เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 40

“ฉันคงจะแก่แล้ว”

ดอว์สันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อเขาพบว่าแจสเปอร์ทำเงินจำนวนมหาศาลจากตลาดหุ้นได้จริง ๆ

แจสเปอร์ยิ้มและพูดว่า “คุณไม่ควรดูถูกตัวเองคุณลุงชูเลอร์ ในฐานะที่เป็นคนที่ผ่านอะไรมามากกว่าผม คุณมีประสบการณ์มากกว่ามาก มีอะไรมากมายที่ผมต้องเรียนรู้จากคุณ”

ดอว์สันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจเมื่อได้ยินความถ่อมตนของแจสเปอร์

ก่อนที่กลโกงของเขาจะถูกเปิดเผย ดอว์สันคิดว่าคนอย่างเซย์เดนเป็นตัวอย่างของความโดดเด่น

ความคิดเรื่องการแต่งงานของลูกสาวเขากับเซย์เดนได้หายไปแล้ว

พอได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาก็สงสัยว่าเขาคิดอะไรอยู่

เขามองข้ามความโลภของเซย์เดนที่ชั่วร้ายไป

บุคลิกที่โดดเด่นของแจสเปอร์ทำให้เขาโดดเด่นกว่าใครได้ง่าย ๆ

ชายหนุ่มที่มีมูลค่าสุทธิสองสามพันล้านดอลลาร์ แต่เขาไม่ปล่อยให้เงินมาครอบงำจิตใจของเขา แถมยังถ่อมตัวและสุภาพมากขึ้นในการเจอแต่ละครั้ง

‘เป็นคนยังไงเนี่ย นี่มันที่สุดของคนดีเลยไม่ใช่เหรอ?’

“ฉันไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับนาย แจสเปอร์ และสำหรับเรื่องนั้น ฉันขอโทษ” ดอว์สันพูดอย่างจริงใจ

“คุณใจดีเกินไป คุณลุงชูเลอร์”

แจสเปอร์ส่ายหัว “ผมไม่ใช่คนประเภทที่เอาตัวเองไปยุ่งกับธุรกิจของคนอื่น แต่ไม่มีทางที่ผมจะยืนดูเฉย ๆ ในเมื่อเซย์เดนแสดงเจตนาร้ายต่อคุณและเวนดี้”

ขณะที่เขาพูด แจสเปอร์เหลือบมองไปที่เวนดี้ที่กำลังหน้าแดงระเรื่อและเขินอายเกินกว่าจะมองเขา แจสเปอร์ยิ้มและพูดอีกครั้ง “ผมรู้ว่าเซย์เดนเอาเงินไปลงทุนในหุ้นตัวใดตัวหนึ่ง”

“ในขณะที่ผมให้เงิน 600 ล้านได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้เขาอยู่อย่างอิสระด้วยเงินจำนวนมาก อะไรที่เป็นของคุณมันก็จะเป็นของคุณ แล้วผมจะทำให้เขาคืนมาทุกเหรียญเลย”

“นายคิดจะทำอะไร?” ดวงตาของดอว์สันเป็นประกายเมื่อถาม

“ตั้งแต่เข้ามาในตลาดหุ้น ผมก็ซื้อและขายหุ้นโดยทำตามเทรนด์ ผมยังไม่ได้มองใครเลย คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับแนวคิดของตัวแทนจำหน่ายที่เอาไปทั้งหมด แต่อยู่ในแง่ของตลาดหุ้นหรือเปล่าครับ? ลุงชูเลอร์”

แจสเปอร์ยิ้มเล็กน้อยขณะที่เขาพูด “วันนี้ผมอยากเป็นตัวแทนจำหน่าย”

“กล้ามาก! ฉันชอบด้านนั้นของนายนะ”

ดอว์สันกล่าวชมเชย "นายอยากได้อะไร? ฉันจะช่วยเตรียมสิ่งที่หาได้”

“แค่สำนักงานที่เงียบสงบและคอมพิวเตอร์ก็พอครับ”

ดอว์สันให้คนขับรถพาเขาไปที่ตึกบริษัทชูเลอร์ทันทีหลังจากแจสเปอร์ขอ

เพราะว่าเป็นตึกของบริษัทมหาเศรษฐีในจังหวัด มันจึงเป็นตึกสูง 66 ชั้นใจกลางตัวเมืองและเป็นสถานที่สำคัญสำหรับผู้คน

แจสเปอร์มุ่งตรงไปยังห้องทำงานของประธานที่ชั้นบนสุดที่ดอว์สันอยู่

“นั่งสิ แจสเปอร์!”

ดอว์สันให้แจสเปอร์นั่งบนเก้าอี้ของเขาเอง

“ผมว่ามันไม่เหมาะสมนัก ลุงชูเลอร์” แจสเปอร์ไม่รู้ว่าเขาควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“ถ้าฉันบอกว่าไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร! นั่ง!”

เมื่อดอว์สันพึงพอใจกับแจสเปอร์มากขึ้นเรื่อย ๆ เขาจึงไม่สนใจเรื่องอื่นอีกต่อไป

ทันใดนั้น เลขาก็เข้ามาในสำนักงานพร้อมกับถาดชา เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เลขาก็พบกับชายหนุ่มที่ไม่คุ้นเคยนั่งอยู่บนที่นั่งของประธานขณะที่ประธานกำลังพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เลขาสาวตกตะลึงกับภาพที่เห็น

เธอวางชาลงแล้วหันหลังออกจากห้องตัวแข็งทื่อ เป็นเรื่องน่าแปลกใจที่เลขาสามารถเดินกลับออกไปได้ด้วยซ้ำ

แก้มของเวนดี้ลุกเป็นไฟด้วยความเขินอาย

'พ่อคงไม่คิดที่จะให้บริษัทกับแจสใช่ไหม?’

‘พระเจ้า... นี่คือสินสอดทองหมั้นของฉันเหรอ?'

ขณะที่ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อด้วยความคิดพวกนั้น แจสเปอร์ก็ได้คลิกเปิดซอฟต์แวร์ตลาดหุ้นแล้ว

หลังจากหัก 17,280,000 ที่จ่ายสำหรับวิลล่าไป บัญชีของแจสเปอร์ที่มีเงินจำนวนทั้งหมดในปัจจุบันคือ...

3,083,960,000 ดอลลาร์!

แม้รู้ว่าลูกสาวของเขาจะไม่โกหก แต่ดอว์สันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้เมื่อเห็นตัวเลขที่ยาวเหยียดซึ่งจะทำให้เส้นเลือดของใครก็ตามในธนาคารของแจสเปอร์แตกได้อย่างง่ายดาย