เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 187

เซนล้วงกระเป๋าสองข้างขณะที่เยาะเย้ยไปที่แจสเปอร์และพูดว่า “อะไรเหรอ? ไม่เคยเห็นวิวตอนกลางคืนที่สวยเท่าของเมืองฮาร์เบอร์มาก่อนเหรอ? ก็เลยมาเดินเล่นอยู่ที่นี่ใช่ไหม? เพื่อจะเรียนเกี่ยวกับรู้โลกให้มากขึ้น”

“อย่าพูดแบบนั้นสิ”

มิทช์จ้องไปที่แจสเปอร์และพูดอย่างเล่นลิ้น “นั่นจะลบหลู่แมลงสาบเอานา คนอย่างมันควรต้องเรียกว่า ไอ้หมาขี้เรื้อน”

“ก็นะ การปีนขึ้นต้นไม้ต้นใหญ่อย่างตระกูลลอว์ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มันก็คงภูมิใจมากแหละ ก็คงเหมือนกับหมาที่สั่งตัวเองไม่ให้กระดิกหางเมือ่อยู่ต่อหน้าเจ้าของได้”

เซนหลุดหัวเราะออกมาและเห็นด้วย “คุณพูดถูก นายน้อยแลงดอน มันก็แค่หมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งจริง ๆ ด้วย!”

แจสเปอร์รู้สึกไม่พอใจนักที่มิทช์และเซนทำตัวเหมือนพวกโรคจิตติดตามชีวิตของเขา

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปริมาณความเกลียดชังทั้งครั้งใหม่และเก่าของพวกเขาได้เกินกว่าจุดของการประนีประนอมแล้ว

“วันนี้ผมน่าจะดูดวงก่อนออกจากบ้านแฮะ” แจสเปอร์ส่ายหัว

“พวกเรามากกว่าที่ควรเป็นคนพูดแบบนี้?”

เซนเย้ยหยัน “ซวยจริง ๆ ที่มาเห็นหมาอย่างแกในตอนที่ออกจากบ้าน”

“คุณต้องเข้าใจด้วยเช่นกัน เมืองอย่างแผ่นดินใหญ่แทบจะไม่ได้เหมือนเมืองฮาร์เบอร์เลย อย่างน้อย ถ้าได้เดินเล่นแถว ๆ อ่าววิคตอเรีย มันจะได้มีอะไรไว้อวดเพื่อนของมันตอนกลับไปบ้าง ”

มิทช์ล้อเลียนอย่างชัดเจน

ด้วยเหตุนั้น มิทช์หันไปหาแอนนา “เธอมาเดินเล่นกับคนแบบนี้ได้อย่างไร แอนนา? ถ้าข่าวนี้แพร่กระจายออกไป เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันล่ะ?”

แอนนารู้สึกรำคาญเป็นอย่างมากเมื่อต้องเจอกับมิทช์ เพราะฉะนั้นเธอตอบกลับคำพูดของเขาอย่างเยือกเย็น “นายเป็นคนที่มีสิทธิในการเลือกคู่เดินเล่นให้ฉันงั้นเหรอ? และดูท่าทางของนายสิ นายทั้งสองคนนั่นแหละ น่าขยะแขยงจริง ๆ”