เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 235

เวนดี้แสดงท่าทีไม่พอใจ ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่คน ๆ หนึ่งกำลังอารมณ์ดีและกำลังมีช่วงเวลาหรรษากับมื้ออาหาร แล้วมีแมลงวันตัวหนึ่งบินอ้อยอิ่งรอบ ๆ พวกเขา กำลังทำทุกวิถีทางในการส่งเสียงรบกวนจากด้านข้าง

แจสเปอร์เหลือบตามองไปที่มาร์คและพูดอย่างสงบว่า “ผมไม่ชินกับการทานอาหารโดยมีใครบางคนเดินไปเดินเดินมาอยู่ข้าง ๆ”

สีหน้าของมาร์คยังคงมีรอยยิ้ม แต่สายตาที่เย็นชาเริ่มที่จะดุเดือดมากยิ่งขึ้น

มาร์ควางมือหนึ่งลงบนเก้าอี้ของแจสเปอร์ แล้วจึงโน้มตัวไปข้างหน้าและกระซิบไปหูของแจสเปอร์ว่า “ฉันชอบที่แกยังอวดดีได้อยู่นะ เพราะว่ายิ่งแกอวดดีมากเท่าไหรในตอนนี้ หลังจากนี้แกจะยิ่งทรมาณมากขึ้นเท่านั้น”

“ฉันไม่สนว่าคนอย่างแกจะเป็นแบบไหน ในเมืองบรัคนี้ ดูจากความสามารถของแกแล้ว มันจึงดีที่สุดที่แกจะทำตัวดี ๆ หน่อย ไม่อย่างนั้น ครอบครัวของแกคงจะไม่มีที่เพื่อไว้อาลัยให้กับความตายเมื่อฉันเหลืออดกับแกแล้ว!”

ขณะที่มาร์คกำลังพูดอยู่ เขาระเบิดหัวเราะอย่างชั่วร้ายออกมาและดึงเก้าอี้จากโต๊ะข้าง ๆ มาทันที จากนั้นเขาเรียกบริกรเข้ามาเพื่อสั่งอาหาร

ชายที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็นั่งตามเขาด้วยเช่นกัน เขาเดินวนรอบแจสเปอร์ด้วยเจตนาร้ายและพูดว่า “นายน้อยไซออน ไม่ใช่ว่าคุณจะเยาะเย้ยมันไปตรง ๆ หรอกรึ?”

ชายอีกคนเข้าร่วมบทสนทนาและหัวเราะพลางพูดว่า “ใช่แล้ว นายน้อยไซออน แค่ปล่อยให้เราสองพี่น้องทรมาณมันให้ตาย สุภาพสตรีคนนั้นโคตรแจ่มไปเลย นายน้อยไซออน คุณควรบริการสาวงามคนนั้นเป็นการส่วนตัวนะครับ ไม่ใช่ว่านี่เป็นทางออกที่สมบูรณ์แบบหรอกเหรอครับ?”

มาร์คเย้ยหยันว่า “พวกแกรู้อะไรไหม? มันก็แค่นั้น ถ้าแกทรมานคนแบบนั้นอย่างช้า ๆ”

“มองแวบเดียวก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้มาจากที่นี่ ฉันเดาว่าไอ้นี่มีเงินสดติดตัวอยู่บ้างและพาสาวงามคนนี้มาทานอาหารที่นี่เพื่อเอาหน้า ถ้าฉันอยากจะทำให้สาวงามคนนี้ชอบฉันนะ ฉันต้องบอกเธอให้รู้ว่าในบรัคนี้ ไม่มีใครรวยกว่าและมีอำนาจมากกว่าฉันคนนี้”

“ก็ดูตอนนี้สิ เราไม่สังหารและฆ่าคนอีกต่อไปแล้ว มันเป็นวิธีที่ต่ำช้าที่สุด” มาร์คจงใจขึ้นเสียงเพื่อให้แจสเปอร์และเวนดี้ได้ยินที่เขาพูดอย่างชัดเจน

“เขาอยากใช้เงินและอำนาจทำให้คุณชอบเขาน่ะ” แจสเปอร์กล่าวกับเวนดี้ด้วยรอยยิ้ม

เวนดี้จ้องไปที่แจสเปอร์ และเป็นครั้งแรกที่เธอส่งสายตาเตือน “หยุดทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงเลยนะ”

