เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 53

นั่นอธิบายได้ว่าทำไมถึงแม้จะอยู่ในตัวจังหวัด แต่โชว์รูมของเบนท์ลีย์ก็แทบจะไม่มีคน

การมาถึงของแจสเปอร์และเวนดี้ได้รับความสนใจจากพนักงานขายสองสามคน แต่พวกเขาตัดสินใจปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพัง เมื่อรู้ว่าทั้งสองเป็นเพียงวัยรุ่น

ท้ายที่สุดแล้ว แค่เชฟโรเลตธรรมดาก็แทบจะไม่มีใครสามารถซื้อได้ นับประสาอะไรกับเบนท์ลีย์ที่มีราคาสูงกว่าล้านดอลลาร์

แจสเปอร์ไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะเขาเห็นเบนท์ลีย์ มัลซานที่เขาโหยหามาเป็นเวลานาน ในขณะที่เขาเดินผ่านประตู สิ่งหนึ่งที่ดีกว่าของแบรนด์อย่างเบนท์ลีย์และโรลส์รอยซ์คือการออกแบบที่คลาสสิกของพวกเขา

นั่นคือเหตุผลที่เบนท์ลีย์ไม่ได้ดูแตกต่างจากเมื่อ 20 ปีก่อนมากนัก

ตั้งแต่ไฟหน้าทรงกระบอกสุดคลาสสิกที่ไร้กาลเวลา ไปจนถึงกระจังหน้าไอดีอันทรงพลัง ไปจนถึงโลโก้ Bentley และสองปีกที่แสดงถึงเกียรติยศและความมั่งคั่ง นี่คือการออกแบบแบรนด์อันเป็นสัญลักษณ์ที่ผู้ชายทุกคนจะไม่มีวันลืม

“คุณสองคนสนใจที่จะซื้อมัลซานคันนี้ไหมคะ ดิฉันสามารถแนะนำให้คุณเพิ่มเติมเกี่ยวกับพวกนี้ได้นะคะ”

เสียงที่ขี้อายดังขึ้นจากข้าง ๆ แจสเปอร์หันหน้าไปและเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิงในชุดเครื่องแบบพนักงานขาย เธอดูเด็กและถือไม้ถูพื้นอยู่ในมือ ขณะทำความสะอาดสถานที่

เมื่อมองดูพนักงานขายที่มีอายุมากกว่าตั้งวงพูดคุยกันซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แจสเปอร์ก็เข้าใจในทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เพิ่งได้รับการจ้างงานและถูกสั่งให้มาทำงาน

“ใช่ครับ ผมมาดูรถ” แจสเปอร์ตอบ

ขณะที่ทั้งสองสนทนากัน ทันใดนั้นพนักงานขายซึ่งอยู่ไม่ไกลนักก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “เธอไม่มีปัญญาที่จะมองหาโอกาสทางที่จะทำกำไรหรอกซีน่า ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะอายุพอ ๆ กับเธอ เขาจะมีปัญญาซื้อเบนท์ลีย์เหรอ”

ซีน่าหน้าแดงและรวบรวมกำลังเพื่อพูด “เขาเป็นลูกค้าอยู่ดี ไม่ว่าเขาจะซื้อจากเราหรือไม่ซื้อ ฉันก็ควรทำในส่วนของฉันนะคะ”

“โธ่ เธอมันโง่” พนักงานขายอีกคนเย้ยหยันและพูดจาอย่างไม่ให้เกียรติ

“คนบ้านนอกก็เป็นคนบ้านนอกอยู่วันยังค่ำแหละเนอะ เธอจะไม่มีวันเทียบกับพวกเราชาวเมืองได้เลย เพราะเธอไม่มีสมอง”

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นทำให้พนักงานคนอื่นหัวเราะคิกคัก

ซีน่าจับไม้ถูพื้นแน่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยซึ่งมุ่งเป้ามาที่เธอ เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ และจ้องไปที่พื้นและไม่กล้าโต้กลับไป

“ผมคิดว่าคุณทำดีแล้วครับ” แจสเปอร์พูดอย่างใจเย็น

“คุณไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งที่คนอื่นคิดกับคุณหรอกนะ”

ซีน่าเงยหน้าขึ้นมองแจสเปอร์และยิ้มอย่างฝืน ๆ

“ผมขอเข้าไปลองสัมผัสได้ไหมครับ?” แจสเปอร์ถามอย่างสุภาพ

ซีน่าพยักหน้าอย่างจริงจัง “ได้ค่ะ คุณเข้าไปได้เลย”

ขณะที่แจสเปอร์กำลังจะเปิดประตูและเข้านั่งข้างใน พนักงานขายที่จ้องมาที่พวกเขาตลอดเวลาก็ตะโกนขึ้น

“เฮ้ เดี๋ยวก่อนครับ!”

แจสเปอร์หันไปเห็นพนักงานขายที่กำลังเดินเข้ามา เขากำลังจะพูด แต่เขาได้เข้าไปแล้ว

“คุณคิดว่าคุณกำลังลองอะไรอยู่ คุณรู้หรือเปล่า ว่ารถคันนี้มีราคาแพงแค่ไหน อย่าแตะต้องมันถ้าคุณไม่คิดจะซื้อมัน คุณจะไม่สามารถจ่ายค่าซ่อมได้หากมันเสียหาย”

“เธอก็เช่นกันซีน่า อย่าปล่อยให้คนจนที่มาจากไหนก็ไม่รู้มาแตะรถ ใครจะรับผิดชอบถ้าเกิดอะไรขึ้น? เธอยังอยากทำงานอยู่ไหม?”

“แต่จุดประสงค์ของโชว์รูมคือ...” ซีน่าหน้าแดงขณะที่พยายามจะเถียง

อย่างไรก็ตาม เธอถูกพนักงานขายที่หงุดหงิดขัดจังหวะ “เธอรู้อะไรไหม? เธอเป็นแค่สาวบ้านนอก ถ้าฉันบอกว่าเธอไม่สามารถให้เขาสัมผัสมันได้ แสดงว่าเธอไม่สามารถปล่อยให้เขาสัมผัสมันได้”

ด้วยเหตุนี้ พนักงานขายจึงผลักมือของแจสเปอร์ออกไปด้วยท่าทางรังเกียจและขยะแขยง ก่อนหยิบผ้ามาเช็ดที่จับประตูรถที่แจสเปอร์เพิ่งสัมผัสมัน เหมือนกับว่าการสัมผัสของแจสเปอร์ทำให้มันสกปรก

“โชว์รูมไม่ได้มีเพื่อจะให้คนได้ลองสัมผัสรถเหรอ?” แจสเปอร์ถามอย่างเย็นชา

พนักงานก็ยิ้มเยาะ “มันมีไว้สำหรับคนที่ต้องการลอง แต่ไม่ใช่สำหรับคนจนอย่างคุณ”

“ฉันต้องไล่คนแบบคุณออกเดือนละสองสามครั้ง คนแบบคุณดูเหมือนจะไม่เคยได้สัมผัสอะไรแบบนี้ ตอนนี้ได้สัมผัสแล้ว คุณคิดว่าคุณดูยิ่งใหญ่แล้วหรือยังล่ะ? ฉันเคยเห็นมามากเกินพอแล้ว มันน่าขยะแขยง”