าลำบากใจของนาง รีบพูดด้วยความกังวล

เหยาเสินหยิบกระเป๋าขึ้นมา รีบสาวเท้าเดินออกจากบริษัทไป

...

“ลูกไม่เห็นด้วย! ลูกจะไปคุยกับคุณปู่รองให้รู้เรื่อง”

ข่าวว่ายู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลถูกนำกลับไปที่สำนักงานใหญ่ได้รับการยืนยันอย่างรวดเร็วจากเหยาเจี้ยนกั๋วและหลิวหยุนเซียง เหยาเสินคัดค้านอย่างด้วยน้ำตานองหน้าทว่ายังคงสง่างาม

“เสินเอ๋อร์ เป็นการตัดสินใจของคุณปู่รอง คนอื่น ๆ ในตระกูลต่างก็ยกมือออกเสียง น่าจะทั้งหมดที่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ แห้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” หลิวหยุนเซียงรีบรุดไปดึงเธอไว้

เหยาเสินหันกลับมา มองหลิวหยุนเซียงและเหยาเจี้ยนกั๋วที่นั่งอยู่บนโซฟาเงียบ ๆ ด้วยแววตาโศกศร้า

“พวกท่านสองคนก็เห็นด้วยใช่หรือไม่? บอกลูกสิว่าเพราะอะไร?!”

เหยาเสินร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง