เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 110

“นายเป็นคนทำให้หุ้นโซนี่ตกลงภายในสิบนาทีหลังจากเริ่มซื้อขายใช่ไหม?”

เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวของฮิวจ์ทำให้ท่าทีของทุกคนเปลี่ยนไป

“โซนี่เหรอ? ที่เลนเทิร์นแคปปิตอลเป็นตัวแทนจำหน่ายและถือหุ้นหลักอยู่งั้นเหรอ?”

“ฉันได้ยินมาว่าเพื่อทวงคืนการสูญเสีย 50 ล้าน ฮิวจ์ทุ่มเงินทั้งหมดของเขาเข้าไปในนั้น”

“มันลดลงได้ยังไง? ถึงโซนี่จะไม่ใช่ตลาดขนาดใหญ่ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมราคาเพียงเพราะเงินไม่กี่พันล้านดอลลาร์”

“โธ่ พวกเขากำลังใช้ความรุนแรงเพื่อจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างจริงจัง”

ฝูงชนที่ไม่กล้าพูดเพราะฮิวจ์ตอนนี้เป็นเหมือนเต้นอยู่บนกระทะทองแดงที่ร้อนระอุ ท่าทีของพวกเขาทั้งหมดเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ทันใดนั้น จอห์นก็ไม่ตื่นตระหนกในฝูงชนอีกแล้ว

เขายังหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟ ก่อนที่จะสูบอย่างมีความสุข

เมื่อมองดูฝูงชนรอบ ๆ โต๊ะที่ตกตะลึง สยองขวัญ หรืออัศจรรย์ใจ จอห์นก็อยากจะหัวเราะในทันใด เขาต้องการที่จะหัวเราะเยาะคนพวกนี้ทั้งหมด

คนเหล่านี้ไม่รู้ว่าแจสเปอร์น่ากลัวแค่ไหน

ในอีกทางแจสเปอร์ยกมือขึ้นเพื่อเอามือของฮิวจ์ออก ก่อนจะพูดอย่างเฉยเมย “คุณเกี่ยวข้องกับโซนี่เหรอ? ผมขอโทษนะ ผมไม่ชอบบริษัทนั้น ผมเลยทุบตลาด ผมว่าผมอาจจะปล่อยให้มันสูญเสียสักไม่กี่ร้อยล้านดอลลาร์น่ะ”

ฮิวจ์รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกฉีกออกหลังจากที่แจสเปอร์พูดแบบนั้น

เขามองแจสเปอร์ด้วยความขุ่นเคืองและกัดฟันแน่น เขากล่าวว่า “สมบัติทั้งหมดและชีวิตของฉันฝากไว้กับโซนี่ ถ้านายทุบมัน ก็เหมือนทุบหัวฉันให้แหลกเหมือนกัน!”

“งั้นก็แย่มากเลยสิ” แจสเปอร์หัวเราะเบา ๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมองฮิวจ์ที่เหมือนหมาบ้า เขาพูดช้า ๆ “หรือว่าคุณจะคุกเข่าต่อหน้าผมดีล่ะ? ถ้าผมอารมณ์ดี ผมอาจจะเก็บเหรียญไว้สองสามเหรียญเป็นเศษเงินไว้ปะทังชีวิตคุณ”

“แจสเปอร์!” ฮิวจ์เสียสติไปหมดแล้ว เขาตะคอก “ฉันจะฆ่าแก!”

"หุบปาก!"