ในตอนนั้น มาร์คได้เรียกบริกรมาแล้ว

“ฟรัวกรา หอยเป๋าฮื้อ ตามจำนวนคน ฉันอยากได้ปลาคอดขากทะเลลึก ทูน่า แซลม่อน แล้วก็ชุดไข่คาร์เวียร์แอลไบโน สเตอเจียน”

แม้ว่าพวกเขาจะรับประทานอาหารในร้านอาหารห้าดาว การสั่งเมนูที่มีมูลค่าหลายแสนก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้จัดการร้านตกตะลึงได้

ผู้จัดการรีบเขามาและพูดกับมาร์คด้วยความสุภาพอย่างระมัดระวังว่า “ท่านครับ นอกจากอย่างอื่นแล้ว ในส่วนของไข่คาร์เวียร์แอลไบโน สเตอเจียนนั้น ร้านของเรามีไม่มากในสต๊อคครับ หนึ่งกรัมมีราคาประมาณ 20,000 และพวกคุณอยู่นี่ถึงสามคน ซึ่งราคาทั้งหมดจะเป็น 60,000 ครับ”

“แกคิดว่าฉันจ่ายไม่ไหวงั้นเหรอ?” ท่าทีของมาร์คมืดมนลง

ผู้จัดการรีบตอบกลับในทันทีว่า “ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ฉันแค่พยายามยืนยันกับท่านครับ”

“ถ้างั้นตัดเรื่องไร้สาระออกไปและก็แค่เสิร์ฟของที่ฉันสั่งไป”

มาร์คโบกมือด้วยสีหน้าที่สงบ หลังจากนั้น เขาเหลือบมองแจสเปอร์อย่างเหยียดหยามและพูดเบา ๆ ว่า “แค่นั้นแหละ มันก็แค่ไม่กี่แสน มื้อธรรมดา”

รู้ได้ว่ามาร์คพยายามจะใช่เงินของเขาเพื่อข่มคนอื่น ลูกน้องทั้งสองที่เขาพามาด้วยต้องแสดงการสนับสนุนอย่างแน่นอน ด้วยท่าทีที่ลึกลับ พวกเขาเห็นพ้องกันและพูดว่า “นายน้อยไซออนช่างใจกว้าง! แต่ว่า สำหรับคนอื่นแล้ว บางทีพวกมันอาจจะไม่สามารถหาเงินหลายแสนได้ จริงไหม?”

“อย่าพูดแบบนั้นสิ มันไม่ง่ายเลยที่คนบางคนจะเก็บเงินเดือนกว่าครึ่งปีเพื่อจะพาสาวสวยมาร้านอาหารห้าดาวร้านหนึ่งได้และเพลิดเพลินกับมื้ออาหาร ถ้าพวกแกมานี่เพื่อยั่วเขา เขาจะไม่เสียศูนย์ตอนกลับบ้านไปหรอกเหรอ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เสียงดังแสบแก้วหูดังไปทั่ว แต่ท่าทีของแจสเปอร์ยังคงสงบ

“ผู้จัดการครับ ผมจะสั่งอาหารสักหน่อย”

ผู้จัดการเดินมาหาเขา ในฐานะที่เป็นคนที่สายตาที่เฉียบแหลม มองแวบเดียวก็พอที่จะรู้ว่าลูกค้าจากสองโต๊ะกำลังพยายามเอาชนะซึ่งกันและกันอยู่ นี่ทำให้ผู้จัดการหวังว่าจะมีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นมากกว่าเดิม

“เอาให้ผมส่วนหนึ่งจากที่พวกเขาสั่ง สำหรับไข่คาร์เวียร์แอลไบโน สเตอเจียน ผมเอาสองกล่องครับ”

ผู้จัดการตะลึงงันเมื่อได้ยินคำพูดของแจสเปอร์

“สะ...สองกล่องงั้นเหรอครับ?!”

“คุณครับ คุณได้ยินราคาเมื่อกี้ไหม หนึ่งกล่องมีหกกรัมและสองกล่องจะเป็นสิบสองกรัม มันจะมีราคาที่ 214,000…”