เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 129

แจสเปอร์มองไปที่เฮนรี่และพูดด้วยเสียงอ่อนว่า “นั่นคือความต่างระหว่างนายกับฉัน”

เฮนรี่อารมณ์บึ้งตึง รู้สึกอารมณ์เสียมากและคันไม้คันมืออยากต่อยไปที่หน้าของแจสเปอร์ แต่เขาต้องยอมรับว่า...แจสเปอร์จี้จุดอ่อนของเขาเต็ม ๆ

เขาคงไม่เหลืออะไรสักอย่างถ้าออกจากตระกูลลอว์ไป มันคือความจริงที่ว่าทันทีที่เครดิตการ์ดถูกยกเลิก เขาคงไม่มีทางจ่ายค่าน้ำมันได้ นั่นจะทำให้รถของเขาน้ำมันหมดในตอนนี้...

เมื่อเขาเห็นท่าทีที่สับสนของเฮนรี่ แจสเปอร์ปล่อยเขาให้เป็นเหยื่อของเวลา “ถ้านายติดตามฉันและเรียนรู้จากฉันก่อนที่ฉันจะจากเมืองฮาร์เบอร์ไป ฉันจะไม่ทำให้นายกลายเป็นแค่มือขวาของพ่อนายเท่านั้น แต่รวมไปถึงการเทรด จะไม่มีคนหนุ่มคนไหนในเมืองฮาร์เบอร์เป็นคู่แข่งของนายด้วยเหมือนกัน”

“จริงเหรอ?” แน่นอนว่าเฮนรี่ติดกับแล้ว

เจ้าเด็กบ้านรวยก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน โดยธรรมชาติแล้วเฮนรี่ไม่ได้แย่ หรือต้องการเป็นตัวปัญหา ถ้าให้โอกาสเขา เขากระตือรือร้นที่จะพิสูจน์ตัวเองมากกว่าใคร

เมื่อตัดสินจากชาติที่แล้วของเขา เฮนรี่ในอนาคตจะตั้งสติได้ภายหลังในช่วงชีวิตของเขา หลังจากแต่งงานกับราชินีแห่งน่านน้ำตามที่ครอบครัวของเขาจัดการให้ หลังจากนั้นเขาจึงเริ่มที่จะบริหารธุรกิจของครอบครัวอย่างเป็นขั้นตอนด้วยเช่นกัน

เพราะฉะนั้น มันไม่ได้ทำให้ในหัวของแจสเปอร์มองพวกเด็กบ้านรวยเหล่านี้ว่าโง่ พวกเขาได้เริ่มการศึกษาชั้นเลิศคุณภาพสูงในวัยเด็ก ดังนั้นพวกเขาไม่ได้ด้อยการศึกษาไปกว่าคนอื่น แค่ฉลาดกว่า

เฮนรี่คือหนึ่งในคนที่ดีที่สุด

“จริงสิ!” แจสเปอร์พยักหน้า

“โอเค ฉันจะเลี้ยงข้าวนายในวันพรุ่งนี้และแนะนำนายให้กับเพื่อนคนนึง ถ้านายยอมรับเงื่อนไขของฉัน งั้นฉันจะทำอย่างที่นายบอก” เฮนรี่กล่าว

“เยี่ยม” แจสเปอร์กล่าวปกติ

“เฮ้”

เฮนรี่ยิ้มและพูดว่า “ฉันต้องไปก่อนนะ บอกน้องสาวด้วยว่าให้กลับบ้านเร็วหน่อย”

หลังจากกล่าวจบ เฮนรี่ทำท่าสบาย ๆ เดินออกจากห้องไป

ขณะยืนอยู่ที่ระเบียง แอนนาเห็นแจสเปอร์เดินเข้ามาจึงถามว่า “เสร็จแล้วเหรอคะ?”

“ครึ่งทางครับ เขากลับบ้านไปแล้วและขอให้คุณกลับบ้านเร็วอีกหน่อยด้วยเหมือนกัน” แจสเปอร์กล่าว

แอนนาหยิบแก้วอีกใบให้แจสเปอร์ เทไวน์แดงลงไปเล็กน้อยและพูดด้วยความสงสัยว่า “พี่ชายของฉันไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่าย ๆ “

“ผมรู้ครับ เขาขอร้องผมให้ไปทานข้าวกับเขาและเพื่อนของเขาวันพรุ่งนี้” แจสเปอร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเฮนรี่วางแผนอะไรไว้ เขารู้ว่ามันจะไม่ใช่เพียงการร่วมโต๊ะอาหารอย่างแน่นอน

“ให้ฉันไปกับคุณไหม?” แอนนากล่าว เมื่อเห็นแผนการของเฮนรี่

“ไม่ครับ เขาจะดูถูกผมซะเปล่า ๆ ถ้าคุณไปด้วย ถ้าผมเชื่อฟังเขาในครั้งนี้ เขาจะติดตามผมอย่างเต็มใจด้วยเช่นกัน” แจสเปอร์กล่าว

“เห้อ ฉันขอโทษกับปัญหาทั้งหมดนะคะ” แอนนากล่าวพร้อมถอนหายใจ

“พวกคุณสองคนดูสนิทกันมากนะครับ” ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียว แจสเปอร์ดูอิจฉา

สายใยที่ใกล้ชิดแบบนั้นช่างน่ายกย่อง โดยเฉพาะในกลุ่มเศรษฐี

“เราไม่เหมือนกับตระกูลอื่นหรอกค่ะ ดูคุณพ่อของฉันเป็นตัวอย่าง เขามีพี่สาวหนึ่งคนและน้องชายอีกหนึ่งคน”

“คุณป้าและคุณอาของฉันถูกบอกว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์แย่งชิงสมบัติของตระกูลและถูกห้ามไม่ให้ทำธุรกิจเมื่อโตขึ้น เพราะฉะนั้นคุณป้าของฉันจึงไปเป็นทนายและคุณอาเอวก็เป็นอาจารย์สอนในโรงเรียนแพทย์ในตอนนี้”

“มันจึงเป็นเหมือนกันในรุ่นของฉัน ทายาทได้ถูกวางไว้แล้ว แต่ถ้าพี่ชายของฉันไม่เหมาะสมจริง ๆ ฉันอาจจะต้องรับตำแหน่งของเขาแทน แต่ฉันไม่ได้ต้องการเลย”

“เมื่อคุณเกิดในตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง ขณะที่คุณมีความสุขกับอภิสิทธิ์ต่าง ๆ ของตระกูล คุณต้องแบกรับความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ด้วยเช่นกัน การมีความรับผิดชอบเหล่านี้หมายความว่าคุณไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจสำคัญในชีวิต”

แจสเปอร์พยักหน้าและพูดว่า “ผู้อาวุโสลอว์คงมีหลายเห็นผลที่ตั้งกฎขึ้นมา อย่างน้อย เขาได้หลีกเลี่ยงข้อพิทาทของตระกูล ดูพวกชนชั้นสูงของเมืองฮาร์เบอร์สิ พวกเขาทั้งหมดต่างมีประวัติของทายาทที่ช่วงชิงสมบัติของตระกูลกันทั้งนั้น ในทางตรงกันข้าม ตระกูลลอว์ไม่เคยมีข่าวแบบนั้นเลย”

แอนนายิ้มออกมาเล็กน้อยและใช้นิ้วสยายผมที่ข้างหูของเธอ และหัวเราะ “ดึกแล้วนะคะ ฉันควรกลับแล้ว โทรหาฉันนะถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นในวันพรุ่งนี้”

“ผมไม่คิดว่ามันจำเป็นหรอก!”