เขยหมอสุดเทพ นิยาย บท 12

เข้าไปที่ห้องโถง บรรยากาศกดดันอย่างสุดขีด ผู้นำตระกูลหลิวหลิวฉงนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความโมโหและได้พาหลิวตงที่ถูกอัดจนไม่เหลือแววของความเป็นคนมาด้วย ส่วนหลงอ้าวเทียนขมวดคิ้ว ท่าทางปวดหัวสุดขีด

“คุณพ่อครับ ไอ้สารเลวหวางเย๋มาแล้ว คุณพ่อต้องแก้แค้นให้ผมนะ” สายตาที่แหลมคมของหลิวตงมองเห็นหวางเย๋ก่อนเป็นคนแรก เขาสัมผัสได้ถึงสายตาอันเย็นยะเยือกนั่น ร่างกายชะงักและรีบหลบไปที่ด้านหลังของหลิวฉงพลางตะโกนออกมา

หลิวฉงเห็นลูกชายของตัวเองกลัวจนมีสภาพแบบนี้ ก็รู้สึกสงสัยในตังของหวางเย๋เล็กน้อย ทั่วทั้งเมืองจินห่ายต่างก็รู้ว่าเขาเป็นคนไม่เอาไหนที่มีชื่อเสียงแห่งตระกูลหลง แต่ทำไมตอนนี้ดูแล้วเหมือนไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย?

แม้แต่เขาเองยังแทบทนสายตาอันทรงพลังของหวางเย๋ไม่ได้ ประหลาดใจอยู่ไม่นานก็กลับเป็นปกติ เขาถลึงตาใส่หวางเย๋ และรีบหันไปกล่าวกับหลงอ้าวเทียน: “พี่อ้าวเทียน ตอนนี้ตัวก่อเหตุได้กลับมาแล้ว ผมขอเชิญให้คุณช่วยให้ความยุติธรรมด้วย”

หลงอ้าวเทียนหรี่ตาเล็กน้อย เขารู้ว่าตาเฒ่าหลิวฉงกำลังดูท่าทีของเขาอยู่ ถ้าหากจัดการได้ไม่ดีละก็ ทั้งสองตระกูลก็จะกลายเป็นศัตรูอย่างเป็นทางการ

“หวางเย๋ นายกลับมาพอดีเลย อยู่ต่อหน้าของฉันและคุณลุงหลิว นายช่วยอธิบายหน่อยว่าทำไมต้องทำร้ายหลิวตง?” หลงอ้าวเทียนซักถามด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง ส่งสายตาที่แฝงไปด้วยความนัยให้กับหวางเย๋

ความหมายนั้นชัดเจนมาก ให้หวางเย๋ยอมรับผิดและขอโทษเสีย จากนั้นค่อยไถ่โทษตามสีหน้าของหลิวตง เรื่องนี้ถือว่าผ่านไป

แต่หวางเย๋เป็นใคร?

ท่านชายแห่งองค์กรฮั๋ว ไม่มีคำว่ายอมก้มหัวในพจนานุกรมมาก่อน

“คุณปู่ ก่อนที่ผมจะรับปาก ผมอยากจะถามท่านหนึ่งประโยค คำสั่งสอนประจำตระกูลหลงของเราคืออะไร?” หวางเย๋ทำมือคารวะ หรี่ตายิ้มพลางกล่าว

หลงอ้าวเทียนชะงักงัน ในเวลาแบบนี้หวางเย๋พูดถึงเรื่องนี้ทำไม?

“เหมือนว่าคุณปู่จะลืมไปบ้างแล้ว ไม่เป็นไรผมจำได้ เป็นคนตระกูลหลงเมื่อพบเห็นความไม่เป็นธรรมจะต้องยื่นมือเข้าช่วย นี่ถึงเป็นหลักการของการเป็นคนตระกูลหลง” หวางเย๋เอ่ยตอบขึ้นมาโดยตรง

จากนั้นแววตาของเขาก็พลันเปลี่ยนไป สายตาอันแหลมคมจับจ้องไปที่หลิวตงที่หลบอยู่ด้านหลังหลิวฉง “วันนี้ผมพบเห็นหลิวตงเสี้ยมให้ลูกน้องของตัวเองทุบตีชายชราร่างกายอ่อนแอคนหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ แถมยังฉุดหญิงสาวชาวบ้าน ผมจึงต้องเข้าไปขัดขวางเป็นธรรมดา ในตอนแรกนั้นผมไม่ได้ต่อยตีเขา พวกแค่พูดดี ๆ เกลี้ยกล่อมให้เขาพาพวกจากไป แต่ใครจะรู้......”

หวางเย๋จงใจหยุดไปชั่วขณะ ใช้หางตามองดูผู้นำตระกูลทั้งสองท่าน พบว่าพวกเขาล้วนมีสีหน้าบึ้งตึง ยิ้มอย่างเย้ยหยันอยู่ภายในใจและกล่าวต่อ: “แต่ว่าเมื่อหลิวตงเห็นผม ไม่เพียงพูดสบประมาทผม และยังพูดลวนลามไปถึงเหม่ยซิน ที่สำคัญก็คือเขายังสั่งให้ลูกน้องเป็นคนลงมือก่อน ขอถามคุณปู่ผมตอบโต้กลับผิดตรงไหน?”

แม้ว่าตอนนี้จะเปิดโปงใบหน้าที่แท้จริงของหลงอ้าวเทียนไม่ได้ แต่หวางเย๋คิดว่าทำให้เขารู้สึกขยะแขยงก็พอได้

“หวาง...หวางเย๋นายทำถูกมาก!” หลงอ้าวเทียนยิ้มอย่างประหม่าพลางกล่าว

ถ้าหากหลงอ้าวเทียนอ่านความคิดของหวางเย๋ไม่ออก เช่นนั้นเขาก็คงไม่คู่ควรที่จะเป็นผู้นำตระกูลหลง หวางเย๋โยนลูกหนังให้เขา ถ้าหากเขาบอกว่าไม่ใช่ละก็ เช่นนั้นก็เท่ากับเขาเห็นว่าคำสั่งสอนของบรรพบุรุษตระกูลหลงนั้นเป็นเพียงลมตด นั่นมันไม่ใช่ท่าทีที่ผู้นำตระกูลหลงอย่างเขาควรจะมี