เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 47

เผยมู่ซีเดินหน้าง้ำกลับบ้านในขณะที่มารดาเห็นเช่นนั้นก็รีบปลอบโยนนาง

“ดีเท่าไหร่แล้วที่องค์ชายมิได้เอาผิดเจ้า?”

“ดีตรงไหนกันเจ้าคะ? จู่ๆ ก็มาบังคับข้าให้ไปวาดรูปฝาผนังให้เต็ม ช่องหนึ่งต้องใช้เวลาตั้งหลายวัน” แค่คิดเผยมู่ซีก็รู้สึกโมโหคนผู้นั้น นางยังจำคำพูดที่พระองค์ประกาศในภัตตาคารบึงหงส์ที่สาวใช้คนสนิทของนางนำความมาบอกได้ขึ้นใจ

‘รังเกียจข้านัก! ชาติก่อนอุตส่าห์ล้มหายตายจากไปแล้ว เวรกรรมอันใดต้องมาเจอกันในชาตินี้อีก’

“ในทางกลับกัน หากเจ้าได้แสดงความสามารถให้เป็นที่ประจักษ์ ภาพวาดของเจ้าก็คงจะได้ราคาสูงขึ้นและเมื่อมีชื่อเสียงก็ไม่จำเป็นต้องวาดภาพเลียนแบบอีก”

เผยมู่ซีได้ยินจังฮูหยินวิเคราะห์เช่นนั้นก็ยิ้มออก...จริงสิ! หากว่ากลายเป็น จิตรกรที่มีชื่อเสียงก็ไม่ต้องวาดภาพเลียนแบบขาย

“ไหนๆ ข้าก็ขัดคำสั่งองค์ชายไม่ได้อยู่แล้ว เช่นนั้นก็สู้ทำให้เกิดประโยชน์กับตนให้มากที่สุดจะดีกว่า”

เช้าวันต่อมาจังฮูหยินจึงให้เสี่ยวลิ่งเป็นผู้เดินไปส่งเผยมู่ซีที่วัดลู่เซี่ยน จิตรกรวัยกลางคนสองคนที่อยู่กับนางเมื่อวานยิ้มต้อนรับ หลังจากทักทายกันแล้ว นางจึงได้รู้ว่าท่านลุงจิตรกรที่ยอมให้นางช่วยวาดคือ จิตรกรหลู

“ที่แท้พวกท่านก็มาจากชุมนุมจิตรกร”

“ใช่! องค์ชายทรงให้หัวหน้าจิตรกรวังหลวงคัดเลือกพวกเรามาส่วนหนึ่งเพื่อสมทบกับจิตรกรวังหลวง”

“หือ! มีจิตรกรวังหลวงด้วยหรือ?”

“พวกเขาวาดอยู่ชั้นบนหอโน่นแน่ะ แต่เจ้าคงขึ้นไปดูมิได้หรอกเพราะองค์ชายทรงไม่อนุญาตให้พวกเราเดินขึ้นลงตามใจชอบ ที่พวกเขาสองคนเลือกวาดอยู่ข้างล่างเพราะไม่อยากเดินขึ้นบันไดนี่ล่ะ หัวเข่าของข้าไม่ค่อยดี เขาก็เช่นกัน” จิตรกรหลูชี้ไปทางสหายวัยกลางคนที่นั่งวาดอีกอีกผนังหนึ่ง

“ท่านลุงหลู แล้วท่านจะให้ข้าวาดผนังใดล่ะเจ้าคะ?”

“เจ้าน่ะหรือ วาดด้านข้างข้าเลยเป็นไร? เหลืออีกตั้งหกผนังที่ยังไม่ได้ลงมือ ว่าแต่เจ้าจะไหวหรือ? แขนกับมือผอมบางขนาดนี้”

เผยมู่ซียิ้มกว้าง “ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถเจ้าค่ะ”

นางได้ยินคนที่ซ่อมแซมระเบียงหอพูดกันเรื่องที่องค์ชายเสด็จไปตรวจราชการอำเภอใกล้ๆ ก็นึกดีใจที่ตนเองไม่ต้องพบหน้าคนผู้นั้นจึงตั้งใจร่างภาพตามแบบที่ท่านลงหลูมอบหมายให้นาง ผนังของชั้นหนึ่งทั้งหมดแปดด้านมีขนาดกว้างกว่าผนังชั้นอื่น เดิมทีคนของชุมนุมจิตรกรที่รับปากจะมาช่วยกันวาดภาพฝาผนังที่ชั้นหนึ่งมีสี่คนแต่สุดท้ายกลับได้มาเพียงสองคนเพราะอีกสองคนเกิดป่วยกะทันหัน

“ดีที่เจ้ามาช่วย ไม่เช่นนั้นข้าสองคนคงจะต้องเสร็จทีหลังชั้นอื่นๆ แน่ เจ้าได้เห็นป้ายหรือยัง?”

“ป้ายอันใดหรือเจ้าคะ?”

“ป้ายของหอแห่งนี้น่ะสิ หอนี้ได้ชื่อพระราชทานว่าวิหารเก้าเทพ ป้ายถูกเก็บรักษาไว้ในศาลาด้านหลัง เมื่อภาพฝาผนังวาดเสร็จเรียบร้อย องค์ชายสิบห้าจะเป็นผู้นำป้ายขึ้นด้วยพระองค์เอง”

“จริงหรือเจ้าคะ? ดีจริง! ข้าก็จะได้ฝากฝีมือไว้ที่นี่ด้วย”

“จิตรกรท้องถิ่นไม่มีผู้ใดได้รับการคัดเลือกแต่เจ้ากลับกลายเป็นผู้มากับโชคที่องค์ชายทรงเอ่ยปากอนุญาตด้วยพระองค์เอง วาสนาดีนักเทียว!”

เผยมู่ซีรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าวิหารแห่งนี้ต่อไปจะมีความสำคัญอย่างยิ่งในฐานะที่ได้รับการอุปถัมภ์จากฮ่องเต้ ผลงานของนางก็จะได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสถานที่สำคัญในแคว้นหมิง