เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 118

“แจสเปอร์ เราเจอกันอีกแล้วนะ”

แซคคารีเดินไปพร้อมกับหัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นแจสเปอร์ลงจากรถ

ขณะที่เอ่ยทัก เขายิ้มอย่างจริงใจและจับมือกับแจสเปอร์อย่างแน่น และตบไหล่แจสเปอร์

แจสเปอร์ยิ้มและตอบว่า “ผมขอโทษที่รบกวนกับการมาเมืองฮาร์เบอร์ในครั้งนี้นะครับ”

แซคคารีตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรเลย เป็นความรับผิดชอบของเราที่จะต้องให้การต้อนรับนายในฐานะเจ้าของบ้าน”

ด้วยเหตุนี้ แซคคารีจึงพาแจสเปอร์เข้าไปในคฤหาสน์ เขาพูดขณะที่เดินพาชม “ทิวทัศน์ของเมืองฮาร์เบอร์ระหว่างทางเป็นยังไงบ้าง?”

แจสเปอร์ครุ่นคิดครู่หนึ่งและกล่าวอย่างจริงใจว่า “ผมเห็นความเจริญรุ่งเรืองระหว่างทาง และ ผมยังเห็นช่องทางหารายได้ทุกที่อีกด้วยครับ”

แซคคารีกล่าวอย่างมีความหมายว่า “คนหนุ่มสาวมักเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่วิสัยทัศน์ของนายช่างแตกต่างออกไป”

“ไปกันเถอะ ผู้อาวุโสลอว์อยู่ในสวนหลังบ้าน ฉันคุยกับเขาเกี่ยวกับนายแล้ว และเขาต้องการพบนายจริง ๆ” แซคคารีกล่าว

หลังจากแซคคารรีไปที่สวนหลังบ้าน แจสเปอร์เห็นชายสูงอายุ ในทุก ๆ วัน เขาจะสวมเสื้อผ้าหลวม ๆ สวมหมวกฟาง เขาทำงานกำจัดวัชพืชในสวนผักเล็ก ๆ

พูดตามตรง แจสเปอร์ไม่ได้คาดหวังว่านี่จะเป็นวิธีการพบกันครั้งแรกของเขากับผู้อาวุโสลอว์ในตำนานขององค์กร

“เป็นเรื่องปกติ เมื่อแก่ลง คุณจะไม่มีอะไรทำ เขาชอบยุ่งอยู่กับสวนผักเล็ก ๆ แห่งนี้ เราไม่สามารถทำอะไรได้” แซคคารี่อธิบายแล้วเดินไปที่สวนผัก

ในขณะนี้ท่านผู้อาวุโสลอว์เห็นทั้งสองคน เขากวักมือเรียกแจสเปอร์และโบกมือให้เขาเข้ามาโดยไม่สนใจแซคคารีที่เดินมาด้วย

แจสเปอร์เข้าไปในสวนผักและยิ้ม “ผู้อาวุโสลอว์ คุณดูกระปี้กระเปร่ามากเลยนะครับ”

ท่านผู้เฒ่าเกิดในปีพ.ศ. 2466 ปัจจุบันอายุเขา 77 ปีแล้ว

ผู้อาวุโสลอว์เอนกายลงข้างสวน หน้าผากของเขามีเหงื่อออกเล็กน้อย เขาหายใจเข้าและยิ้ม “แก่แล้วไม่มีแรงที่จะทำอย่างอื่น แต่กลับรู้สึกมีเป้าหมายที่จะอยู่ในสวนผัก”

“มาเถอะ หนุ่มน้อย มาคุยกันหน่อย”