เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 118

“แจสเปอร์ เราเจอกันอีกแล้วนะ”

แซคคารีเดินไปพร้อมกับหัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นแจสเปอร์ลงจากรถ

ขณะที่เอ่ยทัก เขายิ้มอย่างจริงใจและจับมือกับแจสเปอร์อย่างแน่น และตบไหล่แจสเปอร์

แจสเปอร์ยิ้มและตอบว่า “ผมขอโทษที่รบกวนกับการมาเมืองฮาร์เบอร์ในครั้งนี้นะครับ”

แซคคารีตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรเลย เป็นความรับผิดชอบของเราที่จะต้องให้การต้อนรับนายในฐานะเจ้าของบ้าน”

ด้วยเหตุนี้ แซคคารีจึงพาแจสเปอร์เข้าไปในคฤหาสน์ เขาพูดขณะที่เดินพาชม “ทิวทัศน์ของเมืองฮาร์เบอร์ระหว่างทางเป็นยังไงบ้าง?”

แจสเปอร์ครุ่นคิดครู่หนึ่งและกล่าวอย่างจริงใจว่า “ผมเห็นความเจริญรุ่งเรืองระหว่างทาง และ ผมยังเห็นช่องทางหารายได้ทุกที่อีกด้วยครับ”

แซคคารีกล่าวอย่างมีความหมายว่า “คนหนุ่มสาวมักเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่วิสัยทัศน์ของนายช่างแตกต่างออกไป”

“ไปกันเถอะ ผู้อาวุโสลอว์อยู่ในสวนหลังบ้าน ฉันคุยกับเขาเกี่ยวกับนายแล้ว และเขาต้องการพบนายจริง ๆ” แซคคารีกล่าว

หลังจากแซคคารรีไปที่สวนหลังบ้าน แจสเปอร์เห็นชายสูงอายุ ในทุก ๆ วัน เขาจะสวมเสื้อผ้าหลวม ๆ สวมหมวกฟาง เขาทำงานกำจัดวัชพืชในสวนผักเล็ก ๆ

พูดตามตรง แจสเปอร์ไม่ได้คาดหวังว่านี่จะเป็นวิธีการพบกันครั้งแรกของเขากับผู้อาวุโสลอว์ในตำนานขององค์กร

“เป็นเรื่องปกติ เมื่อแก่ลง คุณจะไม่มีอะไรทำ เขาชอบยุ่งอยู่กับสวนผักเล็ก ๆ แห่งนี้ เราไม่สามารถทำอะไรได้” แซคคารี่อธิบายแล้วเดินไปที่สวนผัก

ในขณะนี้ท่านผู้อาวุโสลอว์เห็นทั้งสองคน เขากวักมือเรียกแจสเปอร์และโบกมือให้เขาเข้ามาโดยไม่สนใจแซคคารีที่เดินมาด้วย

แจสเปอร์เข้าไปในสวนผักและยิ้ม “ผู้อาวุโสลอว์ คุณดูกระปี้กระเปร่ามากเลยนะครับ”

ท่านผู้เฒ่าเกิดในปีพ.ศ. 2466 ปัจจุบันอายุเขา 77 ปีแล้ว

ผู้อาวุโสลอว์เอนกายลงข้างสวน หน้าผากของเขามีเหงื่อออกเล็กน้อย เขาหายใจเข้าและยิ้ม “แก่แล้วไม่มีแรงที่จะทำอย่างอื่น แต่กลับรู้สึกมีเป้าหมายที่จะอยู่ในสวนผัก”

“มาเถอะ หนุ่มน้อย มาคุยกันหน่อย”

