เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 155

“เอาล่ะค่ะ คุณจัดการกับธุระในเมืองฮาร์เบอร์ก่อน”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะกลับไปเร็ว ๆ นี้”

แจสเปอร์คุยกับเวนดี้เรื่องอื่น ก่อนจะวางสาย อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ตรงไปที่เตียง

เขาใช้คอมพิวเตอร์ของโรงแรมเพื่อค้นหาข่าวต่าง ๆ และจดบันทึกบางอย่างในโน๊ตบุ๊คที่เอามาด้วย

แม้ว่าการเกิดใหม่คือข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของแจสเปอร์ เขาคงอ่อนแอลงอย่างช้า ๆ เมื่อเวลาผ่านไป

แจสเปอร์ไม่ไช่คนที่พอใจกับความสำเร็จในอดีตโดยไม่ทำอะไรต่อทั้งในชาตินี้และอดีตชาติ

ดังนั้น เขาต้องศึกษาและวิเคราะห์ข่าวในปัจจุบันด้วย

คนที่ทำงานหนักไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จ แต่คนที่ประสบความสำเร็จล้วนเป็นคนทำงานหนักเสมอ

แจสเปอร์ถูกสอนมาแบบนั้น

ในวันต่อมา แอนนาแวะมาที่โรงแรมพร้อมชุดสูทสำหรับแจสเปอร์

“มันเป็นชุดสำหรับงานการกุศลวันพรุ่งนี้ค่ะ” แอนนากล่าวขณะที่ส่งชุดให้กับแจสเปอร์

“คุณรู้สัดส่วนผมได้อย่างไร?” แจสเปอร์ถามด้วยความประหลาดใจ

แอนนาพูดอย่างยินดี “นอกจากการเป็นคุณหนูคนรองของตระกูลลอว์ ฉันยังเป็นนักออกแบบด้วยนะคะ มันไม่ได้ยากสำหรับฉันที่จะใช่สายตาวัดสัดส่วนของคุณ”

นี่เป็นครั้งแรกที่แจสเปอร์ได้ยินว่าแอนนาเป็นนักออกแบบ ด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง เขาถามว่า “เพราะงั้น คุณถึงออกแบบชุดนี้ให้ผมเหรอ?”

แอนนาหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “คุณคิดว่าฉันสามารถออกแบบชุด ๆ นึงให้คุณได้ด้วยเวลาแค่สองวันไหมล่ะ? นี่เป็นรูปแบบเก่าที่ที่ปรึกษาของฉันชื่นชม เพราะงั้นฉันถึงเก็บมันไว้ คุณเป็นคนแรกที่จะได้ใส่มัน”

“ที่ปรึกษาของคุณคือใครเหรอครับ?” แจสเปอร์ถาม

“คาร์ล เลเกอเฟล” แอนนาตอบกลับ

แจสเปอร์จ้องทีแอนนาด้วยความประหลาดใจ “ไคเซอร์ คาร์ลงั้นเหรอ?!”

“คุณรู้จักเขาด้วยเหรอคะ?” เป็นตาของแอนนาที่รู้สึกประหลาดใจบ้าง

“โอ้ ยิ่งกว่ารู้จักอีกครับ” แจสเปอร์กล่าวขณะยักไหล่

พูดตามตรง แจสเปอร์คงไม่ได้ยินชื่อของเขาถ้าเขาไม่ได้ตายและเป็นสาเหตุที่ทั้งโลกพูดถึงเขาในปี 2019

อย่างไรก็ตาม เขาคงปฏิเสธไม่ได้ว่าไคเซอร์ คาร์ลผู้อารมณ์ดีเป็นหนึ่งเดียวที่ยอดเยี่ยมที่สุดในวงการแฟชั่น

หลังจากนั้น ไม่ใช่ทุกคนเห็นสารคดีเกี่ยวกับชีวิตเขาหลังจากเสียชีวิตไปแล้ว

“ถ้าคุณเป็นเด็กฝึกงานของไคเซอร์ คาร์ล คุณสนใจที่จะเปิดสตูดิโอออกแบบชุดแฟนชั่นไหม? ผมจะลงทุนให้” แจสเปอร์พูดในขณะที่ยิ้ม

แอนนาพูดเสียงเรียบ “เขาบอกว่าฉันยังเด็ก เพราะงั้นฉันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดสตูดิโอและทำให้เขาขายหน้าก่อนที่ฉันจะชำนาญทักษะต่าง ๆ แล้ว”

แจสเปอร์หัวเราะ นั่นก็ฟังดูเหมือนสิ่งที่ไคเซอร์จะพูดจริง ๆ

แจสเปอร์เดินออกจากห้องนอนเมื่อเขาแต่งตัวเสร็จ

เขามักจะแต่งตัวสบาย ๆ ด้วยเสื้อยืดและกางเกงขายาว บางครั้งก็สวมแจ็คเก็ตทับ มันจึงเป็นเรื่องหายากสำหรับครับที่จะแต่งตัวเป็นทางการแบบนี้

แววตาของแอนนาเป็นประกายเมื่อเธอเห็นแจสเปอร์ในชุดสูท

พูดตามตรง แจสเปอร์ดูดีตลอดอยู่แล้ว

ไม่ใช่ดูดีในแบบนักเรียน แต่เป็นความหล่อเชิงชายอย่างแท้จริง เขาอาจถูกบรรยายได้ว่ามีใบหน้าอ่อนเยาว์ ราวกับรูปแกะสลัก คิ้วเข้มและตาสดใส

