เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 106

“เล่ามาครับ ผมกำลังฟังอยู่ บอกทีว่าเกิดอะไรขึ้น” แจสเปอร์พูดขณะนั่งลง

จอห์นลูบหน้าและเริ่มบอกแจสเปอร์ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

แจสเปอร์เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทีละน้อย

ปัญหาที่จอห์นประสบนั้น เกี่ยวข้องกับเขาโดยตรงอย่างแน่นอน

แม้ว่าแจสเปอร์จะได้รับเงินจำนวนมหาศาลหลังจากการต่อสู้กับฮิวจ์ในรอยซ์วิลล่า แต่ฮิวจ์ไม่เคยวางแผนที่จะปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินไปอย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตาม หลังจากเหตุการณ์นั้น แจสเปอร์ยังอยู่ในเมืองคาเวิร์น ดังนั้นฮิวจ์จึงไม่สามารถหาโอกาสที่จะแก้แค้นเขาได้

ฮิวจ์สูญเสียเงินไป 50 ล้านดอลลาร์ เขาจึงเอาความโกรธทั้งหมดลงที่จอห์นซึ่งสนิทกับแจสเปอร์มากที่สุด

แม้ว่าจอห์นจะสนิทกับแจสเปอร์ แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็เป็นแค่ประธานสาขาเขตของธนาคารพาณิชย์ เขายังคงต้องพึ่งพาเงินเดือนของเขาในการดำรงชีวิตอยู่

โดยปกติเมื่อบริษัทต้องการกู้ยืมเงิน พวกเขาจะต้องดูว่าเขาอารมณ์ดีหรือไม่ดี พูดตามตรง เศรษฐีเหล่านั้นไม่เคยให้เกียรติจอห์นเลย

นอกจากนี้ ฮิวจ์ยังโจมตีเขาก่อน ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครสักคนเต็มใจที่กล้าไปลองดีกับฮิวจ์เพื่อจอห์น

เป็นเพราะเหตุนี้ฮิวจ์จึงเล่นสกปรกและวางกับดักเพื่อจับผิดจอห์นว่าทำผิดต่อกฎเกณฑ์ในการอนุมัติสินเชื่อสำหรับบริษัทอย่างไร จากนั้นเขาก็เปิดเผยเรื่องนี้กับสาขาในเมือง

คนของฮิวจ์เป็นหนึ่งในผู้นำสาขาในเมืองและมีอำนาจ จอร์นพยายามช่วยแต่พวกเขากลับปิดประตูใส่หน้าของเขา

หากทีมสืบสวนสืบเรื่องของเขา เขาจะตกงาน ด้วยเหตุนี้ จอห์นจึงโทรหาแจสเปอร์เพียงเพราะเขาไม่มีทางเลือก

“ นายละเมิดกฎและอนุมัติเงินกู้ เป็นเรื่องจริงเหรอ? มันเป็นเงินเท่าไหร่ครับ?” แจสเปอร์ถาม

ดวงตาของจอห์นแดงก่ำ เขากัดฟันและกล่าวด้วยความขุ่นเคือง “มันไม่มากนัก ประมาณสามล้านกว่า ถึงยังไง ไอ้สารเลวที่ไร้มนุษยธรรมเหล่านั้นมีเงินมากมายขนาดไหนมันก็ยังไม่พอหรอก พวกขี้ข้าเนรคุณ!

“ผมละเมิดกฎในบางส่วน ถ้าต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด ผมคงจะกู้ไม่ผ่าน เพราะบริษัทหลายแห่งไม่เข้าข่ายข้อกำหนดในการขอสินเชื่อเลย ส่วนพวกบริษัทที่เหมาะสมกับข้อกำหนดอาจไม่ต้องการเงินกู้ด้วยซ้ำ พวกเขาคาดหวังให้เราทำงานแบบนี้ได้ยังไงกัน?

“นี่เป็นกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้เขียนไว้ในธุรกิจ ทุกคนจะประเมินเกี่ยวกับเรื่องนี้เองได้ มันจะดี ตราบใดที่ไม่มีใครสร้างปัญหาใหญ่โตขึ้นมา

“ไอ้สารเลวนั่น ที่ฮิวจ์จงใจให้มาวางกับดักผม เขาไม่ใช่คนแปลกหน้า ผมเลยไม่กังวลว่าเขาจะไม่จ่ายเงินคืน และนั่นเป็นสาเหตุที่ผมอนุมัติเงินกู้ ใครจะไปรู้ว่าคน ๆ นั้นจะเอาเงินทั้งหมดหนีไป?

