เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 39

ท่าทีของเซย์เดนหลังจากวางสายอยู่ระหว่างความนิ่งงันกับมีแสงสว่าง

เขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย

หลังจากวางแผนมานานกว่าสองปี ความสำเร็จก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ นอกจากว่าที่ทำมาจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว แต่ครอบครัวยังสงสัยในคงามสามารถของเขาอีก

“แม่งเอ๊ย มันต้องเป็นไอ้ชั่วนั่นแน่...”

การปรากฏตัวของแจสเปอร์แวบเข้ามาในความคิดของเขา และเซย์เดนก็ชกหมัดไปที่อ่างล้างหน้า

“แล้วอีกอย่าง ถ้าถูกจับได้ล่ะ? ความสำเร็จอยู่อีกไม่ไกล และบริษัทชูเลอร์ก็จะเป็นของฉัน แล้วก็เวนดี้... เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉันเท่านั้น ฉันถึงจะยอมปล่อยให้เธอรอด อย่าได้พยายามหนีตายไปก่อนแล้วกัน!”

หลังจากกลับมาจากห้องน้ำ เซย์เดนไม่มีอารมณ์จะกินอีกต่อไป เขาจึงหาข้ออ้างที่จะกลับ

ดอว์สันไม่ได้ขอให้เขาอยู่เลยปล่อยให้เขาทำตามที่ต้องการ

ดอว์สันขมวดคิ้วขณะมองดูเซย์เดนขับรถออกจากสนาม

“เขาเริ่มหมดความอดทนแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะพยายามเร่งการโอนทรัพย์สินให้เร็วขึ้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะรับมือได้ นั่นมันเงินที่ฉันเพิ่งลงทุนไป… เฮ้อ”

เมื่อได้ยินดอว์สันพูด แจสเปอร์ก็พูดขึ้นทันทีว่า “ผมจัดการได้”

ดอว์สันมองแจสเปอร์อย่างตกใจ

ดอว์สันตกตะลึง “นั่นดูอวดอ้างหน่อยนะ นายจะคืนมุน 600 ล้านมาได้ยังไง?”

“ตราบใดที่มันเป็นเรื่องของเงิน มันก็ไม่เท่าไหร่” แจสเปอร์ยิ้มบาง ๆ

“พ่อ แจสเปอร์เก่งมากในเรื่องนี้!” เวนดี้โอ้อวด

“อย่าล้อเล่นสิ” ดอว์สันส่ายหัว “เขาหลอกฉันไป 600 ล้านดอลลาร์ ไม่มีทางได้คืนหรอก กระแสเงินสดของบริษัทมันตึงเกินไปและกำลังจะพัง ผู้ผลิตจะมาเคาะประตูของเราอย่างแน่นอนหากมีข่าวออกไป”

เท่าที่ดอว์สันกังวล แจสเปอร์พิสูจน์แล้วว่านี่เป็นการหลอกลวงทั้งหมด

‘เด็กอย่างแจสเปอร์จะได้เงิน 600 ล้านคืนมาได้ยังไง?’

‘เค้นเซย์เดนและขู่ให้เขาคืนเงิน?

'นั่นไม่สมจริง'

เมื่อคิดเช่นนั้น ดอว์สันก็รู้สึกท้อแท้ “ฉันไม่คิดว่าฉันยังคงเป็นคนตาบอดอยู่แม้กระทั่งในวัยนี้ แต่ฉันวางแผนไว้แล้ว หากเราไปถึงจุดนั้น ฉันจะให้เธอทั้งสองมีเงินมากพอที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมั่งคั่ง”

จากนั้นดอว์สันก็ตบไหล่แจสเปอร์ “ฉันชอบนายนะแจสเปอร์ ฉันไม่คิดว่าฉันจะโดดเด่นได้เท่านายตอนอายุเท่านายตอนนี้ ฉันไม่มีอะไรต้องกังวลถ้าเป็นนายที่อยู่ข้างเวนดี้”

“พ่อกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ?” เวนดี้รู้สึกประหม่าและเขินอาย

เธอรู้สึกประหม่าเนื่องจากการมองโลกในแง่ร้ายของดอว์สันและอายที่เขาเพิ่งยกเธอให้แจสเปอร์

“ลูกเป็นลูกของพ่อ พ่อจะไม่เข้าใจได้ยังไงว่าลูกคิดอะไรอยู่ ตอนเด็กลูกไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย แล้วนี่พาเขามาเจอพ่อ พ่อไม่โง่หรอกนะเรื่องนี้”

น้ำเสียงของดอว์สันเคร่งขรึม

“ฉันจะใช้เวลาและประเมินนายอย่างช้า ๆ หากเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถทำอย่างนั้นได้”

“คุณลุงชูเลอร์” แจสเปอร์อดไม่ได้ที่จะพูดในขณะที่เขาดูการมองโลกในแง่ร้ายของดอว์สัน

“มันก็แค่ 600 ล้าน ผมให้คุณได้”

แม้จะได้เห็นสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตมาพอสมควร ดอว์สันก็ตกตะลึงอย่างยิ่งเมื่อเขามองไปที่แจสเปอร์

เมื่อเสี้ยววินาทีที่แล้วเขายังคิดอยู่เลยว่าผู้ชายคนนี้โดดเด่น และทำไมตอนนี้ถึงมาอวดเบ่งเสียอย่างนั้น?

“แจสเพิ่งทำเงินได้สามพันล้านและหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์จากตลาดหุ้นเมื่อสองสามวันก่อนค่ะพ่อ” เวนดี้พูดอย่างมีความสุข แววตาของเธอดูภาคภูมิใจมากกว่าตอนที่เธอหาเงินเอง

“สาม… อะไรนะ!” ดอว์สันคิดว่าเขาได้ยินผิด

“สามพันหนึ่งร้อยล้านเหรียญ!” เวนดี้ย้ำกับตัวเอง

เมื่อมองไปที่แจสเปอร์อีกครั้ง ดอว์สันพบว่าเขาต้องเข้าใจเด็กนี่ใหม่

เขาทำงานมาทั้งชีวิต แต่บริษัทชูเลอร์เองก็ไม่เคยได้ครอบครองทรัพย์สินมากขนาดนั้นด้วยซ้ำ

ถึงอย่างนั้น เด็กนี่ที่อยู่ต่อหน้าเขาแถมยังหนุ่มอยู่ด้วยซ้ำ กลับมีรายได้ถึงสามพันหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์?