เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 236

สตีฟไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับเวนดี้ คนที่เขาเฝ้าฝันถึงมาเกือบสิบปี ในเมืองบรัค

เขาปิ๊งรักเวนดี้ตั้งแต่สมัยที่เรียนมัธยม สตีฟถือว่าเป็นคนที่น่าหลงใหลที่สุดในหมู่คนที่ตามติดพันเวนดี้เมื่อก่อน

อย่างไรก็ตาม หลายปีมาแล้วกระทั่งเรียนจบ เวนดี้คุยกับเขาไม่มากไปกว่าสามประโยค นับประสาอะไรกับที่เข้าจะได้ใกล้ชิด

ต่อมาหลังจากที่เรียนจบ ธุรกิจครอบครัวของสตีฟที่เกี่ยวข้องกับวัสดุก่อสร้างได้ย้ายมายังบรัค เช่นนั้น เขาค่อย ๆ ปล่อยวางความรู้สึกหลงรักเธอไป

เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับเวนดี้อีกครั้ง

แม้ว่าจะผ่านไปกี่ปี สตีฟยังคงจำเวนดี้ได้เพียงแค่แวบเดียว

พร้อมกันนั้น เขาสังเกตเห็นแจสเปอร์ข้าง ๆ เธอ

“แจสเปอร์งั้นเหรอ?”

น้ำเสียงของสตีฟปนไปด้วยความสงสัย แต่หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา “อะไรกันวะเนี่ย? คนจนอย่างนายมีหน้าจะมาโผล่ที่โรงแรมห้าดาวด้วยเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าสตีฟคิดว่าแจสเปอร์กำลังรังควานเวนดี้อยู่ และในแง่ของการเป็นเพื่อนเก่าร่วมชั้นเรียน เขาคงให้เวนดี้เลี้ยงข้าวเขาที่โรงแรมนี้

‘ไม่อย่างงั้น ไอ้คนจนนี่คงไม่สมารถที่จะมาในที่ที่ไฮเอนด์ได้ตลอดชีวิตของมัน’

ความคิดนี้ทำให้สตีฟเหลือบตามองแจสเปอร์ด้วยท่าทางเหยียดหยามเป็นอย่างมาก

“สตีฟ แกรู้จักกันด้วยเหรอ?” มาร์คถามอย่างเยือกเย็น

“ใช่” สตีฟกล่าวพลางหัวเราะ “เวนดี้คือเทพธิดาคนนึงตอนสมัยมัธยม ผมจะไม่รู้จักเธอได้ยังไง ส่วนแจสเปอร์ มันก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเราเหมือนกัน แต่มันเป็นแค่คนที่จนเอามาก ๆ”

“มันคงสวมชุดนักเรียนชุดเดิมตลอดทั้งปี และผมไม่เคยเห็นมันเปลี่ยนไปชุดอื่นเลย แม้ว่าชุดจะเป็นรูแล้ว มันก็ยังคงใส่ต่อไป ทุก ๆ วัน มันจะกินขนมปังกับผักดอง บางคนเห็นว่ามันน่าสงสารและคงให้อาหารกับมัน และมันจะมีความสุขยิ่งกว่าสุนัขอีก”

มาร์ครู้สึกดีเมื่อได้ยินเรื่องนั้น

“อะไรกันวะ ไอ้คนจนกำลังอวดดีต่อหน้าฉันงั้นเหรอ?”

มาร์คหงุดหงิดเล็กน้อยขณะที่ก่อนหน้านี้เขารู้สึกกลัวคนจนคนนี้

ความคิดนี้ทำให้มาร์คโกรธจนเขาอยากจะฉีกเนื้อของแจสเปอร์ออก

“สตีฟ โปรดระวังคำพูดของนายด้วย” เวนดี้กล่าวอย่างเยือกเย็น ในตอนนี้สิ่งที่ทำให้เวนดี้หงุดหงิดคือการที่คนอื่นล้อเลียนแจสเปอร์

สตีฟเห็นว่าเวนดีกำลังปกป้องแจสเปอร์ ทันใดนั้นเอง มันทำให้เขารู้สึกเคียดแค้น

“ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดซะหน่อย ไม่ใช่ว่ามันเป็นไอ้คนจนของทั้งโรงเรียนหรอกเหรอ?”

“เวนดี้ ฉันรู้ว่าเธอใจดีมาก แต่เธอต้องดูให้ดี ๆ หน่อย อย่าเคยชินกับคนไร้ประโยชน์เพราะเรื่องนี้เลย”

สตีฟกล่าวอย่างน่าพิศวงและจากนั้นจึงพูดกับแจสเปอร์พร้อมรอยยิ้ม “ในฐานะลูกผู้ชายคนนึง ฉันแม่งโคตรสมเพชแกเลยว่ะ!”

