เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 615

ตอนที่ 615 ช่วยเกอร์ธา!

เรือนร่างที่สมบูรณ์แบบของเกอร์ธาทำให้เย่เฉินตกใจก่อนอื่นเลยเขาคือผู้ชายที่เคยได้ตักตวงความสุขจากเรือนร่างของหวังยวนหยวนมาก่อน!

เกอร์ธาเป็นเหมือนเจ้าหญิงที่แสนสูงศักดิ์ ไม่ว่าจะเยื่องย้ายทำท่าอะไรก็ดูสูงส่งเหลือเกิน

หล่อนมองเย่เฉินแล้วถามเสียงแผ่ว “คุณคือ…”

หล่อนไม่แน่ใจว่าชายตรงหน้านี่คือเย่เฉินหรือว่าพัคซุงวู

เย่เฉินในเกมไม่ได้มีหน้าตาแบบตัวจริงๆ ของเขา

เย่เฉินสสงบสติอารมณ์ที่เตลิดเปิดเปิงของตนเองแล้วตอบกลับด้วยท่าทีจริงจัง “ผมคือเย่เฉิน”

เกอร์ธามีท่าทีดีใจอย่างยิ่งแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาแล้วโถมตัวเข้าหาอ้อมแขนของเขา!

“แค่ก…”

เย่เฉินทำอะไรไม่ถูก หรือถึงขนาดยังไม่รู้เลยว่าควรจะใช้มือตบบ่าเกอร์ธาเพื่อขอบคุณหล่อนหรือเปล่า

เกอร์ธาเด็กกว่าเย่เฉินหลายปี เขาจะเห็นหล่อนเป็นน้องสาวเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทำแบบนี้ก็ไม่แปลกอะไร

แต่เพราะหล่อนสวยเกินไปมาก ไม่ทำให้เขารู้สึกสนิทสนม แต่ไม่ได้เป็นเรื่องไม่ดีเพียงแต่ว่าถ้าคนหน้าตาธรรมดาๆ จะทำให้คนรู้สึกเข้าถึงได้ง่ายกว่า

คนสวยๆ อย่างหวังเจียเหยาและซูมู่ชิง ทำให้คนไม่กล้าเข้าหา

บวกกับที่เกอร์ธาหุ่นดีเกินไป เย่เฉินจึงไม่กล้าจะแตะต้องตัวหล่อน เพรสะกลัวว่าหล่อนจะเข้าใจว่าตนเองคิดอะไรกับหล่อน

เกอร์ธาโถมตัวเข้าหาเย่เฉิน แล้วกลิ่นหอมระเรื่อของกลิ่นกายสาวก็ลอยเข้าจมูกเขา

เกอร์ธาตื่นเต้นและซาบซึ้งใจอย่างมากหล่อนก็พูดไม่หยุด “ขอบคุณนะคะ เย่เฉินขอบคุณที่คุณมาช่วยเหลือฉันหนีออกไปจากที่นี่ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะทำแบบนี้ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”

เย่เฉินหลีกตัวออกมา เมื่อเห็นท่าทางดีอกดีใจของหญิงสาวก็รู้ว่าหล่อนคงได้รับความลำบากมาตลอด 18 ปีที่ผ่านมา ก็พอจะรู้ว่าหล่อนอยากจะหนีออกจากนรกบนดินที่นี่ขนาดไหน

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “คนที่นี่รับมือได้ยากจริงๆ เอาจนพัคซุงวูหนีไปแล้ว แต่ว่านะผมรับปากว่าจะช่วยคุณ ก็ต้องทำตามนั้นสิ คนตระกูลเย่ของเรารักษาคำพูดเสมอ!”

เกอร์ธามองเย่เฉินด้วยใบหน้าศรัทธา แล้วในใจก็มีเสียงกระซิบดังขึ้น “จูบเลย! จูบเขาเลย! เกอร์ธา จูบเขาเลยสิ! มอบจูบแรกให้กับผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเธอน่ะ ดีกว่าจะต้องเสียให้ไอ้สัตว์ประหลาดคนนั้นนะ!”

ทว่าเย่เฉินกลับไม่ได้รู้เลยว่าเด็กหญิงตรงหน้านี้คิดอะไรเลยเถิดกับเขา เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเขาสองคนก็เพิ่งพบหน้ากัน

เย่เฉินจึงกล่าวถาม “คุณเก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม? ไปได้หรือยัง?”

