เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 52

เสียงตะคอกของซิลวาทำให้เหงื่อไหลท่วมหน้าผากของเซย์เดน

“คนที่มีความสามารถขนาดนี้ มันจะต้องเก่งมากแน่ ๆ พ่อ ผมจะหามันให้เจอ!” เซย์เดนตอบอย่างมุ่งมั่น

ซิลวาเย้ยหยัน “ครอบครัวเราต้องสูญเสียเงินไปพันล้านดอลลาร์ ด้วยเหตุนี้ต่อให้แกไม่พูดถึง เราก็ไม่มีทางที่จะให้อภัยมันได้ ช่วงนี้ก็อย่าทำอะไรให้มันโฉ่งฉ่างนัก ไปอยู่ต่างจังหวัดแล้วพักผ่อนซะ”

“ดอว์สันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ง่ายเลย ครอบครัวเราจะต้องเตรียมรับมือกับการแก้แค้นของเขา แกเข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามจะบอกแกไหม”

เซย์เดนปฏิเสธที่จะเชื่อในสิ่งที่ซิลวาพูดเป็นนัย ๆ “บางทีเขาอาจจะไม่ได้คิดที่จะโจมตีผมก็ได้นะ”

“แกคิดว่าดอว์สันสามารถสร้างชื่อให้กับตัวเองท่ามกลางผู้คนที่โดดเด่นมากมายขนาดนั้น และได้ตำแหน่งเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในจังหวัดมานานขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ? ฉันจะบอกแกให้นะ ทุกสิ่งที่แกรู้เกี่ยวกับดอว์สัน ชูเลอร์ แกจะรู้ เท่าที่ผู้ชายคนนั้นอยากให้แกรู้เท่านั้น”

เขาไม่พูดต่อให้เปลืองน้ำลายอีก ซิลวาตัดสายของเซย์เดน

สีหน้าของเซย์เดนดูน่ากลัวและชั่วร้าย

หากแผนของเขาสำเร็จ ในตอนนนั้น ชูเลอร์กรุ๊ปจะตกเป็นจองเขาอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้... ลืมชูเลอร์กรุ๊ปไปเถอะ ตอนนี้เขาสูญเสียทั้งเงินหนึ่งพันล้านของครอบครัวรวมทั้งสิทธิของเขาในฐานะทายาทอีกด้วย

“โถ่เว้ย!” เซย์เดนโวยวาย ทุบและทำลายทุกอย่างในบ้านอย่างคนบ้าคลั่ง “ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะเป็นใคร แต่แกจะซวยทันทีที่ฉันรู้ว่าแกเป็นใคร ไอ้สารเลว!”

...

ณ ชูเลอร์ วิลล่า

ดอว์สันได้รับโทรศัพท์สองสามสายและต้องไปเตรียมการที่เหมาะสม

“ฉันจะจัดการกับส่วนที่เหลือเอง ขอบคุณนายนะ แจสเปอร์ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำยังไง ถ้าไม่มีนาย” ดอว์สันถอนหายใจอย่างซาบซึ้ง

แจสเปอร์ยิ้ม “คุณพูดเกินไปแล้วคุณลุงชูเลอร์ ปัญหาของคุณก็เป็นปัญหาของผมเหมือนกัน”

ดอว์สันยิ้มและตบไหล่แจสเปอร์ “จะต้องมีการต่อสู้ระหว่างฉันและครอบครัวแฮงค์ แต่เมื่อเหตุการณ์นี้จบลง นายและฉันสามารถนั่งลงและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องโครงการอสังหาริมทรัพย์นั่นได้นะ ฉันรู้สึกทึ่งกับมันมาก”

แจสเปอร์พยักหน้า “ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์จะทำกำไรได้สูงในอนาคต มันจะไม่ฉลาดสำหรับเราที่จะปล่อยโอกาสนั้นไป ยิ่งเร็วยิ่งดีครับ แค่บอกผมเมื่อคุณมีแผนแล้ว คุณลุงชูเลอร์”

ดอว์สันฮัมเสียงอย่างเห็นด้วยและเหลือบมองเวนดี้ด้วยรอยยิ้ม “จากนั้นฉันจะฝากเวนดี้ให้อยู่ในความดูแลของนายสักพักหนึ่ง โปรดดูแลเธอด้วย”

“มันเป็นส่วนหนึ่งของงานของผมด้วยเช่นกัน” แจสเปอร์ไม่ยอมถอย

เวนดี้หน้าแดงก่ำ เวนดี้เตะแจสเปอร์อย่างแอบ ๆ ผู้ชายคนนี้พูดอย่างสบาย ๆ และกล้าหาญเกินไปเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าพ่อของเธอ

‘คุณหมายความว่ายังไงที่เป็นส่วนหนึ่งของงานของคุณ…’

‘คุณกำลังหมายความว่าฉันเป็นของคุณงั้นเหรอ...?’

เวนดี้รู้สึกเขินอายมากขึ้น เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ และเธออดไม่ได้ที่จะเตะแจสเปอร์เบา ๆ อีกครั้ง

เมื่อกำลังจะต้องเข้าสู่การต่อสู้กับครอบครัวแฮงค์อีกรอบ ดอว์สันจึงรีบไปที่บริษัทหลังจากพูดคุยกับแจสเปอร์และเวนดี้อย่างรวดเร็ว เขาเป็นคนที่มีงานยุ่งมาก

แจสเปอร์รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย ตอนนี้เขาได้กำจัดภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเวนดี้แล้ว

“เราจะกลับกันตอนนี้เลยไหม?” เวนดี้กระพริบตาแล้วถาม

“เราเพิ่งได้เงินมานิดหน่อย อะไรจะดีไปกว่าการซื้อของเป็นอย่างแรก ไปโชว์รูมเบนท์ลีย์กันเถอะ” แจสเปอร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

แจสเปอร์ชอบเบนท์ลีย์มาก ตั้งแต่ชาติที่แล้ว แต่สิ่งที่ทำได้คือดูภาพและจินตนาการถึงการขับรถคันหนึ่ง

ตอนนี้เขารวยพอที่จะซื้อรถในฝัน เขาจะเป็นเจ้าของโดยต้องไม่สูญเสียดอกเบี้ยราคาแพง ไม่มีเหตุผลที่เขาไม่ซื้อ

จุดประสงค์ของการหาเงินคือใช้จ่ายในสิ่งที่มีความสุข

ในปี 2000 ที่รายได้เฉลี่ยแทบจะไม่ถึง 10,000 ดอลลาร์ รถยนต์ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ซื้อได้ หนึ่งล้านดอลลาร์เป็นเงินเดือนที่งานประจำไม่สามารถจินตนาการถึงได้