เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 186

“แต่ไม่ว่าผมจะช่วยเหลือเมืองในวันพรุ่งนี้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างไร”

แอนนาคิดหนัก “คุณหมายความว่าถ้าแนวโน้มยังคงดำเนินต่อไปและตลาดยังพังอยู่แบบนี้ คุณคงไม่ช่วย แต่ถ้านี่มีสาเหตุมาจากใครบางคนที่กำลังพยายามเพิ่มความรุนแรงของวิกฤตการณ์ทางเศรษฐกิจครั้งนี้อย่างลับ ๆ คุณจะช่วยงั้นเหรอคะ?”

แจสเปอร์ยิ้ม “ฉลาดดีหนิ! ไม่มีทางที่ผมจะสู้กับสิ่งที่มาพร้อมกับภาวะฟองสบู่ดอทคอมแตกได้ต่อให้ผมร่ำรวยมากแค่ไหน เพราะงั้นทางเดียวที่จะทำเงินได้ในตอนนี้คือ การไหลตามน้ำไป การต่อสู้กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงสิ่งที่คนโง่ทำเท่านั้น”

“แต่ถ้าใครบางคนจากภายนอกทุ่มเงินทุนเข้ามาล่ะคะ? นั่นหมายความว่า ใครบางคนกำลังพยายามทำลายเศรษฐกิจของเมืองฮาร์เบอร์และนั่นคือภัยพิบัติที่เกิดขึ้นจากน้ำมือมนุษย์ ไม่ได้เป็นไปตามธรรมชาติ! เพราะงั้นผมต้องทำอะไรสักอย่าง!”

“นี่ยังไม่พูดถึงว่า รัฐบาลของเมืองฮาร์เบอร์และเหล่าตระกูลเศรษฐีของเมืองจะทำเหมือนกับว่าผมไม่ทำอะไรเลย ถึงตอนนั้น ผมคงแค่ไหลตามน้ำไป!”

ทั้งสองถึงอ่าววิคตอเรียแล้วในขณะที่ต่อบทสนทนามาเรื่อย ๆ

แอนนาจอดรถ และเขาทั้งสองเดินไปบนสะพานทางเท้าเคียงข้างกันเหมือนกับหลาย ๆ คู่รักทั่วไปในที่นี้

เมืองฮาร์เบอร์มีประชากรมากเกินไป ดังนั้นถนนส่วนมากจึงเต็มไปด้วยฝูงชน เช่นนั้น สะพานทางเท้าจึงถูกรวมเป็นหนึ่งในทิวทัศน์ที่มีเอกลักษณ์ของเมืองฮาร์เบอร์

มันค่อนข้างดึกมากแล้ว แต่มหานครนานาชาติแห่งหนึ่งอย่างเมืองฮาร์เบอร์ยากที่จะรกร้างได้

ผู้คนที่มาเดินบนสะพานทางเท้า ส่วนใหญ่เอาแต่พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตลาดหุ้นในวันนี้ ผู้คนเดินผ่านพวกเขาไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง

ขณะที่แจสเปอร์และแอนนาพูดคุยกันและเดินไปรอบ ๆ อ่าววิคตอเรียด้วยรอยยิ้ม ในตอนนี้มิทช์และเซนกำลังชนแก้วกันอย่างร่าเริงใจ ณ บาร์เปิดแห่งหนึ่ง

“วันนี้มันเยี่ยมมาก นายน้อยแลงดอน! ถ้าไม่ได้คุณโชว์วิธีทำเงินและบอกให้ผมเลือกจุดยืนฝั่งขายของหุ้นฮาร์เบอร์ วันนี้ผมคงไม่สามารถหาเงินได้หลายสิบล้านได้แน่!” เซนขอบคุณมิทช์อย่างเริงร่า

มิทช์แอบยิ้มอ่อน ๆ กับคำชมของเซน “ไม่เป็นไรหรอกน่า ตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้ฉันเถอะ ฉันสัญญาว่านายจะหาเงินก้อนใหญ่หลายก้อนในอนาคต นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น”

“ดูท่าทีที่เศร้าสร้อยของคนพวกนั้นแล้ว มันทำให้ฉันอยากหัวเราะออกมาจริง ๆ! พวกมันจะรู้อะไรเกี่ยวกับหุ้น พวกมันมีแต่จะขาดทุนก็เท่านั้น!

เซนเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจและเพลิดเพลินไปกับลมทะเล “คุณทำเงินได้เท่าไหร่เหรอ นายน้อยแลงดอน?”