เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 247

“ข้าน่ะหรือ? ที่ทำมากเกินไป พวกเจ้าต่างหากที่สมคบกันเหยียบย่ำข้า เจียวมี่! เจ้ามันอกตัญญูไม่สำนึกในพระคุณของข้าเลยสักนิด” ซิวฮูหยินหันไปคว้าถ้วยน้ำชาอีกอันขว้างไปยังใบหน้าของเจียวมี่ สาวใช้ที่รู้ฤทธิ์โทสะนายหญิงของตนดีอยู่แล้วจึงกำผ้าห่มขึ้นขวางหน้าตนเอาไว้

พรึ่บ! เพล้ง!

ถ้วยน้ำชาปะทะกับผ้าห่มแล้วไหลหล่นลงบนพื้นแตกกระจาย

“นายหญิง ข้าเคยช่วยท่านมาสารพัดอย่างทั้งวางยาใต้เท้าชิงเพื่อให้เขามานอนร่วมเตียงกับท่านจนยอมแต่งงาน วางยาจังเยว่เพื่อให้นางแท้งลูก และยังหามือสังหารส่งไปตามฆ่านางกับชิงหลานอีก ท่านต่างหากไม่เคยสำนึกในความช่วยเหลือของข้า!”

ใต้เท้าจื้อหันมามองสตรีทั้งสองก่อนจะตรงเข้าไปดึงแขนซิวซีชวน

“เจ้าทำบ้าอันใด? เจ้าควรรู้ฐานะตนเองสิ! นอกจากจะมาทีหลังนางแล้ว เจ้ายังทำให้ข้าเป็นได้แค่ชู้รักที่ต้องลักลอบนัดพบกับเจ้ามาสิบกว่าปี”

เพี๊ยะ!

ซิวฮูหยินหันกลับมาพร้อมตวัดมือขวาขึ้นตบหน้าจื้อซุ่นซี

“เจ้ามันคนทรยศ! รวมหัวกับนางมาหลอกข้า”

เพี๊ยะ!

“เจ้าคิดว่าตัวเองสูงส่งนักหรืออย่างไร? ซิวซีชวนเจ้ามันก็แค่หญิงแพศยาผู้หนึ่ง”

ชิงหลวนซานเห็นจื้อซุ่นซีตบหน้ามารดาของตนก็เกิดความโมโห ตรงเข้าไปกระชากมือของขุนนางชู้รักมารดาออก

“ใต้เท้าจื้อ ท่านไม่มีสิทธิ์ทำร้ายท่านแม่!”

จื้อซุ่นซีแสยะยิ้มผลักไหล่ของชิงหลวนซานจนเซ “ทำไมล่ะ? ในเมื่อแม่ของเจ้ายังทำร้ายผู้อื่นได้ นางวิเศษวิโสมาจากที่ใดกัน? ผู้อื่นจึงจะทำร้ายนางคืนมิได้”

พลั๊วะ!

ชิงหลวนซานพุ่งเข้าต่อยจื้อซุ่นซีโดยที่อีกฝ่ายยังมิทันตั้งตัว จนใบหน้าของใต้เท้าจื้อหันบิดไปอีกทาง ร่างใหญ่นั้นเซถอยหลังไปสองสามก้าว

“เสี่ยวซาน! พอได้แล้ว! อย่าทำร้ายเขา!”

“ท่านแม่! เขาทำกับท่านถึงเพียงนี้ท่านยังจะเข้าข้างเขาอีก” ชิงหลวนซานรู้สึกเจ็บปวดที่ได้รู้ความจริงจากคนทั้งสาม ที่แท้เจียวมี่สาวใช้ของมารดาก็ลักลอบได้เสียกับจื้อซุ่นซีมาก่อน จากนั้นก็ทำให้มารดาของเขากับชายชั่วผู้นี้ลักลอบได้เสียกัน แต่ที่ทำให้ชิงหลวนซานรู้สึกแย่เป็นที่สุดคือการที่มารดาของเขาคือผู้วางแผนต่ำช้าให้ท่านพ่อแต่งงานด้วยและยังตามทำร้ายจังฮูหยินมาตลอด

จื้อซุ่นซีที่มีวรยุทธ์รู้สึกเดือดดาลจนพุ่งเข้าหาชิงหลวนซาน เขาทั้งเตะและต่อยรัวๆ เข้าที่ตัวของชายหนุ่ม ชิงหลวนซานแม้จะไม่เก่งกาจหมัดมวยนักแต่ก็พอฝึกฝนมาบ้างจึงปัดป้องเอาไว้ได้ จังหวะที่เขาหมุนตัว ชายหนุ่มก็ล้วงเอามีดสั้นที่พกไว้ออกมาถอดปลอก

“หากท่านไม่ไปจากที่นี่ล่ะก็ ข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะใต้เท้าจื้อ”

ซิวซีชวนร้องห้ามเสียงหลง “อย่านะ! เสี่ยวซานอย่าทำเช่นนั้น” นางหันไปทางชู้รักแล้วร้องเตือน “จื้อซุ่นซีท่านกลับไปก่อนเถอะ! อย่าต่อสู้กันเลย ข้าขอร้อง!”

เจียวมี่เห็นคุณชายใหญ่หยิบมีดสั้นออกมาเช่นนั้นก็นึกเป็นห่วงจื้อซุ่นซี

“ใต้เท้า ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ!”