แจสเปอร์ไปที่ฝั่งผู้อาวุโสลอว์ ในที่สุดทั้งสองคนก็มีโอกาสสบตากันในเวลานี้

ผู้อาวุโสลอว์ผอมมาก เขาไม่ใช่ชายร่างสูง และไม่ใช่สิ่งที่นวนิยายอาจอธิบายว่า เขามีความทะเยอทะยานอย่างไร้ความปราณี หรือดื้อรั้นอย่างไร้ความปราณีได้ กิริยาท่าทางทั้งหมดของเขาไม่ได้สะท้อนออร่าของคนประเภทที่สนุกกับการเป็นเจ้านายทุกคนเลย

ตรงกันข้าม เขาดูเหมือนชาวนาชราทั่วไปมากกว่า เพียงแต่ว่าดวงตาของเขาเป็นประกายมาก แม้ว่าจะอายุเกือบ 80 ปีแล้ว แต่สายตาของเขาไม่ได้มืดมัวแต่มันเต็มไปด้วยพลัง

ผู้อาวุโสลอว์มองแจสเปอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้าและชมว่า “ไม่เลว”

“พ่อหนุ่ม มาตรงนี้ มาดูสวนผักของฉันว่ามันเป็นยังไงบ้าง?” ท่านผู้เฒ่าถามอย่างภาคภูมิใจ

แจสเปอร์มองไปรอบ ๆ และสังเกตเห็นว่าสวนผักนั้นไม่ใหญ่ แต่เห็นได้ชัดว่ามีคนดูแลสวนทุกวันเป็นอย่างดี ผักบางชนิดก็โตได้ดี

หากเป็นคนธรรมดา พวกเขาคงใช้สมองคิดคำชมและคำเยินยอโดยไม่คำนึงถึงความเป็นจริง

อย่างไรก็ตาม แจสเปอร์ส่ายหัว “ผู้อาวุโสลอว์ ท่านปลูกมันผิดวิธีครับ”

ผู้อาวุโสลอว์ตกตะลึง เขาถามว่า “ผิดยังไงเหรอ?”

แจสเปอร์ชี้ไปที่ต้นอ่อนมะเขือเทศ และต้นอ่อนแตงกวาที่อยู่ข้าง ๆ โดยกล่าวว่า “ผู้อาวุโสลอว์ครับ มะเขือเทศและแตงกวาไม่สามารถปลูกร่วมกันได้นะครับ แตงกวามีรากที่ค่อนข้างตื้นและจำเป็นต้องได้รับการรดน้ำเป็นประจำ แต่มะเขือเทศกลับตรงกันข้าม พวกมันมีรากลึกและความต้องการน้ำมากเกินไป”

“ถ้าปลูกทั้งสองอย่างนี้ด้วยกัน แตงกวาจะตายจากการอยู่ใต้น้ำ หรือมะเขือเทศจะตายจากการรดน้ำมากเกินไป มีเพียงเด็กที่เกิดในครอบครัวชาวนาอย่างผมเท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้ครับ”

ท่านผู้เฒ่าตบหน้าผากของเขาและพูดด้วยความตระหนักในทันทีว่า “นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันจึงไม่สามารถปลูกมะเขือเทศได้ อนิจจา ความรู้ที่ได้จากหนังสือหนอ ฉันรู้สึกอายจริง ๆ”

แซคคารีซึ่งอยู่ไม่ไกล เขาเหงื่อไหลออกมา

เขาไม่เคยคาดหวังให้ผู้อาวุโสลอว์กับแจสเปอร์ซึ่งอายุห่างกันมากกว่า 50 ปี จะมีการสนทนาที่ยอดเยี่ยมในหัวข้อการปลูกผักนี้

แอนนาซึ่งอยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะออกมา

"ลูกหัวเราะอะไร?" แซคคารีถามด้วยความสงสัย

แอนนามองดูสองคนในสวนผักและกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้คุณปู่ไม่ฟังเราเลย แม้แต่ตอนที่เราบอกให้พักผ่อนมากกว่านี้ แต่ตอนนี้คงไม่เป็นไรแล้ว คุณปู่คงอายที่โชว์สวนให้ใคร ๆ แล้วแหละ เพราะมีคนตาดีเจอจุดบอดของสวนจนได้”