“ผมไม่สามารถตามเงินคืนได้ และฮิวจ์ใช้คนรู้จักของเขาเพื่อเปิดเผยเรื่องนี้กับสาขาในเมือง นั่นมันสร้างปัญหาให้กับผมมาก”

แจสเปอร์ไม่พูดอะไรในขณะที่กำลังใช้ความคิด

จอห์นเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันและพูดว่า “พี่ชาย ไม่เป็นไร ถ้าพี่จะช่วยเรื่องนี้ไม่ได้ ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ผมจะลาออกจากตำแหน่งประธาน”

แจสเปอร์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับนายจริง ๆ นี่ไม่ใช่เรื่องของการตกงานหรือไม่ตกงาน นายอาจถูกถูกส่งเข้าคุกด้วยนะ หากไม่ได้รับการจัดการอย่างถูกต้อง”

ใบหน้าของจอห์นเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เขาทำงานอยู่ในอุตสาหกรรม แล้วเขาจะไม่รู้ถึงเรื่องพื้นฐานของธนาคารเหล่านี้ได้อย่างไร? ถ้าเขาอนุมัติเงินกู้โดยไม่ทำตามกฎ แล้วบุคคลนั้นหนีไป เขาจะถูกส่งตัวเข้าคุกจริง ๆ

“แต่ไม่ต้องห่วงครับ” แจสเปอร์ยิ้มและทำให้จอห์นสงบลง

“มันสามารถจัดการได้ง่าย ๆ เป้าหมายของผมไม่ได้จะจัดการแค่เรื่องนี้ครับ

“คนอย่างฮิวจ์จะแบกรับความแค้นอยู่เสมอ และเขาจะเป็นระเบิดเวลาสำหรับคุณและผม ทำไมเราไม่ใช้โอกาสนี้กำจัดเขาล่ะครับ”

เมื่อจอห์นได้ยินสิ่งที่แจสเปอร์พูด เขาก็เบิกตากว้างและควบคุมความตื่นเต้นของเขา เขาพูดว่า “น้องชาย คุณแน่ใจแล้วเหรอ?”

จากความทรงจำในชาติที่แล้ว จอห์นยังคงได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และในท้ายที่สุด เขาจะเป็นถึงรองผู้บังคับบัญชาของสาขาจังหวัด

ในทางกลับกัน เมืองหลวงเลนเทิร์นของฮิวจ์ก็จะระเบิด และในที่สุดมันจะจบสิ้น

เมื่อพิจารณาทุกอย่างแล้ว เหตุผลที่แจสเปอร์รู้เรื่องนี้ก็เป็นเพราะว่าเขาได้เปลี่ยนแปลงบางสิ่งหลังจากการเกิดใหม่

อย่างไรก็ตาม โดยรวมแล้วมันมีสิ่งหนึ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

นั่นคือเลนเทิร์นแคปปิตอลจะจบสิ้นอย่างแน่นอน

การลงทุนของเลนเทิร์นแคปปิตอลจะขาดทุน ถ้าฮิวจ์ต้องการแก้ไขข้อบอพร่องและเงินอีก 50 ล้านที่เขาเสียไปในตอนนั้น เขาทำได้เพียงขโมยเงินของอีกที่หนึ่งมาโปะอีกที่หนึ่ง

เขาอาจจะใช้เงินของลูกค้าไปแล้ว

นอกจากนี้ยังมีประเด็นสำคัญอีกประการหนึ่ง แจสเปอร์จำได้ว่าในชาติก่อน หลังจากที่ธุรกิจของฮิวจ์ประสบความล้มเหลวโดยสิ้นเชิงแล้ว เขายังถูกตัดสินจำคุกอีกด้วย

ทีมงานจากสำนักงานสอบสวนทางเศรษฐกิจของเทศบาลได้เฝ้าดูฮิวจ์มานานแล้ว ทันทีที่บริษัทล้มลลาย พวกเขาก็เข้าจับฮิวจ์ทันที ย้อนกลับไปในตอนนั้น เขาถูกจับในข้อหาระดมทุนอย่างผิดกฎหมาย

สำหรับแจสเปอร์ การทำลายฮิวจ์ไม่ได้ยากเกินไปเลย

“นายติดต่อฮิวจ์ได้ไหมครับ?” แจสเปอร์ถาม

จอห์นไม่รู้ว่าทำไมแจสเปอร์ถึงถามคำถามนี้ อย่างไรก็ตาม เขาตอบว่า “ได้ครับ แต่เมื่อวานผมพึ่งมีเรื่องกับเขาทางโทรศัพท์”