“ยังไงก็ตาม ในฐานะที่เป็นเพื่อนเก่าร่วมชั้นเรียนของแก ฉันขอแนะนำแกไว้อย่างนึงนะ เวนดี้กำลังให้เกียรติแกด้วยการเลี้ยงข้าวแกแล้ว ไม่งั้น คนจนอย่างแกคงไม่สามารถมาที่โรงแรมห้าดาวแบบนี้ได้ตลอดชีวิต”

“แกน่าจะออกไปทันทีดีกว่าหลังจากที่ได้ผลประโยชน์แล้ว อย่ายื้อและยืนการที่อยู่นี่ต่อเลย”

“ช่างเป็นการกล่าวที่ยอดเยี่ยม” มาร์คจ้องไปที่แจสเปอร์ด้วยสายตามืดมน จากนั้นเขาจึงพูดพร้อมสายตามุ่งร้ายว่า “เฮ้ ไอ้อ่อน แกอวดดีใช้ได้เลยนี่ ฉันเกือบจะกลัวแกแล้วสิ ตอนนี้ แกอยากตายยังไง? ห๊า?”

สตีฟเข้าใจในทันที่เมื่อเขาเห็นฉากนี้

‘มันต้องเป็นแจสเปอร์ ไอ่โง่นี่ ที่มายังโรงแรมห้าดาวและทำเกินไป จนจบลงด้วยการทำให้มาร์คไม่พอใจเข้า!

“แจส ไปกันเถอะ ฉันอยากจะอ้วกถ้าต้องอยู่กับคนพวกนี้”

มาร์คส่งเสียงทางจมูกและขวางทางเวนดี้ด้วยตัวเขา และพูดด้วยสีหน้ารื่นเริงว่า “เฮ้คนสวย อย่ารีบไปไหนสิ ไอ้หมาเฝ้าบ้านนี่มีดีอะไร? โลกนี้มันกว้างนะ คนสวยอย่างเธอเหมาะกับคนที่ยอดเยี่ยมอย่างฉันเท่านั้นนะ”

หัวใจของสตีฟเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเขาเห็นมาร์คจ้องไปที่เวนดี้ขณะที่น้ำลายไหล

เวนดี้คือเทพธิดาของเขา

มันเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากสำหรับเขาที่จะได้เจอเธอ ดังนั้น เขายังคงคิดบางอย่างกับเรื่องนี้...

อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่เขาคิดถึงธุรกิจของครอบครัวที่กำลังพึ่งพาความกรุณาของตระกูลไซออนอยู่ สตีฟตัดสินใจอย่างหนึ่งหลังจากชั่งน้ำหนักถึงข้อดีและข้อเสีย

“ถูกแล้วเวนดี้ นายน้อยไซออนเป็นทายาทของตระกูลใหญ่ไซออนของเมืองบรัค เขาไม่ใช่คนที่จะเทียบกับไอ้เหลือขอคนไหนก็ได้ เห็นได้ว่าเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาก่อน ฉันแค่เตือนความจำเธอว่า มันเป็นโชคของเธอที่นายน้อยไซออนเต็มใจที่จะเป็นเพื่อนกับเธอนะ”

มาร์ครู้สึกพอใจเป็นอย่างมากกับความคิดเห็นของสตีฟ เขาตบที่บ่าของสตีฟและพูดด้วยความพอใจว่า “ไม่เลวเลยนี่ นายนี่เก่งเรื่องการวิเคราะห์สถานการณ์นะ ฉันพอใจกับการกระทำของนายมาก”

สตีฟยิ้มอ่อน ๆ และพูดกับมาร์คว่า “ผมแค่พูดความจริง ทั่วทั้งเขตบรคนี่ ใครบ้างจะไม่รู้ว่านายน้อยเซนคือบุคคลอันดับหนึ่งท่ามกลางรุ่นหนุ่มสาว?

เวนดี้เหลือบมองสตีฟอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ครั้งก่อน ฉันแค่รู้สึกว่านายเป็นคนขี้ขลาด แต่ตอนนี้ ทำไมการกระทำของนายถึงทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงนะ?

เมื่อได้ยินความคิดเห็นนั่นทำให้สตีฟเบ้ปากและท่าทีของเขาดูแย่มาก

ในตอนนั้น แจสเปอร์ยืนขึ้นและมองไปที่สตีฟและมาร์คอย่างเยือกเย็น

ก่อนที่เขาจะได้พูด มาร์คเห็นปฏิกิริยาของเขาและยิ้มอย่างเยือกเย็นในทันทีก่อนที่จะพูดจากดูถูกว่า “ไอ้เวรเอ๊ย! นี่ ไอ้เหลือขอ ก่อนหน้านี้แกทำให้ฉันอึ้งเพราะฉันไม่รู้เกี่ยวกับเบื้องหลังของแก แต่ตอนนี้ แกยังคิดว่าจะทำฉันกลัวได้งั้นเหรอ?”

“ไอ้ขยะ! ฉันจะบอกแกไว้นะ ในบรัคนี่ ฉันคือคนเดียวที่มีอำนาจมากที่สุด!”