เขยหมอสุดเทพ นิยาย บท 2

เพิ่งเข้ามาในบ้าน ลุงใหญ่หลงเจิ้นหยูก็กระโจนออกมา และตะโกนชี้หน้าหลงเหม่ยซิน

“หลงเหม่ยซิน ยัยลูกผสม เธอกล้าทุบตีMr.เรดอย่างไม่มีเหตุผล เธอสำนึกผิดไหม?”

“ลุงใหญ่คะ ฟังฉันพูดก่อน Mr.เรด.......”

หลงเหม่ยซินยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกหลงเจิ้นหยูพูดตัดขึ้นมา “Mr.เรดชอบเธอ นับเป็นความโชคดีของเธอ ออร์เดอร์มูลค่าหลายร้อยล้านปลิวหายไปในพริบตา เธอนังสารเลว คิดว่าตัวเองมีค่าแค่ไหนกัน”

“Mr.เรดเป็นถึงตัวแทนที่มีอำนาจเต็มเปี่ยมของไมค์กรุ๊ป เธอคิดว่าตระกูลของเรามีความสามารถพอที่จะสู้กันซึ่ง ๆ หน้ากับไมค์กรุ๊ปเหรอ? เพียงแค่เรดกลับไปพูดไม่ดีกับไมค์เพียงไม่กี่ประโยค ก็สามารถเล่นงานตระกูลหลงของเราให้ตายได้โดยสิ้นเชิง!”

“ตระกูลจางเมื่อปีที่แล้ว เพียงแค่พูดผิดไปหนึ่งประโยคทำให้Mr.เรดโมโห เธอดูสิว่าตอนนี้ยังมีตระกูลจางอยู่ไหม? ตระกูลจางได้หายไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว!”

“เธอ...เธอก็เหมือนกับผัวสวะของเธอ ได้แต่หาเรื่องขายหน้าให้กับตระกูลหลง ตอนนี้เธอถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วไปนอนอยู่บนเตียงของMr.เรดซะ!”

หลงเจิ้นหยูกล่าวไป พลางยกมือขึ้นมาจะตบหน้าของหลงเหม่ยซิน

ร่างของหวางเย๋ขยับอย่างรวดเร็ว บังอยู่ด้านหน้าหลงเหม่ยซิน จับข้อมือของหลงเจิ้นหยูเอาไว้และออกแรงเล็กน้อย หลงเจิ้นหยูเจ็บจนร้องออกมา และคุกเข่าลงไปบนพื้น

หวางเย๋หรี่ตาลงเล็กน้อย มือก็ตบเข้าที่ใบหน้าของหลงเจิ้นหยู “คน ผมเป็นคนตบ ไม่เกี่ยวกับเมียของผม เก็บปากของคุณไว้ให้ดี ไม่อย่างนั้น......”

“ไอ้ขยะแกกล้าตีฉัน แกกินดีเสือดาวเข้าไปหรือยังไง ใครก็ได้ช่วยฉันหน่อยเร็ว!”

บอดี้การ์ดของหลงเจิ้นหยูพึ่งจะกระโจนเข้ามา สุดท้ายกลับถูกหวางเย๋เตะลอยออกไปในเท้าเดียว

“หวางเย๋ คุณชักจะมากเกินไปแล้วนะ ปล่อยลุงใหญ่ซะ!” หลงเหม่ยซินได้สติกลับคืนมา และผลักหวางเย๋ออกไปอีกทาง

คิดไม่ถึงว่าหวางเย๋จะบีบให้ลุงใหญ่คุกเข่าลง นี่คือสิ่งที่หลงเหม่ยซินรับไม่ได้อย่างแน่นอน

หลงเหม่ยซินรู้มาตั้งแต่เด็กแล้วว่า ตัวเองนั้นเป็นเด็กที่ตระกูลหลงรับเลี้ยง ในใจของเธอ ชีวิตและทุกอย่างของเธอ ล้วนได้รับมาจากตระกูลหลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณปู่หลงอ้าวเทียนได้รักทะนุถนอมเธอมาโดยตลอด

ดังนั้นแม้ว่าลุงใหญ่จะพูดจนเกินไปสักแค่ไหน หลงเหม่ยซินก็ไม่โกรธเคืองเลยสักนิด

คุณปู่หลงอ้าวเทียนนั่งอยู่บนโซฟา เขาได้มองทุกอย่างออกตั้งแต่แรกแล้ว

เขารู้แต่แรกแล้วว่าหลงเจิ้นหยูอยากได้ตำแหน่งประธานผู้บริหารไปครอง แต่ว่าถึงยังไงหลงเจิ้นหยูก็เป็นลูกชายของตัวเอง เขาจะทำอะไรก็ไม่ได้

“พอแล้ว เจิ้นหยู ขอโทษเหม่ยซินซะ”

ไม่ว่ายังไงหลงอ้าวเทียนก็เป็นผู้นำของตระกูล มีความน่าเกรงขามอยู่ในคำพูดอยู่แล้ว

หลงเจิ้นหยูทำเสียงฮึดฮัด เขาหันหน้าไปทางอื่น

“คุณปู่คะ ทางด้านMr.เรด หนูจะคิดหาวิธีเอง” หลงเหม่ยซินมองหลงอ้าวเทียนพลางกล่าว

หลงอ้าวเทียนยิ้มอย่างเมตตาและอ่อนโยน “เหม่ยซิน อย่าลำบากตัวเองจนเกินไป พยายามอย่างเต็มที่ก็พอแล้ว”

หลงเหม่ยซินพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไปจากที่พักของหลงอ้าวเทียน

หลังจากที่หลงเหม่ยซินจากไป หวางเย๋จ้องหลงอ้าวเทียนตาเขม็ง ไอสังหารอันแรงกล้าแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา

“ตาแก่ อย่าเล่นลูกไม้อะไรกับผมอีก และอย่าคิดหลอกใช้ภรรยาของผม ไม่อย่างนั้น ผมจะทำให้ตระกูลหลงของพวกคุณไม่เหลืออะไรเลย” หวางเย๋พูดจบ ก็วิ่งตามหลงเหม่ยซินไปทันที

“คุณภรรยา คุณยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยงเลยนะ ทานอะไรก่อนเถอะ” หวางเย๋กล่าวอย่างอารมณ์ดี ยื่นกล่องข้าวไปที่ด้านหน้าหลงเหม่ยซิน

หลงเหม่ยซินถลึงตาใส่เขา “กิน ๆ ๆ รู้จักแต่กิน”

“คุณภรรยา อย่าใจร้อนสิ เรื่องไมค์กรุ๊ป ผมจะจัดการให้คุณเอง” หวางเย๋กล่าว พลางเปิดกล่องข้าวออก