เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 197

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขารู้สึกผิดเล็กน้อย หลังจากได้ยินความสำเร็จที่ผ่านมาของแจสเปอร์ และวิธีที่ผู้อาวุโสลอว์ได้ดำเนินการไปแล้ว

“ถ้าเป็นกรณีนี้ ผมคิดว่าคำแนะนำของคุณลอว์นั้นสมเหตุสมผล”

เจ้าหน้าที่ปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก และนึกถึงการประนีประนอม

“ทุกคนพยายามปกป้องเศรษฐกิจของเมืองฮาร์เบอร์ ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องทำให้ตึงเครียดมากนัก ทำไมเราไม่ปล่อยให้แจสเปอร์เป็นผู้นำภารกิจในครั้งนี้ล่ะ? ยังไงก็ตาม เจค ในฐานะตัวแทนของรัฐบาล คุณก็ควรไปพร้อม ๆ กัน ถ้าแจสเปอร์รับมือไม่ไหว คุณก็ช่วยเขาได้เหมือนกัน”

แผนกอบกู้ตลาด 100,000 ล้านนี้ ได้รับทุนจากสี่ครอบครัวเศรษฐีและรัฐบาล ดังนั้นไม่ว่าใครจะเป็นผู้นำ สี่ตระกูลที่ร่ำรวยหรือรัฐบาลจะขอให้ใครซักคนคอยเฝ้าระวังอย่างแน่นอน

ในกรณีนี้ แซคคารีไม่มีความคิดเห็นใด ๆ

“เอาล่ะ ฉันอยากจะเห็นว่าเจ้าทึ่มจากแผ่นดินใหญ่คนนี้จะมีฝีมือขนาดไหนกันเชียว!” เจคพูดพร้อมหัวเราะอย่างเย็นชา

เขาไม่ได้สวนทางกับสิ่งที่ตระกูลลอว์ต้องการ แต่ก็ดูถูกเหยียดหยามคนที่มาจากแผ่นดินใหญ่ที่ชื่อแจสเปอร์อย่างแท้จริง

เขาเป็นเพียงคนบ้านนอกจากแผ่นดินใหญ่ แล้วเขาจะมีความรู้ หรือประสบการณ์อะไรบ้าง? แจสเปอร์กล้าดียังไงมาขโมยโอกาสการกอบกู้ตลาดครั้งนี้ไปจากเขา?

เริ่มแรก เขาต้องการใช้โอกาสในการกอบกู้ตลาดนี้ เพื่อทำให้ชื่อเสียงของเขาดีขึ้น และเพื่อให้ธุรกิจของเขามีอนาคตที่สดใส

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ทุกอย่างได้ลงท่อระบายน้ำไปหมดแล้ว

เจครู้สึกเจ็บใจ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แซคคารีก็กลับบ้าน และมีคนติดตามมาด้วย คือเจคและเจ้าหน้าที่สองสามคนจากรัฐบาลของเมืองฮาร์เบอร์

“แจสเปอร์ นี่คือ เจค คัลเลน ผู้ค้าหุ้นมืออาชีพอันดับหนึ่งในเมืองฮาร์เบอร์ เขาเพิ่งกลับมาจากวอลล์ สตรีท ตอนแรกรัฐบาลวางแผนจะขอให้เขาเป็นผู้นำกอบกู้ตลาด แต่ฉันแนะนำนายแทน”

แซคคารีเตือนแจสเปอร์อย่างเป็นกลาง จากนั้นเขาก็ตบไหล่และพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “เขาไม่มีอะไรเลยสำหรับฉัน เมื่อเทียบกับนาย นายไม่จำเป็นต้องปฏิบัติต่อเขาเหมือนเพื่อนมนุษย์ก็ได้”

แจสเปอร์เกือบจะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของแซคคารี

“นายคือแจสเปอร์ใช่ไหม?”

เจคหรี่ตาลงและพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชา

"คุณคัลเลน สวัสดีครับ” แจสเปอร์พยักหน้าและกล่าวอย่างสุภาพ

ในทางกลับกัน คิ้วของเฮนรี่กระตุกที่ข้างหนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่พ่อพูดกับแจสเปอร์ แต่สีหน้า แววตา และน้ำเสียงของเจค…

...ทำให้เขาโกรธ!

