เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 101

“กลับบ้านกันเถอะ”

แจสเปอร์ยิ้มและยื่นมือออกไป

เวนดี้พยักหน้าและวางมือเล็ก ๆ ลงบนมือของแจสเปอร์อย่างเป็นธรรมชาติ

เขาสองคนเดินแนบชิดกันกลับไปที่ลานจอดรถ

ระหว่างทาง เวนดี้เห็นรถพยาบาลกำลังขับไปยังลานอย่างรวดเร็ว และถามอย่างสงสัย “ทำไมถึงมีรถพยาบาลอยู่ที่นี่กันคะ?”

“สภาวะทางจิตใจของเซย์เดนไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ เขาโกรธผมมากไปและเขาจำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”

เวนดี้ยกมือบังปากและหัวเราะอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่แจสเปอร์กล่าวแบบนั้น

เขาทั้งสองขึ้นรถไป และจู่ ๆ เวนดี้ก็พูดขึ้นมาว่า “ลูกสาวของนักธุรกิจจากเมืองฮาร์เบอร์ชื่อแอนนา ลอว์ ใช่มั้ยคะ?”

“ใช่ครับ” แจสเปอร์ขับรถไปและไม่ได้เหลือบมองทางด้านข้าง

“ฉันเห็นนะว่าเกิดอะไรขึ้น เธอช่วยคุณ เพราะงั้นคุณถึงมีโอกาสได้คุยกับมิสเตอร์ลอว์”

เวนดี้ยิ้ม

“ผมคิดว่า เธอคงไม่อยากทนมองหน้าเย่อหยิ่งของเซย์เดนมั้ง”

ท่าทีของแจสเปอร์เริ่มเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ

“คงงั้นมั้งค่ะ”

เวนดี้ดูเคร่งเครียด

ระหว่างการประมูลก่อนหน้านี้ แจสเปอร์ไม่ได้อ่อนแอเลย เวลาที่เขาวางแผนการสำหรับศึกมูลกองทุนที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งพันล้านดอลลาร์ และในตอนที่เผชิญหน้ากับมิสเตอร์ลอว์ แต่ตอนนี้ เขากลับเหงื่อตก

กลับมาที่คฤหาสน์ชูเลอร์ ดอว์สันกำลังรอเขาทั้งสองกลับมาอยู่ตรงประตูด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอมบนใบหน้าหลังจากที่รู้ข่าว

“ผู้ชนะของเรากลับมาแล้ว!”

ดอว์สันเล่นมุขตลกที่ยากจะตบมุขทัน

“โชคดีที่เราไม่ทำให้คุณผิดหวัง” แจสเปอร์กล่าวและยิ้ม

ดอว์สันมองไปที่แจสเปอร์ตั้งแต่หัวจรดท้าวราวกับเพิ่งเจอเขาเป็นครั้งแรก

“ฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นายนี่มันแน่จริง ๆ ยังคงใจเย็น อารมณ์ดี เรียงลำดับความสำคัญ จัดการเรื่องความเหมาะสมเมื่อเผชิญหน้ากับตระกูลลอว์ นายคงไม่คิดไม่ถึงแน่ ๆ ว่าเพื่อนของฉันหลายต่อหลายคนยกย่องนายในตอนที่ตกอยู่ในสถานการณ์นั้น”

“สำหรับผมแล้ว ตระกูลลอว์ไม่ได้แตกต่างจากตระกูลอื่น ๆ เลย” แจสเปอร์กล่าวอย่างจริงจัง

“พวกเขาแค่รวยกว่าเรา แต่ผมไม่คิดที่จะขอร้องให้เขาทำงานกับผม ผมแค่ชี้ทางการร่วมมือที่ดีกว่า พวกเขาฉลาด และมันแน่อยู่แล้วว่า พวกเขาจะเลือกทางที่ถูกต้อง”

“ดีมาก!” ดอว์สันตบบ่าของแจสเปอร์ “มา วันนี้ฉันมีความสุข งั้นเราสองคนต้องดื่มกันสักหน่อยแล้ว”

บนโต๊ะอาหาร เวนดี้รู้สึกไม่ดีที่ดอว์สันเอาแต่ชนแก้วกับแจสเปอร์ เธอพูดว่า “คุณพ่อคะ คุณหมอบอกว่าความดันของพ่อสูงมาก พ่อดื่มมากไม่ได้นะคะ”

“แอลกอฮอลล์ก็เหมือนเครื่องดื่มชูกำลังนะ ยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ พ่อจะยิ่งหนุ่มขึ้นมากเท่านั้น”

ดอว์สันไม่สนใจกับความกังวลที่ลูกสาวมี เขาหันหลังและดุแจสเปอร์ “นายต้องฟังคนที่บ้านบ้าง ยังไงก็ตาม นายต้องรู้ด้วยว่าควรฟังเมื่อไหร่ ยกตัวอย่างเช่น นายไม่ต้องสนใจผู้หญิงเลยตอนนี้”

แจสเปอร์ยิ้มและมองเวนดี้ที่กำลังโกรธอยู่ตอนนี้ เขาพูดว่า “คุณพูดถูกแล้ว คุณพูดถูก”

เวนดี้ทำได้แค่เปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นพวกผู้ชายที่กำลังทำตัวแบบนี้

“ตระกูลแฮงค์สูญเสียมากในตอนครั้งนี้ และตอนนี้พวกนั้นต้องตัดสินใจยากมากแน่ ๆ คุณคิดว่าพวกเขาจะกัดฟันและอดทนถือสิทธิ์ในการพัฒนาที่ดินไว้ไหมคะ?

“ไม่” แจสเปอร์ส่ายหัวและพูดว่า “เซย์เดนคือผู้นำตระกูล อาจจะนะ ยังไงก็ตาม พวกพี่ใหญ่คงจะไม่โง่เหมือนเขา”

“ตัวเลือกที่ดีที่สุดของตระกูลแฮงค์ตอนนี้คือ ยอมแพ้กับราคา มันดีกว่าที่ยอมเสียเงินสดมัดจำ 50 ล้านดีกว่าเสีย 1.5 พันล้าน ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงเสียอำนาจอย่างหนักแน่”

“ยังไงก็ตาม ตระกูลแฮงค์จะก้าวข้ามไปได้ยังไง? คนอื่นจะไม่หัวเราะพวกเขาตายเลยหรอ? ตระกูลนี้ห่วงภาพลักษณ์ของพวกเขาเป็นที่สุด” เวนดี้กล่าวอย่างกังวล

“โดยปกติแล้ว พวกเขาให้ค่ากับภาพลักษณ์ แต่เมื่อากำลังเผชิญหน้ากับความเป็นและความตาย พวกเขาจะเข้าใจเรื่องนี้ดีกว่าคนอื่น” แจสเปอร์ยิ้มและกล่าว

“นั่นก็แย่มากแล้วนะคะ กับแค่การเสียเงิน 50 ล้าน” เวนดี้กล่าวขณะที่รู้สึกว่ามันน่าเสียดายมาก

ดอว์สันหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ปล่อยเป็นหน้าที่พ่อเถอะ”

แจสเปอร์และเวนดี้เงยหน้าขึ้นละมอง ดอว์สันยิ้มละพูดว่า “พวกแฮงค์มันอวดดีมานานหลายปีแล้ว คนมากมายไม่มีความสุขก็เพราะพวกมัน ตอนนี้แหละ เรามีโอกาสที่จะเอาชนะในตอนที่พวกมันล้ม เพราะงั้น เงิน 50 ล้านจะพอได้ไง?”