เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 48

องค์ชายสิบห้ามองชายหนุ่มตรงหน้าประเมินแล้วอายุไม่น่าจะเกินสิบหกปี รูปร่างผอมบางอย่างบัณฑิต ผิวพรรณขาวใสอย่างบุตรผู้มีอันจะกิน

“อ้อ! เจ้านี่เอง” หมิงเฉิงอวี่เคยเห็นชายหนุ่มคนนี้สองครั้ง เขาจะมักจะยืนอยู่ข้างหลังจากจากใต้เท้าจั๋วนายอำเภอเฉินห่างออกไปด้านหลังพอสมควร

“หม่อมฉันเป็นเจ้าของเหลาสุราแห่งนี้พะยะค่ะ ครั้งก่อนหลงจู๊ที่ร้านบอกว่าองค์ชายเสด็จมาแต่หม่อมฉันมิได้อยู่ต้อนรับขอทรงโปรดประทานอภัย”

“ที่นี่เป็นของเจ้าหรือ? ตกแต่งได้สวยงามนัก แม้จะมีขนาดเล็กแต่น่านั่ง คราวก่อนเปิ่นหวางผ่านมาเห็นว่าน่าสนใจจึงได้พาองครักษ์เข้ามาลองดู”

“ครั้งนี้หม่อมฉันขอถวายสุราที่ดีที่สุดในร้านให้องค์ชายทรงลองเสวยสักกา พะยะค่ะ” คุณชายน้อยจั๋วหันไปสั่งเสี่ยวเอ้อที่ยืนข้างๆ “สุราชิมจันทร์เป็นสูตรเฉพาะของอำเภอเฉินซึ่งใช้เวลาหมักหนึ่งปีพะยะค่ะ”

หมิงเฉิงอวี่พยักหน้าองครักษ์กัวรับสุรามาแล้วก็เทลงจอกก่อนจะทดสอบด้วยเข็มเงินแล้วยกขึ้นชิม เมื่อทดสอบความปลอดภัยแล้วก็เลื่อนไปตรงหน้าให้องค์ชาย สิบห้า ทรงเอ่ยอนุญาตให้จั๋วเหรินหาวนั่งลงร่วมโต๊ะก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดมแล้วจิบเล็กน้อยปล่อยให้รสชาติกลั้วไปตามลิ้นจนทั่วจึงกลืนลงไป

“กลิ่นละมุนละไม รสชาตินุ่มลิ้น นับว่าเป็นรสชาติที่แปลกใหม่สำหรับ เปิ่นหวาง”

“ขอบพระทัยที่ทรงชมพะยะค่ะ”

“บิดาของเจ้าใช่ต้องการให้บุตรทุกคนเป็นขุนนางดอกหรือ?”

“หม่อมฉันก็คงต้องทำตามที่บิดาต้องการพะยะค่ะ เพียงแต่ขอทำกิจการเหลาสุราเพิ่มเติมด้วย อาชีพการหมักสุราเป็นอาชีพดั้งเดิมของมารดากระหม่อมพะยะค่ะ”

“อ้อ! เป็นเช่นนั้น เจ้าคงจะเข้ากรมมหาดไทยเช่นเดียวกับบิดากระมัง?”

“หม่อมฉันมิได้อยากเป็นนายอำเภอพะยะค่ะ หม่อมฉันอยากเป็นมือปราบเมืองหลวงต่างหาก ทว่าบิดาก็คอยคัดค้านมาตลอด”

“ที่เจ้ามาดักรอเปิ่นหวางก็คงมีวัตถุประสงค์ใช่หรือไม่?” ร่างสูงโปร่งที่ยกจอกสุราขึ้นกระดกเป็นครั้งที่สอง ปรายตามองคุณชายน้อยสกุลจั๋วอย่างจับผิด

“ทรงพระปรีชายิ่ง เป็นเช่นนั้นจริงพะยะค่ะ”

“เจ้าต้องการสิ่งใด?”

จั๋วเหรินหาวอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นสายพระเนตรแน่วนิ่งขององค์ชายสิบห้าที่ดูน่าเกรงขามก็จำต้องเอ่ยออกมา “หม่อมฉันอยากให้พระองค์ช่วยบอกบิดาของหม่อมฉันให้ปล่อยหม่อมฉันไปสมัครเป็นมือปราบที่เมืองหลวงพะยะค่ะ”

“หากเจ้าต้องการเช่นนั้น เปิ่นหวางขอทดสอบฝีมือของเจ้าสักหน่อย”องค์ชายสิบห้าถือกาและจอกสุราเดินออกไปยังระเบียงด้านข้างร้านที่มีลานกว้างอยู่เลยออกไป

“องครักษ์จง เจ้าจงทดสอบฝีมือของคุณชายน้อยที”

“พะยะค่ะ”

จั๋วเหรินหาวคว้ากระบี่ออกมาจากร้านด้วยลงไปยืนจังก้ารอคอยอยู่ ไม่นานนักจงเหยียนก็กระโจนตามมาประจันหน้า

“คุณชายจั๋วท่านพร้อมหรือยังขอรับ?”

“ข้าพร้อมแล้ว!”

องค์ชายสิบห้าจิบสุราดูการประลองของทั้งคู่ด้วยความสนใจ ในหมู่องครักษ์เสื้อแพรแห่งวังหลวง กัวเฉินกับจงเหยียนนับว่าฝีมืออยู่ในลำดับต้นๆ หมิงฮ่องเต้เป็นผู้คัดเลือกด้วยตนเองเพื่อมอบให้มาอารักขาพระอนุชาหมิงเฉิงอวี่ พร้อมทั้งองครักษ์ฝีมือระดับรองลงไปอีกแปดนาย ส่วนองครักษ์ทั่วไปนั้นมีอีกกว่าสามสิบนาย แต่เพราะองค์ชายสิบห้าไม่ชอบความเอิกเกริกในยามเดินทางจึงนำองครักษ์มาเพียงสิบคนที่เป็นยอดฝีมือเท่านั้น

ผ่านไปถึงสามสิบกระบวนเพลงคุณชายจั๋วจึงได้ดูอ่อนแรงลง กระทั่งชัยชนะตกเป็นขององครักษ์จง จั๋วเหรินหาวตวัดกระบี่หักพับอยู่แนบแขนก่อนจะแสดงความเคารพผู้ชนะ