เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 114

“ตะ...แต่ว่า...” เจิงอิ่งปริวิตก นางยังมิได้เตรียมรับมือกับเหตุการณ์นี้

“ข้าและนาง เดิมทีก็มีสัญญาแต่งงานกันอยู่แล้วขอรับ!” เหล่าลู่ได้ทีก็รีบควักเอาสัญญาแต่งงานที่ตนและเจิงอิ่งลงนามเอาไว้มายื่นให้กับจังฮูหยิน

“อ้อ! ที่แท้พวกเราก็รักใคร่ชอบพอกันอยู่แล้ว อืม...หากเป็นเช่นนี้ข้าก็สบายใจที่ไม่ได้บังคับให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแต่งงาน แต่เพราะเจ้าเป็นคนของคุณชายน้อยจั๋ว ข้าคงต้องส่งจดหมายไปแจ้งคุณชายเสียก่อน กำหนดการแต่งงานข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบให้พวกเจ้าเอง”

ลู่ฮั่นเห็นว่าฮูหยินตกลงใจและเจิงอิ่งก็มิได้คัดค้านจึงขยับเข้าไปใกล้ตัวนาง

“เจ้ารีบขอบคุณฮูหยินที่เมตตาพวกเราสองคนเถอะ” พ่อบ้านหนุ่มรีบประสานมือกล่าวขอบพระคุณฮูหยิน เจิงอิ่งที่ยืนอยู่ข้างก็ทำตาม

“ข้าขอไปพูดคุยกับนางเป็นการส่วนตัวนะขอรับ!”

ในเมื่อเห็นว่าคนทั้งคู่ดูยินยอมพร้อมใจจะสมรสกันอยู่แล้ว จังฮูหยินก็ไม่จำเป็นจะต้องขัดขวาง นางกลับคิดว่าตนเองควรรีบกำหนดวันเวลาในการจัดงานให้เร็วขึ้นก่อนที่เจิงอิ่งจะมีทารกน้อยอยู่ในครรภ์

“เช่นนั้นพวกเจ้าก็ไปเถิด พรุ่งนี้ข้าจะไปหาฤกษ์ดีสำหรับพวกเจ้าให้ได้ตบแต่งกันโดยไว”

เจิงอิ่งได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงก่ำ นางไม่อาจจะปฏิเสธว่าตนเองมิได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเหล่าลู่เพราะภาพที่คนทั้งเรือนเห็นในห้องอาบน้ำนั้นเป็นประจักษ์พยานอย่างดี

“เจ้าค่ะ”

เจิงอิ่งถูกเหล่าลู่ประคองต้นแขนสองข้างไปยังห้องนอน เมื่อปิดประตูได้ เหล่าลู่ก็ไม่ละโอกาสเขายืนยึดข้อมือนางสองข้างอยู่กลางห้อง

“เจ้าเป็นคนของผู้ใดกันแน่?”

จอมยุทธ์หญิงมองบุรุษตรงหน้านิ่ง เดิมทีเรื่องสัญญาแต่งงานก็เป็นเพียงเรื่องที่นางหลอกล่อมิให้เหล่าลู่มาขัดขวางภารกิจของนางเพราะเขาย่อมกลัวการจะได้แต่งงานกับสตรีที่เขามิได้รู้จักที่มาที่ไป ทว่านางกลับคิดผิดยามนี้เขาได้แจ้งกับจังฮูหยินว่ายินดีจะแต่งงานกับนาง...นับตั้งแต่การทดสอบฝีมือของเหล่าลู่โดยองครักษ์ทั้งสามในครั้งก่อน องค์ชายก็ได้แจ้งนางแล้วว่าแท้จริงพ่อบ้านผู้นี้คือ...อาจารย์ลู่ของคุณหนูชิงผู้อาศัยเรือนในค่ายกลป่าไผ่ศิษย์ ยิ่งนางเห็นฝีมือของเขาในคืนที่พวกโจรบุกเข้าจวนสกุลชิง นางก็ยิ่งเลื่อมใส ในฐานะคนในยุทธภพการได้แต่งงานกับบุรุษที่มีฝีมือสูงส่งย่อมเป็นที่ปรารถนา ยิ่งอยู่นานนางก็ยิ่งไม่อยากจากที่นี่ไป...ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขา!

บัดนี้นางกับเขากำลังจะกลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว...คงไม่ต้องปิดบังสิ่งใดกับเหล่าลู่อีก...

“นายท่านของข้า เพียงส่งข้ามาดูแลฮูหยินกับคุณหนูเท่านั้น”

“จริงหรือ? เจ้ามีหลักฐานหรือไม่?”

นางลูบไปที่เข็มขัดผ้า ด้านในมีช่องเล็กซ่อนสาส์นที่ได้รับจากองค์ชายอยู่สองแผ่น จึงยื่นให้กับเหล่าลู่ข้อความในนั้นล้วนเป็นคำสั่งให้นางคอยดูแลคุณหนูชิงและจังฮูหยินอย่างใกล้ชิด

“เจ้าคือคนขององค์ชายสิบห้างั้นหรือ?”

“เจ้าค่ะ ข้าต้องคอยส่งข่าวกลับให้องค์ชายทุกสามวันด้วยนกพิราบตัวนั้น”

เหล่าลู่ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่นางมิใช่คนร้ายตามที่คาดไว้

“ดีที่เจ้ามิใช่หรือคนร้าย!”

“หากข้าเป็นคนชั่วท่านจะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ?”

“ข้านอนคิดมานานแล้ว เดิมทีก็คิดจะฆ่าเจ้า...แต่ตอนหลังได้แต่คิดว่าคงจะต้องขังเจ้าไว้มิให้ผู้ใดพบเห็นอยู่ในสายตาของข้าเพียงผู้เดียว”

สายตาของชายหนุ่มที่แสดงความรักใคร่ทำให้เจิงอิ่งหน้าร้อนผ่าว