เกอร์ธาที่เพิ่งจะสงบสติอารมณ์ได้ก็พยักหน้ารับ “อ้อค่ะ เตรียมตัวแล้วค่ะ”

เกอร์ธาเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย

เย่เฉินเห็นเกอร์ธาสะพายกระเป่าเป้แค่ใบเดียวก็ชื่นชมหล่อนในใจ เขาชอบผู้หญิงแบบนี้ มากกว่าพวกผู้หญิงที่พอออกจากบ้านทีก็หอบกระเป๋าเดินทางไปทีสามใบ

“เอาล่ะ งั้นเราไปกันเถอะ”

เย่เฉินกล่าวกับเกอร์ธา

“อ้อได้ๆ”

เกอร์ธาพาตัวเย่เฉินเดินไปที่ประตูลิฟต์ แล้วกดปุ่มลง แต่ว่าลิฟต์กลับนิ่งสนิท

“แย่ล่ะ ลิฟต์เสียแล้ว ทำยังไงดี เราต้องใช้มันไหม?”

เกอร์ธาลนลาน

เย่เฉินเองก็ไม่อยากจะออกไป ด้านนอกท้้งมืดมิดแล้วก็น่ากลัว เพระาไม่ได้เปิดโคมไฟ ไม่รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยหรือไม่

เมื่อครู่เกือบจะตายจากเงื้อมมือของหญิงชราคนนั้น เย่เฉินก็ใจสั่น

เย่เฉินกล่าว “ไม่ต้องขึ้นลิฟต์หรอก ตรงนั้นมีหน้าต่างไม่ใช่หรือไง?”

เกอร์ธาตกตะลึง “กระโดดตึกเหรอคะ?”

เกอร์ธาก็พอจะรู้ว่าห้องของหล่อนสูงจากพื้นดินขนาดไหน ถ้ากระโดดลงก็เหมือนลงไปตายไม่ใช่หรือไง?

เกอร์ธากัดริมฝีปากแล้วกล่าวอย่างเกรงใจ “เอ่อ… พี่เย่เฉินคะ ถึงตอนนี้ฉันจะไม่มีความสุขแต่ฉันยังไม่อยากตาย…”

เย่เฉินหัวเราะ นี่เด็กหญิงคิดว่าเขาจะพาหล่อนไปฆ่าตัวตายหรือไง?

ฮ่าๆ ทำไมถึงได้มีเด็กสาวที่ทั้งใสซื่อและเซ่อซ่าได้แบบนี้นะ?

เย่เฉินกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณสบายใจเถอะนะ ผมไม่ได้กะจะตาย เราสองคนกระโดดลงไปเนี่ยก็ไม่เป็นอะไรหรอก ผมรับรอง”

เดิมคิดว่าเกอร์ธาเป็นคนของจากแปดตระกูล คงจะพอเข้าใจเทคโนโลยีต่างของทั้งแปดตระกูล

แต่ดูแล้วเกอร์ธาน่าจะโดนกักบริเวณมาตลอด ทำให้ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกเทคโนโลยีของตระกูลทั้งแปด

ถ้าหากว่าเป็นคุณผู้หญิงจากตระกูลจอร์จคนนั้นที่เป็นคนมีบุคลิคเปิดเผยคนนั้น คาดว่าหล่อนคงจะตอบว่า you jump i jump ไปแล้ว

เย่เฉินเป็นฝ่ายยื่นมือไปจับมือนุ่มนิ่มขาวนวลของเกอร์ธาแล้วถาม “คุณเชื่อใจผมไหม?”

แววตาวิบวับของเกอร์ธาทอดสายตามองที่เย่เฉิน แล้วกลืนน้ำลายอย่างหวั่นๆ แล้วรวบรวมความกล้าพลางกล่าว “อืม! ฉันเชื่อใจพี่ค่ะ! ฉันยินดีจะกระโดดตึกลงไปกับพี่ค่ะ!”

เย่เฉินตบหัวเล็กๆ ของเกอร์ธาแล้วกล่าวพลางระบายยิ้ม “อย่าพูดจาน่ากลัวเรื่องกระโดดตึกอะไรแบบนั้นสิ ฮ่าๆ ไปกันเถอะ เจ้าหญิงน้อยเดี๋ยวจะพาคุณบินเองสักครั้ง! กอดผมแน่นๆ ล่ะ!”

