ท่าทีของเซย์เดนหลังจากวางสายอยู่ระหว่างความนิ่งงันกับมีแสงสว่าง
เขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย
หลังจากวางแผนมานานกว่าสองปี ความสำเร็จก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ นอกจากว่าที่ทำมาจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว แต่ครอบครัวยังสงสัยในคงามสามารถของเขาอีก
“แม่งเอ๊ย มันต้องเป็นไอ้ชั่วนั่นแน่...”
การปรากฏตัวของแจสเปอร์แวบเข้ามาในความคิดของเขา และเซย์เดนก็ชกหมัดไปที่อ่างล้างหน้า
“แล้วอีกอย่าง ถ้าถูกจับได้ล่ะ? ความสำเร็จอยู่อีกไม่ไกล และบริษัทชูเลอร์ก็จะเป็นของฉัน แล้วก็เวนดี้... เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉันเท่านั้น ฉันถึงจะยอมปล่อยให้เธอรอด อย่าได้พยายามหนีตายไปก่อนแล้วกัน!”
หลังจากกลับมาจากห้องน้ำ เซย์เดนไม่มีอารมณ์จะกินอีกต่อไป เขาจึงหาข้ออ้างที่จะกลับ
ดอว์สันไม่ได้ขอให้เขาอยู่เลยปล่อยให้เขาทำตามที่ต้องการ
ดอว์สันขมวดคิ้วขณะมองดูเซย์เดนขับรถออกจากสนาม
“เขาเริ่มหมดความอดทนแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะพยายามเร่งการโอนทรัพย์สินให้เร็วขึ้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะรับมือได้ นั่นมันเงินที่ฉันเพิ่งลงทุนไป… เฮ้อ”
เมื่อได้ยินดอว์สันพูด แจสเปอร์ก็พูดขึ้นทันทีว่า “ผมจัดการได้”
ดอว์สันมองแจสเปอร์อย่างตกใจ
ดอว์สันตกตะลึง “นั่นดูอวดอ้างหน่อยนะ นายจะคืนมุน 600 ล้านมาได้ยังไง?”
“ตราบใดที่มันเป็นเรื่องของเงิน มันก็ไม่เท่าไหร่” แจสเปอร์ยิ้มบาง ๆ
“พ่อ แจสเปอร์เก่งมากในเรื่องนี้!” เวนดี้โอ้อวด
“อย่าล้อเล่นสิ” ดอว์สันส่ายหัว “เขาหลอกฉันไป 600 ล้านดอลลาร์ ไม่มีทางได้คืนหรอก กระแสเงินสดของบริษัทมันตึงเกินไปและกำลังจะพัง ผู้ผลิตจะมาเคาะประตูของเราอย่างแน่นอนหากมีข่าวออกไป”
เท่าที่ดอว์สันกังวล แจสเปอร์พิสูจน์แล้วว่านี่เป็นการหลอกลวงทั้งหมด
‘เด็กอย่างแจสเปอร์จะได้เงิน 600 ล้านคืนมาได้ยังไง?’
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ ไปให้สุด
ต่อหน่อยคร๊าฟ...
รออัพอยู่นะคะ เดือนเศษแล้ว จะมีต่อไหมคะ...