แจสเปอร์คำรามในทันที

ตลอดเวลานี้ น้ำเสียงของแจสเปอร์ไม่เร็วและไม่ช้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้เสียกำราบฮิวจ์ได้อย่างสมบูรณ์

“ถ้าผมเป็นคุณ ผมคงสงสัยว่านักลงทุนจะทำยังไงกับคุณหลังจากการสูญเสียครั้งใหญ่เช่นนี้ พวกเขาจะดึงเส้นประสาทของคุณหรือจะถลกหนังออกมาทั้งเป็นกันนะ”

คำพูดของแจสเปอร์ทำให้ใบหน้าของฮิวจ์ซีดเผือดลงทันที

ชัดเจนว่าเงินจากเลนเทิร์นแคปปิตอลมาจากนักลงทุนทั้งหมด และไม่มีใครควรถูกยั่วยุ

ถ้าคำพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ถูกเปิดเผย ฮิวจ์ ลูวอิสก็คงจะจบลงอย่างสมบูรณ์

ฮิวจ์รู้สึกหวาดกลัวถึงขั้วหัวใจ ริมฝีปากของเขาสั่นขณะที่พูด “แกมันเป็นปีศาจ”

“ขอบคุณสำหรับคำชมครับ” แจสเปอร์พูดช้า ๆ

“นายคิดว่านายชนะงั้นเหรอ?” ฮิวจ์พูดขึ้นทันที

"ถ้าไม่ใช่ แล้วมันจะเป็นอะไร?" แจสเปอร์ถาม

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!" ฮิวจ์เงยหน้าขึ้นแล้วทำหน้าบึ้ง เขาชี้ไปที่ด้านนอกของห้องและพูดว่า “พวกข้างนอกนั่นฉันเป็นคนออกคำสั่ง ใช่ ฉันจบสิ้นแล้ว และเลนเทิร์นจะปิดตัวลงพรุ่งนี้ แต่แล้วไงล่ะ ถ้าฉันอยากจะฆ่าแกก่อน!”

“นายตำหนิตัวเองเถอะว่านายเป็นคนป่าเถื่อน นายทำลายความสัมพันธ์นั่นทั้งหมด ฉะนั้นอย่าโทษฉัน ถ้าฉันจะโหดร้าย!” ฮิวจ์พูดพร้อมกับหัวเราะอย่างน่ารังเกียจ

บางคนบนโต๊ะกลมกำลังส่ายหัวขณะถอนหายใจ

“แม้ว่าทักษะของแจสเปอร์จะน่าทึ่ง แต่โชคไม่ดีที่เขายังไม่ใช่คู่แข่งของฮิวจ์”

“การดึงความสนใจนั้นดีมาก แต่สุดท้ายแล้ว การเยียวยาอย่างช้า ๆ ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาฉุกเฉินในปัจจุบันได้”

ผู้คนที่กำลังพูดมองไปที่แจสเปอร์ และดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสาร

“ทุกคนที่นี่อยู่ภายใต้อำนาจของฮิวจ์ และพวกสิ้นหวังข้างนอกนั้นที่ยอมทำทุกอย่างด้วยเงินเพียง 10,000 ดอลลาร์ แจสเปอร์จบสิ้นแล้วที่เขาทำให้ฮิวจ์มาถึงทางตัน”

“เขายังขาดประสบการณ์ ไม่เหมือนรุ่นพี่อย่างพวกเรา ถ้าไม่งั้น เขาคงไม่มาที่นี่หรอก มันคงเพียงพอแล้วที่จะจัดการกับสิ่งนี้จากความมืด เขาจะไม่ต้องเผชิญกับความเสี่ยงเหล่านี้หากเขาทำอย่างนั้น ว่าไหม?”

เมื่อจอห์นได้ยินในขณะที่เขาสูบบุหรี่ เขาก็อยากจะหัวเราะมากขึ้นไปอีก

เขาต้องการที่จะยืนขึ้นและบอกพวกโง่ ๆ จริง ๆ ว่า พวกเขาต่างหากที่เดินเข้าไปในกับดักของแจสเปอร์ตั้งแต่แรก

การโต้กลับครั้งสุดท้ายของฮิวจ์เป็นเพียงการตอบโต้ที่หยาบคายเพื่อทำให้ฝูงชนพอใจ

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ดังนั้นจอห์นจึงมีเวลาในการรวบรวมสติ

ปัง!

ในขณะนี้ ประตูห้องถูกเปิดออก และทีมเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบก็เดินไปหาฮิวจ์อย่างเคร่งขรึม