แจสเปอร์พูดว่า “โทรหาแล้วบอกเขาว่า อยากทานข้าวกับเขา”

จอห์นจ้องที่เขาอย่างว่างเปล่าและพูดว่า “ฮืมม… คุณจะไม่ได้จะเดินเข้าไปหากับดักเองใช่ไหม? เขาตามหาคุณไปทั่วเลย”

“ผมกังวลว่าเขาจะหาผมไม่เจอมากกว่า ถ้าเขาจะทำแบบนั้น ผมก็ได้เตรียมแผนไว้หมดแล้ว โทรไปหาเขา” แจสเปอร์กล่าว

จอห์นพยักหน้าและโทรหาฮิวจ์ และเปิดลำโพง

เขาก็โทรไปหาทันที และเสียงแหบของฮิวจ์ก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์

“แจ็คสัน ทำไมนายถึงยังโทรหาฉัน? จะขอความเมตตางั้นเหรอ”

แจ็คสูดหายใจเข้าลึก ๆ และระงับความโกรธในอกก่อนจะกล่าวว่า “ผมจะเชิญคุณไปทานอาหารครับ”

ฮิวจ์นิ่งกับคำพูดก่อนจะพูดต่อ "ทานอาหารงั้นเหรอ? ฉันจะไม่ปล่อยให้นายหนีไปได้หรอกนะ แม้ว่านายจะคุกเข่าต่อหน้าก็ตาม! นายควรโทษตัวเองที่ติดตามคนผิดนะ ฉันจะพิจารณาปล่อยนายไป ถ้านายบอกให้ไอ้เด็กแจสเปอร์คนนั้นมาหาฉันได้ แล้วบอกให้มันคุกเข่าต่อหน้า และขอโทษฉัน”

แจสเปอร์มองแจ็ค

แจ็คพูดอย่างเย็นชาว่า “เขาคือคนที่อยากพบคุณ”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบลง จากนั้นฮิวจ์ก็หัวเราะและพูดว่า “เด็กคนนั้นจะโผล่มาจริง ๆ เหรอ?

“เอาล่ะ เขาเป็นคนบ้าบอมากที่กล้ามาเจอฉัน พรุ่งนี้บ่ายสองโมง ฉันจะจองโต๊ะที่แกรนด์มิลเลนเนียมและจะเลี้ยงข้าวเขาเอง

“อย่าลืมบอกเขาว่า ถ้าเขาต้องการขอความเมตตา เขาต้องนำเช็คมา 80 ล้านดอลลาร์ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะหักขาและปล่อยให้เขาคลานออกจากประตูไป”

พอพูดจบก็วางสายไป

แจ็คพูดอย่างกังวลว่า “ฮิวจ์มีความเกี่ยวข้องกับพวกมาเฟีย เราไม่ใจร้อนไปหน่อยเหรอที่ทำแบบนี้?”

แจสเปอร์ยิ้มและพูดว่า “อุบายพวกนี้เก็บไว้ใต้โต๊ะดีกว่านะ”

“แล้วตอนนี้เราควรทำอะไร?” จอห์นถาม

“ค้นหาผู้ค้าหุ้นที่มีประสบการณ์สองคนและทำตามคำแนะนำของผมในวันพรุ่งนี้” แจสเปอร์กล่าวอย่างใจเย็น “ผมรู้ว่าเลนเทิร์นแคปปิตอลมีหุ้นหลักเพียงหุ้นเดียว ดังนั้นเราจะทำให้มันตกลงในวันพรุ่งนี้ เมื่อเขาเห็นเขาจะตาลุกเป็นไฟ ก่อนที่จะรู้สึกกะวนกะวาย”

จอห์นพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พี่ชาย ผมหวังพึ่งคุณอยู่นะ”

แจสเปอร์ยิ้มและพูดว่า “ผมอยู่ในตำแหน่งนี้ได้เพราะคุณเหมือนกันครับ ดังนั้น ผมควรจะช่วยคุณจนถึงที่สุด”

ขณะที่พูดอย่างนั้น แจสเปอร์ก็ยืนขึ้น “ไปครับ เราไปที่นั่นกันเถอะ”

“ที่ไหน?” จอห์นถามด้วยความสงสัย

“สำนักงานคณะกรรมการกำกับหลักทรัพย์ในเมือง”