นอกจากนั้น เขามีรูปร่างที่ดี เขาไม่ได้ผอมหรืออ้วนเทอะทะ เขามีโครงใหญ่และไหล่กว้างด้วยเช่นกัน เขาเป็นนายแบบโดยธรรมชาติคนหนึ่ง

แจสเปอร์เข้ากันได้ดีกับทุกชุดที่เขาสวมใส่เลย

โดยเฉพาะสูท ซึ่งทำให้ดูดีแล้ว มันยิ่งดูดียิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาได้สวมมัน

“หลังจากที่เห็นคุณแล้ว ฉันเริ่มคิดว่าพวกผู้ชายในเมืองฮาร์เบอร์หน้าตัวเมียเกินไป เรียกพวกเขาว่าผู้ชายไม่ได้ด้วยซ้ำ” แอนนากล่าวอย่างจริงใจ

“ขอบคุณสำหรับคำชมครับ” แจสเปอร์กล่าวขณะที่ยืนอยู่หน้ากระจกและยิ้ม

เขารู้สึกค่อนข้างพอใจกับรูปร่างของเขาเช่นกัน

ไคเซอร์ คาร์ลไม่สนใจว่าตระกูลไหนจะร่ำรวยหรือมีอำนาจมากแค่ไหนเมื่อเขารับเด็กฝึกงาน

ตระกูลลอว์ที่ถือได้ว่ามีอิทธิพลภายในเมืองฮาร์เบอร์ หรือแม้แต่ในชุมชนซอมเมอร์ทั้งหมด อย่างไรก็ตาม มีคนที่มีอิทธิพลมากกว่าตระกูลลอว์ถ้ามองในมุมมองจากทั่วโลก

ดังนั้น ไคเซอร์ คาร์ลจึงมองที่สไตล์ส่วนตัวของบุคคลและพรสวรรค์เท่านั้นเมื่อเขาเลือกเด็กฝึกงาน ถ้าพวกเขาเหมาะกับสไตล์ของเขา เขาจะสอนคุณฟรีเลยด้วยซ้ำ

แอนนาต้องเป็นดีไซเนอร์ที่มีพรสวรรค์คนหนึ่งที่ได้เป็นเด็กฝึกงานของไคเซอร์ คาร์ล

ชุดสูทที่แอนนาออกแบบมีรูปแบบที่ธรรมดาไม่ซับซ้อนซึ่งดูสะอาดและกระฉับกระเฉง ไม่มีลวดลายที่ซับซ้อนและสามรถที่จะถ่ายทอดรัศมีที่สูงส่งโดยใช้การออกแบบที่ง่ายที่สุด

“มีอีกอย่างหนึ่งค่ะ” แอนนากล่าวทันทีขณะที่เดินไปหาเขา

เธอยืนด้านหน้าของแจสเปอร์ หูกระต่ายสีดำอยู่ในมือ

แอนนาเอียงหัวถอยหลัง ใช้แขนอันเรียวเล็กสีชมพูพลิกคอเสื้อของแจสเปอร์ หลังจากนั้น เธอโอบแขนรอบเขาและช่วยผูกหูกระต่ายบนคอเสื้อข

เขาทั้งสองคนกำลังยืนใกล้กันมาก ๆ พวกเขาใกล้กันมากจนแจสเปอร์รู้สึกได้ถึงร่างกายของแอนนาชิดตัวเขาเมื่อเธอหายใจ

แจสเปอร์ก้มหัวลงมาในระดับความสูงของแอนนาเพราะว่าเธอกำลังช่วยเขาผูกหูกระต่าย ในนาทีเขาก้มหัว...

พูดตามตรงว่า รูปร่างของแอนนาตบหน้าหญิงทุกคนที่แจสเปอร์เคยพบในชีวิต

ผิวสีขาวครีมถูกย้อมด้วยสีของซากุระสีชมพูที่เบ่งบาน และมีความนุ่มละมุนซึ่งแม้แต่สายตาที่มองดูยังลื่นไถลตาม

ในช่วงเวลาที่หยุดหายใจ แค่แว๊บเดียวก็เพียงพอที่จะยั่วยวนใจของเขา

บางทีอาจเพราะเธอผูกหูกระต่ายให้เขาเสร็จแล้วหรืออาจจะเพราะเธอรู้ตัวว่าพวกเขาใกล้กันมากขนาดไหน แอนนาก้าวถอยหลังออกมา

ก้าวนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้แจสเปอร์หลุดออกจากเสน่ห์และภวังค์ความหอมหวานที่เขาตกอยู่ก่อนหน้านี้

“เสร็จแล้วค่ะ” แอนนากล่าวทันทีด้วยเสียงอันแสนสงบที่ลังเลเล็กน้อย

แล้วใครจะพูดอะไรได้เพื่อคลายความอึดอัดใจในตอนนี้?

ไม่มีเลย

ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันคงทำให้หญิงสาวเขินอายและกระสับกระส่าย

ด้วยความชำนาญ แจสเปอร์เลี่ยงกับระเบิด หันไปมองในกระจกอีกครั้ง เขามองไปที่หูกระต่ายขณะที่ยิ้มและพูดว่า “งดงามมาก”

มันยากที่จะบอกว่าคำว่า ‘งดงามมาก’ หมายถึงตัวเขาเองหรือแอนนากันแน่

“ฉัน...ฉันจะไปแล้วค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”

เสียงที่กระสับกระส่ายของแอนนาดังออกมาก่อนที่เธอหยิบกระเป๋าเงินและวิ่งออกไป

แจสเปอร์ดูหลงตัวเองอย่างมากขณะที่จ้องดูตัวเองในกระจก มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรูปยิ้มซึ่งทำให้เขาดูเจ้าชู้ร้ายกาจมาก

“เจอกันพรุ่งนี้ครับ!”