เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 127

เมื่อเฮนรี่ได้ยินแบบนั้น เขาหยุดโวยวายในทันที

เขารู้ดีกว่านี่ต้องเป็นการจำกัดการสร้างปัญหาของเขา ด้วยความที่เป็นตระกูลชั้นสูงตระกูลหนึ่ง ตระกูลลอว์มีสไตล์การเลี้ยงดูที่เข้มงวดที่สุดในหมู่ตระกูลชั้นสูงตระกูลอื่นในเมื่อฮาร์เบอร์ เหล่าผู้อาวุโสในตระกูลต่างพากันไม่พอใจกับพฤติกรรมของเขามานานแล้ว

แต่ถึงอย่างไร การขอร้องให้เฮนรี่ฟังชาวแผ่นดินใหญ่นั้นแย่กว่าการฆ่าเขาเสียอีก

เฮนรี่กำลังเดินทางไปยังโรงแรมแมนดาริน โอเรียนทอล เพื่อจะเตือนสติแจสเปอร์ต่ออำนาจที่ไม่อาจรู้ได้ เมื่อเขาชนเข้ากับเซนที่ชั้นล่าง

“นายเจอมันงั้นเหรอ?” เฮนรี่ไม่ตอบ แต่ทางกลับกัน เขาถามมาหนึ่งคำถาม

เซนพยักหน้าและทำหน้าบึ้ง “เขาดูสนิทกับแอนนามาก”

เฮนรี่ยิ้มเมื่อเห็นว่าเห็นว่าเซนรู้สึกอิจฉาและโกรธ

เหล่าลูกเศรษฐีมั่งมีจำนวนมากในเมืองฮาร์เบอร์ต่างสนใจน้องสาวของเขา

เซนก็เป็นหนึ่งในนั้น หนึ่งในคนที่ขี้ขลาดเช่นกัน

พ่อของเซน บ๊อบ แลนแคสเตอร์มีเพียงสี่บริษัทที่จดทะเบียนในชื่อของเขา เขาทำไม่ได้แม้แต่เบียดตัวเองเข้าไปอยู่ในสิบอันดับของผู้ประกอบการในเมืองฮาร์เบอร์ได้

พูดให้ถูกคือ เขาเป็นแค่ผู้ประกอบการสายรองเท่านั้น ในสายตาของชนชั้นเฟิร์สคลาสอย่างเฮนรี่ เขาเป็นแค่ตัวละครตัวหนึ่งที่แทบจะไม่มีบทบาทพอที่จะอยู่ในแวดวงของพวกเขา

เจ้าคนไม่เอาไหนอยากแต่งงานกับน้องสาวของเขางั้นเหรอ?

ตอนนี้ แม้กระทั่งเขากลับรู้สึกสบายตากว่า เมื่อเทียบกับชาวแผ่นดินใหญ่อย่างแจสเปอร์

“น้องสาวของฉันไม่ใช่แค่สนิทกับมัน แม้แต่พ่อของฉันก็ชื่นชมมัน” เฮนรี่เย้นหยัน ด้วยความรู้สึกดูถูกทางสีหน้า

เซนหรี่ตาและพูดว่า “นายน้อยลอว์ เพราะนายและฉันต่างไม่ชอบขี้หน้ามันทั้งคู่ ทำไมเราไม่มาวางกับดักและหักหน้ามันวันพรุ่งนี้กัน? ฉันจะทำให้มันรู้ว่าเมืองฮาร์เบอร์ไม่มีอะไรเหมือนกับที่ที่มันอยู่เลยสักนิด และมันควรรู้ที่ของมัน”

ไฟในดวงตาของเฮนรี่ลุกโชนขึ้น หลังจากนั้นเขายิ้มเยาะในใจและพูดว่า “โอเค ฉันจะปล่อยให้เป็นหน้าที่นาย แต่เพราะมันเป็นแขกของเรา ฉันต้องการให้นายทำมันอย่างลับ ๆ ฉันไม่อยากให้นายเป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวาย”

เซนพูดอย่างนิ่งเฉย “ไม่ต้องกังวลหรอกครับ นายน้อยลอว์ ไอ้คนแผ่นดินใหญ่จะเจอเรื่องปั่นป่วนขนาดไหนในเมืองฮาร์เบอร์นี้? ผมรู้ขีดจำกัดของผมเอง”

“ฉันจะหาทางล่อมันออกมาพรุ่งนี้และปล่อยที่เหลือให้นาย โทรหาฉันเมื่อนายพร้อม”

เฮนรี่และเซนยิ้มให้กันและจึงแยกกันไป

หลังจากโทรหาแอนนาและรับเบอร์ห้อง เฮนรี่ขึ้นลิฟท์ตรงไปที่ห้องของแจสเปอร์

ทันที่ทีเขาเดินเข้าไปและเห็นแอนนาและแจสเปอร์พูดคุยกันอย่างมีความสุขในขณะที่กำลังดื่มไวน์แดง ท่าทีของเฮนรี่กลับเศร้าหมองขึ้นมาทันที

“ไอ้คนแผ่นดินใหญ่...”

“เฮนรี่ ลอว์!”

แอนนามองไปที่เขาอย่างเย็นชา

เฮนรี่รู้สึกเศร้าใจอย่างมากเมื่อรัศมีความเป็นพี่ชายของเขาดูน้องสาวของตนกดเอาไว้ก่อนจะได้ปลดปล่อยมันออกมาต่อหน้าคนอื่น เขาโกรธและโวยวายว่า “ฉันเป็นพี่ชายเธอนะ เธอเคยเห็นน้องสาวคนอื่นเรียกพี่ชายหยาบคายแบบนี้ไหม?”

แอนนาหัวเราะและพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะหยุดก็ต่อเมื่อพี่ทำตัวพี่ชายจริง ๆ แทนที่จะให้ฉันตามเช็ดตามล้างปัญหาให้ทุกวัน”

เฮนรี่ไม่กล้าเถียง เขาถูกมองว่าด้อยกว่าอยู่แล้วเมื่อเทียบกับแอนนา

เฮนรี่นั่งบนโซฟาและเทไวน์ให้ตัวเองขณะที่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว เขาพูดกับแจสเปอร์ด้วยรอยยิ้ม “แจสเปอร์ พ่อของฉันบอกฉันให้ติดตามแก และ...เรียนรู้จากแกงั้นเหรอ?

“ฉันไม่เรียกว่าเรียนรู้หรอกนะ” แจสเปอร์ส่ายหัว

เฮนรี่หัวเราะดีใจและคิดว่าแจสเปอร์คงไม่โง่ขนาดนั้น ในกรณีนั้น บางทีเขาควรจะคิดถึงการทำงานร่วมกับเขาเพื่อจะแสดงบางอย่างให้ครอบครัวเขาดู

“เรามาเริ่มเรียนรู้การเป็นคนที่ถูกต้องเหมาะสมกันเถอะ”