เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 100

เฮนรี่รู้สึกผิดและกำลังจะเดินออกไป อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินแบบนั้น ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปขณะที่มองไปที่เซย์เดนก่อนที่จะพูดอย่างโหดร้าย “แกเชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าแกแน่ ถ้าแกยังพล่ามเรื่องไร้สาระอยู่แบบนี้?”

เซย์เดนกัดฟันแน่นจนแทบแตกเป็นชิ้นเมื่อเห็นหน้าที่เกรี้ยวกราดของเฮนรี่ เขาพูดด้วยความคับแค้นใจอย่างขมขื่นว่า “1.5 พันล้าน! เราใช้เงินห 1.5 พันล้านไป และมันก็จบไปแล้ว? เป็นไปไม่ได้!”

“โธ่เว้ย ตกลงกันก็ยังไม่เสร็จ แกก็ไม่เห็นต้องจ่ายแถมการเสนอราคาก็เป็นโมฆะนี่ แกแค่เสียเงินสดมัดจำ 50 ล้านก็เท่านั้น” เฮนรี่ถุยน้ำลายก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“ฉันต้องไปแล้วเช่นกันค่ะ” แอนนายิ้มและกล่าวกับแจสเปอร์

“ขอบคุณนะครับ ผมติดเป็นหนี้บุญคุณคุณแล้ว” แจสเปอร์กล่าวอย่างจริงใจ

แอนนายกมือบังปากและหัวเราะคิกคัก ในตอนนี้ เธอไม่สนใจเลยว่ามีผู้คนมากแค่ไหนไขว่คว้าให้ได้เธอมาครองเพราะเสน่ห์อันน่าหลงใหลของเธอในตอนนี้ เธอตอบกลับ “ติดหนี้แล้ว อย่าลืมใช้คืนด้วยนะคะ”

หลังจากกล่าวเสร็จ เธอเดินจากไปราวกับหายไปในกลีบเมฆ

ในตอนนี้ แอนนาและตระกูลลอว์ไม่อาจรู้ได้เลยว่ากำไรจากบุญคุณครั้งนี้จะนำมาซึ่งกำไรมหาศาลขนาดไหน

ทุกคนออกไปหมดแล้วในขณะที่เซย์เดนและแจสเปอร์ยังอยู่กันทั้งคู่ ในระหว่างนั้น เซย์เดนถอนหายใจด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

“แจสเปอร์ แกวางแผนนี้ตั้งแต่แรกแล้วสินะ!”

เซย์เดนมองแจสเปอร์ด้วยความคับแค้นใจอย่างขมขื่น

“แกเป็นคนที่ยกป้ายเองนะ และก็เป็นคนท้าให้เสนอราคาออกไป เพราะงั้น แกจะมาบอกว่าฉันเป็นคนวางแผนนี้ได้ยังไงกัน?” แจสเปอร์กล่าวอย่างเรียบเฉย

“อย่าแกล้งเป็นไอ้โง่หน่อยเลย!”

เซย์เดนแทบจะกระโจนฝังเขี้ยวใส่แจสเปอร์

“1.2 พันล้านที่แกเสนอก็เพื่อจะเพิ่มราคาให้สูงขึ้น เพราะงั้นฉันถึงต้องมาเจอทางตันแบบนี้ไง! เพราะแกร่วมมือกับไอ้คนจากเมืองฮาเบอร์ตั้งแต่แรก! แกจะต้องไม่ตายดีแน่!”

เซย์เดนโวยวายอย่างเดือดดาล ความขมขื่นคับแค้นใจในแววตาของเขาแทบเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง

แจสเปอร์เดินมายืนต่อหน้าเซย์เดน และเพราะความสูงที่ต่างกัน แจสเปอร์จึงสูงกว่าเซย์เดนเล็กน้อยเมื่อเขามองไปที่เซย์เดน

“ถ้าฉันเป็นแกนะ ฉันจะมาคิดว่าควรทำอะไรดีในตอนนี้ แกคิดว่าจะแก้ปัญหาได้ด้วยการโวยวายอย่างกับไอ้โง่แบบนี้งั้นหรอ?

เซย์เดนกันฟันและโวยวายอย่างบ้าคลั่ง “ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่! ฉันชนะสิทธิ์การพัฒนาที่ดินแล้ว! ฉันจะไม่ยกให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!”

“งั้น ก็เอาไปสิ”

แจสเปอร์พูดว่า “แกรู้มั้ย ว่ามันจะยากแค่ไหนในการพัฒนาฝั่งทิศเหนือถ้ากลุ่มอสังหาริมทรัพย์ เจดับเบิ้ลยูร่วมมือกับตระกูลลอว์?”

เซย์เดนรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าหลังจากที่แจสเปอร์พูดแบบนั้น ร่างกายของเขาสั่นและเขาแทบทรุดลงกับพื้น

“แล้วก็ ตระกูลแฮงค์เสียหนึ่งพันล้านไปแล้วก่อนหน้านี้ และตอนนี้พวกเขากำลังจะเสีย1.5 พันล้านอีก ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าตระกูลแฮงค์มีเงินให้ใช้ฟุ่มเฟือยแบบที่แกผลาญไปมากแค่ไหนกัน”

แจสเปอร์ค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้หูของเซย์เดนและหัวเราะเบา ๆ และเขาก็เริ่มพูดต่อว่า “แกนี่มันใจป้ำจริง ๆ ว่ะ”

เซย์เดนทนไม่ไหวอีกต่อไปหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น เขาแหกปากคร่ำครวญและรู้สึกแน่นหน้าอก เขาอ้าปากและกระอักเลือดออกมา หลังจากนั้น ตาก็เหลือกขึ้นและเป็นลมลงบนพื้น

แจสเปอร์ไม่คิดว่าคำพูดของเขาจะรุนแรงมากขนาดนี้ เขารีบขอร้องใครสักคนให้โทรหา 911 เพื่อพยุงเซย์เดนไป

หลังจากนั้น แจสเปอร์เดินออกจากลาน เวนดี้กำลังพยายามเสยผมไปด้านหลังเพราะถูกลมพัดที่ด้านนอก ทำให้ผมยุ่งเหยิงไปหมด

“มันจบแล้ว!”

แจสเปอร์ไขว้มือไปด้านหลังและเดินไปหาเวนดี้ขณะที่พูดพลางยิ้มไป

“ฉันควรให้รางวัลคุณยังไงดีคะ?” ตาของเวนดี้เป็นประกายด้วยความชื่นชมและประหลาดใจขณะที่ถาม

“แน่อยู่แล้ว ก็คุณไงล่ะ!”

เวนดี้รู้สึกอึ้งและเขินอาย ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรไป แจสเปอร์พูดว่า “ยิ้มของคุณคือรางวัลที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้ว”

ในตอนนั้น ยิ้มของเวนดี้ช่างเหมือนกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน เธอรู้สึกราวกับเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก