เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 151

อย่างน้อย นั่นก็เป็นสิ่งที่มิทช์คิด

“คุกเข่าลง”

เมื่อเขาได้ยินคำนั้นครั้งแรก มิทช์คิดว่าเขาคงหูฝาดแน่

แม้แต่เฮนรี่และแอนนาก็ลืมตากว้างขึ้น

คุกเข่าหรอ?!

แจสเปอร์กำลังบอกให้มิทช์คุกเข่าลงงั้นหรอ?

ยิ้มของแจสเปอร์กว้างขึ้นขณะที่มองไปที่มิทช์ที่ซึ่งตาค้างตกตะลึง “อะไรกัน ได้ยินฉันไม่ชัดงั้นหรอ? ฉันบอกให้คุกเข่าไง”

มิทช์ที่เพิ่งร่วงลงจากสวรรค์มานรก โวยวายอย่างเดือดดาล “ฝันไปเถอะแก!”

แจสเปอร์พูดอย่างเย็นชา “ก็ได้ แกมีกระดูกสันหลังนี่ งั้นแกคลานได้นิ”

“แกจะคลานออกจากห้องนี้และให้ทุกคนจ้องตอนที่แกคลานเต็มรอบ ไม่ก็คุกเข่าต่อหน้าฉันที่นี่ แกเลือกเอาเองละกัน”

แจสเปอร์นั่งบนโซฟาและจ้องไปที่มิทช์อย่างเอาแต่ใจขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “รีบตัดสินใจสิ ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ”

ร่างกายของมิทช์สั่นเล็กน้อยขณะที่เขากันฟันกรอด ขณะนี้เส้นเลือดที่มือของเขาถูกขดเข้าสู่กำปั้นและกำลังจะแตกออก

มิทช์กำลังเจอกับหลากหลายความรู้สึกในตอนนี้

เฮนรี่ไม่กล้าแม่แต่จะหายใจเสียงดัง

พูดกันตามตรง เขาได้เห็นสิ่งที่เป็นความหยิ่งยโสและการครอบงำของจริงก็วันนี้

ความยโสโอหังของเขาเป็นแค่เพียงของเด็กเล่น

ยกตัวอย่างเช่น เฮนรี่ไม่ได้ข่มขู่เมื่อเผชิญหน้ากับมิทช์ นั่นเกี่ยวกับขอบเขตของมัน

เขาไม่กล้าที่จะสั่งมิทช์ให้คุกเข่าต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม แจสเปอร์เดินหน้าและทำมันได้สำเร็จ

เฮนรี่กระพริบตาขณะที่เขารู้ตัวว่าสิ่งที่เขาทำไปในอดีตก็แค่เรื่องเด็ก ๆ และเล็กน้อยมากแค่ไหน

พวกเขาช่างไร้รสนิยม

เขาต้องเป็นเหมือนแจสเปอร์ คนที่มีอำนาจและเย่อหยิ่งมากที่สุด

“แจสเปอร์คะ”

แอนนาเดินเข้ามาหาแจสเปอร์และกระซิบว่า “ปู่ของเขามีประวัติร่วมกับปู่ของฉัน นอกจากนั้น เขายังเป็นทายาทของหนึ่งในตระกูลยักษ์ใหญ่ของที่นี่ค่ะ ทำไมเราไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปคะ?”

แจสเปอร์ขมวดคิ้วขณะที่มองไปที่แอนนาและถามว่า “คุณกำลังขอร้องให้ผมปราณีมันงั้นเหรอ?”

แอนนากล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันเดาว่างั้นค่ะ! ถึงอย่างนั้น สี่ตระกูลยักษ์ใหญ่มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน คุณจะโหดร้ายเกินไปไม่ได้ถ้าคุณจะขยายกิจการในเมืองฮาร์เบอร์”

แจสเปอร์ขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไร

อย่างไรก็ตาม เขายินดีกับแอนนาในใจ

แจสเปอร์ไม่ได้สนใจถ้ามิทช์จะคุกเข่าต่อหน้าเขาหรือไม่

ไม่ว่าเขาจะคุกเข่าหรือไม่ แจสเปอร์ก็ไม่ได้รับหรือเสียอะไรไปอยู่ดี

คำพูดของแอนนาเปลี่ยนสถานการณ์ให้ดีขึ้น

“ใช่แล้ว แอนนาพูดถูก!” มิทช์ไม่ได้ลดความไม่พอใจต่อแจสเปอร์เมื่อเขาเห็นว่ามีโอกาสที่จะเปลี่ยนสถานการณ์ของเขาให้ดีขึ้น เขาพูดอย่างเร่งรีบ “สิบล้าน! ฉันยินดีจ่ายสิบล้าน! ช่วยลืมว่าเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นเถอะ!”

มิทช์ชำเลืองมองที่แจสเปอร์ด้วยความหวัง

เขาไม่ต้องการเห็นแจสเปอร์ตัดสินทุ่มสุดตัวและทำลายชื่อเสียงของเขา สิบล้านดอลลาร์คงไม่เท่าไหร่เมื่อเทียบกับการคุกเข่าหรือคลานเข่า มิทช์เต็มใจที่จะจบเรื่องนี้ด้วยเงินมากกว่า!

“ร้อยล้านและฉันจะปล่อยเรื่องนี้ไป” แจสเปอร์กล่าวอย่างใจเย็น

มิทช์กัดฟันและจ้องไปที่แจสเปอร์เมื่อเขาได้ยินแบบนั้น นี่มันแม่งปล้นกันกลางวันแสกแสกชัด ๆ!

นั่นยังคงทำให้เขาเจ็บได้แม้ว่าเขาเป็นเศรษฐีก็ตาม!

“ฮี่ฮี่ นายน้อยแลงดอน คุณยังคงหาเงินได้อีกมากแม้ว่าจะเสียไป แต่คุณไม่สามารถสั่งสมชื่อเสียงได้อีกแล้วนะเมื่อคุณเสียมันไป”

เฮนรี่ดูเหมือนว่าถูกเตือนสติตัวเขาเองในเรื่องนี้ด้วยความดีในใจของเขา แต่รอยยิ้มแอบแฝงบนใบหน้าของเขาดูเหมือนจะบอกเล่าเรื่องอื่นแทน

มิทช์กัดฟันกรอดขณะที่เขาเขียนเช็คสำหรับแจสเปอร์และยื่นมันให้เขา

“แกชนะแล้ว!”