“กลับบ้านกันเถอะ”
แจสเปอร์ยิ้มและยื่นมือออกไป
เวนดี้พยักหน้าและวางมือเล็ก ๆ ลงบนมือของแจสเปอร์อย่างเป็นธรรมชาติ
เขาสองคนเดินแนบชิดกันกลับไปที่ลานจอดรถ
ระหว่างทาง เวนดี้เห็นรถพยาบาลกำลังขับไปยังลานอย่างรวดเร็ว และถามอย่างสงสัย “ทำไมถึงมีรถพยาบาลอยู่ที่นี่กันคะ?”
“สภาวะทางจิตใจของเซย์เดนไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ เขาโกรธผมมากไปและเขาจำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”
เวนดี้ยกมือบังปากและหัวเราะอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่แจสเปอร์กล่าวแบบนั้น
เขาทั้งสองขึ้นรถไป และจู่ ๆ เวนดี้ก็พูดขึ้นมาว่า “ลูกสาวของนักธุรกิจจากเมืองฮาร์เบอร์ชื่อแอนนา ลอว์ ใช่มั้ยคะ?”
“ใช่ครับ” แจสเปอร์ขับรถไปและไม่ได้เหลือบมองทางด้านข้าง
“ฉันเห็นนะว่าเกิดอะไรขึ้น เธอช่วยคุณ เพราะงั้นคุณถึงมีโอกาสได้คุยกับมิสเตอร์ลอว์”
เวนดี้ยิ้ม
“ผมคิดว่า เธอคงไม่อยากทนมองหน้าเย่อหยิ่งของเซย์เดนมั้ง”
ท่าทีของแจสเปอร์เริ่มเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ
“คงงั้นมั้งค่ะ”
เวนดี้ดูเคร่งเครียด
ระหว่างการประมูลก่อนหน้านี้ แจสเปอร์ไม่ได้อ่อนแอเลย เวลาที่เขาวางแผนการสำหรับศึกมูลกองทุนที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งพันล้านดอลลาร์ และในตอนที่เผชิญหน้ากับมิสเตอร์ลอว์ แต่ตอนนี้ เขากลับเหงื่อตก
กลับมาที่คฤหาสน์ชูเลอร์ ดอว์สันกำลังรอเขาทั้งสองกลับมาอยู่ตรงประตูด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอมบนใบหน้าหลังจากที่รู้ข่าว
“ผู้ชนะของเรากลับมาแล้ว!”
ดอว์สันเล่นมุขตลกที่ยากจะตบมุขทัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ ไปให้สุด
ต่อหน่อยคร๊าฟ...
รออัพอยู่นะคะ เดือนเศษแล้ว จะมีต่อไหมคะ...