เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 615

ตอนที่ 615 ช่วยเกอร์ธา!

เรือนร่างที่สมบูรณ์แบบของเกอร์ธาทำให้เย่เฉินตกใจก่อนอื่นเลยเขาคือผู้ชายที่เคยได้ตักตวงความสุขจากเรือนร่างของหวังยวนหยวนมาก่อน!

เกอร์ธาเป็นเหมือนเจ้าหญิงที่แสนสูงศักดิ์ ไม่ว่าจะเยื่องย้ายทำท่าอะไรก็ดูสูงส่งเหลือเกิน

หล่อนมองเย่เฉินแล้วถามเสียงแผ่ว “คุณคือ…”

หล่อนไม่แน่ใจว่าชายตรงหน้านี่คือเย่เฉินหรือว่าพัคซุงวู

เย่เฉินในเกมไม่ได้มีหน้าตาแบบตัวจริงๆ ของเขา

เย่เฉินสสงบสติอารมณ์ที่เตลิดเปิดเปิงของตนเองแล้วตอบกลับด้วยท่าทีจริงจัง “ผมคือเย่เฉิน”

เกอร์ธามีท่าทีดีใจอย่างยิ่งแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาแล้วโถมตัวเข้าหาอ้อมแขนของเขา!

“แค่ก…”

เย่เฉินทำอะไรไม่ถูก หรือถึงขนาดยังไม่รู้เลยว่าควรจะใช้มือตบบ่าเกอร์ธาเพื่อขอบคุณหล่อนหรือเปล่า

เกอร์ธาเด็กกว่าเย่เฉินหลายปี เขาจะเห็นหล่อนเป็นน้องสาวเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทำแบบนี้ก็ไม่แปลกอะไร

แต่เพราะหล่อนสวยเกินไปมาก ไม่ทำให้เขารู้สึกสนิทสนม แต่ไม่ได้เป็นเรื่องไม่ดีเพียงแต่ว่าถ้าคนหน้าตาธรรมดาๆ จะทำให้คนรู้สึกเข้าถึงได้ง่ายกว่า

คนสวยๆ อย่างหวังเจียเหยาและซูมู่ชิง ทำให้คนไม่กล้าเข้าหา

บวกกับที่เกอร์ธาหุ่นดีเกินไป เย่เฉินจึงไม่กล้าจะแตะต้องตัวหล่อน เพรสะกลัวว่าหล่อนจะเข้าใจว่าตนเองคิดอะไรกับหล่อน

เกอร์ธาโถมตัวเข้าหาเย่เฉิน แล้วกลิ่นหอมระเรื่อของกลิ่นกายสาวก็ลอยเข้าจมูกเขา

เกอร์ธาตื่นเต้นและซาบซึ้งใจอย่างมากหล่อนก็พูดไม่หยุด “ขอบคุณนะคะ เย่เฉินขอบคุณที่คุณมาช่วยเหลือฉันหนีออกไปจากที่นี่ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะทำแบบนี้ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”

เย่เฉินหลีกตัวออกมา เมื่อเห็นท่าทางดีอกดีใจของหญิงสาวก็รู้ว่าหล่อนคงได้รับความลำบากมาตลอด 18 ปีที่ผ่านมา ก็พอจะรู้ว่าหล่อนอยากจะหนีออกจากนรกบนดินที่นี่ขนาดไหน

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “คนที่นี่รับมือได้ยากจริงๆ เอาจนพัคซุงวูหนีไปแล้ว แต่ว่านะผมรับปากว่าจะช่วยคุณ ก็ต้องทำตามนั้นสิ คนตระกูลเย่ของเรารักษาคำพูดเสมอ!”

เกอร์ธามองเย่เฉินด้วยใบหน้าศรัทธา แล้วในใจก็มีเสียงกระซิบดังขึ้น “จูบเลย! จูบเขาเลย! เกอร์ธา จูบเขาเลยสิ! มอบจูบแรกให้กับผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเธอน่ะ ดีกว่าจะต้องเสียให้ไอ้สัตว์ประหลาดคนนั้นนะ!”

ทว่าเย่เฉินกลับไม่ได้รู้เลยว่าเด็กหญิงตรงหน้านี้คิดอะไรเลยเถิดกับเขา เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเขาสองคนก็เพิ่งพบหน้ากัน

เย่เฉินจึงกล่าวถาม “คุณเก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม? ไปได้หรือยัง?”

เกอร์ธาที่เพิ่งจะสงบสติอารมณ์ได้ก็พยักหน้ารับ “อ้อค่ะ เตรียมตัวแล้วค่ะ”

เกอร์ธาเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย

เย่เฉินเห็นเกอร์ธาสะพายกระเป่าเป้แค่ใบเดียวก็ชื่นชมหล่อนในใจ เขาชอบผู้หญิงแบบนี้ มากกว่าพวกผู้หญิงที่พอออกจากบ้านทีก็หอบกระเป๋าเดินทางไปทีสามใบ

“เอาล่ะ งั้นเราไปกันเถอะ”

เย่เฉินกล่าวกับเกอร์ธา

“อ้อได้ๆ”

เกอร์ธาพาตัวเย่เฉินเดินไปที่ประตูลิฟต์ แล้วกดปุ่มลง แต่ว่าลิฟต์กลับนิ่งสนิท

“แย่ล่ะ ลิฟต์เสียแล้ว ทำยังไงดี เราต้องใช้มันไหม?”

เกอร์ธาลนลาน

เย่เฉินเองก็ไม่อยากจะออกไป ด้านนอกท้้งมืดมิดแล้วก็น่ากลัว เพระาไม่ได้เปิดโคมไฟ ไม่รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยหรือไม่

เมื่อครู่เกือบจะตายจากเงื้อมมือของหญิงชราคนนั้น เย่เฉินก็ใจสั่น

เย่เฉินกล่าว “ไม่ต้องขึ้นลิฟต์หรอก ตรงนั้นมีหน้าต่างไม่ใช่หรือไง?”

เกอร์ธาตกตะลึง “กระโดดตึกเหรอคะ?”

เกอร์ธาก็พอจะรู้ว่าห้องของหล่อนสูงจากพื้นดินขนาดไหน ถ้ากระโดดลงก็เหมือนลงไปตายไม่ใช่หรือไง?

เกอร์ธากัดริมฝีปากแล้วกล่าวอย่างเกรงใจ “เอ่อ… พี่เย่เฉินคะ ถึงตอนนี้ฉันจะไม่มีความสุขแต่ฉันยังไม่อยากตาย…”