เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 81

แจสเปอร์ขมวดคิ้วกับคำพูดของฮัดสัน

ตามที่เขาจำได้ ขณะนี้ซีน่าน่าจะอยู่ในช่วงวิกฤตในการเตรียมตัวสำหรับรายการ

ซีน่าได้พัฒนาซอฟต์แวร์การสื่อสารอย่างแท้จริง และพวกเขาได้สร้างปัญหาให้กับเทอไรโซนอย่างมาก

แต่นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2547

ผีเสื้อเริ่มขยับปีกเพื่อโบยบินแล้ว แต่ซีน่าเข้าสู่อุตสาหกรรมการสื่อสารเมื่อสองปีก่อนที่มันควรจะเป็น ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขากำลังพัฒนามันด้วยตัวเอง

ปัจจุบันซีน่ากำลังดำเนินการอย่างเต็มที่ และจะกลายเป็นหนึ่งในสามเว็บไซต์เครือข่ายชั้นนำของประเทศ ร่วมกับเน็ตซีและโซฮา

แนวคิดที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในตอนนี้ คือแนวคิดของเว็บพอร์ทัล เนื่องจากหน้าที่หลักของตอนนี้คือทันต่อสถานการณ์ต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว จึงซับซ้อนน้อยกว่าในปีต่อ ๆ มา

เทอไรโซนและซีน่ามีขนาดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในขณะนี้ ทั้งหมดที่ใช้เป็นเพียงการย้ายเล็ก ๆ ของซีน่า และเทอไรซอนจะสูญเสียแนวรับหนึ่งแนว

นั่นเป็นเหตุผลที่ฮัดสันโทรหาแจสเปอร์ทันทีที่เขารู้เรื่องนี้ ความกังวลใจของเขาปรากฏชัดในน้ำเสียงของเขา

“ใจเย็น ๆ ก่อน รอดูการตอบรับ”

“ในตอนนี้หาวิธีรับเวอร์ชั่นเบต้าภายในก่อนนะ”

แจสเปอร์ยังคงไม่สะทกสะท้าน ต่างกับเทอไรโซนที่เป็นกังวลใจ ซีน่าไม่เคยสามารถเอาชนะเทอไรโซน เพราะภายหลังเทอไรโซนได้ค่อย ๆ เข้าสู่โรงไฟฟ้ามูลค่าหลายล้านเหรียญ ในขณะเดียวกันซีน่าก็ถูกทิ้งให้ยืนบนขาสุดท้าย และกล้าเป็นฝุ่นเท่านั้น

ความทรงจำที่เขามีในชาติที่แล้วทำให้แจสเปอร์มีความเชื่อเต็มเปี่ยมว่าเขาจะรอดพ้นจากสงครามธุรกิจครั้งนี้ไปได้

เหลือเพียงรอดูว่าซีน่าวางแผนโจมตีเทอไรโซนอย่างไร

เมื่อวางสาย ประตูด้านหลังเขาก็เปิดออก

เวนดี้ออกมา

“พวกท่านหลับไปแล้ว” เวนดี้บอกแจสเปอร์

“เอาล่ะ ถึงเวลาที่เราจะต้องกลับกันแล้ว” แจสเปอร์ตอบ

อย่างไรก็ตาม เวนดี้ไม่ยอมเดินไป สายตาของเธอกวาดมองแจสเปอร์ขณะที่เธอถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “แฟนเก่าของคุณ เพเนโลเป้น่ะ คุณสองคนเกือบจะแต่งงานกันแล้วใช่ไหม?”

‘ใช่ ผมเคยคิดเรื่องนี้มาก่อน มันเป็นการเข้าใจผิดนี้ ผมสาบานได้’

แจสเปอร์เดินไปทางเบนท์ลีย์และตอบด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยมากกว่าของเวนดี้ “การทำผิดพลาดคือการเป็นมนุษย์ การเป็นมนุษย์คือความผิดพลาด”

เวนดี้ยิ้มด้วยดวงตาพระจันทร์เสี้ยว ขณะที่เธอมองไปที่แจสเปอร์และรีบวิ่งไปเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสาร “ไปกันเถอะ ไปส่งหน่อย นะ!”

แจสเปอร์สตาร์ทรถด้วยความโล่งอก

มันถึงเวลาแล้วล่ะ!

“อยู่คนเดียว มันน่ากลัวไม่ใช่เหรอ?”

แจสเปอร์ขับรถไปยังย่านเล็ก ๆ ที่เวนดี้อาศัยอยู่และถามอย่างเป็นกันเอง

“ไม่จริงเลย” เวนดี้ตอบอย่างไม่ใส่ใจ ไม่สนใจความหมายที่ซ่อนอยู่ของแจสเปอร์

“อย่าดูถูกฉันนะ ฉันนอนคนเดียวตั้งแต่ยังเด็กเพราะพ่อของฉันยุ่งกับงานอยู่เสมอ และฉันก็ค่อย ๆ โตขึ้นเองไงเล่า”

แจสเปอร์ชมเชยเธอว่า “พ่อแม่ของผมชอบคุณใช่ไหม? แวะมาทานอาหารเย็นที่บ้านพ่อแม่ของผมได้ทุกเมื่อนะ แต่ย่านที่คุณอาศัยอยู่ มันอยู่ไกลจากบ้านพ่อแม่ของผมไปหน่อยหรือเปล่า?”

“มันไกลเกินไปหน่อยไหม หมายความว่าไง?” เวนดี้กะพริบตา ยังคงไม่รู้ว่าแจสเปอร์พูดอะไรเป็นนัย “ฉันจะรู้สึกแย่ถ้าฉันไปทานอาหารของพ่อแม่คุณบ่อยน่ะสิ”