โดยปกติ เขาจะเป็นคนที่ไม่ชอบคนที่ชอบดูถูกคนอื่นเข้ากระดูก เพราะเขาเป็นนายน้อยลอว์

"แจสเปอร์ ขอทราบหน่อยได้ไหม ว่านายเรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยไหน? แล้วจบหลักสูตรอะไรมา?” เจคถามด้วยรอยยิ้ม

แจสเปอร์ตอบอย่างเฉยเมยว่า “เป็นแค่มหาวิทยาลัยธรรมดาในแผ่นดินใหญ่ จบปริญญาตรีบริหารธุรกิจครับ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า …”

เจคทำหน้าบึ้งและพูดว่า “ฉันเป็นนักศึกษาปริญญาโทในมหาวิทยาลัยไอวี่ลีกในสหรัฐอเมริกา ฉันจบเอกเศรษฐศาสตร์ หลังจากที่เรียนจบ ฉันได้ร่วมงานกับหนึ่งในสี่บริษัทใหญ่ในสหรัฐอเมริกาในฐานะผู้ดูแลการลงทุน ฉันเป็นเทรดเดอร์อายุน้อยที่มีชื่อเสียงที่สุดในวอลล์สตรีท!

“นายแค่จบการศึกษาจากโรงงานปั๊มใบปริญญาในแผ่นดินใหญ่ แล้วนายก็มาที่นี่เพื่อกอบกู้ตลาดมูลค่า 100,000 ล้านงั้นเหรอ? พวกคนแผ่นดินใหญ่นี่ไร้ยางอายแบบนี้เหรอ?”

แจสเปอร์รู้สึกว่าเจคกำลังมุ่งเป้าไปที่เขา และเห็นได้ชัดว่าเจคไม่พอใจเขา อย่างไรก็ตามแซคคารีได้ให้ความมั่นใจกับเขาอย่างมากในตอนนี้

ในตอนนี้ แจสเปอร์ไม่อยากจะฝึกจิตใจให้มีความอดทนกับเขามากเท่าไหร่ สถานการณ์ตอนนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน และเขาไม่สามารถปล่อยให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับการกอบกู้ตลาดหุ้นได้!

“คุณคิดว่าผมจะทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จเหรอครับ?” แจสเปอร์ถามอย่างไม่ใส่ใจ

“ฮ่า ฮ่า ฉันไม่สนหรอกนะ ว่านายจะประสบความสำเร็จอะไรมาก่อน แต่นายต้องรู้ว่าการกอบกู้ตลาดมูลค่า 100,000 ล้าน จะส่งผลโดยตรงต่ออนาคตของเศรษฐกิจในเมืองฮาร์เบอร์ แม้แต่ ทอม ดิก หรือ แฮรี่ก็ไม่มีใครหน้าไหนสามารถเป็นผู้นำสิ่งนี้ได้!”

เจคระงับความอิจฉาและความไม่พอใจไว้ในใจของเขา เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันขอแนะนำให้นายยอมแพ้แต่โดยดีเถอะ”

แจสเปอร์ถอนหายใจแล้วหันไปเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในคฤหาสน์ลอว์มา “หาคนมาให้ผมสักสองสามคน แล้วทำยังไงก็ได้ให้คนงี่เง่าคนนี้นั่งเงียบ ๆ ตรงนั้นที”

ทุกคนในคฤหาสน์ลอว์ตั้งแต่สาวใช้ จนถึงบอดี้การ์ดต่างก็รู้จักแจสเปอร์ พวกเขาย่อมไม่กล้าขัดคำสั่ง

ดังนั้น บอดี้การ์ดอ้วน ๆ สองคนจึงเดินไปด้วยสีหน้าที่มุ่งร้ายในทันที

เจคเบิกตากว้างและถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัว เขาคำราม “นี่มันหมายความว่ายังไงกัน! ฉันมาที่นี่เพื่อเป็นตัวแทนของรัฐบาลของเมืองฮาร์เบอร์นะ แล้วนายยังกล้าที่จะเรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยมาคุมตัวฉันเนี่ยนะ”

“หุบปากได้แล้ว!” แจสเปอร์ก็เปิดปากของเขาขึ้นมาและตะโกนว่า “นี่เป็นเรื่องร้ายแรง และไม่มีเวลาให้คุณมาทำบุ่มบ่ามแบบนี้แล้ว! ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นใคร เรากำลังดำเนินการกอบกู้ตลาดหุ้นอยู่ ดังนั้นผมจะไม่ทะเลาะกับคุณในเรื่องว่าใครเป็นผู้มีอำนาจ!”

“ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะเรียนจบจากโรงเรียนไอวี่ลีกไหน และผมก็ไม่สนหรอกว่าคุณจะเก่งเรื่องหุ้นแค่ไหนในวอลล์สตรีท ถ้าอยากเป็นคนที่มีผู้คนประทับใจก็เชิญออกไปซะ! แล้วถ้าคุณก้าวก่ายจนมีผลกระทบต่อการตัดสินใจของผมด้วยเรื่องไร้สาระพรรค์นั้น คุณไม่มีทางจ่ายเงินชดใช้สำหรับความสูญเสียได้หรอกนะ แม้ว่าคุณจะขายร่างกายของคุณก็ตามทีเถอะ!”