เช่นนั้นแล้ว เฮนรี่สามารถพูดอะไรก็ได้ตามความปรารถนาของเขาได้
แจสเปอร์ตักซุปให้ตัวเองและไม่ลืมที่จะตักให้กับแอนนาที่อยู่ข้าง ๆ เขา แอนนารู้สึกเขินกับสิ่งที่เขากำลังทำให้เธออยู่ไม่น้อย แจสเปอร์พูดกับเฮนรี่ว่า “ฉันขอถามนายหน่อยสิ ถ้านายเป็นฉัน นายควรจะทำอะไรในบ่ายนี้?”
เฮนรี่นิ่งอึ้งพูดไม่ออก เขากัดส้อมและคิดหนัก
เมื่อแอนนากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอเห็นแจสเปอร์กำลังยิ้มและส่ายหัวมาที่เธอ ทันใดนั้นเอง แอนนาก็เงียบไป เธอกำลังมองไปที่พี่ชายที่โง่เขลาและไร้ความสามารถอย่างสนใจ เธอต้องการเห็นถึงแผนการที่เขาจะโพล่งออกมา
“รอดูเฉย ๆ” เฮนรี่กล่าวอย่างแน่วแน่
ท่าทางที่เขาสังเกตแจสเปอร์อย่างถี่ถ้วนและท่าทางที่เขาพยายามเดาว่าคำตอบว่าถูกหรือผิดนั้นราวกับว่าเขาเป็นนักเรียนคนหนึ่งในชั้นเรียนที่ถูกอาจารย์ขานชื่อให้ตอบคำถาม
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เฮนรี่รู้สึกผิดหวังคือ การที่เขาไม่ได้อะไรกลับมาเลยจากการสังเกตนั้น
“ต่อสิ” แจสเปอร์กินผักบางอย่างและกล่าวอย่างราบเรียบ
“เพราะฉันรู้ว่าเรามีเงินประมาณ 1 แสนล้านในเช้านี้ แต่เราไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเสียเปรียบมากเกินไป เพราะมันเป็นแค่กับดักหนึ่งที่นายวางไว้ให้พวกเขาเสียไปไม่กี่ร้อยล้าน”
“เงินไม่กี่ร้อยล้านเป็นแค่การตบหน้าไปฉาดหนึ่งเมื่อเทียบกับเงินทุนที่มากขนาดนี้ มันยังห่างไกลจากการทำให้พวกมันเสียเปรียบเกินไป”
เฮนรี่รู้สึกว่าเขายังไม่ได้ฆ่าเซลล์สมองและใช้ความคิดของเขามากพอหลังจากที่จบจากมัธยม เขายังคงพูดตะกุกตะกักต่อไป
“อีกทั้ง ฉันจำสิ่งที่นายพูดเมื่อวานนี้ได้ว่า รัฐบาลจะกู้ตลาดคืนมา งั้นอีกฝ่ายต้องเตรียมตัวเพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเรา เพราะงั้นเราต้องเห็นว่าพวกมันจะทำอะไรหลังจากตลาดได้รับการกู้คืนบ่ายนี้”
หลังจากได้ฟังเฮนรี่แล้ว แจสเปอร์พยักหน้าภายใต้แววตาที่คาดหวังและยิ้ม “ไม่เลวเลยนี่ ตอบได้ดี”
“แจ๋ว!” เฮนรี่ดีดนิ้วและหัวเราะอย่างหยิ่งผยอง ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ ไปให้สุด
ต่อหน่อยคร๊าฟ...
รออัพอยู่นะคะ เดือนเศษแล้ว จะมีต่อไหมคะ...