เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 151

อย่างน้อย นั่นก็เป็นสิ่งที่มิทช์คิด

“คุกเข่าลง”

เมื่อเขาได้ยินคำนั้นครั้งแรก มิทช์คิดว่าเขาคงหูฝาดแน่

แม้แต่เฮนรี่และแอนนาก็ลืมตากว้างขึ้น

คุกเข่าหรอ?!

แจสเปอร์กำลังบอกให้มิทช์คุกเข่าลงงั้นหรอ?

ยิ้มของแจสเปอร์กว้างขึ้นขณะที่มองไปที่มิทช์ที่ซึ่งตาค้างตกตะลึง “อะไรกัน ได้ยินฉันไม่ชัดงั้นหรอ? ฉันบอกให้คุกเข่าไง”

มิทช์ที่เพิ่งร่วงลงจากสวรรค์มานรก โวยวายอย่างเดือดดาล “ฝันไปเถอะแก!”

แจสเปอร์พูดอย่างเย็นชา “ก็ได้ แกมีกระดูกสันหลังนี่ งั้นแกคลานได้นิ”

“แกจะคลานออกจากห้องนี้และให้ทุกคนจ้องตอนที่แกคลานเต็มรอบ ไม่ก็คุกเข่าต่อหน้าฉันที่นี่ แกเลือกเอาเองละกัน”

แจสเปอร์นั่งบนโซฟาและจ้องไปที่มิทช์อย่างเอาแต่ใจขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “รีบตัดสินใจสิ ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ”

ร่างกายของมิทช์สั่นเล็กน้อยขณะที่เขากันฟันกรอด ขณะนี้เส้นเลือดที่มือของเขาถูกขดเข้าสู่กำปั้นและกำลังจะแตกออก

มิทช์กำลังเจอกับหลากหลายความรู้สึกในตอนนี้

เฮนรี่ไม่กล้าแม่แต่จะหายใจเสียงดัง

พูดกันตามตรง เขาได้เห็นสิ่งที่เป็นความหยิ่งยโสและการครอบงำของจริงก็วันนี้

ความยโสโอหังของเขาเป็นแค่เพียงของเด็กเล่น

ยกตัวอย่างเช่น เฮนรี่ไม่ได้ข่มขู่เมื่อเผชิญหน้ากับมิทช์ นั่นเกี่ยวกับขอบเขตของมัน

เขาไม่กล้าที่จะสั่งมิทช์ให้คุกเข่าต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม แจสเปอร์เดินหน้าและทำมันได้สำเร็จ

เฮนรี่กระพริบตาขณะที่เขารู้ตัวว่าสิ่งที่เขาทำไปในอดีตก็แค่เรื่องเด็ก ๆ และเล็กน้อยมากแค่ไหน