ทั้งสองคนเดินไปที่ริมหน้าต่าง แล้วเปิดหน้าต่างออกหลังจากนั้นเกอร์ธาที่สะพายกระเป๋าเอาไว้ก็กอดเย่เฉินแน่น

ไม่เพียงแต่กอดเย่เฉินเอาไว้แน่น กระทั่งขาก็หนีบเย่เฉินเอาไว้ ดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

ท่าทางต่างๆ ของหล่อนเหมือนกับฉากในเรื่องคนเล็กไม่เกรงใจนรกของโจวซิงฉือ

“เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วหรือยัง? เราจะกระโดดตึกแล้วนะ”

เย่เฉินเตือนสติเกอร์ธา

เกอร์ธากลับตาปี๋ไม่กล้ามองด้านล่างแล้วพยักหน้ารับ “อื้อ ฉัน…ฉันพร้อมแล้วค่ะ!”

ในเสียงอ้อแอ้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เย่เฉินระบายยิ้มแต่ไม่กล้าเยาะเย้ยหล่อนอีก หลายปีมานี้ถึงแม้ว่าเด็กหญิงจะเติบโตในสภาพแวดล้อมที่น่ากลัว แต่ก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ทำให้กรงมือมารของคนตระกูลหานไม่อาจแตะต้องหล่อน

เย่เฉินตั้งท่าแล้วกระโดดลงไปทันที

“กรี๊ด!”

ตอนที่เย่เฉินกระโดดลงไปนั้น เกอร์ธาก็กรีดร้องเสียงดัง

ในวินาทีที่เย่เฉินกระโดดลงไปนั้น ก็กดเปิดระบบปีก แล้วโบยบินกลางอากาศ

“เกอร์ธา เปิดตาดูสิ ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นเสียหน่อย ที่นี่วิวสวยมากเลยนะ”

เย่เฉินกล่าวกับเกอร์ธา

เกอร์ธาเปิดเปลือกตาออกมาช้าๆ แล้วพบว่าตนเองอยู่กลางอากาศ และไม่ได้ร่วงตกลงไป อีกทั้งด้านหลังยังมีปีกหลายสีสองอันโผล่ออกมา

“ว้าว! ปีกสวยมากจริงๆ!”

บนใบหน้าของเกอร์ธาระบายยิ้มออกมา แล้วดีใจอย่างมาก

เย่เฉินกังวลว่าเกอร์ธาจะหวาดกลัว แล้วกล่าวกับเกอร์ธา “ไม่งั้นผมร้องเพลงให้ฟังดีไหม?”

เกอร์ธากระชับกอดเย่เฉินแน่น “ค่ะๆ!”

เย่เฉินคิดถึงเพลงที่เหมาะกับบรรยากาศในตอนนี้กลางอากาศของเจิ้งซิ่วเหวิน

ผมลอยละลิ่วอยู่กลางอากาศจากตะวันออกไปตะวันตก แล้วนำพาความทรงจำของบางคนไปด้วย แต่ว่าหลังจากที่ร่อนลงบนพื้นแล้วจะโชคร้ายหรือดี ผมก็ยังไม่แน่ใจ

ได้ยินเสียงเพลงที่เย่เฉินร้องกลางอากาศ เกอร์ธาก็ลืมความหวาดกลัวทั้งหมดไป แล้วก็จดจ่ออยู่กับเย่เฉิน

ทำให้หล่อนควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วโผตัวไปจุมพิตเย่เฉิน!

“……”

เย่เฉินเพิ่งจะเปิดปากร้องเพลงคิดไม่ถึงว่าจะโดนเด็กหญิงจูบปิดปากหล่อน…

แค่ก หรือเพราะตนเองร้องเพลงไม่น่าฟังเกินไปหรือเปล่า?

หรือว่า…

จุมพิตนี้ไม่ได้ดำเนินนานต่อไป หลังจากที่เกอร์ธาถอนจุมพิตออกไปแล้วก็กล่าวกับเย่เฉินแล้วส่งยิ้ม “คุณจูบฉันครั้งหนึ่ง ฉันจูบคุณคืน เราเสมอกันแล้วนะคะ! คุณน่ะเป็นจูบแรกของฉันเลยนะคะ!”

Ink Stone_Fantasy
ข้อความถึงนักอ่าน
Ink Stone_Fantasy
จบเล่ม 1