เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 152

“ขอบคุณสำหรับความใจกว้างของคุณนะครับ คุณชายแลงดอน”

แจสเปอร์ยิ้มเยาะขณะที่รับเช็คไป

มิทช์กัดฟันและยิ้มเยาะขณะที่มองไปที่แจสเปอร์และพูดว่า “อย่าได้ใจไปหน่อยเลย เมืองฮาร์เบอร์น่ะแคบ แต่มีเรื่องเกิดขึ้นทุกวัน เรา... มีโอกาสอีกหลายครั้งเพื่อที่จะสู้กัน!”

ด้วยเหตุนั้น มิทช์จากไปพร้อมกับเหล่าเทรดเดอร์ของเขา

“โธ่เอ้ย น่าเสียดายที่ไม่ได้เห็นมันคุกเข่าลง”

เฮนรี่มีท่าทีน่าเสียดาย เขาอาจจะนึกถึงมิทช์ในตอนนี้ แต่เขาอยากเห็นมิทช์คุกเข่ามากว่า

“มันอาจจะดีไม่น้อยในตอนนี้ที่เห็นเขาคุกเข่า แต่เราก็ไม่ได้อะไรจากเรื่องนี้ มีแต่จะเพิ่มตระกูลแลงดอนเป็นศัตรูเสียเปล่า” แจสเปอร์กล่าว

แอนนาพยักหน้าและพูดว่า “แจสเปอร์พูดถูก พ่อแม่ของเราอาจจะไม่สนใจถ้าหากลูกน้องของเราทะเลาะกันเอง แต่เราจะทำให้ตระกูลแลงดอนโกรธเอาได้ ถ้าเราบังคับเขาให้คุกเขา พวกเขาไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่”

แจสเปอร์พัดด้วยเช็คในมือและพูดว่า “ถ้านายมองภาพที่ใหญ่กว่า มันไม่สำคัญเลยว่าเขาจะคุกเข่าหรือไม่ เราได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่านั้นในตอนนี้ 100 ดอลลาร์! นายคิดว่ามันจะง่ายแบบนี้ไหมที่จะหาเงินได้มากขนาดนี้?”

“ฉันคิดว่ามันค่อนข้างง่ายสำหรับนายนะ” เฮนรีพึมพำ

“เอาน่า ไปกันเถอะ” แจสเปอร์กล่าวขณะที่ยิ้ม

แจสเปอร์ได้วางแผนที่จะตรงกลับไปที่โรงแรม แต่หลังจากที่แอนนาได้รับสายจากแซคคารีที่กล่าวว่าเกิดรื่องแย่หลายอย่างกับธุรกิจของเธอในแวดวงบันเทิง แจสเปอร์จึงเปลี่ยนแผนและกลับไปที่บ้านของตระกูลลอว์แทน

แจสเปอร์คุ้นเคยกับครอบครัวของตระกูลลอว์เป็นอย่างมากในการเดินทางครั้งที่สองนี้

“แจสเปอร์ ไม่เจอกันนานเลยนะ”