ถัดจากพวกเขา เวนดี้ขมวดคิ้วกับทัศนคติและการเลือกใช้คำพูดของพนักงานขาย
"บริการของคุณไม่ย่ำแย่ไปหน่อยเหรอ? คุณจะทำงานขายด้วยทัศนคติแบบนี้ได้ยังไง?”
“โอ้ว” พนักงานขายมองหน้าเวนดี้และเย้ยหยัน “คุณไม่รู้เหรอว่าคุณอยู่ที่ไหน นี่คือโชว์รูมของเบนท์ลีย์! รถทุกคันที่นี่มีราคาเป็นล้านเหรียญ!”
“ต้องยอมรับว่าคุณมีรสนิยมที่ดีนะ ตั้งแต่คุณเดินเข้ามาคุณมุ่งไปที่มัลซาน ดูจากสารรูปของคุณแล้ว คุณไม่น่ามีปัญญาซื้อได้ไม่ว่าจะมองยังไง แล้วทำไมเราต้องสุภาพกับคุณด้วย?”
“รู้ได้ไงว่าเราไม่มีปัญญาซื้อ?” เวนดี้หงุดหงิด
พนักงานขายหัวเราะคิกคัก เธอพูดเล่น ๆ ว่า “ฉันจะกลืนผ้าเช็ดตัวผืนนี้ซะ ถ้าคุณมีปัญญาซื้อ ดีไหมล่ะ?”
จากนั้น พนักงานขายก็โบกมือไล่พวกเขาอย่างฉุนเฉียว “พอแล้ว คุณได้เห็นมันแล้ว ดังนั้นอย่ายืนอยู่ให้รำคาญลูกหูลูกตาเลย ถามจริงเถอะ พวกคุณกล้าเข้ามาในนี้ด้วยสารรูปแบบนี้ได้ยังไง?”
เมื่อเธอพูดจบแจสเปอร์ก็ยื่นบัตรเครดิตธนาคารให้ซีน่า
“เขียนสัญญาและรูดบัตรนี้ครับ ผมจะจ่ายเต็มจำนวน” แจสเปอร์ชี้ไปที่รถเบนท์ลีย์ มัลซาน “ผมเอามัลซานคันนี้ครับ”
ด้วยเหตุนี้ แจสเปอร์จึงมองไปที่พนักงานขายที่อ้าปากค้างและพูดอย่างเย็นชา “กลืนผ้าเช็ดรถเข้าไปสิ”
น้ำเสียงของเขาไม่หนักและก็ไม่ดังเกินไป แต่มันทำให้หูของพนักงานขายผึ่ง
ด้วยการแสดงออกที่เยือกเย็น พนักงานขายจ้องไปที่บัตรธนาคารในมือของซีน่า เธอตั้งสติกลับไปสู่ความเป็นจริงและเย้ยหยันอย่างเย็นชาอย่างไม่สะทกสะท้านอะไรเลย “คุณคิดว่าคุณสามารถล้อเล่น ด้วยบัตรธนาคารง่าย ๆ งั้นเหรอ? รถคันนี้ราคา 6.8 ล้านเหรียญ! เราไม่ได้ให้ส่วนลด! คุณจะมีเงินมากมายในบัตรของคุณได้ยังไง?”
“คุณนี่มันไม่รู้ว่าจุดไหนถึงควรจะหยุดจริง ๆ สินะ” แจสเปอร์ไม่อยากเสียเวลากับเธอ
“เขียนสัญญาด้วยครับ” แจสเปอร์หันไปหาซีน่า
“หือ?!” ในที่สุดซีน่าก็ตอบสนองและจ้องไปที่แจสเปอร์อย่างว่างเปล่า “เดี๋ยวนะคะ คุณจะซื้อมันจริง ๆ เหรอคะ?”
"ซื้อจริง ๆ สิครับ” แจสเปอร์ส่งยิ้มให้กำลังใจเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ ไปให้สุด
ต่อหน่อยคร๊าฟ...
รออัพอยู่นะคะ เดือนเศษแล้ว จะมีต่อไหมคะ...